Έχω αρκετές ημέρες να επικοινωνήσω μαζί σας μέσω του blog. Συνέβησαν αρκετά στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό σε αυτό το διάστημα. Βαριά ήττα με 4-1 στην Κωνσταντινούπολη στη ρεβάνς του 1-1 και αποκλεισμός από την Μπεσίκτας στη φάση των "16" του Europa League (με τον Λεάλι, τον οποίο έβγαλε κακώς στη... σέντρα ο Βούζας, να χρεώνεται μεγάλο μερίδιο της αποτυχίας, έχοντας ξεκάθαρη ευθύνη στα τέσσερα από τα πέντε γκολ που δέχθηκε η ομάδα στα δύο ματς με την Πρωταθλήτρια Τουρκίας), ήττα με 1-0 από τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο για το Πρωτάθλημα, ενώ είχαμε και πέμπτη αλλαγή προπονητή στην ίδια αγωνιστική περίοδο. Δεν μπορώ να σας πείσω και δεν μπορείτε να με πείσετε για το αντίθετο, αλλά πιστεύω πως οι Πρωταθλητές Ελλάδας θα είχαν καλύτερη τύχη κόντρα στους Τούρκους, αν δεν είχε εκδιωχθεί κακήν κακώς ο Πάουλο Μπέντο, τέσσερις ημέρες πριν από το πρώτο παιχνίδι στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης". Με τις αποφάσεις της, η διοίκηση του Ολυμπιακού πήγε για μία ακόμα φορά κόντρα στο ίδιο το ποδόσφαιρο, το οποίο τιμωρεί συμπεριφορές που δεν συμβαδίζουν με τις αρχές του. Προφανώς και δεν ευθύνεται για ό,τι έγινε ο υπηρεσιακός τεχνικός Βασίλης Βούζας, καθώς ανέλαβε ξαφνικά την πρώτη ομάδα για τέσσερα κρίσιμα παιχνίδια και μπήκε απευθείας στα βαθιά (κερδίζοντας το ένα, αυτό με τον Ατρόμητο), σε μία πολύ δύσκολη και προβληματική περίοδο. Ο 51χρονος προπονητής (δεν χειρίστηκε όπως έπρεπε τα δύο ματς με την Μπεσίκτας τόσο σε επίπεδο αποφάσεων και κοουτσαρίσματος, ενώ δεν κατάφερε να εμπνεύσει και να... τσιτώσει τους παίκτες) γύρισε στην Ακαδημία και την Κ-20, όπου αποδεδειγμένα έκανε εξαίρετη δουλειά.
Η πρώτη προσπάθεια της διοίκησης για συσπείρωση μετά την άρον-άρον αποπομπή του Μπέντο απέτυχε, όμως τα γεγονότα οδήγησαν (έστω και την ύστατη στιγμή, έστω και από ανάγκη) σε μία σοφή επιλογή, που θα μπορούσε να είχε γίνει νωρίτερα μέσα στη σεζόν που διανύουμε. Ένας μεγάλος Ολυμπιακός, ο Τάκης Λεμονής, επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς του. Η γνώμη μου είναι γνωστή για τον Έλληνα προπονητή. Ένας από τους ήρωες των εφηβικών μου χρόνων, ένας πιστός στρατιώτης του Ολυμπιακού, που μοίραζε πόνο και εφιάλτες στις αντίπαλες ομάδες, είναι και πάλι εδώ. Μαζί με τους Ντούσαν Μπάγεβιτς και Ερνέστο Βαλβέρδε κρίνονται, βάσει αποτελεσμάτων, ως οι πιο επιτυχημένοι προπονητές που πέρασαν από τον ερυθρόλευκο πάγκο τα τελευταία 21 χρόνια. Η ιστορία χρωστούσε κάτι στον Τάκαρο και του το ξεπλήρωσε στις 23 Μαρτίου 2017, με την τρίτη του επιστροφή ως προπονητής στην ένδοξη ομάδα του Πειραιά και της Ελλάδας, την οποία υπηρέτησε επιτυχημένα και ως ποδοσφαιριστής τη δεκαετία του '80.
Ο Ολυμπιακός κοίταξε πρωτίστως την ξένη αγορά. Κυρίως τη γαλλική λόγω Καρεμπέ και Μοδέστο, και μετέπειτα την, γνώριμη, ισπανική. Ο Φιλίπ Μοντανιέ απάντησε αρνητικά για να αναλάβει άμεσα, όπως συνέβη και με τον Γκαρντ. Ο πρώτος δικαιολογείται ως ένα βαθμό, καθώς απολύθηκε τον Ιανουάριο από τη Νότιγχαμ Φόρεστ και σίγουρα θέλει να καθαρίσει το μυαλό του για το υπόλοιπο της σεζόν. Η αντιμετώπιση του Ρεμί Γκαρντ στην προοπτική του Ολυμπιακού, προσωπικά, δεν μου άρεσε. Τελευταία του δουλειά ήταν η Άστον Βίλα. Μετακόμισε στο Μπέρμιγχαμ στις 2 Νοεμβρίου 2015 και απολύθηκε στις 29 Μαρτίου 2016. Είχε παραλάβει τους "χωριάτες" στην τελευταία θέση και ο υποβιβασμός ήταν αναπόφευκτος. Δεν του έλειψε η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο αυτόν τον ένα χρόνο; Έτσι και αλλιώς κανείς δεν θα του έλεγε τίποτα για το υπόλοιπο της φετινής σεζόν και το έργο του στην ομάδα θα κρινόταν από το καλοκαίρι και μετά. Ίσως και να αρκείται στην αποζημίωση που πήρε από τη Βίλα για το συμβόλαιο τρεισήμισι ετών που είχε υπογράψει μαζί της. Δεν ξέρω αν ο σύλλογος συνεχίσει να ενδιαφέρεται για τους δύο προπονητές ενόψει της επόμενης αγωνιστικής περιόδου ή πάει σε άλλη λύση από το εξωτερικό. Είναι μία δυσκολία την οποία είχα επισημάνει πως θα συναντήσει ο Ολυμπιακός, αφού μία ομάδα που ήταν μέσα σε όλους της στόχους της έως τις 16 Μαρτίου αλλάζει χωρίς προφανή λόγο τους προπονητές με χαρακτηριστική ευκολία. Οι ξένοι δεν έχουν γνώση για το τι συμβαίνει στη χώρα μας και όπως είναι φυσιολογικό τους φαίνεται κάπως περίεργο το φετινό φαινόμενο "προπονητοφαγίας" στους Πειραιώτες.
Στα δικά μου μάτια, ο Τάκης Λεμονής δεν είναι μία προσωρινή λύση για την τεχνική ηγεσία. Δεν τον αντιμετωπίζω ως έναν προπονητή με ημερομηνία λήξης, αν και όλες οι δουλειές λίγο-πολύ χαρακτηρίζονται από την εν λόγω ετικέτα. Είναι μία δοκιμασμένη και αξιόπιστη περίπτωση. Απομένουν πέντε αγώνες Πρωταθλήματος και τουλάχιστον δύο ματς για την ημιτελική φάση του Κυπέλλου Ελλάδας, που θα γίνουν τρία αν ο Ολυμπιακός ξεπεράσει το εμπόδιο της ΑΕΚ και προκριθεί στον τελικό της διοργάνωσης. Ο Έλληνας προπονητής έχει αποδείξει την αξία του και μπορεί να χτίσει σε συνεργασία με τους ανθρώπους της διοίκησης την ομάδα της σεζόν 2017-2018. Είναι μία μακρινή συζήτηση, καθώς προέχει το τώρα. Θεωρώ δεδομένη τη συσπείρωση στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο. Ο 57χρονος προπονητής έχει το know how για να "φτιάχνει" τους ποδοσφαιριστές του, ενώ σε επίπεδο τακτικής βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο, όπως θυμόμαστε καλά από την προηγούμενη θητεία του στο τιμόνι της ομάδας. Έχει κατακτήσει τίτλους με τον Ολυμπιακό. Έχει συνεισφορά σε κάποιες από τις μεγαλύτερες νίκες εις βάρος των Παναθηναϊκού, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ. Μαζί του, ο Ολυμπιακός πέτυχε τις πρώτες δύο εκτός έδρας νίκες του στη φάση των ομίλων του Champions League. Νωρίτερα, είχε οδηγήσει το σύλλογο στο εμφατικό 6-2 επί της Μπάγερ Λεβερκούζεν, που τότε προερχόταν από την παρουσία της στον τελικό του θεσμού. Και για μένα, η ομάδα έχει κάνει με τον Λεμονή την καλύτερη εκτός έδρας εμφάνισή της σε αυτό το επίπεδο, στην ήττα με 4-2 από τη Ρεάλ στη Μαδρίτη. Με παίκτη λιγότερο από το δεκάλεπτο και τη Ρεάλ να γλιτώνει στις καθυστερήσεις από το 3-3 και στην κόντρα επίθεση να διαμορφώνει το τελικό αποτέλεσμα.
