Κάτι επί προσωπικού...

Ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο στις 15 Οκτωβρίου. Δεν πήγαιναν τα χέρια μου στο πληκτρολόγιο... Βλέπετε, στις 15 Οκτωβρίου 2001 έκανα την πρώτη μου βάρδια σε αυτήν τη δουλειά, στον παλαιό και καλό ΣΠΟΡ ΦΜ, όπου έμεινα δύο χρόνια, κάνοντας την πρακτική μου. Στις 15 Οκτωβρίου 2015, απολύθηκα από την 24 ΑΠΑΤΗ ύστερα από 12 χρόνια παρουσίας εκεί. Έχω γράψει περίπου τι συνέβη, σε μία άδικη και στημένη από όλες τις πάντες απόλυση. Ποτέ δεν θα βρω τη δικαίωση, ο θυμός είναι ακόμα μέσα μου και δεν θα φύγει ποτέ. Ελπίζω, όμως, κάποια στιγμή να με φέρει ο δρόμος μπροστά σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Το εύχομαι κάθε ημέρα που περνάει. Τον τελευταίο ένα χρόνο, λοιπόν, συνειδητοποίησα πως, ναι, φταίω και εγώ. Φταίω γιατί ποτέ δεν είδα αυτήν τη δουλειά ως επάγγελμα. Κάθε άνθρωπος πρέπει να αγαπάει αυτό που κάνει, δεν αντιλέγω. Υπάρχει, όμως, ένα όριο και εγώ το ξεπέρασα για 15 ολόκληρα χρόνια. Και αν μπορώ, διανύοντας το 34ο έτος της ηλικίας μου, να δώσω μία συμβουλή, είναι να μη δένεστε απόλυτα και σε "άρρωστο" βαθμό με το επάγγελμά σας. Το RedPlanet.gr, για παράδειγμα, με απογείωσε, αλλά στο τέλος με κατέστρεψε, μαζί με μία συγκεκριμένη σπείρα. Ηγήθηκα ενός πολύ όμορφου ταξιδιού. Το έφτασα στην κορυφή αυτό το σάιτ, δίνοντας την ψυχή μου, και όταν άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, το έβλεπα καθημερινά να μαραζώνει και δεν άντεχα άλλο. Οι περισσότεροι γλίτωσαν τη θεσούλα τους, κάνοντας την πάπια. Ο Παναγιώτης εξακολουθεί να ταλαιπωρείται.

Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μετανιώνω για τίποτα. Κυριολεκτικά για τίποτα. Και να γυρνούσε ο χρόνος πίσω, πάλι έτσι θα ενεργούσα. Αυθόρμητα, με συναίσθημα, λέγοντας πάντα αυτό που νιώθω. Ύστερα από τόσα ύπουλα και πισώπλατα χτυπήματα, έχω πάψει να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Τα έχω, πάντως, καλά με τον εαυτό μου. Δεν ξεπουλήθηκα, δεν έγλειψα, δεν ρουφιάνεψα, δεν έκανα... φίλους για να με προωθήσουν στη δουλειά, δεν συμβιβάστηκα. Και ας ταλαιπωρούμαι. Και ας κρατάω πράγματα μέσα μου, που δεν τα ξέρουν καν τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Κανένας δεν ξέρει με ακρίβεια τι αισθάνομαι και πόσο έχω επηρεαστεί ψυχολογικά. Δεν το έχω επιτρέψει να συμβεί γιατί δεν θέλω. Δική μου είναι η δοκιμασία, μόνος πρέπει να την ξεπεράσω και να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Δεν έχω στείλει πουθενά ακόμα το βιογραφικό μου (ούτε και έχω ψαχτεί). Δεν το κάνω λόγω τουπέ όπως ενδέχεται να υποστηρίξουν ορισμένοι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσω να το στέλνω. Δεν είχα συνηθίσει σε μία τέτοια κατάσταση και οφείλω να προσαρμοστώ στα δεδομένα. Περιμένω μία κανονική ευκαιρία. Και ας μην έρθει ποτέ. Ξέρω ότι συγκεκριμένοι μπάσταρδοι, μου έχουν κλείσει ορισμένες πόρτες (ειδικά σε μία περίπτωση, βάζω το χέρι μου στη φωτιά λόγω... μεγάλου χορηγού). Ακόμα και τώρα, στην 24 ΑΠΑΤΗ, ασχολούνται μαζί μου. Ένας, μάλιστα, από δαύτους ζήτησε από τους εργαζομένους όταν απολύθηκα να μην αναφέρουν ξανά το όνομά μου σε ολόκληρο το κτίριο. Πόσο πιο ξεφτιλισμένοι μπορούν να γίνουν άραγε...

Τον περασμένο Φεβρουάριο, είχα μία περιπέτεια με τον ΠΣΑΤ, μετά τον αγώνα του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ για κάτι που είχα γράψει στο προφίλ μου στο Facebook (από μένα ξεκίνησε και αυτή η πρωτοποριακή πρωτοβουλία). Τότε ήμουν άνεργος (όχι ότι τώρα δεν είμαι ουσιαστικά). Ένας από τους επικεφαλής, μου είπε κάτι που αρχικά με ενόχλησε και ακόμα το επεξεργάζομαι. Εντελώς ψυχρά, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι έχει απόλυτο δίκιο. Ίσως, κάποια στιγμή το γράψω γιατί και εμένα με πειράζουν κάποια πράγματα που βλέπω. Δεν είναι όλα ρόδινα, ακόμα και στην ομάδα που υπεραγαπώ. Από εκεί και πέρα, θλίβομαι για την κατάσταση που επικρατεί, πλέον, στην ελληνική δημοσιογραφία. Αν πιάνεις όλη την ημέρα στο στόμα σου τον Ολυμπιακό, το πιθανότερο είναι πως θα βρεις χωρίς κόπο δουλειά. Αν είσαι ρουφιάνος, λαμόγιο, διεφθαρμένος και γλείφτης, επιβιώνεις. Αν είσαι καλός στις δημόσιες σχέσεις και τα έχεις καλά με όλους, τότε όλο και κάποιος θα βρεθεί να σε βολέψει. Χαίρομαι που από την πρώτη στιγμή έχω επιλέξει το δικό μου, μοναχικό, δρόμο. Και όπου με βγάλει...

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Ο αγώνας που κρίθηκε στα 50 δευτερόλεπτα

Με τον διαιτητή και τους βοηθούς που ήθελε το "σύστημα" (χάρισε και τουλάχιστον μία κόκκινη στην ΑΕΚ ο Σιδηρόπουλος, που άφησε με πολλά παράπονα τους ερυθρόλευκους, παίζοντας 50% υπέρ της ΑΕΚ και 50% υπέρ της... εξυγίανσης). Με τον Ολυμπιακό να έχει περίεργη έως κακή ψυχολογία μετά τις δύο διαδοχικές ήττες από Λάρισα και ΑΠΟΕΛ. Με το μηχανισμό της λάσπης και της προπαγάνδας να θεωρεί ως φαβορί (!) την ΑΕΚ σε αυτό το ματς με τον Ολυμπιακό. Με τον Πάουλο Μπέντο να παίζει τα ρέστα του στον ερυθρόλευκο πάγκο (και αυτό είναι ακατανόητο). Ο Ολυμπιακός τρέφεται από τέτοια παιχνίδια, που φαινομενικά παίζει με την πλάτη στον τοίχο, και γιγαντώνει το μύθο του. Στα λόγια "μας τελειώσανε", στην πράξη "τους δείξαμε ποιος ήταν, είναι, και θα είναι το αφεντικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο". Τον Ολυμπιακό, θα τον σέβεστε. Δεν θα τον υποτιμάτε, γιατί οι σφαλιάρες θα συνεχίσουν να είναι απανωτές μέσα στα γήπεδα. Και το ξεβράκωμα θα έρχεται πάντα πάνω στο χορτάρι, όπως συνέβη αυτό το υπέροχο βράδυ Κυριακής.

Ήμουν σίγουρος για την εξέλιξη του αγώνα στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" από τα πρώτα του δευτερόλεπτα. Πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό της αναμέτρησης, περίπου στα 50 δευτερόλεπτα, ο τερματοφύλακας Ανέστης έκανε καθυστερήσεις σε ένα άουτ που εκτέλεσε! Η ΑΕΚ, που αμφισβητεί (έτσι θέλει τουλάχιστον) τα πρωτεία του Ολυμπιακού, μπήκε στον αγωνιστικό χώρο με την ψυχολογία της μικρής ομάδας, ούσα φοβισμένη και χωρίς τακτικό πλάνο, προσπαθώντας να κερδίσει δευτερόλεπτα δευτερόλεπτα πριν καν ιδρώσουν οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων. Ο Ολυμπιακός στο πρώτο δεκάλεπτο είχε ένα γκολ και ένα δοκάρι, ενώ εκμεταλλεύτηκε τα περισσότερα από τα λάθη των φιλοξενούμενων! Η ΑΕΚ ό,τι καλό δημιούργησε επιθετικά το έκανε μετά το 3-0 και το 84ο λεπτό. Υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να συζητήσουμε για αυτόν τον αγώνα; Τους έχουμε κερδίσει με όλους τους τρόπους, πιθανούς και απίθανους.

Η ομάδα πάτησε επιτέλους καλά από την αρχή και ήταν κυριαρχική στο παιχνίδι της. Kαι ό,τι της στέρησε η τύχη στον εκτός έδρας αγώνα με τη Λάρισα και το εντός έδρας παιχνίδι με τον ΑΠΟΕΛ, το έδωσε πίσω σε αυτό το ματς. Ο παίκτης που έκανε τη διαφορά, εστιάζοντας όχι μόνο στο εκπληκτικό γκολ που πέτυχε, ήταν ο Αντρέ Μάρτινς. Το είπε και ο Μπέντο στη συνέντευξη Τύπου πως έδεσε αρμονικά με τον Μιλιβόγιεβιτς στη μεσαία γραμμή. Είναι ένα δίδυμο κεντρικών χαφ που αλληλοσυμπληρώνονται μέσα στον αγωνιστικό χώρο και έκανε τον Σέρβο να φαίνεται ακόμα καλύτερος από το γνωστό σταθερό παιχνίδι του. Ο Πορτογάλος είναι εξαιρετικός στη μεταφορά και την κυκλοφορία της μπάλας. Δεν κάνει περιττές ενέργειες, πιέζει σωστά και κλέβει μπάλες, ενώ είναι πολύ καλός στο build up (στο χτίσιμο, δηλαδή, του παιχνιδιού από πίσω) και το επιθετικό τρανζίσιον. Στο ρεπερτόριό του έχει από όλων των ειδών τις πάσες: κοντινές, μακρινές, διαγώνιες, παράλληλες, κάθετες. Είναι ένα μεταγραφικό λαχείο το πώς έμεινε αυτός ο παίκτης ελεύθερος από τη Σπόρτινγκ Λισαβόνας το περασμένο καλοκαίρι. Καλός και άξιος ο Καμπιάσο, αλλά ο Μάρτινς πρέπει να παίζει περισσότερο. Άρχισε στη βασική εντεκάδα μόλις για δεύτερο παιχνίδι.

Ο Ολυμπιακός απέδειξε πως οι ομάδες χτίζονται με ποιοτικούς ποδοσφαιριστές και όχι με πληρωμένες πένες και αθλητικές ιστοσελίδες. Ήταν μία νίκη που τη χρειαζόταν όλη η ερυθρόλευκη οικογένεια. Μακάρι η ομάδα να έπαιζε με Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ κάθε εβδομάδα. Αυτή είναι η "ζωή" της ομάδας Ο Πάουλο Μπέντο κέρδισε χρόνο (δεν γίνεται, ρε μάγκες, να αλλάζουμε προπονητή κάθε 45 ημέρες) για να παρουσιάσει έναν ακόμα καλύτερο Ολυμπιακό στο μέλλον. Επιμένω πως το ρόστερ είναι ποιοτικό και καλύτερο από το περυσινό (με μοναδικό ψεγάδι τον έμπειρο κεντρικό αμυντικό που δεν αποκτήθηκε ούτε αυτό το καλοκαίρι). Ο Φορτούνης είναι εδώ (δεν έφυγε και ποτέ), ο Σεμπά βοήθησε πολύ ιδιαίτερα στο πρώτο ημίχρονο, ενώ ο Ντα Κόστα έκανε το καλύτερο φετινό του ματς. Και ο Φιγκέιρας απέδειξε πως μπορεί να φανεί χρήσιμος κατά τη διάρκεια της σεζόν. Υπενθυμίζω, επίσης, πως κόντρα στην ΑΕΚ δεν αγωνίστηκε ο Ελαμπντελαουί (ο βασικός δεξιός μπακ στον ερυθρόλευκο προγραμματισμό), ενώ οι Μάριν, Καρντόσο έμειναν στον πάγκο, με τους Καμπιάσο και Ντομίνγκες να παίζουν για λίγα λεπτά. Και άλλους πολλούς να βρίσκονται εκτός 18άδας. Τέλος, θέλω να καταγράψω την εξεδράρα που δημιούργησαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού, που μας ταξίδεψε με τον πιο μαγευτικό τρόπο αρκετά χρόνια πίσω.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης