Παρά τον... ευφάνταστο μηχανισμό λάσπης και προπαγάνδας, ο Ολυμπιακός κατέκτησε μαθηματικά, και πανάξια μέσα στα γήπεδα, το Πρωτάθλημα Ελλάδας, το βράδυ της Κυριακής (23/4), με την εντός έδρας νίκη του επί του ΠΑΣ Γιάννινα (5-0). Μία αγωνιστική πριν από το τέλος της κανονικής διάρκειας, κόντρα σε όλους και όλα, και μία διαιτησία-ανέκδοτο σε όλη την αγωνιστική περίοδο. Για δεύτερη φορά στην ιστορία του, ο σύλλογος επιτυγχάνει κατάκτηση επτά συνεχόμενων Πρωταθλημάτων (μετά τη χρυσή επταετία 1996-2003). Είναι το 44ο Πρωτάθλημα και 19ο τα τελευταία 21 χρόνια. Δέος για τον μεγαλύτερο πολυαθλητικό οργανισμό του πλανήτη, που έφτασε αισίως τα 146 τρόπαια στην ιστορία του ποδοσφαιρικού τμήματος.
Αυτό που έχω μάθει με το πέρας των ετών, είναι να εκτιμώ κάθε χρόνο και περισσότερο την κατάκτηση του ελληνικού Πρωταθλήματος. Μετά τα δύσκολα εννέα χρόνια που πέρασε ο σύλλογος (από το 1987 μέχρι το 1996, πάλι έχοντας να αντιμετωπίσει ένα ολόκληρο σύστημα εις βάρος του), ο Ολυμπιακός συνηθίζει να κόβει πρώτος το νήμα στο τέλος κάθε σεζόν. Είναι ένα τεράστιο επίτευγμα, που όμοιό του δεν συναντάς στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Και αυτός ο τίτλος, ο έβδομος συνεχόμενος στη Super League, ήρθε σε μία, πραγματικά, περίεργη σεζόν. Με πέντε προπονητές και ένα σύστημα να "ζει και να αναπνέει" για να στερήσει από τους ερυθρόλευκους αυτό που δικαιούνται. Για πρώτη φορά στην ιστορία, μία ομάδα με 43 Πρωταθλήματα Ελλάδας άρχισε την ποδοσφαιρική χρονιά ως το τέταρτο (!) φαβορί για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ "κατέκτησαν" το Πρωτάθλημα του καλοκαιριού, του μήνα, της εβδομάδας, της ημέρας... Μιλάμε για απίστευτα πράγματα. Ο Ολυμπιακός είχε να διαχειριστεί τον αποκλεισμό στα προκριματικά του Champions League και τα δικά του αγωνιστικά προβλήματα, αλλά στο τέλος της σεζόν απέδειξε πως παραμένει η κορυφαία ελληνική ομάδα. Απλά, καθαρά, Ολυμπιακά.
Ναι, κάθε χρόνο, εκτιμώ το Πρωτάθλημα και περισσότερο. Και κανένας δεν μπορεί να μου στερήσει το δικαίωμα να χαίρομαι για την κατάκτησή του. Για παράδειγμα, από τα 13 μου μέχρι τα 34 μου, έχω ζήσει 19 Πρωταθλήματα Ελλάδας. Στα 21 που έχουν παιχθεί. Γιατί να μη χαίρομαι; Ρίχνοντας και μία ματιά για το τι συμβαίνει στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, η χαρά μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Ομάδες με ιστορία κινούνται στη μετριότητα και προσπαθούν να επιστρέψουν στην κορυφή, χωρίς αποτέλεσμα.
-Η Ρεάλ Μαδρίτης, των 11 Κυπέλλων Πρωταθλητριών, μπορεί να μετράει 32 Πρωταθλήματα Ισπανίας, αλλά έχει... σκυλιάσει για τον φετινό τίτλο στην Primera Division. Βλέπετε, από το 2008 έχει κατακτήσει μόλις δύο τίτλους (το 2008 και το 2012) και δεν την "παίρνει" να το χάσει και φέτος. Έχει ακόμα έξι παιχνίδια και προς το παρόν είναι η ισόβαθμη με την Μπαρτσελόνα. Μία κατάκτηση Primera Division σε 9 χρόνια, δεν είναι και η καλύτερη δυνατή επίδοση για το μέγεθός της.
-Η Λίβερπουλ των 5 Κυπέλλων Πρωταθλητριών έχει να κατακτήσει το αγγλικό Πρωτάθλημα, εδώ και 27 ολόκληρα χρόνια. Τελευταία φορά ήταν το μακρινό 1990 και ούτε φέτος θα τα καταφέρει.
-Η Άρσεναλ παραμένει χωρίς τίτλο στην Premier League από το 2004 μέχρι σήμερα.
-Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προσπαθεί να βρει την άκρη μετά την αποχώρηση του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον το 2013 και κλείνει κιόλας τέσσερα χρόνια χωρίς πρωτιά στην Premiership. Ούτε ο Ζοσέ Μουρίνιο κατάφερε να αλλάξει δεδομένα στην πρώτη του σεζόν στο "Ολντ Τράφορντ".
-Η μεγάλη Μίλαν, με τα 7 Κύπελλα Πρωταθλητριών, μετράει μόλις 2 Πρωταθλήματα Ιταλίας στον 21ο αιώνα: ένα πήρε το 2004 και άλλο ένα το 2011. Εδώ και χρόνια δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει και μην ξεχνάμε πως τη φετινή σεζόν δεν αγωνίστηκε καν στα Κύπελλα Ευρώπης. Με την αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς και την είσοδο Κινέζων στο κλαμπ, ευελπιστεί σε ένα καλύτερο μέλλον. Φέτος, όμως, παλεύει απλά για την έξοδο στο Europa League.
-Ο μεγάλος αντίπαλος των "ροσονέρι", η Ίντερ, βράζει στο ίδιο καζάνι και από το 2010, όταν αποχώρησε ο Μουρίνιο (ως νταμπλούχος Ιταλίας και Πρωταθλητής Ευρώπης), επιχειρεί να επανέλθει στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρώπης. Από το 2013 βρίσκεται στα χέρια του Ινδονήσιου, Τοχίρ, αλλά προς το παρόν παραμένει σε ρηχά νερά και δίνει αγώνα για να βγει φέτος στην Ευρώπη.
-Η Ρόμα δεν έχει την ιστορία και το βάρος της φανέλας των Μίλαν και Ίντερ, αλλά παραμένει χωρίς Πρωτάθλημα από το 2001. Έχει μόλις 3 συνολικά.
-Στη Γερμανία, η Μπορούσια Ντόρτμουντ βλέπει την Μπάγερν Μονάχου να σαρώνει τους τίτλους και έχει να γευτεί τη χαρά ενός Πρωταθλήματος από το 2012.
-Στη Γαλλία, η Μαρσέιγ (του ενός Κυπέλλου Πρωταθλητριών και των 9 Πρωταθλημάτων Γαλλίας) έχει να κατακτήσει το Πρωτάθλημα από το 2010, ο οποίος είναι και ο μοναδικός τίτλος Πρωταθλήτριας που έχει από το 1992. Εδώ και 25 χρόνια, δηλαδή.
-Η Λιόν μπορεί να μην έχει την τεράστια παράδοση ως σύλλογος, αλλά στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας έκανε... πλάκα στη Γαλλία, κατακτώντας επτά συνεχόμενα Πρωταθλήματα Γαλλίας (από το 2002 μέχρι το 2008), τα μοναδικά της στο Championnat.
-Ξέρετε ότι η Σεντ Ετιέν παραμένει η κορυφαία ομάδα της Γαλλίας σε κατακτήσεις Πρωταθλημάτων; Είναι η μοναδική με διψήφιο αριθμό (10), αλλά έχει να τερματίσει στην πρώτη θέση από το 1981! Η ζάμπλουτη Παρί Σεν-Ζερμέν έχει όλα και όλα, 6!
-Η Σπόρτινγκ Λισαβόνας μπορεί να βρίσκεται στη σκιά των Μπενφίκα και Πόρτο, αλλά έχει 18 Πρωταθλήματα Πορτογαλίας. Μόλις 2, όμως, τα τελευταία 35 χρόνια! Το τελευταίο ήταν το 2002.
Για όλα αυτά, λοιπόν, το Πρωτάθλημα Ελλάδας θα αποτελεί πάντα μέρος της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Ας στήσουν όσα... δικαστήρια θέλουν. Ας βγάλουν όσες στημένες ιστορίες θέλουν. Κάποια στιγμή η λάσπη που εκτοξεύουν θα γυρίσει στα μούτρα τους. Η ιστορία δεν αλλάζει και δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο Ολυμπιακός θα παραμείνει ο μεγάλος και παντοτινός εφιάλτης τους. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης ισοφάρισε το ρεκόρ του Σωκράτη Κόκκαλη, με την κατάκτηση επτά συνεχόμενων Πρωταθλημάτων, και ετοιμάζεται να γράψει ιστορία, βάζοντας πλώρη για το όγδοο σερί!
ΥΓ: 44 μόνοι μας, 37 όλοι τους! Αυτό είναι σωστό. Απόλαυση. Θρύλος.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Πολύ σωστός , keep it up!
ΑπάντησηΔιαγραφή