Κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του σταυρό. Είμαι υπερήφανος για όλα όσα έχω κάνει και καταφέρει στη ζωή μου, και σηκώνω αυτόν τον σταυρό με θάρρος και λεβεντιά. Και με το κεφάλι πάντα ψηλά. Μπορεί το φορτίο στους ώμους μου να είναι μεγάλο και ενίοτε να σκοντάφτω στην πορεία, αλλά πάντα σηκώνομαι και είμαι αποφασισμένος να κουβαλάω αυτό το βάρος στην πλάτη μέχρι το τέλος της προσωπικής μου διαδρομής. Τίποτα δεν μου έχει χαριστεί, τίποτα δεν ήταν εύκολο. Επέλεξα την ομάδα που υποστηρίζω σε μικρή ηλικία και στο δημοτικό το επάγγελμα που θέλω να ακολουθήσω. Ό,τι κάνω στη ζωή μου είναι πάντα με ήθος και αξιοπρέπεια. Δεν έχω άλλο οδηγό. Η πικρή αλήθεια για εμένα είναι πως τις τελευταίες τριάντα ημέρες κανένας δεν έχει νοιαστεί για τον Παναγιώτη. Για ό,τι νιώθει. Για ό,τι έχει περάσει την τελευταία τετραετία.
Sportime και Sportime.gr, τέλος, λοιπόν. Εδώ και ακριβώς ένα μήνα.
Ήταν μία σκληρή προσωπική απόφαση, την οποία έπρεπε να πάρω (έστω και αν με οδήγησαν σε αυτή) για να ηρεμήσει και να γαληνέψει η ψυχή μου. Έτυχε καθολικής αποδοχής από τους αρμόδιους, οπότε δεν υπάρχει κάτι άλλο να συζητήσουμε. Δεν είμαι τρελός να φεύγω από κάπου στην εποχή της τεράστιας κρίσης στην Ελλάδα, αλλά αυτοί που πρέπει, ξέρουν τι έγινε. Γνωρίζω απόλυτα πως είναι μία απόφαση με ανυπολόγιστο προσωπικό κόστος, καθώς έμεινα χωρίς δουλειά και δεν είμαι εκατομμυριούχος. Δεν με νοιάζει τι λέει και τι θα πει ο κόσμος. Οι περισσότεροι πιστεύουν και μπορεί να έχουν δίκιο ότι ο Λάμπρος μού βρήκε αυτήν τη δουλειά, στην πιο ζόρικη περίοδο της ζωής μου, έπειτα από όσα είχα περάσει στο προηγούμενο εργασιακό περιβάλλον. Μπορεί και να με έχω υπερεκτιμήσει, αλλά πιστεύω ότι είμαι πολύ καλός και αφοσιωμένος στο επάγγελμά μου ως δημοσιογράφος. Όπου και αν έχω εργαστεί, έδωσα πάντα ό,τι μπορούσα, δεδομένων των συνθηκών. Και ο αδερφός μου, λοιπόν, να μου βρήκε αυτήν τη δουλειά, δεν έκανα κακό σε κανέναν. Δεν πήρα κανενός τη θέση. Δεν έγλειψα κανέναν. Δεν παρακάλεσα κανέναν. Ούτε έσκαβα το λάκκο κανενός για να ανελιχθώ. Αυτά είναι μακριά από εμένα. Πάντα θα είναι μακριά από εμένα αυτές οι τακτικές. Δεν έχω φιλήσει ποτέ κατουρημένες ποδιές για να έχω δουλειά και ούτε πρόκειται να το κάνω. Είναι μυστήριο τρένο αυτή η ζωή και η δική μου έχει ως σήμα κατατεθέν το ρίσκο σε κάθε της βήμα. Όπως και το ένστικτο. Ύστερα από 18 χρόνια σε αυτήν τη δουλειά, δεν υπάρχει κάτι που δεν περιμένω. Δουλεύω από 18 ετών. Τη μισή μου ζωή. Δεν έχω μάθει να κάθομαι. Με ενοχλεί. Για να δούμε ποιο θα είναι (και αν, φυσικά, υπάρξει) το επόμενο κεφάλαιο.
Κλείνοντας, θέλω να μοιραστώ κάτι πολύ εύστοχο που διάβασα στο ίντερνετ (και με εκφράζει απόλυτα) από τον ψυχολόγο Msc, Ελευθέριο Γ. Ελευθεριάδη.
"Μην περιμένεις από τον κόσμο να σε καταλάβει. Ούτε καν από τους ανθρώπους, τους δικούς σου. Γιατί όλο θα περιμένεις και όλο θα απογοητεύεσαι. Δεν μπορεί να εξαρτάται η χαρά σου, η ηρεμία σου, η ζωή σου, από κάποιον τρίτο. Όποιος και αν είναι αυτός. Να φροντίζεις να πατάς στα πόδια σου. Να παίρνεις εσύ την ευθύνη των πράξεών σου, την ευθύνη της ζωή σου. Και τα λάθη σου και τα σωστά, όλα, να έχεις το θάρρος να τα υποστηρίξεις. Αν περιμένεις την αποδοχή των άλλων για να προχωρήσεις μπροστά, να είσαι σίγουρος πως μια ζωή στάσιμος θα μένεις. Για αυτό σου λέω... Μην κάθεσαι και αναρωτιέσαι, "εμένα ποιος θα με καταλάβει". Όλο θα περιμένεις και όλο θα απογοητεύεσαι...".
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Sportime και Sportime.gr, τέλος, λοιπόν. Εδώ και ακριβώς ένα μήνα.
Ήταν μία σκληρή προσωπική απόφαση, την οποία έπρεπε να πάρω (έστω και αν με οδήγησαν σε αυτή) για να ηρεμήσει και να γαληνέψει η ψυχή μου. Έτυχε καθολικής αποδοχής από τους αρμόδιους, οπότε δεν υπάρχει κάτι άλλο να συζητήσουμε. Δεν είμαι τρελός να φεύγω από κάπου στην εποχή της τεράστιας κρίσης στην Ελλάδα, αλλά αυτοί που πρέπει, ξέρουν τι έγινε. Γνωρίζω απόλυτα πως είναι μία απόφαση με ανυπολόγιστο προσωπικό κόστος, καθώς έμεινα χωρίς δουλειά και δεν είμαι εκατομμυριούχος. Δεν με νοιάζει τι λέει και τι θα πει ο κόσμος. Οι περισσότεροι πιστεύουν και μπορεί να έχουν δίκιο ότι ο Λάμπρος μού βρήκε αυτήν τη δουλειά, στην πιο ζόρικη περίοδο της ζωής μου, έπειτα από όσα είχα περάσει στο προηγούμενο εργασιακό περιβάλλον. Μπορεί και να με έχω υπερεκτιμήσει, αλλά πιστεύω ότι είμαι πολύ καλός και αφοσιωμένος στο επάγγελμά μου ως δημοσιογράφος. Όπου και αν έχω εργαστεί, έδωσα πάντα ό,τι μπορούσα, δεδομένων των συνθηκών. Και ο αδερφός μου, λοιπόν, να μου βρήκε αυτήν τη δουλειά, δεν έκανα κακό σε κανέναν. Δεν πήρα κανενός τη θέση. Δεν έγλειψα κανέναν. Δεν παρακάλεσα κανέναν. Ούτε έσκαβα το λάκκο κανενός για να ανελιχθώ. Αυτά είναι μακριά από εμένα. Πάντα θα είναι μακριά από εμένα αυτές οι τακτικές. Δεν έχω φιλήσει ποτέ κατουρημένες ποδιές για να έχω δουλειά και ούτε πρόκειται να το κάνω. Είναι μυστήριο τρένο αυτή η ζωή και η δική μου έχει ως σήμα κατατεθέν το ρίσκο σε κάθε της βήμα. Όπως και το ένστικτο. Ύστερα από 18 χρόνια σε αυτήν τη δουλειά, δεν υπάρχει κάτι που δεν περιμένω. Δουλεύω από 18 ετών. Τη μισή μου ζωή. Δεν έχω μάθει να κάθομαι. Με ενοχλεί. Για να δούμε ποιο θα είναι (και αν, φυσικά, υπάρξει) το επόμενο κεφάλαιο.
Κλείνοντας, θέλω να μοιραστώ κάτι πολύ εύστοχο που διάβασα στο ίντερνετ (και με εκφράζει απόλυτα) από τον ψυχολόγο Msc, Ελευθέριο Γ. Ελευθεριάδη.
"Μην περιμένεις από τον κόσμο να σε καταλάβει. Ούτε καν από τους ανθρώπους, τους δικούς σου. Γιατί όλο θα περιμένεις και όλο θα απογοητεύεσαι. Δεν μπορεί να εξαρτάται η χαρά σου, η ηρεμία σου, η ζωή σου, από κάποιον τρίτο. Όποιος και αν είναι αυτός. Να φροντίζεις να πατάς στα πόδια σου. Να παίρνεις εσύ την ευθύνη των πράξεών σου, την ευθύνη της ζωή σου. Και τα λάθη σου και τα σωστά, όλα, να έχεις το θάρρος να τα υποστηρίξεις. Αν περιμένεις την αποδοχή των άλλων για να προχωρήσεις μπροστά, να είσαι σίγουρος πως μια ζωή στάσιμος θα μένεις. Για αυτό σου λέω... Μην κάθεσαι και αναρωτιέσαι, "εμένα ποιος θα με καταλάβει". Όλο θα περιμένεις και όλο θα απογοητεύεσαι...".
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου