Αυτή η σύνθεση διεκδικούσε τίτλο(υς)!

Σε τέσσερις θέσεις θα ήθελα κάτι διαφορετικό (και καλύτερο) σε ό,τι αφορά τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Για να έχουμε και καλύτερη τύχη στο Champions League και γενικότερα για διάκριση στην Ευρώπη. Ένα γρήγορο στόπερ τύπου Μανωλά ή Ρέτσου, ένα εξάρι στυλ Μιλιβόγιεβιτς, έναν winger όπως ο Γκαλέτι και ο Μιραλάς (αν και ο Βέλγος παίζει για πλάκα σε όλες τις θέσεις της μεσοεπιθετικής γραμμής), και έναν σέντερ φορ-γκολτζή όπως ο Μήτρογλου (πόσο λείπεις, ρε Κώστα).

Ωστόσο, το έμψυχο δυναμικό του Ολυμπιακού είναι ποιοτικό και παραμένει το καλύτερο στην Ελλάδα. Πάρτε ως παράδειγμα την εντεκάδα στον αγώνα Κυπέλλου με τον Αχαρναϊκό στο γήπεδο της Νεάπολης (οι ερυθρόλευκοια εξασφάλισαν την πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης). Μία εναλλακτική σύνθεση, καθώς κανένας από τους έντεκα αυτούς παίκτες (κάποιες πιθανότητες έχει μόνο ο Καρσελά) δεν προορίζεται για βασικός στο ντέρμπι του Σαββάτου (28/10) με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο. Αυτό το σχήμα διεκδικούσε για πλάκα τους τίτλους εντός συνόρων. Και το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Με τον Καπίνο στο τέρμα. Τους Φιγκέιρας και Μίλιτς στα δύο άκρα της άμυνας. Τους Νικολάου και Βούκοβιτς στο κέντρο της άμυνας (οκ, σπάνια παίζουν δύο αριστεροπόδαροι μαζί στην... καρδιά της οπισθοφυλάκης, αλλά αναφέρομαι στην ποιότητα που έχουν ως ποδοσφαιριστές). Οι Ταχτσίδης, Ζιλέ και Μαρτίνς στη μεσαία γραμμή και οι Καρσελά, Μάριν, Τζούρτζεβιτς μπροστά. Με τους Ζντιέλαρ, Εμενίκε, Βρουσάι να αγωνίζονται ως αλλαγή.

Η δυναμική του ρόστερ πρέπει να αναδειχθεί και σιγά-σιγά αυτό γίνεται από τον Τάκη Λεμονή. Η δουλειά του προπονητή είναι πολύπλευρη και ένα από τα κομμάτια που οφείλει να εστιάζει αφορά την αξιοποίηση του υλικού που έχει στα χέρια του. Είναι σημαντικό να κρύβονται ως ένα βαθμό οι αγωνιστικές αδυναμίες και να αναδύονται τα δυνατά στοιχεία και "χαρτιά" στο παιχνίδι των Πρωταθλητών Ελλάδας.

Η ομάδα βρίσκει το δρόμο της ύστερα από έναν "αυτοκαταστροφικό" Σεπτέμβριο. Συνεχίζουμε...

ΥΓ1: Ο Ταχτσίδης δεν λειτούργησε ομαδικά γενικότερα στη Νίκαια και ειδικότερα στη φάση που έπρεπε να "σπάσει" την μπάλα στον Τζούρτζεβιτς, ο οποίος βρισκόταν ολομόναχος και πρόσωπο με το τέρμα, στο ύψος της μικρής περιοχής. Ο Σέρβος δεν πατάει γερά, τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά, αλλά δεν τον θεωρώ κακό επιθετικό. Αυτήν τη στιγμή είναι μπλοκαρισμένος και μόνο μέσα από τα γκολ θα βρει τον εαυτό του.

ΥΓ2: Ο Μαρτίνς ήταν το κορυφαίο "οκτάρι" στο πρώτο μισό του περσινού Πρωταθλήματος και τώρα βρίσκει σπάνια μία θέση στην αποστολή. Αυτό λέει πολλά για την ποιότητα του ρόστερ. Αρκεί να υπάρχει στην άκρη του πάγκου ο κατάλληλος άνθρωπος για να το διαχειριστεί.

ΥΓ3: Ο Καρσελά είχε διάθεση και επιτέλους έδωσε την πρώτη του ασίστ σε επίσημο αγώνα. Πρέπει να ανεβάσει στροφές γιατί δεν τον βλέπω καλά τον Μαροκινό εξτρέμ, ακόμα και ενόψει Γενάρη.

ΥΓ4: Ο αντίπαλος ήταν αδύναμος, ο Ολυμπιακός νίκησε άνετα τον Αχαρναϊκό με 3-0, αλλά κρατάω το δεύτερο διαδοχικό μηδέν στην άμυνα. Η ομάδα έχει "πονέσει" από την ευκολία με την οποία δέχεται γκολ. Ήταν μόλις η 4η φορά σε 17 επίσημα ματς, όπου οι ερυθρόλευκοι διατήρησαν ανέπαφη την εστία τους.

ΥΓ5: Δεν έχω τηρήσει μία υπόσχεση: να τα λέμε πιο συχνά μέσα από το blog. Όχι μόνο για τα αθλητικά, έτσι. Θα προσπαθήσω να φανώ πιο συνεπής από εδώ και πέρα.

*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Πρωταθλητισμός, τι δύσκολο πράγμα

Ο πρωταθλητισμός δεν είναι για όλες τις ομάδες. Πρέπει να τον έχεις στο dna σου. Η κορυφή δεν είναι για όλους. Είναι για αυτούς που ξέρουν να ανεβαίνουν σε αυτή και να παλεύουν για να παραμείνουν εκεί παρά τις αντιξοότητες. Στη θέα της πρωτιάς, η πλειοψηφία... ζαλίζεται. Ο Ολυμπιακός είναι γεννημένος νικητής. Η καλύτερή του, να τους βλέπει όλους από ψηλά. Η καλύτερή του, επίσης, να τον θεωρούν οι αντίπαλοί του τελειωμένο. Ο Θρύλος "τρέφεται" από το μίσος των άλλων. Και όταν τον αμφισβητούν, αντί να επηρεάζεται, αυτός χαλυβδώνεται. Παίρνει δύναμη από τον λαό του και από τα μεγάλα λόγια των αντιπάλων του. Ο ΠΑΟΚ ερχόταν στο Φάληρο για το +7 και επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη μόλις στο +1.

Μέσα σε τρεις εβδομάδες, η τάξη στην κατάταξη της Super League αποκαταστάθηκε. Εκτός αν πιστεύετε πως ο πολύ καλός και πρωτοπόρος Ατρόμητος θα κόψει στο τέλος πρώτος το νήμα. Στο, πραγματικά, κακό του "φεγγάρι", ο Ολυμπιακός δεν πλήρωσε τα λάθη που έγιναν. Έχει ένα βαθμό λιγότερο από τον ΠΑΟΚ, τους ίδιους πόντους με την ΑΕΚ, και τέσσερις περισσότερους από τον Παναθηναϊκό. Μία ΑΕΚ, που θα μπορούσε να βρίσκεται ακόμα και στο +8 από τους Πρωταθλητές Ελλάδας, ύστερα από 8 αγωνιστικές, αλλά υπέστη δύο ήττες (από Αστέρα Τρίπολης και Ατρόμητο) και δεν νίκησε στην Ξάνθη (ισοπαλία)! Πλημμύρα και ζαλάδα, με θέα την πρωτιά, μέσα σε μόλις τρεις αγωνιστικές.

Η ήττα από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, όταν το 0-2 έγινε 3-2, ήταν αυτή που επίσπευσε τις διαδικασίες. Ο Μπέσνικ Χάσι νόμιζε πως θα βγάλει τη σεζόν επειδή επιτεύχθηκε ο πρώτος στόχος της ποδοσφαιρικής χρονιάς και βοήθησε στην επιστροφή του Ολυμπιακού στη φάση των ομίλων του Champions League, αλλά το Πρωτάθλημα είναι αυτό που πάντα θα μας... καίει. Ο Τάκης Λεμονής δεν είναι θαυματοποιός: είναι, όμως, κανονικός προπονητής και συμμάζεψε την κατάσταση. Η ομάδα δεν έχει κακό ρόστερ, ίσα-ίσα. Απλά, από ένα σημείο και μετά με την προηγούμενη τεχνική ηγεσία, οι παίκτες φαίνονταν κακοί και ανεπαρκείς αγωνιστικά για να προσφέρουν. Με την αναρχία που επικρατούσε στην ομάδα (σε αγωνιστικό και τακτικό επίπεδο), σε Τορίνο και Βαρκελώνη τα πράγματα θα ήταν εξαιρετικά ζόρικα και το κοντέρ θα... έγραφε πολλά. Ο Λεμονής έριξε το βάρος στην τακτική και οι αναμενόμενες ήττες από Γιουβέντους και Μπαρτσελόνα ήρθαν δύσκολα και με το μικρότερο δυνατό αγωνιστικό κόστος. Η ήττα από τον Ατρόμητο στο Φάληρο ήταν εκτός προγράμματος, αλλά η κανονικότητα επέστρεψε με τις νίκες κόντρα σε Πανιώνιο και ΠΑΟΚ. Βοήθησε, βέβαια, και η ανικανότητα των υπολοίπων να "χτίσουν" μία διαφορά, τώρα που ο Ολυμπιακός δεν είναι στα καλύτερά του.

Το θετικό στοιχείο που κρατάω, πέρα από τη νίκη κόντρα στους Θεσσαλονικείς, το πολύτιμο μηδέν στην άμυνα, την υπεροχή στο τακτικό κομμάτι και την καρδιά πρωταθλητή που επέδειξαν οι ερυθρόλευκοι, είναι πως όλοι οι νεοφερμένοι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού κατάλαβαν, πια, που έχουν έρθει. Τι σημαίνει να αγωνίζονται στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης", να υπερασπίζονται αυτά τα χρώματα, αυτόν τον τεράστιο και μοναδικό λαό. Τι σημαίνει για εμάς η κατάκτηση του 45ου Πρωταθλήματος στην ιστορία του συλλόγου και όγδοου συνεχόμενου, κάτι που θα αποτελέσει ιστορικό ρεκόρ εντός συνόρων. Σε ένα οριακό παιχνίδι, απέδειξαν ότι μπορούν να διαχειριστούν και να ανταπεξέλθουν στην πίεση. Δεν υπήρχε "αύριο", η νίκη ήταν μονόδρομος.

Το πάθος και η ψυχή που έβγαλε η ομάδα σε αυτό το ματς είναι ο οδηγός για τη συνέχεια. Η ερυθρόλευκη και ριγωτή φανέλα, είναι βαριά και ασήκωτη. Το εμπέδωσαν αυτοί που έπρεπε την περασμένη Κυριακή. Όταν βλέπεις τον Βέλγο, Μπιορν Ένγκελς (προέρχεται από μία χώρα που δεν είναι και η πιο... θερμόαιμη της Ευρώπης), να παθιάζεται έτσι και να πανηγυρίζει το γκολ και τη νίκη σαν να έχει γεννηθεί στα Καμίνια, δεν υπάρχει κάτι άλλο να αναφέρεις. Πραγματικά, αυτή η φανέλα και αυτό το σήμα στην καρδιά σε μεταμορφώνουν και σε αναζωογονούν: σου βγάζουν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Θες να τα δώσεις όλα πάνω στο χορτάρι για την επίτευξη του στόχου και το καλό της ομάδας. Να επιστρέψεις την ανιδιοτελή αγάπη που δέχεσαι από τα εκατομμύρια των Ολυμπιακών οπαδών στον πλανήτη, καθώς σε θεωρούν τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο, επειδή απλά αγωνίζεσαι στην αγαπημένη του ομάδα.

ΥΓ: Γενικότερα, η περασμένη Κυριακή, ήταν μία σπουδαία ημέρα. Από το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα, μέχρι και το βράδυ. Ήταν ένα 24ωρο γλέντι.

*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Η βρώμικη ψυχή πώς πλένεται;

Όχι. Δεν θα τους κάνω τη χάρη. Περίμεναν αυτήν την ημέρα να λυγίσω και να αρχίσω να κλαίω τη μοίρα μου πάνω σε ένα πληκτρολόγιο. Τί νομίζετε; Πώς μόνο εμένα έχει σημαδέψει η 15η του Οκτώβρη, του 2015; "Κρίμα", για την... προσμονή τους. Έπεσαν σε τοίχο. Βουνό, για την ακρίβεια.

Πέρασαν δύο χρόνια. Δύο σκληρά χρόνια για εμένα. Και, λογικά, θα συνεχίσουν να είναι. Έχω μετρήσει φίλους και εχθρούς. Η πλάστιγγα γέρνει συντριπτικά (αν όχι ολοκληρωτικά) υπέρ των δεύτερων. Μέσα από τα ζόρια, όμως, έγινα πολύ πιο δυνατός. Είμαι και εγώ σκληρός. Κανένας δεν μπορεί να με λυγίσει.

Δεν περίμενα ότι θα χαρεί τόσος κόσμος με εκείνη την απόλυσή μου. Τη διπλή απόλυση, καθώς έχασα δύο δουλειές μέσα σε ένα μήνα (στις οποίες έδωσα όλο τον εαυτό μου), όχι γιατί δεν ήμουν καλός σε αυτές. Ο ΠΣΑΤ, άλλωστε, συνηθίζει να δείχνει την ευαισθησία του και να βγάζει ανακοινώσεις συμπαράστασης στους απολυθέντες συναδέλφους και καταδίκης των "αιμοδιψών" εργοδοτών μόνο όταν πρόκειται για φίρμες. Λες και εμείς δεν είμαστε... Άλλος ο "θεός" των συγκεκριμένων και άλλος ο δικός μας, των κοινών θνητών, που δεν τα έχουμε καλά με όλους.

Για την 15η του Οκτωβρίου έχω λόγο να χαίρομαι και να υπερηφανεύομαι. Πριν από 16 χρόνια, τέτοια ημέρα του 2001, μπήκα στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας. Και είμαι ακόμα εδώ.

ΥΓ: "Το άπλυτο κορμί, το πλένεις. Καθαρίζει. Η βρώμικη ψυχή πώς πλένεται;". Μενέλαος Λουντέμης.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης