Κάποια πράγματα είναι καλό να σημειωθούν τώρα, που βρισκόμαστε ακόμα στις αρχές της σεζόν και ο Ολυμπιακός παραμένει στη διεκδίκηση και των τριών στόχων του (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρωλίγκα).
Σε ένα παράλληλο σύμπαν... Αν ο Ολυμπιακός έχανε από τον Παναθηναϊκό τέσσερις συνεχόμενες φορές (και ένα Πρωτάθλημα σε κατάμεστο γήπεδο), τρεις εκ των οποίων, διαδοχικές, στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης"... Θα απαιτούσαμε να φύγουν ο πρόεδρος, ο προπονητής, όλοι οι παίκτες, μηδενός εξαιρουμένου. Θα ζητούσαμε νέο πρόεδρο, νέο προπονητή, τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Μέσι, νέα γραφεία, νέο προπονητικό κέντρο, νέα αιρκοντίσιον, νέα πολύφωτα...
Στο μπάσκετ χάνουμε τέσσερις σερί φορές από τον Παναθηναϊκό, ένα Πρωτάθλημα σε γεμάτο ΣΕΦ, και τρεις διαδοχικές φορές στο γήπεδό μας (πέντε ήττες στο ΣΕΦ μέσα στο 2017, αν συνυπολογίσουμε και την ήττα στο Κύπελλο, τον περασμένο Ιανουάριο). Και δεν συμβαίνει τίποτα. Δεν τρέχει κάστανο. Δεν την πληρώνει κανείς. Δεν είναι λογικό να μην φταίει, έστω ένας. Να μην αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη. Θεωρούμαστε οι τρελοί του χωριού (ίσως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω πρώτο ενικό γιατί δεν βλέπω κάποιον άλλον να ασχολείται τόσο συχνά με την εγκληματική οργάνωση που έχει μαραζώσει το ελληνικό μπάσκετ) επειδή μας συμπεριφέρονται εξωαγωνιστικά (θεσμικά, διαιτητικά, τα πάντα όλα) λες και είμαστε καμιά συνοικιακή ομάδα και ΕΝΟΧΛΟΥΜΕ (ΕΝΟΧΛΩ)! Άκουσον-άκουσον.
Το ρόστερ της μπασκετικής ομάδας είναι εξαιρετικό, αλλά ήρθε ο σοβαρός τραυματισμός του Κιμ Τιλί, η μακρόχρονη απουσία του Βασίλη Σπανούλη (τις προάλλες έχασα μία είδηση στο ποδοσφαιρικό ρεπορτάζ και είμαι ακόμα σκασμένος, μέχρι σήμερα δεν έχω διαβάσει πουθενά τι πραγματικά συμβαίνει με τον αρχηγό και έχει να παίξει μπάσκετ από τις 4 Οκτωβρίου), ενώ κάποιοι παίκτες δεν ανταποκρίνονται στην αξία τους. Πρέπει να είμαστε η μοναδική ομάδα στην Ευρώπη, που ο πλέι-μέικερ της δεν μπορεί να κάνει μπάσιμο και να περάσει έστω έναν αντίπαλο, αφήνοντας την μπάλα στο καλάθι. Θυμάμαι τον Ρόμπερτς στην Μπάμπεργκ να τα "στάζει" από παντού, σε εμάς περνάει με το ζόρι το κέντρο. Τον Χόλις Τόμπσον, τον πιστεύω. Τον θεωρώ, τον πιο πλήρη φόργουορντ στην Ευρωλίγκα. Αδυνατώ, όμως, να πιστέψω ότι ένας παίκτης με 40% ποσοστό καριέρας στο τρίποντο, στο ΝΒΑ, σκέφτεται περισσότερο από όσο πρέπει όταν σηκώνεται για να σουτάρει (και σε πιο κοντινή απόσταση, σε σχέση με την Αμερική). Και για να τα λέμε όλα, πολλές φορές σουτάρει σαν αρχάριος και με μεγάλη διστακτικότητα. Δυσκολεύεται ακόμα και στην κίνηση (στη μηχανική του σουτ). Ο Τζαμέλ ΜακΛίν, επίσης, δεν είναι κακός παίκτης, αλλά δεν μου γεμίζει το μάτι. Χρειαζόμαστε κάτι πιο σκληρό στη θέση του σέντερ.
Δεν είναι τιμητικό για τον προπονητή του Ολυμπιακού να βλέπει την ομάδα του σε τρία διαδοχικά παιχνίδια να σκοράρει, αγκομαχώντας, 51, 56 και 62 πόντους αντίστοιχα και να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Να μην είναι σε θέση να βοηθήσει τους παίκτες του και να μοιάζει ανήμπορος. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει σημαντικές ευθύνες για αυτό που βλέπουμε. Δεν γίνεται οι ξένοι να επιλέγονται με κριτήρια (πέραν του οικονομικού, που δίχως αμφιβολία παίζει ρόλο) ποιος είναι καλό παιδί, έχει καλό χαρακτήρα... Δεν έρχονται για να βρουν γκόμενα και νύφη στην Ελλάδα, έρχονται για να παίξουν μπάσκετ. Και αν πίνουν και αν ξενυχτάνε, μπέσα, δεν με νοιάζει. Αρκεί να βάζουν την μπάλα στο καλάθι και να παίρνουν νίκες και Κούπες. Για αυτό καλοπληρώνονται, για να είναι συνεπείς στο παρκέ. Ο Ολυμπιακός, εδώ και χρόνια, δεν παίρνει σε σταθερή βάση πράγματα από τους περισσότερους ξένους του. Αραιά και που, μονάχα.
Ο ελληνικός κορμός είναι χρήσιμος για την ομάδα, αλλά δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά μόνο με την άμυνα. Και τον έχουμε υπερεκτιμήσει. Και αναλογικά να το δούμε, δεν έχει κατακτήσει όσους τίτλους θα μπορούσε και θα έπρεπε. Δεν έχουν επιτρέψει σε αυτούς τους παίκτες να κατακτήσουν αυτά που αξίζουν, αλλά δεν παρατηρώ αντίδραση και μάτι να γυαλίζει. Ναι, είναι σάπιο το ελληνικό μπάσκετ, όμως δεν μιλάει και κανείς. Έχω γίνει γραφικός για το πώς αντιμετωπίζεται η ομάδα. Κουράστηκα. Χάνουμε Κύπελλα, Πρωταθλήματα... Δεν είναι λογικό να τα βλέπουμε όλα μέλι-γάλα και οι πρωταγωνιστές να μένουν αμέτοχοι, τηρώντας αδιάφορη στάση.
Εγώ, τα μέλη του ελληνικού κορμού τα θέλω όταν έρχεται ο Λοτζέσκι μέσα στο αθλητικό τους σπίτι και διαμαρτύρεται, πανηγυρίζει... Και δεν αντιδράει κανείς... Ο Ματ, που όταν ήταν στον Ολυμπιακό, τον κοίταγες στα μάτια και κοκκίνιζε σαν κοριτσάκι. Να του κολλήσουν το πρόσωπο στη μούρη, να βγάλουν τσαμπουκά, να τον παίξουν μία δυνατή άμυνα, να του κάνουν και ένα αντιαθλητικό φάουλ. Να καταλάβει που έχει έρθει αυτός και οι όμοιοί του... Τόσους τίτλους σας έχουν κλέψει, τόσες φορές έχουν κλέψει τον ιδρώτα σας. Δεν σας πειράζει; Δεν σας θυμώνει; Δεν έχετε εγωισμό; Και εμείς αγαπάμε το παιχνίδι (we love this game, yeah), αλλά το παιχνίδι που παίζεται επί όσοις όροις και δεν έχει σημαδεμένη τράπουλα. Αναφέρομαι γενικότερα και όχι στην αποψινή δίκαιη ήττα στην Ευρωλίγκα.
Εντάξει, δεν εμπνέει οπαδικά το ΣΕΦ, αλλά τον οπαδό του Ολυμπιακού, τον έχει σκεφτεί κανείς; Πάντα, είναι ο κακός της υπόθεσης όταν (κακώς) ξεφεύγει η κατάσταση στο ΣΕΦ και γίνονται επεισόδια, με τους ηθικούς αυτουργούς αυτών να τους γνωρίζουμε όλοι, αλλά να μένουν ατιμώρητοι και να μην ασχολείται ψυχή. Χάνουμε διαδοχικά από τον Παναθηναϊκό και βλέπω μία απάθεια από όλους. Δεν γίνεται να βρίζουν εν χορώ τη σύζυγο του συμπαίκτη, του αρχηγού σου, του ανθρώπου που μοιράζεστε την ίδια καθημερινότητα επί δέκα μήνες το χρόνο (μία γυναίκα που έχει φέρει στον κόσμο πέντε ζωές), και να πηγαίνεις διακοπές μαζί τους το καλοκαίρι, συμμετέχοντας και σε events, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Όταν ολοκληρωθεί η καριέρα τους, ας κάνουν ό,τι γουστάρουν.
Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μία απόσταση (ίσως και διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων και των καταστάσεων) από τη διοίκηση του Ολυμπιακού, τους Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο, με μερίδα φιλάθλων της ομάδας. Θέλετε να τους πούμε οργανωμένους, ας τους πούμε. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να μεταβώ εγώ στο σπίτι ενός ξένου ανθρώπου και να κάνω ό,τι θέλω. Είμαι φιλοξενούμενος και υποχρεωμένος να τον σεβαστώ. Δεν μπορεί, λοιπόν, να έρχεται στο ΣΕΦ ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και να σουλατσάρει ανενόχλητος. Να σε κράζει, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, και να μην αντιδράς, να σου έχει στερήσει τόσους τίτλους και να μην αντιδράς. Υπάρχει διαφορά φιλοσοφίας, αλλά είναι το μοναδικό τμήμα που κρατάει τον αιώνιο αντίπαλο "ζωντανό". Έχουμε χάσει πολλές ευκαιρίες για να τους στείλουμε στα... τάρταρα. Στην κόντρα, αντιδράς με κόντρα. Στην επίθεση, με επίθεση. Χτύπα το χέρι στο τραπέζι. Προκάλεσε τον φόβο στον αντίπαλο. Έχουν μαζευτεί πολλά περιστατικά και οι περισσότεροι φίλαθλοι της ομάδας έχουμε φτάσει στα όριά μας.
Δεν ξέρω, ειλικρινά, αν πρέπει να φύγει τώρα ο Σφαιρόπουλος. Με έχει μπερδέψει. Σίγουρα, θα άλλαζα τον Ρόμπερτς με έναν κοντό-μαμούνι να μην τον προλαβαίνουν οι αντίπαλοι. Να πασάρει, να μπουκάρει, να δημιουργεί, να σουτάρει. Πάνω από όλα, όμως, χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας. Τι να κάνουμε... Ο Παναθηναϊκός είναι ο μεγάλος μας αντίπαλος. Και πρέπει να τον κερδίζουμε παντού. Ούτε υποδοχή με ροδοπέταλα, ούτε σέλφις με αντιπάλους. Είναι ό,τι πιο προκλητικό και αλαζονικό έχει υπάρξει στον ελληνικό αθλητισμό έχει στερήσει από τον Ολυμπιακό τίτλους που δικαιούνταν οι ερυθρόλευκοι στο παρκέ. Τελεία και παύλα. Η σεζόν είναι μεγάλη και θα ανταμώσουμε ξανά μαζί τους.
ΥΓ: Τώρα που δεν αγωνίζεται λόγω τραυματισμού, ας εκτιμήσουμε λίγο παραπάνω την αξία του Βασίλη Σπανούλη. Του ανθρώπου και αθλητή, που άλλαξε την ιστορία του Ολυμπιακού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, και τους πονάει περισσότερο από όλους εδώ και επτά χρόνια.
*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου