Και ο άλλος «γνωστός» Ιωάννης, ο Μελισσανίδης, έγινε ηθοποιός μόλις ολοκλήρωσε την αθλητική του καριέρα. Γιάννη Παπαπέτρου, ποτέ δεν είναι αργά. Να το σκεφτείς καλά.
Ο Γιάννης Παπαπέτρου αποφάσισε να αποχωρήσει από τον Ολυμπιακό ύστερα από πέντε χρόνια και να συνεχίσει την καριέρα του στον Παναθηναϊκό. Δικαίωμά του ως προς την απόφαση και την επιλογή για τον επόμενο σταθμό της σταδιοδρομίας του. Δεν μπορεί, όμως, αυτό το παιδάκι να κοροϊδεύει κοτζάμ Ολυμπιακό, τους δύο ιδιοκτήτες του, αλλά και τα εκατομμύρια των οπαδών του ενδοξότερου ελληνικού συλλόγου. Πολύ πριν τελειώσει η σεζόν, είχε πάρει την απόφασή του. Και για δεύτερη διαδοχική σεζόν, παίκτης του Ολυμπιακού διαπραγματεύεται εν μέσω τελικών με τον «αιώνιο» αντίπαλο.
Και αυτός ο θρασύτατος παίκτης, με τη μηδενική προσφορά, ζήτησε και πήγε σε ραντεβού με τους Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο για να «δέσει» από παντού την ιστορία του. Όχι μόνο, λοιπόν, απαίτησε αυτήν τη συνάντηση για τα μάτια του κόσμου, δουλεύοντας ψιλό γαζί τους πάντες, αλλά δεν είχε τα κότσια να πάρει ο ίδιος τηλέφωνο τους ανθρώπους που, στα 24 του, έχουν λύσει το οικονομικό πρόβλημα της ζωής του για να τους ανακοινώσει το αντίο. Πρώτα το επικοινώνησε στο σάιτ που πολεμά ημέρα-νύχτα τον Ολυμπιακό και στη συνέχεια έβαλε τον μάνατζέρ του (τον Λώτσο, ο οποίος τα είχε... σπάσει το 2012 με τον Δ. Γιαννακόπουλο, αλλά από πέρυσι ξεχρεώνει τα γραμμάτια το ένα μετά το άλλο) να ενημερώσει τον Γιώργο Σκινδήλια και όχι τους δύο ανθρώπους που τον ευεργέτησαν επειδή κάποια στιγμή είχαν πιστέψει στο ταλέντο του.
Κενό στο αγωνιστικό κομμάτι δεν υφίσταται, καθώς ο Ολυμπιακός ανανέωσε τον βασικό του παίκτη στη θέση «3» (Παπανικολάου) και θα αποκτήσει έναν ξένο παίκτη, που θα μοιράζεται τη θέση και το χρόνο. Ο σύλλογος απεμπλέκεται, πλέον, από τη διαδικασία να έχει ευχαριστημένους όλους τους Έλληνες στο ρόστερ του και τελείωσε πια αυτή η εμμονή με τον ελληνικό κορμό και τους δύο «Παπ» στη θέση του σμολ φόργουορντ. Ο παίκτης που έπρεπε να παραμείνει, ανανέωσε, ο άλλος (το αγωνιστικό κακέκτυπο του Παπανικολάου) έπρεπε να μας αδειάσει τη γωνιά και να αποκτήσει η ομάδα κάτι διαφορετικό και πιο επιθετικό στη συγκεκριμένη θέση. Άλλωστε, την περυσινή σεζόν, ο Παπαπέτρου ήταν αρχικά ο 12ος παίκτης στο ρόστερ και από συγκυρίες απέκτησε σημαντικό χρόνο συμμετοχής. Βρέθηκε να έχει 21 λεπτά μέσο όρο στο Πρωτάθλημα και 22 λεπτά μέσο όρο στην Ευρωλίγκα. Για να δούμε, πάντως, αν την επόμενη σεζόν θα έχει τους ίδιους χρόνους, με τη νέα του ομάδα.
Για κάποιους, το πλήγμα αφορά τον ελληνικό κορμό, που χάνει ένα μέλος του. Για μένα, είναι ευλογία και κάτι που έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα. Ο περιβόητος κορμός του Ολυμπιακού έκανε κακό στην ομάδα και την επίτευξη των στόχων της. Το «παρεάκι» αυτό έπρεπε να είχε «σπάσει» τα προηγούμενα χρόνια, καθώς είχε μείνει στα κατορθώματα του 2012 και του 2013. Ο ελληνικός κορμός του Ολυμπιακού δεν κατέκτησε τους τίτλους που θα μπορούσε εντός και εκτός συνόρων. Κυρίως, όμως, εντός. Λοιδορήθηκε και κατηγορήθηκε με ανυπόστατες κατηγορίες, όπως όλη η ομάδα του Ολυμπιακού, αλλά κάθε χρόνο ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ορέγεται τουλάχιστον έναν (άλλες φορές δύο και άλλες τρεις) παίκτη των «ερυθρόλευκων». Και ο Γιάννης Παπαπέτρου, παρά το γεγονός ότι αγωνιζόταν στον χειρότερο Ολυμπιακό της δεκαετίας (σύμφωνα με ατάκα του Δ. Γιαννακόπουλου μετά τον πρώτο φετινό τελικό), πληρώθηκε υπεραξία και πήρε εγγυήσεις για θέση βασικού (!) προκειμένου να κάνει το δρομολόγιο ΣΕΦ-ΟΑΚΑ. Για μία ακόμα σειρά τελικών στήθηκε ένα ατέλειωτο πανηγυράκι. Πέρυσι, ήταν ο Μάντζαρης. Φέτος, ο Παπαπέτρου. Δεν είναι δική μου δουλειά να ψάξω για μειωμένη απόδοση αθλητών σε αυτά τα ματς. Είναι δουλειά των Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου, που πληρώνουν, να βρουν την άκρη και να φτάσουν την υπόθεση στα άκρα.
Ο Έλληνας είναι κακός, διπρόσωπος, βολεψάκιας, συμφεροντολόγος (και πολλά άλλα), και μισεί τον ανταγωνισμό. Τα θέλει όλα έτοιμα και στρωμένα μπροστά του. Και ο Παπαπέτρου αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα για το θλιβερό τρόπο λειτουργίας αυτής της κοινωνίας. Όχι, στην ηλικία του Παπαπέτρου, δεν κοίταγα ποιο μπλουζάκι θα φορέσω στον καφέ. Δούλευα πάνω από 12 ώρες την ημέρα για 750 ευρώ το μήνα και τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο μου γούσταρα να τον σπαταλώ στα μπουζούκια. Η άθλια συμπεριφορά του Παπαπέτρου είναι αυτή που έχει ενοχλήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των Ολυμπιακών γιατί είχε αποφασίσει πολύ πριν τελειώσει η σεζόν πως θα φύγει από τον Ολυμπιακό για να παίξει στον Παναθηναϊκό. Γιατί πήγε στο ραντεβού με τους Αγγελόπουλους, έχοντας πάρει την απόφασή του και παίζοντας φθηνό θέατρο, το οποίο συνέχισε και στις πρώτες του δηλώσεις ως παίκτης του Παναθηναϊκού.
Με τι μούτρα πήγε και συνάντησε πρόσωπο με πρόσωπο τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο;
Με τι μέτωπο;
Με τι πρόσωπο ζήτησε ρόλο βασικού και αύξηση αποδοχών, με 0/6 τίτλους την τελευταία διετία;
Με τι θράσος βγήκε και είπε μετά το τέλος της συνάντησης πως «... το κλίμα ήταν θετικό, όλα καλά»;
Με 2/10 χαμένους εγχώριους τίτλους την πενταετία που αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό, θα ντρεπόμουν σε ενδεχόμενη διαπραγμάτευση να κοιτάξω τους Αγγελόπουλους στα μάτια.
Με μηδέν βελτίωση σε βασικούς τομείς του παιχνιδιού, όπως το μακρινό σουτ. Στα 24 του, ο Παπαπέτρου έχει γίνει πλούσιος από τον Ολυμπιακό, αλλά σουτάρει ακόμα σαν αρχάριος. Τέτοιο σφίξιμο στο πάτημα για το σουτ έχει μόνο ο Τζεντίλε σε όλο τον κόσμο.
Με τους Αναστόπουλους, τους Μάνους και τους Παναγιώτου, να κλέβουν τον ιδρώτα του ίδιου και των συμπαικτών του, ο ίδιος προτίμησε να ρίξει όλο το φταίξιμο για τη στασιμότητά του στον Γιάννη Σφαιρόπουλο.
Για κανέναν ρόλο, πάντως, δεν αποφάσισε να φύγει από τον Ολυμπιακό. Μετακινήθηκε στον Παναθηναϊκό γιατί εκεί ήθελε να πάει και για 100 χιλιάρικα, σε βάθος τριετίας, περισσότερα! Αν ήταν μάγκας, θα υπέγραφε σε Αναντολού Εφές ή Χίμκι, για να αποδείξει αν μπορεί να γίνει το «πρώτο βιολί» σε κάποια μικρομεσαία ομάδα της Ευρώπης. Γιατί στον γίγαντα Ολυμπιακό, απέτυχε παταγωδώς.
Ο Γιάννης Παπαπέτρου προτίμησε την εύκολη λύση και δίοδο. Να πάει στην ομάδα που τον αμφισβήτησε ως παίκτη και άνθρωπο. Στην ομάδα που του στέρησε, ύπουλα, Πρωταθλήματα και Κύπελλα στην Ελλάδα. Τώρα, πια, δεν θα του καταλογίζονται τρία φάουλ σε σκάρτα τέσσερα λεπτά αγώνα. Τώρα, πια, όταν παίζει με σκισμένη φανέλα θα δίνεται αντιαθλητικό φάουλ υπέρ του και δεν θα συνεχίζεται κανονικά το παιχνίδι. Τώρα, πια, δεν θα πιάνει το πρόσωπό του, ούτε θα τραβάει τα μαλλιά του, όπως έκανε φέτος σε ανύπαρκτο φάουλ που του καταλογίστηκε, είκοσι δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη. Επέλεξε την αντίπαλη όχθη. Τον εύκολο δρόμο. Απέδειξε με εκκωφαντικό τρόπο πως δεν άντεξε τον ανταγωνισμό για να διεκδικήσει με τη δουλειά του και μόνο μία καλύτερη αντιμετώπιση. Ακόμα και τον παίκτη, που αποκαλεί τον καλύτερό του φίλο, τον είδε ανταγωνιστικά και πώς του «τρώει» το χρόνο. Προσωπικά, δεν θέλω τέτοιους φίλους και τα περιμένω όλα, πια, από τους ανθρώπους. Τίποτα δεν με εκπλήσσει.
Κανένας προπονητής ομαδικού αθλήματος σε αυτόν τον πλανήτη, δεν μπορεί να εγγυηθεί σε έναν παίκτη του ότι θα είναι βασικός και αναντικατάστατος και θα παίζει πάνω από 30 λεπτά σε έναν αγώνα. Ο Παπαπέτρου, όμως, πάει σε μία ομάδα που γνωρίζει πως ακόμα και στην κακή του ημέρα, σε μία κακή σεζόν, δεν θα χρειαστεί και πολλά πράγματα για να πάρει ένα Πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο. Θα βγαίνουν εκτός αγώνα τα ατού του αντιπάλου, η ομάδα του θα εκτελεί στα τελευταία 15 λεπτά 20 βολές έναντι καμιάς του αντιπάλου, τα γκαρντ της αντίπαλης ομάδας θα πηγαίνουν για πρώτη φορά στη γραμμή της ελεύθερης βολής στο 32' ενός τελικού, και «όλα καλά». Αποφάσισε να πάει εκεί που τον έβριζαν και τον έκλεβαν. Αυτό τα λέει όλα. Και σε μία ομάδα, που, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, δεν έχει αναδείξει ούτε έναν Έλληνα παίκτη. Ούτε έναν.
Σε πέντε σεζόν στον Ολυμπιακό, προσωπικά θυμάμαι ένα μεγάλο ματς του Παπαπέτρου. Τον ημιτελικό της Ευρωλίγκας με την ΤΣΣΚΑ, το 2015. Και η ουσία είναι πως αν λεγόταν «Παπαπέτρουριτς», δεν θα είχε δεχθεί καν πρόταση ανανέωσης από τη διοίκηση.
Αντί επιλόγου...
«Να πας... Σε όσα έχεις, δεν χωράς. Αφού αυτά που αντέχεις, προτιμάς. Στα εύκολα που ελέγχεις, να πας.
Να πας... Εκεί στα πράγματα, τα απλά. Γνωστά, συνηθισμένα και μικρά. Εκεί, που δεν χρειάζονται πολλά.
Να πας... Στην ήσυχη απάτη που εκτιμάς. Στο λίγο από το κάτι, που τολμάς. Στην εύκολη αγάπη, που ζητάς».
Τεράστιοι στίχοι της Ελένης Ζιώγα, σε τραγούδι του Γιάννη Πλούταρχου, που ταιριάζουν απόλυτα στην περίσταση.
ΥΓ1: Ένα ερώτημα προς τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Ο συγκεκριμένος ελληνικός κορμός, αν φόραγε πράσινα, πόσους ακόμα τίτλους θα είχε στην Ελλάδα την τελευταία επταετία, από τους μόλις τρεις που κατέκτησε με αίμα (σε σύνολο δεκατεσσάρων τροπαίων); Η ουσία είναι πως ο Ολυμπιακός, στην καλύτερη ελληνική φουρνιά της σύγχρονης ιστορίας του, δεν κατέκτησε τους τίτλους που άξιζε. Βασικά, δεν του επέτρεψαν να τους κατακτήσει.
ΥΓ2: Το ελληνικό «παρεάκι», που δημιουργήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, έκανε περισσότερο κακό παρά καλό στην ομάδα. Και έπρεπε να «σπάσει». Σαν να σταμάτησε ο χρόνος το 2013, μετά τη δεύτερη συνεχόμενη Ευρωλίγκα. Επαναπαύτηκαν στις δάφνες του ιστορικού επιτεύγματος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Τους έκλεβαν τον ιδρώτα και δεν μίλαγε ψυχή. Δικαιολογούσαν κάθε σφαγή και κάθε κλεμμένο τρόπαιο. Προφανώς και δεν περιμένω από κάποιον να καυτηριάσει, τώρα, τη στάση του πρώην συμπαίκτη τους. Ο Παπαπέτρου πάντρεψε τον Πρίντεζη, ο Παπανικολάου δηλώνει «αδερφός» με τον Παπαπέτρου. Θα ήθελα πολύ να ξέρω τη γνώμη του Σπανούλη, τον οποίο το αφεντικό της νέας ομάδας του Παπαπέτρου είχε «στολίσει» με εκφράσεις για τον ίδιο και την οικογένειά του, που δεν τις λες ούτε στο χειρότερο εχθρό σου. Θα ήθελα πολύ να ξέρω τη γνώμη του Σπανούλη για το γεγονός πως πέρυσι ο Μπουρούσης έβριζε εν χορό και δημόσια (στα επινίκια ενός ακόμα κλεμμένου τίτλου) τη σύζυγό του, μητέρα πέντε παιδιών, και λίγες ημέρες αργότερα τον έβλεπε στη Σύρο, στο τουρνουά μπάσκετ που διοργανώνει ο Πρίντεζης.
ΥΓ3: Τον Γιώργο Πρίντεζη, τον εκτιμώ. Τον σέβομαι απεριόριστα. Μου έχει χαρίσει μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου και θα τον υμνώ για πάντα. Από την ημέρα, όμως, που είχε χαρακτηρίσει «πράγμα» τη φανέλα του Παναθηναϊκού, προσπαθεί να είναι καλός με όλους και να κρατά ίσες αποστάσεις. Για τους περισσότερους Ολυμπιακούς, αν όχι για όλους, αποτελεί σύμβολο του συλλόγου. Και η άποψή του για σημαντικά θέματα, όπως συμπεριφορές πρώην συμπαικτών του και διαδοχικές κλοπές τροπαίων, έχει τεράστια αξία. Όσο μεγαλώνει κάποιος, είναι φυσιολογικό να είναι πιο μετρημένος στις κινήσεις και τα λόγια του, αλλά δεν γίνεται να χάνονται οι τίτλοι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, σχεδόν κάθε χρόνο, και να μη μιλάει κανείς. Από τον Γιώργο και τον Βασίλη, από τον Βασίλη και τον Γιώργο, έχω απαιτήσεις. Είναι σημαίες του Ολυμπιακού και άνθρωποι στενοχωριούνται όταν κάθε χρόνο βρίσκονται στο ίδιο έργο θεατές.
ΥΓ4: Για τους παρατηρητικούς: ο Βασίλης έχει αποστασιοποιηθεί από κάποια πράγματα. Δεν τον βλέπω να έχει πολλά πάρε-δώσε. Κάτι δείχνει αυτό. Για κάποιους. Ρισπέκτ σε Μπόγρη και Αγραβάνη, που ξέφυγαν τις τελευταίες ημέρες από το πλαίσιο της περιβόητης «φιλίας» και «αδελφοσύνης».
ΥΓ5: Καλές βολές, Γιάννη Παπαπέτρου. Θα τις χρειαστείς στο νέο σου βήμα. Πιο στάσιμος και από τα έργα στο μετρό Θεσσαλονίκης.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
