Μια ζωή στο ρίσκο

Κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του σταυρό. Είμαι υπερήφανος για όλα όσα έχω κάνει και καταφέρει στη ζωή μου, και σηκώνω αυτόν τον σταυρό με θάρρος και λεβεντιά. Και με το κεφάλι πάντα ψηλά. Μπορεί το φορτίο στους ώμους μου να είναι μεγάλο και ενίοτε να σκοντάφτω στην πορεία, αλλά πάντα σηκώνομαι και είμαι αποφασισμένος να κουβαλάω αυτό το βάρος στην πλάτη μέχρι το τέλος της προσωπικής μου διαδρομής. Τίποτα δεν μου έχει χαριστεί, τίποτα δεν ήταν εύκολο. Επέλεξα την ομάδα που υποστηρίζω σε μικρή ηλικία και στο δημοτικό το επάγγελμα που θέλω να ακολουθήσω. Ό,τι κάνω στη ζωή μου είναι πάντα με ήθος και αξιοπρέπεια. Δεν έχω άλλο οδηγό. Η πικρή αλήθεια για εμένα είναι πως τις τελευταίες τριάντα ημέρες κανένας δεν έχει νοιαστεί για τον Παναγιώτη. Για ό,τι νιώθει. Για ό,τι έχει περάσει την τελευταία τετραετία.

Sportime και Sportime.gr, τέλος, λοιπόν. Εδώ και ακριβώς ένα μήνα.

Ήταν μία σκληρή προσωπική απόφαση, την οποία έπρεπε να πάρω (έστω και αν με οδήγησαν σε αυτή) για να ηρεμήσει και να γαληνέψει η ψυχή μου. Έτυχε καθολικής αποδοχής από τους αρμόδιους, οπότε δεν υπάρχει κάτι άλλο να συζητήσουμε. Δεν είμαι τρελός να φεύγω από κάπου στην εποχή της τεράστιας κρίσης στην Ελλάδα, αλλά αυτοί που πρέπει, ξέρουν τι έγινε. Γνωρίζω απόλυτα πως είναι μία απόφαση με ανυπολόγιστο προσωπικό κόστος, καθώς έμεινα χωρίς δουλειά και δεν είμαι εκατομμυριούχος. Δεν με νοιάζει τι λέει και τι θα πει ο κόσμος. Οι περισσότεροι πιστεύουν και μπορεί να έχουν δίκιο ότι ο Λάμπρος μού βρήκε αυτήν τη δουλειά, στην πιο ζόρικη περίοδο της ζωής μου, έπειτα από όσα είχα περάσει στο προηγούμενο εργασιακό περιβάλλον. Μπορεί και να με έχω υπερεκτιμήσει, αλλά πιστεύω ότι είμαι πολύ καλός και αφοσιωμένος στο επάγγελμά μου ως δημοσιογράφος. Όπου και αν έχω εργαστεί, έδωσα πάντα ό,τι μπορούσα, δεδομένων των συνθηκών. Και ο αδερφός μου, λοιπόν, να μου βρήκε αυτήν τη δουλειά, δεν έκανα κακό σε κανέναν. Δεν πήρα κανενός τη θέση. Δεν έγλειψα κανέναν. Δεν παρακάλεσα κανέναν. Ούτε έσκαβα το λάκκο κανενός για να ανελιχθώ. Αυτά είναι μακριά από εμένα. Πάντα θα είναι μακριά από εμένα αυτές οι τακτικές. Δεν έχω φιλήσει ποτέ κατουρημένες ποδιές για να έχω δουλειά και ούτε πρόκειται να το κάνω. Είναι μυστήριο τρένο αυτή η ζωή και η δική μου έχει ως σήμα κατατεθέν το ρίσκο σε κάθε της βήμα. Όπως και το ένστικτο. Ύστερα από 18 χρόνια σε αυτήν τη δουλειά, δεν υπάρχει κάτι που δεν περιμένω. Δουλεύω από 18 ετών. Τη μισή μου ζωή. Δεν έχω μάθει να κάθομαι. Με ενοχλεί. Για να δούμε ποιο θα είναι (και αν, φυσικά, υπάρξει) το επόμενο κεφάλαιο.

Κλείνοντας, θέλω να μοιραστώ κάτι πολύ εύστοχο που διάβασα στο ίντερνετ (και με εκφράζει απόλυτα) από τον ψυχολόγο Msc, Ελευθέριο Γ. Ελευθεριάδη. 

"Μην περιμένεις από τον κόσμο να σε καταλάβει. Ούτε καν από τους ανθρώπους, τους δικούς σου. Γιατί όλο θα περιμένεις και όλο θα απογοητεύεσαι. Δεν μπορεί να εξαρτάται η χαρά σου, η ηρεμία σου, η ζωή σου, από κάποιον τρίτο. Όποιος και αν είναι αυτός. Να φροντίζεις να πατάς στα πόδια σου. Να παίρνεις εσύ την ευθύνη των πράξεών σου, την ευθύνη της ζωή σου. Και τα λάθη σου και τα σωστά, όλα, να έχεις το θάρρος να τα υποστηρίξεις. Αν περιμένεις την αποδοχή των άλλων για να προχωρήσεις μπροστά, να είσαι σίγουρος πως μια ζωή στάσιμος θα μένεις. Για αυτό σου λέω... Μην κάθεσαι και αναρωτιέσαι, "εμένα ποιος θα με καταλάβει". Όλο θα περιμένεις και όλο θα απογοητεύεσαι...".

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Η σεζόν της θυσίας (#mexritelous)

Είναι unfair για τον Ολυμπιακό και τους αδερφούς Αγγελόπουλους έπειτα από όσα έχουν προσφέρει στο τμήμα μπάσκετ να μπαίνει στην ίδια ζυγαριά μία στρατηγική απόφαση με την αγωνιστική κρίση που βιώνει η ομάδα το τελευταίο δίμηνο. Μέχρι τα μέσα Γενάρη, ο Ολυμπιακός διεκδικούσε με αξιώσεις το πλεονέκτημα έδρας στην Ευρωλίγκα και τώρα παλεύει για την εξασφάλιση μιας θέσης στην πρώτη οκτάδα προκειμένου να προκριθεί στην προημιτελική φάση της διοργάνωσης.

Ξέχωρα από τις ανορθογραφίες στο χτίσιμο του ρόστερ, την τραγική διαχείριση και το rotation-ανέκδοτο της ομάδας από τον Ντέιβιντ Μπλατ, ο οποίος παρουσιάζεται κατώτερος των περιστάσεων, είναι ξεκάθαρο πως οι "ερυθρόλευκοι" έχουν επηρεαστεί αρνητικά από το παράνομο ηχητικό που διέρρευσε με προφανή σκοπό να πλήξει και να διαλύσει μία ομάδα-οικογένεια, που κρατούσε πάντα εντός των τειχών ό,τι συνέβαινε στα αποδυτήρια. Κάποιοι μπασκετμπολίστες είναι καταρρακωμένοι, κάποιοι άλλοι ξενερωμένοι, κάποιοι άλλοι αδιάφοροι. Μόνο ο Βασίλης Σπανούλης, στα δικά μου μάτια, δείχνει να ασχολείται μόνο με το μπάσκετ και να παλεύει να αντιστρέψει την κατάσταση.

Το ηχητικό του Γιώργου Πρίντεζη δημιουργήθηκε πριν από τον εντός έδρας αγώνα με τη Χίμκι (17/1) και κυκλοφόρησε σε site συμφερόντων του Δ. Γιαννακόπουλου, στις 10 Φεβρουαρίου. Ο Έλληνας φόργουορντ θα μπορούσε να χειριστεί με διαφορετικό τρόπο την υπόθεση, αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση. Πάντως, ακόμα δεν έχει αναφερθεί ξεκάθαρα στο θέμα που "τίναξε" μία ολόκληρη σεζόν στον αέρα και αυτό είναι που ενοχλεί. Είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο Ολυμπιακός μετράει 2 νίκες και 6 ήττες στην Ευρωλίγκα από τις 17 Ιανουαρίου μέχρι σήμερα; Ο Πρίντεζης αποτελεί σκιά του εαυτού του και νιώθει προδομένος, ενώ ακόμα δεν έχει γνωστοποιηθεί επίσημα ποιος είναι ο ρουφιάνος. Το χειρότερο, βέβαια, είναι πως ο "Δούρειος Ίππος" παραμένει ακόμα στην ομάδα και δεν έχει εκδιωχθεί κακήν κακώς από το ΣΕΦ. Πιστεύω βάσει ενδείξεων ότι ξέρω ποιος είναι, αλλά δεν είναι δική μου δουλειά η επίλυση αυτής της υπόθεσης από τη στιγμή που πρόκειται για ένα σοβαρό ζήτημα, το οποίο δεν άπτεται το αθλητικό κομμάτι και έχει προεκτάσεις στις οποίες δεν είμαι διατεθειμένος να εμπλακώ.

Ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος αφουγκράστηκαν την πλειοψηφία των οπαδών του Ολυμπιακού, που δεν αντέχει άλλες "σφαγές" από τους υπηρέτες του κατεστημένου, και έδρασαν. Δείχνουν αποφασισμένοι να το φτάσουν μέχρι τέλους και έτσι πρέπει να γίνει έπειτα από δεκάδες κλεμμένους τίτλους και την παραχάραξη της ιστορίας στην καλαθοσφαίριση. Δεν πρέπει να κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω. Στη θέση τους, δεν θα καθόμουν ποτέ και για κανένα λόγο στο ίδιο τραπέζι με τον άνθρωπο που έχει δηλώσει πως είναι ο εφευρέτης της αλητείας, όντας ο εγκέφαλος και ο ευνοημένος της μεγαλύτερης παράγκας που έχει στηθεί ποτέ στον ελληνικό αθλητισμό. Δεν θα μπορούσα καν να μπω σε αυτήν τη διαδικασία με έναν τύπο που δηλώνει υπεράνω νόμων και είναι μία "κινούμενη πρόκληση", με τους εισαγγελείς να σφυρίζουν αδιάφορα. Δεν θα μπορούσα ποτέ και για κανένα λόγο να καθίσω στο ίδιο τραπέζι μαζί του, όταν ολόκληρος Υφυπουργός Αθλητισμού εξισώνει συμπεριφορές και βάζει τους Αγγελόπουλους στο ίδιο καζάνι μαζί του. Το "σόου" που έδωσε στη σύσκεψη-παρωδία της Παρασκευής (15/3) και μετά το τέλος αυτής, ξεπερνώντας κάθε όριο γραφικότητας και προκλητικότητας, αποδεικνύει περίτρανα πως αυτή η επανάσταση του Ολυμπιακού απέναντι στην ΕΟΚ και την ΚΕΔ δεν πρέπει να μείνει στη μέση. Αποτελεί, πλέον, υποχρέωση να ολοκληρωθεί και το μαχαίρι να μπει στο κόκκαλο. Ή αλλάζουν ή βουλιάζουν. Το σίγουρο είναι πως τους έχει πιάσει πανικός, καθώς οι Πειραιώτες κάνουν τα λόγια τους πράξεις.

Κάποιοι πιστεύουν πως το τάιμινγκ αυτής της απόφασης, δεν είναι το ενδεδειγμένο επειδή συμπίπτει με το κακό "φεγγάρι" της ομάδας σε αγωνιστικό επίπεδο. Δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο. Δεν ξέρω αν, πραγματικά, δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και το έχουν ρίξει στην τρελή. ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. Ο σημαδεμένος ημιτελικός Κυπέλλου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αδικίας. Αυτή η απόφαση μπορεί να άργησε κάποια χρόνια, αλλά ήταν επιβεβλημένη. Και είναι άδικο για τους ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού να τους συμπεριφέρονται έτσι. Η αφοσίωσή τους στο τμήμα μπάσκετ και τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που έχουν σπαταλήσει σε αυτό, δίχως ουσιαστικό αντίκτυπο σε τρόπαια, απαξιώνονται με οικτρό τρόπο. Έχουν "εισπράξει" όλα αυτά τα χρόνια μόνο ειρωνείες, προκλήσεις, λοιδορίες, χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, από ένα "σάπιο σύστημα" που έχει καταστρέψει το ελληνικό μπάσκετ. Είδαμε όλοι τι συνέβη τις τελευταίες ημέρες από τη στιγμή που έγινε ξεκάθαρο πως ο Ολυμπιακός δεν θα αγωνιστεί στο ντέρμπι του ΣΕΦ. Όλοι οι φορείς, τόσο του αθλήματος όσο και τις κυβέρνησης, έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο. Μπορεί να μισούν παθολογικά τον Ολυμπιακό και να το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία, αλλά ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός οργανισμός της Ελλάδας και ένας από τους μεγαλύτερους πολυαθλητικούς οργανισμούς της Ευρώπης έχει στο πλάι του εκατομμύρια Ολυμπιακών, που έχουν ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ του δόγματος "τώρα ή ποτέ". Το "σύστημα", αργά ή γρήγορα, θα πέσει.

Ναι, κάποιοι παίκτες της τωρινής ομάδας δεν είναι εφάμιλλοι με το επίπεδο του Ολυμπιακού, αλλά ορισμένοι δεν πρέπει να έχουν επιλεκτική μνήμη. Κάποτε οι "ερυθρόλευκοι" είχαν το μεγαλύτερο μπάτζετ στην Ευρώπη, με ακριβοπληρωμένους παικταράδες πρώτης γραμμής. Ωστόσο, κάθε χρόνο οι Αγγελόπουλοι και ο λαός της ομάδας έβλεπαν τους "Τανατζήδες" να τους στερούν προκλητικά Πρωταθλήματα και Κύπελλα και ένα ολόκληρο "σύστημα" να τους απαξιώνει σε κάθε τους κίνηση. Δεν μπορώ να κατακρίνω τους Αγγελόπουλους επειδή δεν κράτησαν κάποιους παίκτες που έληγαν τα συμβόλαιά τους και οι οποίοι εξαργύρωσαν την παρουσία τους στον Ολυμπιακό με πλουσιοπάροχες αμοιβές σε άλλες ομάδες, στην εποχή της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που έχει χτυπήσει την Ελλάδα. Το μπάσκετ δεν έχει τα έσοδα του ποδοσφαίρου και δεν πρόκειται να τα βρει ποτέ, ενώ η ισχύουσα φορολογία στη χώρα μας κάνει την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη και δυσβάσταχτη για τους ανθρώπους που είναι τυπικοί στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος και δεν φτιάχνουν εικονικά συμβόλαια, ούτε παρουσιάζουν μία ΚΑΕ με εικονική μετοχική σύνθεση. Είναι ανήθικο να χρησιμοποιείται ένα σοβαρό οικογενειακό θέμα των Αγγελόπουλων, οικονομικής φύσεως, για μία απόφαση που έχει να κάνει με το μέλλον της ομάδας στις εντός συνόρων διοργανώσεις. Και οι πιο "άπιστοι", έχουν, πλέον, πειστεί πως είτε θα επέλθει κάθαρση στο ελληνικό μπάσκετ είτε ο Ολυμπιακός θα απέχει από αυτό το σίχαμα και κάποιοι άλλοι θα παίζουν και θα τη βρίσκουν μόνοι τους. Με το Χολαργό, τον Ήφαιστο Λήμνου, και το Λαύριο...

Από το 2001 που ξεκίνησα αυτήν τη δουλειά, έχω πάντα το θάρρος της γνώμης μου. Αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα: από το 2008, όταν είχα τη δύναμη και το βήμα στο αυθεντικό και πρωτοπόρο RedPlanet.gr, έχω γράψει πράγματα που δεν τολμούσε κανείς να γράψει για τη βρωμιά που κυριαρχεί στο ελληνικό μπάσκετ και τους διαιτητές-"καμικάζι". Εδώ και 11 χρόνια, είμαι ο τρελός του χωριού, αλλά φτάνει η ώρα της δικαίωσης. Ο Ολυμπιακός ως οργανισμός άργησε να πάρει σκληρές αποφάσεις για το μέλλον του εντός συνόρων από τη στιγμή που δεν αλλάζει το παραμικρό στις διοργανώσεις του Πρωταθλήματος και του Κυπέλλου. Μαζεύτηκαν πολλά, μα πάρα πολλά. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να είχε αντιδράσει ανάλογα μετά τον τρίτο τελικό της ντροπής, το 2010. Και πριν από το 2010 και μετά το 2010, συνέβησαν πολλά τραγελαφικά γεγονότα και η άρρωστη κατάσταση, σε ένα υποβαθμισμένο προϊόν, διαιωνίστηκε. Όλοι "χτυπάνε παλαμάκια" και "βαράνε προσοχή" σε έναν διαταραγμένο ψυχικά άνθρωπο, αλλά το ποτάμι, πια, δεν γυρίζει πίσω. Η ομάδα δεν έπαιξε ποτέ το δεύτερο ημίχρονο ενός ημιτελικού Κυπέλλου μπάσκετ, μετά την εξοργιστική διαιτησία των τριών εντεταλμένων, και δεν θα αγωνιστεί στον αγώνα της Κυριακής (17/3), που υπό κανονικές συνθήκες θα έκρινε το πλεονέκτημα έδρας στην Basket League. Για ποιο Πρωτάθλημα μιλάμε, όμως; Βαρέθηκα κάθε χρόνο να έρχονται οι τελικοί και να βλέπω σε επανάληψη το ίδιο έργο: την ψυχική μου υγεία να καταρρέει και τη νοημοσύνη του να υποτιμάται. Πρωτάθλημα χωρίς Ολυμπιακό δεν υπάρχει και αυτό το γνωρίζουν και οι... πέτρες. Τα τηλεοπτικά και οι χορηγίες θα βρεθούν στο ναδίρ. Ο σύλλογος ξέρει πολύ καλά τι διακυβεύεται, οι επιπτώσεις θα είναι σκληρές, αλλά ο Ολυμπιακός από τη νέα σεζόν θα αγωνίζεται μόνο εκεί που τον σέβονται και είναι επιθυμητός. Είτε αυτή είναι η Ευρωλίγκα και η Αδριατική Λίγκα είτε μόνο η Ευρωλίγκα. Ας είναι αυτή η σεζόν, λοιπόν, "η σεζόν της θυσίας". Και από τη νέα αγωνιστική περίοδο, εκτός όλων των άλλων παραμέτρων, να βρίσκονται στην ομάδα μόνο όσοι πραγματικά γουστάρουν και νιώθουν.

#mexritelous, λοιπόν. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

ΥΓ1: Είμαι υποχρεωμένος να το γράψω γιατί πολύ απλά έτσι αισθάνομαι. Με στενοχωρεί το γεγονός πως από τις 13 Φεβρουαρίου και τον άθλιο ημιτελικό Κυπέλλου δεν έχει βγει ένας παίκτης του Ολυμπιακού να μιλήσει δημόσια και να σταθεί στο πλευρό των Αγγελόπουλων. Δεν έχει τοποθετηθεί ούτε ένας παίκτης της ομάδας για όσα του έχουν στερήσει όλα αυτά τα χρόνια και την κορυφή του παγόβουνου, που σήμανε και την καμπάνα και της επανάστασης. Απορώ αν αποδέχονται αυτήν την κατάσταση: να παίζουν σε μία παρτίδα με την τράπουλα σημαδεμένη και να μην κατακτούν όσα δικαιούνται στο παρκέ. Να βλέπουν τον κόπο και τον ιδρώτα τους να πηγαίνει χαμένος από τους Αναστόπουλους, τους Μάνους, τους Παναγιώτου... Και αναφέρομαι κυρίως στους παλαιότερους, οι οποίοι έχουν ζήσει την αδικία στο πετσί τους. Ο Μπλατ είναι μία ξεχωριστή περίπτωση. Περισσότερο δείχνει να "σαμποτάρει", παρά να στηρίζει. Προφανώς και πρέπει να έχει ενημερωθεί για τις κλοπές ετών και πως το ποτήρι, για τον οργανισμό του Ολυμπιακού και τον κόσμο της ομάδας, ξεχείλισε. Μπορεί, πάντως, να κάνει και ένα τηλέφωνο στους προκατόχους του. Ίσως, η άμεση αλλαγή στην τεχνική ηγεσία να κρίνεται ως επιβεβλημένη.

ΥΓ2: Στο ποδόσφαιρο, είναι όλοι "λαλίστατοι" και "πρωτοπόροι". Η "εξυγίανση" έχει διαλύσει το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά πανηγυρίζει θρασύτατα επειδή ο Ολυμπιακός έχει μείνει δύο σεζόν χωρίς την κατάκτηση κάποιου τίτλου. Εκεί, βέβαια, έχουν το "δικαίωμα" να σφυρίζουν διαιτητές από το Αζερμπαϊτζάν (!), τη Δανία, την Ελβετία... Θέλουμε και στο μπάσκετ διαιτητές από τις "μπασκετομάνες" Ελβετία και Δανία, αλλά και τη "Μέκκα του παγκόσμιου μπάσκετ", το Αζερμπαϊτζάν! Η κοροϊδία και η ασυδοσία, έφτασαν στο τέλος τους, λαμόγια.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης