Κοιτάζω καμιά φορά το inbox μου στο Facebook, διαβάζοντας (ξανά) τα υβριστικά σχόλια εναντίον μου από οπαδούς άλλων ομάδων, που μέσα στην ανωνυμία τους έστελναν προς εμένα ό,τι αισχρό κατέβαινε στο κεφάλι τους. Από fake προφίλ τα περισσότερα, έτσι, χωρίς να είμαστε καν "διαδικτυακοί φίλοι". Θυμάμαι, όλα αυτά τα χρόνια, κάποια αρνητικά σχόλια στα social media, στα ΜΜΕ που δούλευα, κάτω από τα ανεβασμένα άρθρα μου. Προφανώς, θυμάμαι και όλα τα θετικά σχόλια, αλλά συνήθως το αρνητικό είναι αυτό που σε ιντριγκάρει περισσότερο και σε προτρέπει να γίνεσαι καλύτερος.
Δεν φοβήθηκα ποτέ να γράψω τη γνώμη μου, πάντα σε συνάρτηση με τη γνώση και την αντίληψη που έχω για τα πράγματα. Συμπληρώνοντας οκτώ μήνες άνεργος, αναρωτιέμαι τι έχουν να πουν όλοι αυτοί οι θρασύδειλοι, που με έβριζαν χυδαία και με αποκαλούσαν "υπάλληλο του Μαρινάκη" και με "στόλιζαν" με ένα σωρό τρισάθλια κοσμητικά επίθετα. Αν ήμουν υπάλληλος του Βαγγέλη Μαρινάκη, θα βρισκόμουν τόσο διάστημα χωρίς δουλειά; Θα ταλαιπωριόμουν (και θα δοκιμαζόμουν) τόσο πολύ επαγγελματικά, όσο έχω ταλαιπωρηθεί (και δοκιμαστεί) και συνεχίζω να ταλαιπωρούμαι (και να δοκιμάζομαι) την τελευταία τετραετία; Θα με έβριζαν εν χορώ στα social media, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚκτσήδες, ΠΑΟΚκτσήδες; Για να έχω "ενοχλήσει" ακόμα και κάποιους Ολυμπιακούς (εντός και εκτός ομάδας), σημαίνει ότι όλα αυτά τα χρόνια κάνω καλά τη δουλειά μου, γράφοντας και λέγοντας πάντα αυτά που πιστεύω και γνωρίζω.
Πάντως, το προσωπικό κόστος είναι τεράστιο και το πληρώνω την τελευταία διετία και στην υγεία μου, πνευματικά και σωματικά. Βλέπω ανθρώπους να έχουν από δύο και τρεις δουλειές, και να περνούν παντελώς απαρατήρητοι στο αναγνωστικό κοινό. Φέτος, συμπλήρωσα 18 χρόνια στη δημοσιογραφία. Ακριβώς τη μισή μου ζωή. Με πολλή δουλειά (χωρίς ωράρια), απόλυτη αφοσίωση, αμέτρητα ξενύχτια... Έχω δει απίστευτα πράγματα από το 2001 μέχρι σήμερα. Ανθρώπους να δουλεύουν με το ρολόι σαν δημόσιοι υπάλληλοι, περιμένοντας καρτερικά την ώρα που θα σχολάσουν, αλλά να τα έχουν καλά με όλους και να μην τους ενοχλεί κανείς. Δημοσιογραφία με χτύπημα κάρτας ανά οκτάωρο (υπάρχουν και αυτοί που πάνε και φεύγουν όποτε θέλουν, έχοντας το δικό τους εργασιακό ωράριο), δεν έχω κάνει ποτέ. Και ούτε πρόκειται.
Από την τελευταία μου δουλειά, δεν απολύθηκα. Παραιτήθηκα. Δεν κολλήσαμε. Δεν πήγαινε άλλο και δεν ένιωθα άνετα, συναντώντας ένα σωρό τρικλοποδιές επί ενάμιση χρόνο. Ήταν μία συνειδητή απόφαση, για την οποία εννοείται πως δεν έχω μετανιώσει. Έχω μάθει να αγαπώ τα σωστά και τα λάθη μου. Και στις δύο περιπτώσεις, είναι δικά μου και μπορώ να ζήσω με αυτά και τις συνέπειές τους. Η ελευθερία, μετά την υγεία, είναι το δεύτερο πιο σημαντικό αγαθό στη ζωή ενός ανθρώπου. Δεν την διαπραγματεύομαι με τίποτα. Θα παραθέσω, λοιπόν, ορισμένα ενδεικτικά άρθρα από την τελευταία επαγγελματική στέγη μου. Κείμενα, που δεν έχουν τολμήσει καν να γράψουν επώνυμα, ακόμα και εργαζόμενοι στα ΜΜΕ ιδιοκτησίας του Βαγγέλη Μαρινάκη. Αν με τιμήσει κάποια στιγμή ο διοικητικός ηγέτης του Ολυμπιακού και εργαστώ σε αυτά, θα είναι τιμή μου και καμάρι μου. Και για να προλάβω τους πονηρούς: το τηλέφωνο, δυστυχώς, δεν χτυπάει για δουλειά. Αυτούς τους οκτώ μήνες έχω στείλει το βιογραφικό μου σε δύο ΜΜΕ, χωρίς να λάβω καν μία τυπική απάντηση (!), ενώ δέχθηκα και μία... συγκλονιστική προσφορά να δουλεύω τσάμπα, λες και είμαι κάνας 18χρονος, που ξεκινάει τώρα. Μάλλον, δεν βρίσκομαι και στα ντουζένια μου, ενώ το σίγουρο είναι πως δεν είμαι δημοσιοσχετίστας και δεν ξέρω να "πουλάω" τον εαυτό μου στην αγορά εργασίας. Όπως και να έχει...
Το τέλος, γενικότερα και ειδικότερα, θα το δώσω και θα το υπογράψω μόνο εγώ. Το μήνυμα στη φωτογραφία είναι αφοπλιστικό και αποτελεί στάση ζωής.
ΥΓ: "Ο δυνατός είναι πιο δυνατός όταν είναι μόνος". Φρίντριχ Σίλερ.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