Ό,τι και να συμβεί στην τρίτη του θητεία ως πρώτος προπονητής, ο Τάκης Λεμονής αποτελεί ξεχωριστό κομμάτι στην ανεπανάληπτη και μοναδική ιστορία του Ολυμπιακού. Αυτή είναι η ουσία. Κάποιοι άνθρωποι έρχονται σε αυτήν τη ζωή για να εκπληρώσουν μία συγκεκριμένη αποστολή. Είναι προορισμένοι για ένα σκοπό. Και ο Λεμονής είναι γεννημένος για τον Θρύλο. Τον θεωρώ ως τον καλύτερο και πιο καταρτισμένο Έλληνα προπονητή. Είναι επαγγελματίας και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Εννοείται πως αγαπάει τον Ολυμπιακό, αλλά εξίσου και τη δουλειά του. Και πιστεύω ακράδαντα πως ο 57χρονος κόουτς θυσίασε μία πολύ μεγαλύτερη προπονητική καριέρα επειδή δεν δίστασε εξ αρχής να εκφράσει δημόσια την αγάπη του για τον Ολυμπιακό και να ταυτιστεί μαζί του. Τσαλάκωσε τον εαυτό και τη δημόσια εικόνα του για να κάνει αυτό που λέει η καρδιά του, πανηγυρίζοντας μαζί με τους παίκτες και αγκαλιά με τον κόσμο της ομάδας (πώς να ξεχάσω αυτό το 4-3 με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και το σπριντ του Τάκαρου για να αγκαλιάσει τους ποδοσφαιριστές μπροστά από τη Θύρα 15 όπου βρισκόμουν). Συνδέθηκε απόλυτα με τον Ολυμπιακό και το πλήρωσε στη δουλειά του. Θα μπορούσε να εργαστεί σε οποιαδήποτε ομάδα της Ελλάδας, αλλά προτίμησε να φτάσει μέχρι και τη Σαουδική Αραβία για να κάνει αυτό που λατρεύει, καθώς είδε το πάθος του για τον Ολυμπιακό να του κλείνει ύστερα από ένα σημείο όλες τις πόρτες εντός συνόρων. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους ερυθρόλευκους καμικάζι.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης και οι συνεργάτες του έχουν κάνει διαδοχικά λάθη τους τελευταίους δέκα μήνες και ελπίζουμε να έχουν διδαχθεί από αυτά ενόψει της καινούργιας αγωνιστικής χρονιάς. Έπρεπε, λοιπόν, να ζήσουμε αυτήν την τρελή (από όλες τις οπτικές) σεζόν για να παρθεί η πιο ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ απόφαση από τον περασμένο Ιούνιο μέχρι σήμερα. Είναι μία συνεργασία καρδιάς, μία απόφαση της διοίκησης που τονώνει το οπαδικό φρόνημα και φέρνει ακόμα πιο κοντά τον οπαδό στην ομάδα ενόψει της τελικής ευθείας σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο. Δε νομίζω πως υπάρχει Ολυμπιακός, που να μη γουστάρει που θα ξαναδεί τον Τάκη Λεμονή στην άκρη του ερυθρόλευκου πάγκου. Στο πρώτο του προπονητικό πέρασμα (2000-2002), είχε λειτουργήσει περισσότερο με το συναίσθημα. Το πάθος και τον τσαμπουκά του. Σε όλες του τις ενέργειες. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον απαιτητικό ερυθρόλευκο λαό και την πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών με τους οποίους συνεργάστηκε. Τη δεύτερη φορά (2006-2008), παρουσιάστηκε πολύ πιο ώριμος και διαβασμένος σε όλους τους τομείς, ρίχνοντας το μεγαλύτερο βάρος στην τακτική (όπως για παράδειγμα τη χρησιμοποίηση τριών κεντρικών αμυντικών μέσων στα ευρωπαϊκά παιχνίδια). Περιμένουμε με ανυπομονησία αυτά που έρχονται...
ΥΓ: Έκανα μία ακόμα προσωπική επανεκκίνηση τις τελευταίες ημέρες. Πολλοί χαίρονται με το λούκι που περνάω, αλλά θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή θα γυρίσει η κατάσταση και τα μουνόπανα θα πάρουν ξανά την απάντησή τους. Η οικογένειά μου, ο παλίκαρος ο ανηψιός μου, και φυσικά ο Ολυμπιακός, με κρατούν ακόμα όρθιο μέσα στο παιχνίδι της ζωής. Χαίρομαι για το γεγονός πως 16 χρόνια σε αυτό το επάγγελμα έχω κάνει εχθρούς και ελάχιστους (αν όχι καθόλου) φίλους. Αυτό σημαίνει πως κάτι έχω πράξει σωστά σε αυτήν τη διαδρομή μου. Δεν κοίταξα να τα έχω καλά με όλους, ούτε να κάνω τον μαλάκα και να λέω σε όλους ναι, ούτε να βολευτώ στην ουρά κάποιου για να έχω μία σίγουρη δουλειά. Ανεξάρτητος, ασυμβίβαστος και μοναχικός, μέχρι το τέλος.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου