Κάθε ημέρα σε αυτήν τη ζωή είναι διδακτική. Κάτι μαθαίνεις, κάτι προσπερνάς, κάτι φροντίζεις να μην επαναλάβεις. Τα τελευταία δύο χρόνια είναι πολύ δύσκολα για μένα. Θα σας πω κάτι όμως: χαίρομαι πολύ που τα βιώνω. Έχω γίνει πολύ πιο σκληρός και ανθεκτικός ως άνθρωπος. Έχω τόση δύναμη μέσα μου, που δεν πίστευα και εγώ ο ίδιος ότι την έχω. Η ζωή έχει δύο όψεις. Και, πια, τις έχω ζήσει και τις δύο. Ήμουν στην κορυφή και ξαφνικά βρέθηκα στον πάτο. Με πήρε από κάτω και έσπασα σε κομμάτια.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάποια συγκεκριμένα τιποτένια ανθρωπάκια, που με οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση χωρίς να υπάρχει εργασιακός λόγος. Έφτασα, όμως, χαμηλά και έπρεπε να ζήσω με αυτό. Ήταν θέλημά Του. Δεν υπάρχει, άλλωστε, η ιδανική ζωή. Πάντα κάτι θα λείπει. Τώρα, βρίσκομαι σε διαδικασία να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Είναι δύσκολη η προσπάθεια επιστροφής στην κανονικότητα. Η εφημερίδα Sportime μού απηύθυνε το κάλεσμα και θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις. Πέντε μήνες άνεργος την πρώτη φορά και οκτώ τη δεύτερη ο Παναγιώτης; Μέσα σε δύο σχεδόν χρόνια; Τρελαίνομαι να κάθομαι και επειδή ζω κάθε στιγμή στο κόκκινο, τα... είδα όλα. Ήταν μεγάλο διάστημα. Πόσο μάλλον όταν είσαι στη δουλειά από τα 18 σου και φτάνεις αισίως σε ενάμιση μήνα τα 34.
Αν μπορώ να δώσω μία συμβουλή, που δεν είμαι και κάποιος τόσο σπουδαίος για να συμβουλεύει τους άλλους, είναι πως πρέπει να (απο)δεχόμαστε τη σκληρή πραγματικότητα, όσο και αν βράζουμε μέσα μας από θυμό. Είναι αναγκαίο, αν θέλουμε να γυρίσουμε σελίδα. Δεν θα ξεχάσω πότε ό,τι έγινε, αλλά οφείλω να κοιτάξω μπροστά όσο δύσκολο και αν είναι. Έχω πολλά πράγματα να κάνω ακόμα. Υπάρχουν άνθρωποι με πολύ χειρότερα προβλήματα από τα δικά μας. Αν ο κάθε άνθρωπος έφτανε στο σημείο για το απονενοημένο διάβημα ύστερα από μία/πέντε/δέκα στραβές στη ζωή του, τότε θα είχε καταστραφεί προ πολλού η ανθρωπότητα. Δεν το κρύβω πως με τον τρόπο μου (δεν πηγαίνω κάθε ημέρα στην Εκκλησία), έχω έρθει πολύ πιο κοντά με τον Θεό. Για να με δοκιμάζει τόσο σκληρά, κάτι παραπάνω θα ξέρει. Είναι επιθυμία Του και τη σέβομαι απόλυτα.
Η μεγαλύτερή μου κατάκτηση δεν είναι ότι έχω κάνει κάτι και εγώ σε αυτό το επάγγελμα, και πως δουλεύω ξανά, αλλά ότι κάποιοι στενοχωρήθηκαν που ο Παναγιώτης μπήκε ξανά στο παιχνίδι. Τόσο "κακό" τους είχα κάνει. Επειδή ό,τι με ενοχλούσε το έλεγα και είχα άποψη. Είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν θα βρω ξανά ποτέ δουλειά. Επειδή έκλεισαν προς εμένα μία, δύο και τρεις πόρτες, είχαν πιστέψει πως αυτό θα συνέβαινε εσαεί. Τζίφος. Ξύδι, τώρα. Και εγώ έχω συμβιβαστεί εδώ και πολύ καιρό πως η αδικία θα υπάρχει πάντα στο διάβα των περισσότερων εξ ημών. Τα ζητούμενα στη ζωή και ιδίως στο συγκεκριμένο επάγγελμα είναι δύο: πρώτον να μην περνάς απαρατήρητος και δεύτερον να μην τα έχεις καλά με όλους. Ούτε περνάω απαρατήρητος και αδιάφορος, ούτε τα έχω καλά με όλους. Και πολύ χαίρομαι για αυτό.
Για μένα, η εφημερίδα Sportime είναι το κορυφαίο ΜΜΕ του πλανήτη. Έτσι, λειτουργούσα σε κάθε μου δουλειά όλα αυτά τα χρόνια. Δέθηκα στο έπακρο με όλες. Και όπως είχα γράψει παλαιότερα, το RedPlanet.gr ήταν αυτό που με έφερε σε τέλμα. Ξέρετε τί είναι να έχεις ευεργετήσει ανθρώπους που συνεργάστηκες και δεν ήξεραν καν στην αρχή να γράψουν το όνομά τους, και να μη σου στέλνουν ένα γαμημένο μήνυμα για το ότι βρήκες ξανά δουλειά; Σας είπα, όμως. Η τελευταία διετία με δίδαξε πολλά. Και πάνω από όλα με βοήθησε για να κάνω το delete σε ανθρώπους, συμπεριφορές και καταστάσεις. Ένα delete, το οποίο έπρεπε να είχε γίνει πολύ καιρό πριν.
Δεν μετανιώνω για κάτι, αν και δεν έχω καταφέρει να αποφύγω τα λάθη. Καθημερινά κάνω. Και στη ζωή μου και στη δουλειά μου. Ποιος δημοσιογράφος κοιμόταν σε καλοκαιρινή προετοιμασία μία με δύο ώρες την ημέρα επί δεκαπέντε ημέρες για να μη λείψει τίποτα από ΤΑ sites (τρία τον αριθμό), στα οποία του επιβαλλόταν να γράψει; Ο Παναγιώτης. Ποτέ δεν κοίταξα να λουφάρω και να περιμένω το καλοκαίρι για να κάνω διακοπές. Έχω θυσιάσει προσωπική ξεκούραση και ηρεμία για να κάνω αυτό που αγαπώ και με γεμίζει χωρίς σταματημό. Αυτός είμαι. Και δεν πρόκειται να αλλάξω.
Τουλάχιστον, αυτή η πραγματικά κακή διετία για μένα, είχε και ένα ανεκτίμητο καλό, το οποίο ήρθε στη ζωή όταν εγώ απολυόμουν με άδικο και ύπουλο τρόπο. Μία από τις μεγαλύτερες λύπες στη ζωή μου ήρθε στην ευτυχέστερη στιγμή του αδερφού μου, Λάμπρου, που έγινε πατέρας. Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία στη ζωή, για αυτό και οι δοκιμασίες δεν προγραμματίζονται, αλλά τις περισσότερες φορές σε πιάνουν απροετοίμαστο. Παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα σε προσωπικό επίπεδο, όταν έρχεται ο ανηψιός μου στο σπίτι, ξεχνάω τα πάντα. Τα πάντα, όμως! Το χαμόγελο του Κωνσταντίνου junior και οι πλάκες που κάνουμε μαζί, έχουν ανεκτίμητη αξία για μένα και δεν μετριούνται με όλο το χρυσάφι του κόσμου.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
