Επίδειξη ανομίας, με τον Ολυμπιακό απλό παρατηρητή

Καλές οι ανακοινώσεις, οι καταγγελίες, οι αρνήσεις σε πράσινες προσκλήσεις που γίνονται μόνο για τα μάτια του κόσμου (φιλικά των Ακαδημιών, είσοδος των αθλητών στο παρκέ με παιδιά από τις Ακαδημίες των δύο συλλόγων), αλλά με το σταυρό στο χέρι δεν έρχεται η κάθαρση. Αλλιώς θέλω να το γράψω, αλλά οφείλω να κρατήσω ένα επίπεδο.

Για μία ακόμα φορά, ύστερα από ένα μπασκετικό ντέρμπι, διαβάζουμε αμιγώς για μπάσκετ. Μόνο για μπάσκετ και τα λάθη του Ολυμπιακού. Σε αντίστοιχο παιχνίδι, στο ποδόσφαιρο, μόνο για ποδόσφαιρο δεν διαβάζουμε. Και σε κραυγαλέες περιπτώσεις, όταν ο Ολυμπιακός είναι κλάσεις ανώτερος από τους αντιπάλους του, δεν διαβάζουμε για τις τακτικές, την ποιότητα, την ανωτερότητα, την καρδιά του Πρωταθλητή. Παρατηρούμε μόνο τις κραυγές για την εγκληματική οργάνωση και την πριονοκορδέλα που περνούν κάποιοι τους διαιτητές για μία αμφισβητούμενη φάση μέχρι ένα ανάποδο πλάγιο και την... κόκκινη ΕΠΟ, που μειώνει τις ποινές των υπολοίπων και τιμωρεί τον Ολυμπιακό για δύο καπνογόνα που έπεσαν έξω από τον αγωνιστικό χώρο στη Βέροια. Οι γνωστοί-άγνωστοι, που διατυμπανίζουν πως το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι διεφθαρμένο, την ώρα που κάνουν ότι δεν ακούν και ότι δεν βλέπουν, στη μεγαλύτερη παράγκα που έχει υπάρξει ποτέ στον ελληνικό αθλητισμό και έχει διαλύσει ένα ομαδικό άθλημα της χώρας: αυτή του μπάσκετ. Ο "παντοτινός" πρόεδρος της ΕΟΚ, Γιώργος Βασιλακόπουλος, αλωνίζει και εμείς κοιτάμε άπραγοι... Βαρέθηκα...

Είναι τυχαίο που λίγες ώρες πριν από τον πρώτο τελικό το ΑΣΕΑΔ έκανε δεκτή την έφεση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ο οποίος έχει μαζεμένες τιμωρίες για καμιά 200αριά χρόνια, αλλά έρχεται ανενόχλητος στο ΣΕΦ και κάνει βόλτες μαζί με τους μπράβους του όποτε γουστάρει. Πανηγυρίζει έξαλλα, περικυκλωμένος από τους μπράβους του, και δεν τον ενοχλεί κανείς. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν έχει το δικαίωμα να πάει στη Λεωφόρο, όμως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το έχει και με το παραπάνω για να βολτάρει προκλητικά στο ΣΕΦ. Επίδειξη ανομίας, με τον Ολυμπιακό να είναι ένας απλός παρατηρητής. Μόνο στο ΣΕΦ, επίσης, υπάρχει ο άτυπος νόμος για τα ποια συνθήματα πρέπει να φωνάζει ο κόσμος και ποια όχι, ενώ στο ΟΑΚΑ καθυβρίζονται χυδαία γυναίκες, μανάδες, παιδιά, με εμετικές κατάρες, και δεν ανοίγει ρουθούνι. Πίσω από τον πάγκο του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ γίνεται κάθε φορά ο κακός χαμός, αλλά στο ΣΕΦ έρχονται και φεύγουν σαν κύριοι. Όπως πρέπει να συμβαίνει σε κάθε γήπεδο. Στο ΣΕΦ ορισμένοι περιμένουν μία και δύο ώρες μετά το τέλος του ματς για να βγουν φωτογραφία με τον Διαμαντίδη και στο ΟΑΚΑ η αποστολή του Ολυμπιακού δεν παίρνει ανάσα και ο Σπανούλης αποτελεί το "κόκκινο πανί" για την εξέδρα. Και για να τα λέμε όλα, το ΣΕΦ δεν γέμισε στον πρώτο τελικό και δεν έγινε sold out. Στο ΟΑΚΑ, στο δεύτερο ματς, θα κρέμονται σαν τσαμπιά από τις κερκίδες.

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια σχεδόν κάθε χρόνο. Τον Ολυμπιακό να κάνει υπερπροσπάθεια επί οκτώ μήνες για να αποκτήσει το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ του Πρωταθλήματος μπάσκετ και στο πρώτο ματς όλως τυχαίως να χύνεται η καρδάρα με το γάλα. Εντάξει, η ομάδα στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Αλλά το πράσινο σύστημα και κατεστημένο, όχι μόνο δεν αγγίζεται, αλλά εξακολουθεί να κάνει ανενόχλητο τη δουλειά του. Με επίδειξη δύναμης και ανομίας (το ξαναγράφω) ενάντια στον Ολυμπιακό των Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου, που από το 2004 μέχρι σήμερα έχουν κατακτήσει μόλις δύο Πρωταθλήματα Ελλάδας. Και αυτά με πολύ κόπο και ιδρώτα πάνω στο παρκέ, ύστερα από επενδύσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ.

Ανεχόμαστε τόσα χρόνια τα ίδια πράγματα και δεν γίνεται τίποτα από τη διοίκηση για να αλλάξει αυτή η αρρωστημένη κατάσταση. Έχουν ευθύνη και οι Αγγελόπουλοι για την ανυπαρξία του Ολυμπιακού εκτός των τεσσάρων γραμμών. Οι ερυθρόλευκοι είναι απροστάτευτοι. Τα χαρτιά είναι σημαδεμένα από παντού. Στον πρώτο τελικό, έρχεται ο Τόμι Σχινάς με την πράσινη φόρμα, ο απογοητευμένος Χριστοδούλου, που δεν "σφύριξε" στον τελικό της Ευρωλίγκας τον αγαπημένο του Ομπράντοβιτς για να του χαρίσει ένα ακόμα πέτσινο τρόπαιο, και ο άτολμος Μητσόπουλος, ο οποίος δεν πήρε φάση πάνω του. Η αηδία του πράσινου συστήματος φάνηκε ξεκάθαρα στην πρώτη επίθεση του Παναθηναϊκού στην τρίτη περίοδο. Στο τρίτο φάουλ του Πρίντεζη για ένα απλό άγγιγμα στον Γκιστ. Ο κορυφαίος παίκτης του Ολυμπιακού στο πρώτο ημίχρονο έπρεπε να βγει με κάθε τρόπο από τη μάχη. Να βγει από το ρυθμό του. Δεν έπαιξε καθόλου στην τρίτη περίοδο, ενώ επέστρεψε στην τέταρτη, έχοντας βγει από την επιθετική εξίσωση. Δεκατέσσερις πόντοι στο πρώτο μέρος, μόλις τρεις στο δεύτερο. Τα φάουλ στον φόργουορντ των Πρωταθλητών Ελλάδας καταλογίζονταν με χαρακτηριστική ευκολία, αλλά στον ίδιο, σε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις στα πλάγια όπου έπεσαν δύο και τρεις παίκτες πάνω του στο δεύτερο ημίχρονο, δεν δόθηκε απολύτως τίποτα. Επίσης, όλοι στέκονται στην τελευταία φάση και την "ποικιλία" που έκανε ο Παπανικολάου. Για να εξελιχθεί, όμως, έτσι η φάση ο Καλάθης έχει πιάσει από τη μέση τον "Παπ", ενώ και ο Γκιστ κρατάει τον Χάντερ. Ακούσαμε για την εκπληκτική άμυνα που έπαιξε στο τέλος ο Παναθηναϊκός. Εκπληκτική άμυνα, με δύο εξόφθαλμα φάουλ, πρώτη φορά βλέπω. Σε αντίστοιχη περίπτωση στο ΟΑΚΑ και οι τρεις διαιτητές θα είχαν υποδείξει και τις δύο παραβάσεις και θα τσακώνονταν μεταξύ τους για το ποιο από τα δύο φάουλ θα καταλογίσουν. Ακόμα έναν "νον κολ" στην ιστορία των τελικών, ακόμα μία χαμένη ευκαιρία του Ολυμπιακού για νίκη σε ματς που "καίει". Ξέρετε ποιος είναι ο πρώτος διαιτητής στον δεύτερο τελικό; Ο "ταλιμπάν" του πράσινου συστήματος, Αναστόπουλος, ο οποίος όλως τυχαίως έχει πάρει "εργολαβεία" την πλειοψηφία των αγώνων στο ΟΑΚΑ ανάμεσα στις δύο ομάδες. Μαζί με τους Κορομηλά και Μάνο. Στο μπάσκετ είναι όλα καλά: δεν ορίζει τους διαιτητές ο Κοντονής.

Εννοείται πως πιστεύω ακόμα ότι η ομάδα μπορεί να κατακτήσει το Πρωτάθλημα. Αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός είναι ανώτερος του Παναθηναϊκού.

Συλλυπητήρια στον τεράστιο άνθρωπο και παίκτη, Γιώργο Πρίντεζη, για την απώλεια του πατέρα του. Βρήκε το κουράγιο, τα αποθέματα, το μεγαλείο ψυχής για να παίξει σε αυτό το ματς. Και ήταν όπως πάντα στην πρώτη γραμμή των διακριθέντων. Είναι ένας θρύλος του Θρύλου. Να είσαι καλά, ρε μάγκα, μας συγκίνησες όλους.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης