Η πιο ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ απόφαση μιας τρελής σεζόν

Έχω αρκετές ημέρες να επικοινωνήσω μαζί σας μέσω του blog. Συνέβησαν αρκετά στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό σε αυτό το διάστημα. Βαριά ήττα με 4-1 στην Κωνσταντινούπολη στη ρεβάνς του 1-1 και αποκλεισμός από την Μπεσίκτας στη φάση των "16" του Europa League (με τον Λεάλι, τον οποίο έβγαλε κακώς στη... σέντρα ο Βούζας, να χρεώνεται μεγάλο μερίδιο της αποτυχίας, έχοντας ξεκάθαρη ευθύνη στα τέσσερα από τα πέντε γκολ που δέχθηκε η ομάδα στα δύο ματς με την Πρωταθλήτρια Τουρκίας), ήττα με 1-0 από τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο για το Πρωτάθλημα, ενώ είχαμε και πέμπτη αλλαγή προπονητή στην ίδια αγωνιστική περίοδο. Δεν μπορώ να σας πείσω και δεν μπορείτε να με πείσετε για το αντίθετο, αλλά πιστεύω πως οι Πρωταθλητές Ελλάδας θα είχαν καλύτερη τύχη κόντρα στους Τούρκους, αν δεν είχε εκδιωχθεί κακήν κακώς ο Πάουλο Μπέντο, τέσσερις ημέρες πριν από το πρώτο παιχνίδι στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης". Με τις αποφάσεις της, η διοίκηση του Ολυμπιακού πήγε για μία ακόμα φορά κόντρα στο ίδιο το ποδόσφαιρο, το οποίο τιμωρεί συμπεριφορές που δεν συμβαδίζουν με τις αρχές του. Προφανώς και δεν ευθύνεται για ό,τι έγινε ο υπηρεσιακός τεχνικός Βασίλης Βούζας, καθώς ανέλαβε ξαφνικά την πρώτη ομάδα για τέσσερα κρίσιμα παιχνίδια και μπήκε απευθείας στα βαθιά (κερδίζοντας το ένα, αυτό με τον Ατρόμητο), σε μία πολύ δύσκολη και προβληματική περίοδο. Ο 51χρονος προπονητής (δεν χειρίστηκε όπως έπρεπε τα δύο ματς με την Μπεσίκτας τόσο σε επίπεδο αποφάσεων και κοουτσαρίσματος, ενώ δεν κατάφερε να εμπνεύσει και να... τσιτώσει τους παίκτες) γύρισε στην Ακαδημία και την Κ-20, όπου αποδεδειγμένα έκανε εξαίρετη δουλειά.

Η πρώτη προσπάθεια της διοίκησης για συσπείρωση μετά την άρον-άρον αποπομπή του Μπέντο απέτυχε, όμως τα γεγονότα οδήγησαν (έστω και την ύστατη στιγμή, έστω και από ανάγκη) σε μία σοφή επιλογή, που θα μπορούσε να είχε γίνει νωρίτερα μέσα στη σεζόν που διανύουμε. Ένας μεγάλος Ολυμπιακός, ο Τάκης Λεμονής, επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς του. Η γνώμη μου είναι γνωστή για τον Έλληνα προπονητή. Ένας από τους ήρωες των εφηβικών μου χρόνων, ένας πιστός στρατιώτης του Ολυμπιακού, που μοίραζε πόνο και εφιάλτες στις αντίπαλες ομάδες, είναι και πάλι εδώ. Μαζί με τους Ντούσαν Μπάγεβιτς και Ερνέστο Βαλβέρδε κρίνονται, βάσει αποτελεσμάτων, ως οι πιο επιτυχημένοι προπονητές που πέρασαν από τον ερυθρόλευκο πάγκο τα τελευταία 21 χρόνια. Η ιστορία χρωστούσε κάτι στον Τάκαρο και του το ξεπλήρωσε στις 23 Μαρτίου 2017, με την τρίτη του επιστροφή ως προπονητής στην ένδοξη ομάδα του Πειραιά και της Ελλάδας, την οποία υπηρέτησε επιτυχημένα και ως ποδοσφαιριστής τη δεκαετία του '80.

Ο Ολυμπιακός κοίταξε πρωτίστως την ξένη αγορά. Κυρίως τη γαλλική λόγω Καρεμπέ και Μοδέστο, και μετέπειτα την, γνώριμη, ισπανική. Ο Φιλίπ Μοντανιέ απάντησε αρνητικά για να αναλάβει άμεσα, όπως συνέβη και με τον Γκαρντ. Ο πρώτος δικαιολογείται ως ένα βαθμό, καθώς απολύθηκε τον Ιανουάριο από τη Νότιγχαμ Φόρεστ και σίγουρα θέλει να καθαρίσει το μυαλό του για το υπόλοιπο της σεζόν. Η αντιμετώπιση του Ρεμί Γκαρντ στην προοπτική του Ολυμπιακού, προσωπικά, δεν μου άρεσε. Τελευταία του δουλειά ήταν η Άστον Βίλα. Μετακόμισε στο Μπέρμιγχαμ στις 2 Νοεμβρίου 2015 και απολύθηκε στις 29 Μαρτίου 2016. Είχε παραλάβει τους "χωριάτες" στην τελευταία θέση και ο υποβιβασμός ήταν αναπόφευκτος. Δεν του έλειψε η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο αυτόν τον ένα χρόνο; Έτσι και αλλιώς κανείς δεν θα του έλεγε τίποτα για το υπόλοιπο της φετινής σεζόν και το έργο του στην ομάδα θα κρινόταν από το καλοκαίρι και μετά. Ίσως και να αρκείται στην αποζημίωση που πήρε από τη Βίλα για το συμβόλαιο τρεισήμισι ετών που είχε υπογράψει μαζί της. Δεν ξέρω αν ο σύλλογος συνεχίσει να ενδιαφέρεται για τους δύο προπονητές ενόψει της επόμενης αγωνιστικής περιόδου ή πάει σε άλλη λύση από το εξωτερικό. Είναι μία δυσκολία την οποία είχα επισημάνει πως θα συναντήσει ο Ολυμπιακός, αφού μία ομάδα που ήταν μέσα σε όλους της στόχους της έως τις 16 Μαρτίου αλλάζει χωρίς προφανή λόγο τους προπονητές με χαρακτηριστική ευκολία. Οι ξένοι δεν έχουν γνώση για το τι συμβαίνει στη χώρα μας και όπως είναι φυσιολογικό τους φαίνεται κάπως περίεργο το φετινό φαινόμενο "προπονητοφαγίας" στους Πειραιώτες.

Στα δικά μου μάτια, ο Τάκης Λεμονής δεν είναι μία προσωρινή λύση για την τεχνική ηγεσία. Δεν τον αντιμετωπίζω ως έναν προπονητή με ημερομηνία λήξης, αν και όλες οι δουλειές λίγο-πολύ χαρακτηρίζονται από την εν λόγω ετικέτα. Είναι μία δοκιμασμένη και αξιόπιστη περίπτωση. Απομένουν πέντε αγώνες Πρωταθλήματος και τουλάχιστον δύο ματς για την ημιτελική φάση του Κυπέλλου Ελλάδας, που θα γίνουν τρία αν ο Ολυμπιακός ξεπεράσει το εμπόδιο της ΑΕΚ και προκριθεί στον τελικό της διοργάνωσης. Ο Έλληνας προπονητής έχει αποδείξει την αξία του και μπορεί να χτίσει σε συνεργασία με τους ανθρώπους της διοίκησης την ομάδα της σεζόν 2017-2018. Είναι μία μακρινή συζήτηση, καθώς προέχει το τώρα. Θεωρώ δεδομένη τη συσπείρωση στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο. Ο 57χρονος προπονητής έχει το know how για να "φτιάχνει" τους ποδοσφαιριστές του, ενώ σε επίπεδο τακτικής βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο, όπως θυμόμαστε καλά από την προηγούμενη θητεία του στο τιμόνι της ομάδας. Έχει κατακτήσει τίτλους με τον Ολυμπιακό. Έχει συνεισφορά σε κάποιες από τις μεγαλύτερες νίκες εις βάρος των Παναθηναϊκού, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ. Μαζί του, ο Ολυμπιακός πέτυχε τις πρώτες δύο εκτός έδρας νίκες του στη φάση των ομίλων του Champions League. Νωρίτερα, είχε οδηγήσει το σύλλογο στο εμφατικό 6-2 επί της Μπάγερ Λεβερκούζεν, που τότε προερχόταν από την παρουσία της στον τελικό του θεσμού. Και για μένα, η ομάδα έχει κάνει με τον Λεμονή την καλύτερη εκτός έδρας εμφάνισή της σε αυτό το επίπεδο, στην ήττα με 4-2 από τη Ρεάλ στη Μαδρίτη. Με παίκτη λιγότερο από το δεκάλεπτο και τη Ρεάλ να γλιτώνει στις καθυστερήσεις από το 3-3 και στην κόντρα επίθεση να διαμορφώνει το τελικό αποτέλεσμα.

Ό,τι και να συμβεί στην τρίτη του θητεία ως πρώτος προπονητής, ο Τάκης Λεμονής αποτελεί ξεχωριστό κομμάτι στην ανεπανάληπτη και μοναδική ιστορία του Ολυμπιακού. Αυτή είναι η ουσία. Κάποιοι άνθρωποι έρχονται σε αυτήν τη ζωή για να εκπληρώσουν μία συγκεκριμένη αποστολή. Είναι προορισμένοι για ένα σκοπό. Και ο Λεμονής είναι γεννημένος για τον Θρύλο. Τον θεωρώ ως τον καλύτερο και πιο καταρτισμένο Έλληνα προπονητή. Είναι επαγγελματίας και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Εννοείται πως αγαπάει τον Ολυμπιακό, αλλά εξίσου και τη δουλειά του. Και πιστεύω ακράδαντα πως ο 57χρονος κόουτς θυσίασε μία πολύ μεγαλύτερη προπονητική καριέρα επειδή δεν δίστασε εξ αρχής να εκφράσει δημόσια την αγάπη του για τον Ολυμπιακό και να ταυτιστεί μαζί του. Τσαλάκωσε τον εαυτό και τη δημόσια εικόνα του για να κάνει αυτό που λέει η καρδιά του, πανηγυρίζοντας μαζί με τους παίκτες και αγκαλιά με τον κόσμο της ομάδας (πώς να ξεχάσω αυτό το 4-3 με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και το σπριντ του Τάκαρου για να αγκαλιάσει τους ποδοσφαιριστές μπροστά από τη Θύρα 15 όπου βρισκόμουν). Συνδέθηκε απόλυτα με τον Ολυμπιακό και το πλήρωσε στη δουλειά του. Θα μπορούσε να εργαστεί σε οποιαδήποτε ομάδα της Ελλάδας, αλλά προτίμησε να φτάσει μέχρι και τη Σαουδική Αραβία για να κάνει αυτό που λατρεύει, καθώς είδε το πάθος του για τον Ολυμπιακό να του κλείνει ύστερα από ένα σημείο όλες τις πόρτες εντός συνόρων. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους ερυθρόλευκους καμικάζι.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης και οι συνεργάτες του έχουν κάνει διαδοχικά λάθη τους τελευταίους δέκα μήνες και ελπίζουμε να έχουν διδαχθεί από αυτά ενόψει της καινούργιας αγωνιστικής χρονιάς. Έπρεπε, λοιπόν, να ζήσουμε αυτήν την τρελή (από όλες τις οπτικές) σεζόν για να παρθεί η πιο ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ απόφαση από τον περασμένο Ιούνιο μέχρι σήμερα. Είναι μία συνεργασία καρδιάς, μία απόφαση της διοίκησης που τονώνει το οπαδικό φρόνημα και φέρνει ακόμα πιο κοντά τον οπαδό στην ομάδα ενόψει της τελικής ευθείας σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο. Δε νομίζω πως υπάρχει Ολυμπιακός, που να μη γουστάρει που θα ξαναδεί τον Τάκη Λεμονή στην άκρη του ερυθρόλευκου πάγκου. Στο πρώτο του προπονητικό πέρασμα (2000-2002), είχε λειτουργήσει περισσότερο με το συναίσθημα. Το πάθος και τον τσαμπουκά του. Σε όλες του τις ενέργειες. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον απαιτητικό ερυθρόλευκο λαό και την πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών με τους οποίους συνεργάστηκε. Τη δεύτερη φορά (2006-2008), παρουσιάστηκε πολύ πιο ώριμος και διαβασμένος σε όλους τους τομείς, ρίχνοντας το μεγαλύτερο βάρος στην τακτική (όπως για παράδειγμα τη χρησιμοποίηση τριών κεντρικών αμυντικών μέσων στα ευρωπαϊκά παιχνίδια). Περιμένουμε με ανυπομονησία αυτά που έρχονται...

ΥΓ: Έκανα μία ακόμα προσωπική επανεκκίνηση τις τελευταίες ημέρες. Πολλοί χαίρονται με το λούκι που περνάω, αλλά θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή θα γυρίσει η κατάσταση και τα μουνόπανα θα πάρουν ξανά την απάντησή τους. Η οικογένειά μου, ο παλίκαρος ο ανηψιός μου, και φυσικά ο Ολυμπιακός, με κρατούν ακόμα όρθιο μέσα στο παιχνίδι της ζωής. Χαίρομαι για το γεγονός πως 16 χρόνια σε αυτό το επάγγελμα έχω κάνει εχθρούς και ελάχιστους (αν όχι καθόλου) φίλους. Αυτό σημαίνει πως κάτι έχω πράξει σωστά σε αυτήν τη διαδρομή μου. Δεν κοίταξα να τα έχω καλά με όλους, ούτε να κάνω τον μαλάκα και να λέω σε όλους ναι, ούτε να βολευτώ στην ουρά κάποιου για να έχω μία σίγουρη δουλειά. Ανεξάρτητος, ασυμβίβαστος και μοναχικός, μέχρι το τέλος.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Η μοναδική ομάδα στον κόσμο που ο προπονητής παίζει το... κεφάλι του σε κάθε αγώνα

Λίγο μεγάλος ο τίτλος, ε; Νομίζω, όμως, ότι περιγράφει απόλυτα την πραγματικότητα στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό για την αγωνιστική περίοδο 2016-2017. Αυτό το φαινόμενο δεν υπάρχει πουθενά αλλού, αν και εδώ που τα λέμε οι ερυθρόλευκοι είναι υποχρεωμένοι να νικούν σε κάθε παιχνίδι βάσει ιστορίας, δυναμικής και μοναδικότητας. Πάει και ο Πάουλο Μπέντο, λοιπόν. Ο τέταρτος προπονητής σε μία τρελή σεζόν, όπου παραδόξως (ποδοσφαιρικά) η ομάδα εξακολουθεί να διατηρείται "ζωντανή" μέσα σε όλους τους στόχους της. Και έχει μπει ο Μάρτιος. Μόνο το Παλέρμο (που ετοιμάζεται να αφήσει ξανά τη Serie A) έχει αλλάξει τον ίδιο αριθμό προπονητών κατά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, αν δεν κάνω κάποιο λάθος. Η ήττα από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, αλλά κυρίως οι δηλώσεις του Μπέντο στη συνέντευξη Τύπου μετά το τέλος του αγώνα, επίσπευσαν τις διαδικασίες του διαζυγίου. Το είχα γράψει εδώ από τον Νοέμβριο: δύσκολα ο Πορτογάλος θα έβγαζε αλώβητος τη σεζόν, κρατώντας τη θέση του. Με τόση γκρίνια από εξέδρα και Τύπο, ήταν θεωρητικά και πρακτικά αδύνατον. Ακολουθούν κάποιες σκόρπιες σκέψεις για την απομάκρυνση του 48χρονου τεχνικού. Προ των πυλών, άλλωστε, βρίσκεται το πρώτο παιχνίδι με την Μπεσίκτας για τη φάση των "16" του Europa League. Ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός έχει τις πιθανότητές του παρά το γεγονός πως πηγαίνει κόντρα στο ίδιο το ποδόσφαιρο. Τη Δευτέρα (7/3) αποχωρεί ο Μπέντο και την Πέμπτη (9/3) η ομάδα δίνει τον κρισιμότερο ευρωπαϊκό αγώνα της τελευταίας πενταετίας.

*Μεγαλώσαμε πια. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που για όλα φταίει πάντα και μόνο, ο κακός, ο προπονητής του Ολυμπιακού και οι καλοπληρωμένοι ποδοσφαιριστές είναι άμοιροι ευθυνών. Όταν αποχωρεί ένας προπονητής είναι ο χειρότερος στον κόσμο. Αμφισβητείται για το επάγγελμα που διάλεξε μέχρι και την οντότητά του ως άνθρωπος. Όλα τα κουσούρια βγαίνουν στη φόρα, λες και υπάρχει κάποιος αλάνθαστος στη ζωή και τη δουλειά του. Ο Μπέντο δεν είδε φως και μπήκε. Κάποιοι τον επέλεξαν μετά τον Βίκτορ Σάντσεθ, αφού είδαν πως η λύση που είχε προκριθεί (Ουζουνίδης) δεν έπειθε κανέναν.

*Βάσει αποτελεσμάτων, η απόλυση του Μπέντο είναι ένα κακόγουστο ποδοσφαιρικό ανέκδοτο. Ο Μπέντο δικαιούταν να καθοδηγήσει την ομάδα στα δύο ευρωπαϊκά ματς με την Μπεσίκτας. Ο Ολυμπιακός είναι πρώτος στο Πρωτάθλημα και παρά τις τρεις διαδοχικές ήττες (για πρώτη φορά ύστερα από 21 χρόνια) η διαφορά κρίνεται ικανοποιητική 7 αγωνιστικές πριν από το τέλος (+6 από τον Πανιώνιο, +8 από τον ΠΑΟΚ, +10 από τον Παναθηναϊκό, +12 από την Ξάνθη, +14 από την ΑΕΚ), ενώ έχει εξασφαλίσει την πρόκριση και στην ημιτελική φάση του Κυπέλλου Ελλάδας.

*Στην τελευταία του συνέντευξη Τύπου ως προπονητής του Ολυμπιακού, ο Μπέντο είπε την αλήθεια. Λίγο ωμά, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Το είχα γράψει και στο blog πως το κενό του Μιλιβόγιεβιτς δεν αναπληρώνεται μεσούσης της σεζόν, ενώ λίγο πριν από τον επαναληπτικό με την Οσμάνλισπορ πωλήθηκε και ο Ιντέγε.

*Τι πιστεύω; Ο Μπέντο δεν άντεξε άλλο την αφόρητη πίεση που υπάρχει στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο και επέλεξε ο ίδιος το τέλος του από τον Ολυμπιακό. Περίμενε την απόλυσή του αγώνα με τον αγώνα. Αν και έχει βιώσει στο πετσί του τον πρωταθλητισμό τόσο ως ποδοσφαιριστής όσο και ως προπονητής, έχασε το μυαλό του και ομολογώ πως δεν το περίμενα. Έφυγε, πάντως, με τον δικό του τρόπο. Ότι δεν σεβάστηκε τη δημόσια στήριξη προς το πρόσωπό του από τον Βαγγέλη Μαρινάκη μετά την εντός έδρας ήττα από τον Πανιώνιο, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως ιδιαίτερα μετά από αυτήν την προεδρική δήλωση είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση της απομάκρυνσης στο επόμενο αρνητικό αποτέλεσμα. Δεν έκατσε η φάση στο Περιστέρι για το Κύπελλο, η ήττα στην Τούμπα και οι δηλώσεις που ακολούθησαν, αποτέλεσαν την τέλεια αφορμή.

*Προφανώς και ο Μπέντο δεν είναι ο καλύτερος προπονητής παγκοσμίως, αλλά τη δουλειά του την έκανε και με το παραπάνω. Παρέλαβε το απόλυτο χάος τον περασμένο Αύγουστο. Μία ομάδα διαλυμένη ψυχολογικά και αγωνιστικά μετά τον αποκλεισμό από το Champions League. Καλό ποδόσφαιρο και μπαλάρα δεν είδαμε και ούτε θα βλέπαμε τη φετινή σεζόν, αλλά επανέφερε το τρένο στις ράγες και αφήνει την ομάδα στη διεκδίκηση όλων των στόχων της. Με προίκα τέσσερις ποδοσφαιριστές από την ομάδα Νέων που έπαιξαν πολλά παιχνίδια, δείχνοντας έτοιμοι να καθιερωθούν.

*Ο Ολυμπιακός είναι τεράστιος σύλλογος για να διώχνει έναν υπάλληλό του μέσω δύο κόκκινων πρωτοσέλιδων και μιας δήλωσης του αρχηγού του. Ότι δεν θέλησε να χαιρετήσει τους ποδοσφαιριστές του, είναι δικαίωμά του. Το φέρσιμο προς τον Πορτογάλο από όλες τις πλευρές (διοίκηση και ποδοσφαιριστές) δεν ήταν ευγενές (το αποδεικνύει και η ανακοίνωση της ΠΑΕ για το διαζύγιο, όπου δεν υπάρχει πουθενά η λέξη "ευχαριστούμε"). Αλήθεια, πώς ο Ντομίνγκες θα έδινε το χέρι στον προπονητή που έβγαλε ο ίδιος στη... σέντρα;

*Μετά την αυθόρμητη τοποθέτηση του "Τσόρι", περιμένω και τις εξίσου αυθόρμητες δηλώσεις των Ρέτσου, Ανδρούτσου, Μανθάτη και Νικολάου, που αν παίζουν τώρα στον Ολυμπιακό το οφείλουν μόνο σε έναν άνθρωπο: τον πρώην προπονητή τους. Αλεχάντρο, με απογοήτευσες.

*Ο Μπέντο έχασε τη δουλειά του επειδή απώλεσε τη θέση του στην ομάδα ένας 37χρονος (Καμπιάσο), που και ο Σίλβα δεν ήθελε (αλλά επιστρατεύτηκε μετά την αποχώρηση του Πορτογάλου και τον ερχομό του Βίκτορ), ένας 36χρονος (Ντομίνγκες), τον οποίο επίσης δεν ήθελε ο Σίλβα, και ένας παίκτης που όσες φορές αγωνίστηκε δεν κατάφερε να βγάλει ενενηντάλεπτο (Μάριν), ούτε καν ένα ημίχρονο σε υψηλή ένταση), λόγω ανεπάρκειας στη φυσική κατάσταση.

*Ο Μπέντο θα κρινόταν με ασφάλεια αν είχε κάνει ο ίδιος προετοιμασία το καλοκαίρι και είχε επιλέξει το ρόστερ με το οποίο θα πορευόταν στη σεζόν. Ήρθε στην ομάδα στο δεύτερο δεκαήμερο του Αυγούστου και δεν ήταν εφικτό να αποφασίσει με ακρίβεια ποιος του κάνει και ποιος όχι. Όλα τα αντιλήφθηκε στην πορεία.

*Δεν υπάρχει προπονητής σε οποιοδήποτε ομαδικό σπορ, που να μην έχει κολλήματα. Ο Πορτογάλος μπορεί να έδειξε προβληματικός στη διαχείριση του υπάρχοντος έμψυχου δυναμικού, αλλά διάλεξε να "ζήσει ή να πεθάνει" με έναν αριθμό 18 παικτών. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η ομάδα έπαιρνε αυτό που ήθελε και σήμερα 7 Μαρτίου παραμένει σε όλους τους στόχους της. Θέλετε ένα παράδειγμα: ο Αντόνιο Κόντε μετά την ήττα από την Άρσεναλ με 3-0 στις 24/9/16 άλλαξε το σχηματισμό της Τσέλσι σε 3-4-3 και διαφοροποιεί τα έντεκα πρόσωπα που απαρτίζουν το βασικό σχήμα μόνο σε περίπτωση τραυματισμού ή τιμωρίας. Με μία Τσέλσι χωρίς ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, κάνει παρέλαση στην Premier League. Πού θέλω να καταλήξω: δεν υπάρχει προπονητής στον κόσμο που να αλλάζει τη συνταγή της επιτυχίας όταν φυσικά τη βρει.

*Η ομάδα πηγαίνει πια με προσωρινή λύση στον πάγκο τον Βασίλη Βούζα και τους Ιμπαγάσα, Πάντο, Ράντο και Μουρίκη. Μπορεί άπαντες να γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις στην ομάδα, αλλά από εδώ και πέρα ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να πορεύεται με αυτόματο πιλότο. Εκτός και αν συμφωνήσει με έναν ξένο τεχνικό εγνωσμένης αξίας και κοινής αποδοχής, ο οποίος θα έρθει από τώρα στην ομάδα. Θα αξιολογήσει το υλικό και θα χτίσει την ομάδα της σεζόν 2017-2018. Οι Πρωταθλητές Ελλάδας χρειάζονται πέντε με έξι μεταγραφές εντεκάδας από την ξένη αγορά δίχως δεύτερη κουβέντα, αν θέλουν να επιστρέψουν στη φάση των ομίλων του Champions League.

*Βέβαια, δεν είναι ένα εύκολο να πειστεί ένας ξένος προπονητής να έρθει στον Ολυμπιακό, όταν η ομάδα μέσα σε μία σεζόν έχει αλλάξει τέσσερις προπονητές (που θα γίνουν πέντε αν προσληφθεί τώρα ένας τεχνικός από το εξωτερικό). Οι τρεις εξ αυτών, αν και δεν ήταν αποκλειστικά ευθύνης της διοίκησης (στην περίπτωση Σίλβα αναφέρομαι), άλλαξαν μέσα σε διάστημα δύο μηνών. Αν ο επόμενος προπονητής δεν είναι σίγουρος για τον εαυτό του και δεν έχει μπόλικη "καλή" τρέλα πάνω του, τότε δύσκολα θα αποδεχθεί αυτήν την πρόκληση, γνωρίζοντας ότι στην πρώτη στραβή θα είναι αυτός που θα πληρώσει το μάρμαρο. Παράλληλα, πρέπει να στηριχθεί από τη διοίκηση με πράξεις, γιατί ειδάλλως πάλι θα έχουμε πρόβλημα.

*Διάβασα την είδηση της απόλυσης του Μπέντο στο κορυφαίο δίκτυο BBC, όπου στο δημοσίευμα ο συντάκτης αναρωτιέται αν αυτή η απόλυση είναι η πιο σκληρή κατά τη διάρκεια της φετινής σεζόν στο ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός πηγαίνει για μία ακόμα φορά κόντρα στο ποδόσφαιρο. Όπως το 2013 με την, κακήν κακώς, απομάκρυνση του Λεονάρντο Ζαρντίμ. Ο "αμυντικογενής" Ζαρντίμ που έχει χτίσει στη Μονακό το απόλυτο ποδοσφαιρικό πρότζεκτ, με τους Μονεγάσκους να έχουν πετύχει "μόλις" 121 γκολ μέχρι στιγμής σε όλες τις διοργανώσεις και να βρίσκονται μέσα και στους τέσσερις στόχους που έχουν θέσει (Championnat, Champions League, Κύπελλο και Λιγκ Καπ Γαλλίας).

*Δεν συμμετείχα στον κανιβαλισμό που επικράτησε στα social media από τη στιγμή που έγινε γνωστή η λύση της συνεργασίας με τον Πάουλο Μπέντο. Όχι επειδή είδα "κάτι" σε αυτόν τον προπονητή και τον στήριξα όλους αυτούς τους μήνες. Πάνω από όλους και όλα είναι πάντα το καλό του Ολυμπιακού. Δεν μπορώ, όμως, να φορτώσω όλες τις ευθύνες και τις ανορθογραφίες σε έναν άνθρωπο που είχε το πλάνο και τη δική του φιλοσοφία, επαναφέροντας την ομάδα στο δρόμο των επιτυχιών και προσφέροντας σημαντικό έργο με την ανάδειξη παικτών από την ερυθρόλευκη Ακαδημία. Μία παρακαταθήκη που καλείται ο σύλλογος και ο επόμενος προπονητής να διαχειριστούν.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Δίπλα σε αυτήν τη σκληρή ομάδα, όχι απέναντί της...

Σίγουρα, η φετινή ομάδα του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού δεν είναι η καλύτερη που έχουν δει τα μάτια μας. Μπορεί, όμως, στο φινάλε της σεζόν να αποδειχθεί και η καλύτερη όλων βάσει αποτελεσμάτων! Είναι ένα πολύ σκληρό σύνολο. Πολύ ζόρικο και άβολο για τους αντίπαλους, που πρέπει να φτύσουν αίμα για να το βγάλουν νοκ-άουτ σε κάποια μάχη. Μας την είχαν... στημένη στο Περιστέρι. Αρετόπουλος και Κωσταράς έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποκλείσουν τον Ολυμπακό από την ημιτελική φάση του Κυπέλλου Ελλάδας. Ο Μπέντο και οι μαχητές του είχαν διαφορετική άποψη. Οι Πρωταθλητές εξασφάλισαν μία πέρα για πέρα δίκαιη και αντρίκεια πρόκριση. Όπως στην Άγκυρα, έτσι και στο Περιστέρι. Κατέθεσαν την ψυχή τους και απέδειξαν πως από εδώ και πέρα είναι ικανοί για όλα. Εντός και εκτός συνόρων. Και οι καλύτερες απαντήσεις στην... εξυγίανση και την... εξομάλυνση που προωθεί το "σύστημα" έρχονται πάντα μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.

Ο Ατρόμητος σκόραρε από το πουθενά, στην πρώτη του και μοναδική ευκαιρία στην αναμέτρηση, λίγο πριν από τη συμπλήρωση του πρώτου λεπτού στο δεύτερο ημίχρονο. Ένα γκολ, καραμπινάτο οφσάιντ, όπου ο Κιβρακίδης (αυτός που κάνει τη σέντρα στον μετέπειτα σκόρερ Ντάουντα) και άλλοι τρεις ποδοσφαιριστές βρίσκονται σε εμφανή θέση οφσάιντ. Μπροστά στα μάτια του πρώτου βοηθού Πολυχρόνη Κωσταρά, ο οποίος είναι στο τιμ των βοηθών του "κορυφαίου" (εδώ γελάμε) Σιδηρόπουλου και για πάρτη του είχε καθυστερήσει πέρυσι με προκλητικό τρόπο η διεξαγωγή του τελικού Κυπέλλου Ελλάδας με την ΑΕΚ. Ο Αλέξανδρος Αρετόπουλος επηρεάστηκε, προφανώς, από την αφόρητη πίεση των προπαγανδιστών που ξεσάλωσαν για τον ορισμό του σε αυτόν τον επαναληπτικό προημιτελικό. "Κατάπιε" τη δεύτερη κίτρινη κάρτα στον Πλατέλλα (για κλωτσιά εκτός φάσης στον Ντε Λα Μπέγια), απέβαλλε με αστεία δεύτερη κίτρινη τον Ντα Κόστα (ο οποίος χάνει τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα), ενώ σε ένα ματς όπου ο Ολυμπιακός ήταν κυριαρχικός και είχε την κατοχή μπάλας από την αρχή μέχρι το τέλος, ο Τρικαλινός διαιτητής σφύριξε μόλις 3 φάουλ (!) υπέρ των ερυθρόλευκων στο πρώτο ημίχρονο. Σαν να μην τους ήθελε απειλητικούς απέναντι από την εστία του Γκορμπούνοβ.

Ο Πάουλο Μπέντο για μία ακόμα φορά εμπιστεύτηκε τους πιτσιρικάδες. Έστησε την ομάδα πολύ καλά στον αγωνιστικό χώρο με ένα 4-4-2 και τον Σεμπά κοντά στον Ανσαριφάρντ. Οι ερυθρόλευκοι δεν δέχθηκαν κλασικές ευκαιρίες από τον Ατρόμητο και ο Πορτογάλος έδειξε χαρακτήρα όταν ο Ολυμπιακός βρέθηκε πίσω στο σκορ χάρη σε ένα σκανδαλώδες γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσει. Ο Φορτούνης μπήκε στο ματς ως αλλαγή και άλλαξε τη ροή της αναμέτρησης, έχοντας μία ασίστ και πετυχαίνοντας ένα γκολ. Ο Έλληνας μεσοεπιθετικός είχε καταπονηθεί πολύ το τελευταίο διάστημα, παίζοντας ακατάπαυστα (ο προπονητής έπρεπε να διαχειριστεί καλύτερα τον ποιοτικότερο ποδοσφαιριστή της ομάδας του). Ωστόσο, όντας φρέσκος, έκανε τη διαφορά σε ένα κομβικό ματς. Πάτησε χορτάρι ξεκούραστος και ξεδίπλωσε το τεράστιο ταλέντο του.

Μπήκαμε στον Μάρτιο και ο Ολυμπιακός βρίσκεται μέσα σε όλους τους στόχους του. Είναι πρώτος στο Πρωτάθλημα με διαφορά από τους κύριους διώκτες του, έχει προκριθεί στην ημιτελική φάση του Κυπέλλου, ενώ συνεχίζει στην Ευρώπη και τη φάση των "16" του Europa League. Και όμως, αυτή η ομάδα αποδοκιμάζεται από τους ίδιους τους φιλάθλους της. Θεωρώ άδικο και ακατανόητο να βρίζεται (όπως συνέβη στην εντός έδρας ήττα Πρωταθλήματος από τον Πανιώνιο) ο προπονητής της ομάδας. Όποιος και να είναι αυτός. Ο Μπέντο δεν είναι ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο, αλλά είναι σοβαρός, επαγγελματίας, και συμμάζεψε τα ασυμμάζευτα. Να χλευάζεται ένας άνθρωπος που κάνει τη δουλειά του όπως καλύτερα πιστεύει ο ίδιος (και πάντα σύμφωνα με τις αρχές του), το θεωρώ αδιανόητο. Δεν διάλεξε αυτός το ρόστερ. Εισήλθε κατευθείαν στα βαθιά χωρίς πίστωση χρόνου. Τολμάει ό,τι δεν έπραξε κανείς στη σύγχρονη εποχή της ομάδας, αναδεικνύοντας την εξαιρετική δουλειά ετών που γίνεται στην Ακαδημία. Εδώ τον... κράζουν ορισμένοι επειδή τον έπιασε ο τηλεοπτικός φακός να χαμογελάει για πρώτη φορά στο εκτός έδρας παιχνίδι Κυπέλλου με τον Ατρόμητο. Λες και ο προπονητής είναι... διασκεδαστής.

Η ομάδα είναι αποτελεσματική και κόντρα στην Μπεσίκτας έχει μία μεγάλη ευκαιρία για να κάνει ένα ακόμα βήμα διάκρισης στο Europa League. Και χρειάζεται τον κόσμο δίπλα της. Όχι απέναντί της. Με βάση τα όσα βιώσαμε το περυσινό καλοκαίρι, η γκρίνια θα ήταν δικαιολογημένη αν η ομάδα παρέπαιε στον αγωνιστικό χώρο και έχανε τον ένα στόχο μετά τον άλλο. Τώρα, όμως, είναι μέσα σε όλους τους στόχους της σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ιδιαίτερα η πίεση από τις εξέδρες στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" κάνει μόνο κακό στην ομάδα. Υπενθυμίζω πως σε δύο περιπτώσεις νοκ-άουτ αγώνων, ο Ολυμπιακός δεν σκόραρε στο Φάληρο ούτε κόντρα στην Οσμάνλισπορ, ούτε κόντρα στον Ατρόμητο. Και στους δύο επαναληπτικούς που διεξήχθησαν εκτός έδρας, οι Πρωταθλητές Ελλάδας έπαιξαν ψυχωμένα (χωρίς να κουβαλούν το βάρος της αποδοκιμασίας σε κάθε λάθος τους όπως συμβαίνει στο Καραϊσκάκης) και κατέκτησαν δύο εμφατικές προκρίσεις. Τρία γκολ σε ένα ημίχρονο στην Άγκυρα, θαραλλέα αντίδραση και ανατροπή του σκορ από 1-0 σε 1-2 στο Περιστέρι. Όλοι οι υπόλοιποι είναι εναντίον του. Για αυτό και ο ερυθρόλευκος λαός καλείται να υψώσει αψίδα προστασίας και ενότητας.

ΥΓ1: Πολύ τον χάρηκα τον Μπέντο που την... έλεγε σε πρώτο βοηθό και τέταρτο διαιτητή μετά την επίτευξη των δύο ερυθρόλευκων γκολ στο Περιστέρι. Είναι πιεσμένος, ίσως νιώθει αδικημένος από τις ύβρεις προς το πρόσωπό του στο ματς με τον Πανιώνιο, αλλά έχει δεθεί με την ομάδα και την αποστολή που έχει να φέρει εις πέρας στον Ολυμπιακό.

ΥΓ2: Ο Αλεξί Ρομαό δεν είναι ο παίκτης που μπορεί να μπει στα παπούτσια του Λούκα Μιλιβόγιεβιτς. Ωστόσο, έχει παραστάσεις οκτώ ετών από το Championnat και δεν είναι τυχαίος στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Έκανε ένα μεστό παιχνίδι και σκόραρε το πολύτιμο γκολ της ισοφάρισης. Προωθήθηκε σε μία στατική φάση, όπως συνήθιζε να πράττει και στη Μαρσέιγ, και με μία έξοχη κεφαλιά εκμεταλλεύτηκε την άριστη μπαλιά του Φορτούνη. Αυτή η εμφάνιση μπορεί να τονώσει την αυτοπεποίθησή του και η ομάδα να πάρει ακόμα περισσότερα έως το τέλος αυτής της περίεργης σεζόν, που κανείς δεν ξέρει πώς θα καταλήξει.

ΥΓ3: Κάτι ειδικό και γενικό. "Δεν πρέπει να αρχίζουμε μία μάχη παρά μόνο όταν δεν έχουμε άλλη επιλογή, εφόσον από τη φύση της η έκβαση μιας μάχης είναι αμφίβολη. Από τη στιγμή, όμως, που θα αρχίσει η μάχη, οφείλουμε να νικήσουμε ή να πεθάνουμε". Ναπολέων Βοναπάρτης.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης