Είμαι αντιδραστικός από τη φύση μου. Όλος αυτός ο θόρυβος για την ισπανική σειρά La Casa de Papel, με είχε οδηγήσει αρχικά στο να τη σνομπάρω επιδεικτικά! Έπεσα έξω, όμως. Έπρεπε να έρθει το εκπληκτικό κορεό που ετοίμασε η Θύρα 7 στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης", στο ματς με τη Μίλαν στις 13 Δεκεμβρίου, και η ιστορική προκρισάρα στη φάση των "32" του Europa League κόντρα σε ένα μεγαθήριο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, για να πάρω το κατάλληλο ερέθισμα και να την παρακολουθήσω, ενάμιση χρόνο μετά τη στιγμή που κυκλοφόρησε. Την ξεκίνησα στις 14 του μήνα και την ολοκλήρωσα Παραμονή Χριστουγέννων. Εντάξει, δουλεύουμε παράλληλα.
Προφανώς και δεν είναι τυχαίο ότι για αυτήν τη σειρά μιλάει όλος ο πλανήτης. Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι καλοφτιαγμένη. Η δεύτερη, συγκλονιστική. Σενάριο, σκηνοθεσία, ηθοποιοί, χαρακτήρες, ερμηνείες, χρώμα (επικρατεί το κόκκινο, έτσι...), παραγωγή... Όλα άγγιξαν το τέλειο, σε μία δουλειά εξαιρετικής ποιότητας. Μία καλοστημένη και καλογυρισμένη σειρά, δίχως αμφιβολία. Με ένταση, πλοκή, ρυθμό, συγκίνηση. Δεν προκάλεσε τυχαία το ενδιαφέρον ολόκληρου Netflix, που το ενέταξε στις τάξεις του.
Το μήνυμα της αντίστασης είναι ξεκάθαρο. Άπαντες πρέπει να αντιστεκόμαστε στη ζωή μας και σε όσους θέλουν να μας βλάψουν. Πρέπει να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό. Προσωπικά, το έχω κάνει στάση ζωής. Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: οι καλοί και οι κακοί. Οι εννέα αυτοί άνθρωποι στη σειρά δεν έκλεψαν χρήματα συμπολιτών τους, ούτε ήθελαν να χυθεί αίμα. Προσπάθησαν να τυπώσουν χρήματα μόνοι τους στο Εθνικό Νομισματοκοπείο της Ισπανίας με τη βοήθεια των 67 ομήρων, φορώντας κόκκινες φόρμες και χαρακτηριστικές μάσκες με το πρόσωπο του Ισπανού καλλιτέχνη Σαλβαντόρ Νταλί. Αντιστάθηκαν και επιτέθηκαν σε ένα ολόκληρο σύστημα (πολιτικό, τραπεζικό, κοινωνικό, αστυνομικό), που τους έφερε σε αυτήν την κατάσταση. Εννέα άνθρωποι, που δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Επειδή και εγώ είμαι σε μία φάση της ζωής μου, που δεν έχω τίποτα να χάσω πια, σέβομαι απεριόριστα αυτό το δημιούργημα. Περιμένω πώς και πώς τον 3ο κύκλο!
Οι δύο ερμηνείες που δεσπόζουν, είναι αυτές του "Καθηγητή" (El Profesor) και του "Berlin". Ο El Profesor, ο "εγκέφαλος" της "Τέλειας Ληστείας", έχει προετοιμάσει το τέλειο σχέδιο και κάθε πιθανή και απίθανη λεπτομέρεια (ήταν το όνειρο του πατέρα του, ο οποίος σκοτώθηκε σε μία ληστεία, σε ανταλλαγή πυρών με την Αστυνομία), αλλά στην πορεία ερωτεύεται την Επιθεωρήτρια Μουρίγιο και δεν έχει το απόλυτο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ακόμα και έτσι, όμως, και παρά το γεγονός πως δεν συγκεντρώθηκε το αρχικό ποσό που είχε τεθεί ως στόχος (2,4 δις ευρώ), αυτή η επική μορφή, με το απίστευτο μυαλό, είχε υπολογίσει τα πάντα και η "κόκκινη συμμορία" έφυγε από εκεί με απώλειες, αλλά "ατσαλάκωτη" και "γλεντζέδικα"! Κορονέλ Πριέτο και Σία, δεν σας χάλασε...
Και ο Berlin, όμως, έχει μία ισοπεδωτική και καθηλωτική ερμηνεία. Μακάρι να την έχει γλιτώσει με κάποιο τρόπο και να τον δούμε και στον επόμενο κύκλο. Όταν διαπίστωσε ότι η όμηρος που είχε ερωτευτεί τον είχε ξεγελάσει, απλά και μόνο για να επιβιώσει και να τον... κληρονομήσει, θυσιάστηκε για την ομάδα και την επιτυχία της αποστολής, γνωρίζοντας έτσι και αλλιώς ότι δεν είχε ακόμα πολύ χρόνο ζωής λόγω ασθένειας. Η ατάκα του "... η παρακμή δεν είναι για μένα" σημαδεύει την παρουσία του στη σειρά, ενώ από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές σε αυτά τα 15 επεισόδια είναι όταν El Profesor και Berlin κάθονται απέναντι στο ίδιο τραπέζι, τραγουδώντας τον ιταλικό αντιστασιακό ύμνο (Bella Ciao).
Αν και έχω πολλά ανοιχτά μέτωπα στις ξένες σειρές που παρακολουθώ (τις έχω παραμελήσει τον τελευταίο χρόνο), εκτός από την "Τέλεια Ληστεία", τελευταία είδα άλλες δύο ακόμα στα γρήγορα, τις οποίες και προτείνω ανεπιφύλακτα: The Haunting Of Hill House και You!
Να ξέρετε ότι έχω προαίσθημα και διαίσθηση για κάτι μοναδικό στο Europa League… Αυτή η υπέροχη έμπνευση των οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού, δεν ήρθε τυχαία, αλλά την κατάλληλη στιγμή. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο.
Καλά Χριστούγεννα. Χρόνια πολλά και καλά.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
