Ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο στις 15 Οκτωβρίου. Δεν πήγαιναν τα χέρια μου στο πληκτρολόγιο... Βλέπετε, στις 15 Οκτωβρίου 2001 έκανα την πρώτη μου βάρδια σε αυτήν τη δουλειά, στον παλαιό και καλό ΣΠΟΡ ΦΜ, όπου έμεινα δύο χρόνια, κάνοντας την πρακτική μου. Στις 15 Οκτωβρίου 2015, απολύθηκα από την 24 ΑΠΑΤΗ ύστερα από 12 χρόνια παρουσίας εκεί. Έχω γράψει περίπου τι συνέβη, σε μία άδικη και στημένη από όλες τις πάντες απόλυση. Ποτέ δεν θα βρω τη δικαίωση, ο θυμός είναι ακόμα μέσα μου και δεν θα φύγει ποτέ. Ελπίζω, όμως, κάποια στιγμή να με φέρει ο δρόμος μπροστά σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Το εύχομαι κάθε ημέρα που περνάει. Τον τελευταίο ένα χρόνο, λοιπόν, συνειδητοποίησα πως, ναι, φταίω και εγώ. Φταίω γιατί ποτέ δεν είδα αυτήν τη δουλειά ως επάγγελμα. Κάθε άνθρωπος πρέπει να αγαπάει αυτό που κάνει, δεν αντιλέγω. Υπάρχει, όμως, ένα όριο και εγώ το ξεπέρασα για 15 ολόκληρα χρόνια. Και αν μπορώ, διανύοντας το 34ο έτος της ηλικίας μου, να δώσω μία συμβουλή, είναι να μη δένεστε απόλυτα και σε "άρρωστο" βαθμό με το επάγγελμά σας. Το RedPlanet.gr, για παράδειγμα, με απογείωσε, αλλά στο τέλος με κατέστρεψε, μαζί με μία συγκεκριμένη σπείρα. Ηγήθηκα ενός πολύ όμορφου ταξιδιού. Το έφτασα στην κορυφή αυτό το σάιτ, δίνοντας την ψυχή μου, και όταν άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, το έβλεπα καθημερινά να μαραζώνει και δεν άντεχα άλλο. Οι περισσότεροι γλίτωσαν τη θεσούλα τους, κάνοντας την πάπια. Ο Παναγιώτης εξακολουθεί να ταλαιπωρείται.
Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μετανιώνω για τίποτα. Κυριολεκτικά για τίποτα. Και να γυρνούσε ο χρόνος πίσω, πάλι έτσι θα ενεργούσα. Αυθόρμητα, με συναίσθημα, λέγοντας πάντα αυτό που νιώθω. Ύστερα από τόσα ύπουλα και πισώπλατα χτυπήματα, έχω πάψει να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Τα έχω, πάντως, καλά με τον εαυτό μου. Δεν ξεπουλήθηκα, δεν έγλειψα, δεν ρουφιάνεψα, δεν έκανα... φίλους για να με προωθήσουν στη δουλειά, δεν συμβιβάστηκα. Και ας ταλαιπωρούμαι. Και ας κρατάω πράγματα μέσα μου, που δεν τα ξέρουν καν τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Κανένας δεν ξέρει με ακρίβεια τι αισθάνομαι και πόσο έχω επηρεαστεί ψυχολογικά. Δεν το έχω επιτρέψει να συμβεί γιατί δεν θέλω. Δική μου είναι η δοκιμασία, μόνος πρέπει να την ξεπεράσω και να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Δεν έχω στείλει πουθενά ακόμα το βιογραφικό μου (ούτε και έχω ψαχτεί). Δεν το κάνω λόγω τουπέ όπως ενδέχεται να υποστηρίξουν ορισμένοι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσω να το στέλνω. Δεν είχα συνηθίσει σε μία τέτοια κατάσταση και οφείλω να προσαρμοστώ στα δεδομένα. Περιμένω μία κανονική ευκαιρία. Και ας μην έρθει ποτέ. Ξέρω ότι συγκεκριμένοι μπάσταρδοι, μου έχουν κλείσει ορισμένες πόρτες (ειδικά σε μία περίπτωση, βάζω το χέρι μου στη φωτιά λόγω... μεγάλου χορηγού). Ακόμα και τώρα, στην 24 ΑΠΑΤΗ, ασχολούνται μαζί μου. Ένας, μάλιστα, από δαύτους ζήτησε από τους εργαζομένους όταν απολύθηκα να μην αναφέρουν ξανά το όνομά μου σε ολόκληρο το κτίριο. Πόσο πιο ξεφτιλισμένοι μπορούν να γίνουν άραγε...
Τον περασμένο Φεβρουάριο, είχα μία περιπέτεια με τον ΠΣΑΤ, μετά τον αγώνα του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ για κάτι που είχα γράψει στο προφίλ μου στο Facebook (από μένα ξεκίνησε και αυτή η πρωτοποριακή πρωτοβουλία). Τότε ήμουν άνεργος (όχι ότι τώρα δεν είμαι ουσιαστικά). Ένας από τους επικεφαλής, μου είπε κάτι που αρχικά με ενόχλησε και ακόμα το επεξεργάζομαι. Εντελώς ψυχρά, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι έχει απόλυτο δίκιο. Ίσως, κάποια στιγμή το γράψω γιατί και εμένα με πειράζουν κάποια πράγματα που βλέπω. Δεν είναι όλα ρόδινα, ακόμα και στην ομάδα που υπεραγαπώ. Από εκεί και πέρα, θλίβομαι για την κατάσταση που επικρατεί, πλέον, στην ελληνική δημοσιογραφία. Αν πιάνεις όλη την ημέρα στο στόμα σου τον Ολυμπιακό, το πιθανότερο είναι πως θα βρεις χωρίς κόπο δουλειά. Αν είσαι ρουφιάνος, λαμόγιο, διεφθαρμένος και γλείφτης, επιβιώνεις. Αν είσαι καλός στις δημόσιες σχέσεις και τα έχεις καλά με όλους, τότε όλο και κάποιος θα βρεθεί να σε βολέψει. Χαίρομαι που από την πρώτη στιγμή έχω επιλέξει το δικό μου, μοναχικό, δρόμο. Και όπου με βγάλει...
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μετανιώνω για τίποτα. Κυριολεκτικά για τίποτα. Και να γυρνούσε ο χρόνος πίσω, πάλι έτσι θα ενεργούσα. Αυθόρμητα, με συναίσθημα, λέγοντας πάντα αυτό που νιώθω. Ύστερα από τόσα ύπουλα και πισώπλατα χτυπήματα, έχω πάψει να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Τα έχω, πάντως, καλά με τον εαυτό μου. Δεν ξεπουλήθηκα, δεν έγλειψα, δεν ρουφιάνεψα, δεν έκανα... φίλους για να με προωθήσουν στη δουλειά, δεν συμβιβάστηκα. Και ας ταλαιπωρούμαι. Και ας κρατάω πράγματα μέσα μου, που δεν τα ξέρουν καν τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Κανένας δεν ξέρει με ακρίβεια τι αισθάνομαι και πόσο έχω επηρεαστεί ψυχολογικά. Δεν το έχω επιτρέψει να συμβεί γιατί δεν θέλω. Δική μου είναι η δοκιμασία, μόνος πρέπει να την ξεπεράσω και να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Δεν έχω στείλει πουθενά ακόμα το βιογραφικό μου (ούτε και έχω ψαχτεί). Δεν το κάνω λόγω τουπέ όπως ενδέχεται να υποστηρίξουν ορισμένοι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσω να το στέλνω. Δεν είχα συνηθίσει σε μία τέτοια κατάσταση και οφείλω να προσαρμοστώ στα δεδομένα. Περιμένω μία κανονική ευκαιρία. Και ας μην έρθει ποτέ. Ξέρω ότι συγκεκριμένοι μπάσταρδοι, μου έχουν κλείσει ορισμένες πόρτες (ειδικά σε μία περίπτωση, βάζω το χέρι μου στη φωτιά λόγω... μεγάλου χορηγού). Ακόμα και τώρα, στην 24 ΑΠΑΤΗ, ασχολούνται μαζί μου. Ένας, μάλιστα, από δαύτους ζήτησε από τους εργαζομένους όταν απολύθηκα να μην αναφέρουν ξανά το όνομά μου σε ολόκληρο το κτίριο. Πόσο πιο ξεφτιλισμένοι μπορούν να γίνουν άραγε...
Τον περασμένο Φεβρουάριο, είχα μία περιπέτεια με τον ΠΣΑΤ, μετά τον αγώνα του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ για κάτι που είχα γράψει στο προφίλ μου στο Facebook (από μένα ξεκίνησε και αυτή η πρωτοποριακή πρωτοβουλία). Τότε ήμουν άνεργος (όχι ότι τώρα δεν είμαι ουσιαστικά). Ένας από τους επικεφαλής, μου είπε κάτι που αρχικά με ενόχλησε και ακόμα το επεξεργάζομαι. Εντελώς ψυχρά, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι έχει απόλυτο δίκιο. Ίσως, κάποια στιγμή το γράψω γιατί και εμένα με πειράζουν κάποια πράγματα που βλέπω. Δεν είναι όλα ρόδινα, ακόμα και στην ομάδα που υπεραγαπώ. Από εκεί και πέρα, θλίβομαι για την κατάσταση που επικρατεί, πλέον, στην ελληνική δημοσιογραφία. Αν πιάνεις όλη την ημέρα στο στόμα σου τον Ολυμπιακό, το πιθανότερο είναι πως θα βρεις χωρίς κόπο δουλειά. Αν είσαι ρουφιάνος, λαμόγιο, διεφθαρμένος και γλείφτης, επιβιώνεις. Αν είσαι καλός στις δημόσιες σχέσεις και τα έχεις καλά με όλους, τότε όλο και κάποιος θα βρεθεί να σε βολέψει. Χαίρομαι που από την πρώτη στιγμή έχω επιλέξει το δικό μου, μοναχικό, δρόμο. Και όπου με βγάλει...
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου