Μπορεί να μην ήμουν συνεπής για διάφορους λόγους, αλλά ό,τι γράφτηκε εδώ μέσα από τις 7 Δεκεμβρίου του 2015 μέχρι και σήμερα βγήκε, όπως συμβαίνει πάντα έτσι και αλλιώς, από την ψυχή μου. Αυτό το blog αποτελεί ένα ξεχωριστό προσωπικό κεφάλαιο, που μπορεί να βάδισε παράλληλα και να συνυπήρξε με το δυσκολότερο και πιο ψυχοφθόρο διάστημα που έχω περάσει ποτέ, αλλά είναι δικό μου. Αίμα μου. Κομμάτι της καρδιάς μου. Κομμάτι του Παναγιώτη. Το σέβομαι και το αγαπώ, ανεξάρτητα αν δεν το πρόσεξα και πολύ. Για την ακρίβεια, δεν το πρόσεξα καθόλου.
Αυτοί οι τελευταίοι πενήντα μήνες μού έχουν διδάξει πολλά και πάνω από όλα με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο (πάντα καλός ήμουν, βέβαια), παρά τις διαδοχικές και επίπονες δοκιμασίες σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Αισθάνομαι πολύ πιο δυνατός και ανθεκτικός. Και, ειλικρινά, ευχαριστώ όλους όσοι έμπαιναν καθημερινά σε αυτό το blog, περιμένοντας μήπως και δημοσιεύσω κάποιο άρθρο, παρά το γεγονός πως αυτή η σελίδα ανανεωνόταν σπάνια και επί της ουσίας υπολειτουργούσε.
Μέχρι κάποια ηλικία, λίγο-πολύ, όλοι αισθανόμαστε άτρωτοι και ότι τίποτα δεν μπορεί να μας καταβάλλει και να μας λυγίσει. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι. Η ίδια η ζωή δεν είναι έτσι. Από το 2015, το σύμπαν μού στέλνει αλλεπάλληλα μηνύματα. Να αισθάνεται και να είναι βέβαιο πως τα έχω αποκωδικοποιήσει απόλυτα. Η ζωή είναι ωραία, αλλά συνάμα σκληρή και πρέπει να συναντήσουμε στην πορεία και τις δύο όψεις. Δεν είμαι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος, που είδε ανθρώπους να τον αδικούν και να τον προδίδουν. Δεν είμαι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος, που μπροστά στα μάτια μου έλεγαν τα καλύτερα και πίσω από την πλάτη μου τα χειρότερα. Έχει αποδειχθεί πια στην πράξη πως αυτός ο κόσμος είναι κακός, άδικος, άκαρδος...
Όλη τη ζημιά την κάνει η στενοχώρια. Τα όσα ζόρικα και άδικα βίωσα επαγγελματικά το 2015, προκάλεσαν το μετέπειτα "ξέσπασμα" στον οργανισμό μου. Ήταν αναμενόμενο. Προέκυψε ένα πρόβλημα υγείας, αλλά σιγά-σιγά το ξεπερνάω και σωματικά είμαι πολύ καλύτερα. Ψυχολογικά, όμως, όχι. Η πληγή δεν έχει κλείσει και δεν προβλέπεται να κλείσει. Κάπως έτσι έφτασα και στην κορυφή του παγόβουνου. Για πρώτη φορά από το 2001 όταν και άρχισα αυτήν τη δουλειά, έχω μείνει εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο άνεργος (μετά την παραίτησή μου από το προηγούμενο ΜΜΕ που εργαζόμουν), και αυτό είναι κάτι που δεν παλεύεται. Έχω σιχαθεί τα πάντα, προφανώς και τη δημοσιογραφία, έτσι όπως έχει καταντήσει, αλλά δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο. Και δεν θέλω να κάνω κάτι άλλο. Γεννήθηκα για να είμαι Ολυμπιακός και δημοσιογράφος. Αυτό ήταν το πεπρωμένο μου.
Αν δεν προσκυνήσεις, δουλειά δεν βρίσκεις. Αν δεν καταπιείς τα πιστεύω σου, δουλειά δεν βρίσκεις. Αν δεν γράφεις ό,τι σου πουν, δουλειά δεν βρίσκεις. Κάπως έτσι είναι η κατάσταση. Κάποτε, σε ένα από τα ταξίδια μου για τον Ολυμπιακό, είχα μία κουβέντα με ένα συνάδελφο ανήμερα ενός αγώνα. Μέσες άκρες, μού έλεγε πως είμαι "πολύ Ολυμπιακός" και ότι δεν πρέπει να γράφουμε οπαδικά, αλλά να κάνουμε τη δουλειά μας ως δημοσιογράφοι και να ασχολούμαστε μόνο με το ποδόσφαιρο! Τα έλεγε αυτά σε έναν εκ των, μετρημένων στα δάχτυλα του ενός, δημοσιογράφων και ρεπόρτερ Ολυμπιακού, που καταγράφουν με ακρίβεια όλα όσα συμβαίνουν εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου και έχουν το... ελάττωμα να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Τα έλεγε αυτά σε έναν δημοσιογράφο, που είχε δηλώσει από την πρώτη στιγμή ποια ομάδα υποστηρίζει, αλλά είχε βρεθεί κάποια στιγμή στο στόχαστρο τόσο επί διοίκησης Κόκκαλη όσο και επί διοίκησης Μαρινάκη για την καλοπροαίρετη κριτική που ασκούσε στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Πλέον, αυτός ο συνάδελφος είναι από τις πιο "αυθόρμητες και βολεμένες πένες" που κυκλοφορούν στην πιάτσα. Και ο Παναγιώτης, άνεργος εδώ και ένα χρόνο.
Όλο αυτό το διάστημα εμπέδωσα σε απόλυτο βαθμό πως, στο συνάφι μας, η ζυγαριά ανάμεσα στις συμπάθειες και τις αντιπάθειες προς το πρόσωπό μου γέρνει απελπιστικά προς τις αντιπάθειες. Δεν με πειράζει γιατί πολύ απλά δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους, αλλά και για το γεγονός πως έπεσαν οι μάσκες. Με περιτριγύριζαν κουμάσια, που κοίταγαν μόνο το συμφέρον τους και να επωφεληθούν από τη δυναμική μου. Η δική μου ανταμοιβή ήταν, είναι, και θα είναι η εκτίμηση των απλών ανθρώπων, που δεν με ξέρουν προσωπικά, αλλά μού σφίγγουν το χέρι όταν με δουν σε κάποιο γήπεδο που παίζει η ομάδα. Από τη στιγμή που οι άνθρωποι δεν με ξεχνούν, ποιος είμαι εγώ για να τους γυρίσω τώρα την πλάτη; Πρέπει να το παλέψω και να συνεχίσω.
Τους τελευταίους πενήντα μήνες, έχω σκεφτεί πάρα πολύ. Συνέχεια, σκέφτομαι. Για ατέλειωτες ώρες. Αναγνωρίζω τα λάθη μου, τι έχει φταίξει, τι έχει πάει στραβά. Το συναίσθημα δεν κάνει και πολύ καλό σε αυτήν τη ζωή (και σε αυτό το επάγγελμα), αλλά δεν μετανιώνω για κάτι, παρά μόνο για την περιπέτεια που είχα με τον ΠΣΑΤ προ τετραετίας και για την οποία ευθύνομαι 100% εγώ, καθώς είχα γράψει κάτι όντως εμετικό στο Facebook και ζητώ δημόσια συγγνώμη για αυτό. Εδώ και ένα χρόνο έχω αραιώσει την παρουσία μου στα social media και αισθάνομαι πως έχω πράξει σωστά. Πολλές φορές ξέφυγα σε αυτά και το αναγνωρίζω, αλλά η καρδιά μου ήταν, είναι, και θα παραμείνει αγνή και καθαρή.
Έχω πληρώσει τον αυθορμητισμό μου. Έχω πληρώσει ότι λέω πάντα αυτό που σκέφτομαι. Έχω πληρώσει ότι κανένας δεν μπορεί να με ξεγελάσει σε αυτήν τη ζωή και σε αυτήν τη δουλειά. Έχω πληρώσει τη φιλοσοφία και τη στάση ζωής μου, αλλά αυτός είμαι και δεν πρόκειται να αλλάξω. Θα είμαι πάντα ο Παναγιώτης που είναι ανταγωνιστικός και διεκδικεί, και θέλει πάντα να είναι ελεύθερος.
Το Κόκκινο Βέλος κρεμάει τη φανέλα του και αποσύρεται από την αγωνιστική δράση. Άλλωστε, όπως έχει πει και ο Νίτσε "... η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή". Είναι κάτι που τηρώ απαρέγκλιτα. Δεν ξέρω τι θα γίνει από εδώ και πέρα, αλλά ελπίζω και εύχομαι να τα ξαναπούμε.
Εις το επανιδείν, λοιπόν.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
ΚΡΙΜΑ ΕΙΛΚΡΙΝΑ....ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΣΤΟ ΦΒ. ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΩ ΑΡΘΡΟ ΣΟΥ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ (ΣΥΜΦΩΝΩ ΣΧΕΔΟΝ ΜΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΛΕΣ) ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΓΗ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΕΝΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΠΑΡΑΣΗΤΙΣΜΟ Κ ΤΗΝ ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΑ....
ΑπάντησηΔιαγραφή