Όχι. Δεν θα τους κάνω τη χάρη. Περίμεναν αυτήν την ημέρα να λυγίσω και να αρχίσω να κλαίω τη μοίρα μου πάνω σε ένα πληκτρολόγιο. Τί νομίζετε; Πώς μόνο εμένα έχει σημαδέψει η 15η του Οκτώβρη, του 2015; "Κρίμα", για την... προσμονή τους. Έπεσαν σε τοίχο. Βουνό, για την ακρίβεια.
Πέρασαν δύο χρόνια. Δύο σκληρά χρόνια για εμένα. Και, λογικά, θα συνεχίσουν να είναι. Έχω μετρήσει φίλους και εχθρούς. Η πλάστιγγα γέρνει συντριπτικά (αν όχι ολοκληρωτικά) υπέρ των δεύτερων. Μέσα από τα ζόρια, όμως, έγινα πολύ πιο δυνατός. Είμαι και εγώ σκληρός. Κανένας δεν μπορεί να με λυγίσει.
Δεν περίμενα ότι θα χαρεί τόσος κόσμος με εκείνη την απόλυσή μου. Τη διπλή απόλυση, καθώς έχασα δύο δουλειές μέσα σε ένα μήνα (στις οποίες έδωσα όλο τον εαυτό μου), όχι γιατί δεν ήμουν καλός σε αυτές. Ο ΠΣΑΤ, άλλωστε, συνηθίζει να δείχνει την ευαισθησία του και να βγάζει ανακοινώσεις συμπαράστασης στους απολυθέντες συναδέλφους και καταδίκης των "αιμοδιψών" εργοδοτών μόνο όταν πρόκειται για φίρμες. Λες και εμείς δεν είμαστε... Άλλος ο "θεός" των συγκεκριμένων και άλλος ο δικός μας, των κοινών θνητών, που δεν τα έχουμε καλά με όλους.
Για την 15η του Οκτωβρίου έχω λόγο να χαίρομαι και να υπερηφανεύομαι. Πριν από 16 χρόνια, τέτοια ημέρα του 2001, μπήκα στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας. Και είμαι ακόμα εδώ.
ΥΓ: "Το άπλυτο κορμί, το πλένεις. Καθαρίζει. Η βρώμικη ψυχή πώς πλένεται;". Μενέλαος Λουντέμης.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Πέρασαν δύο χρόνια. Δύο σκληρά χρόνια για εμένα. Και, λογικά, θα συνεχίσουν να είναι. Έχω μετρήσει φίλους και εχθρούς. Η πλάστιγγα γέρνει συντριπτικά (αν όχι ολοκληρωτικά) υπέρ των δεύτερων. Μέσα από τα ζόρια, όμως, έγινα πολύ πιο δυνατός. Είμαι και εγώ σκληρός. Κανένας δεν μπορεί να με λυγίσει.
Δεν περίμενα ότι θα χαρεί τόσος κόσμος με εκείνη την απόλυσή μου. Τη διπλή απόλυση, καθώς έχασα δύο δουλειές μέσα σε ένα μήνα (στις οποίες έδωσα όλο τον εαυτό μου), όχι γιατί δεν ήμουν καλός σε αυτές. Ο ΠΣΑΤ, άλλωστε, συνηθίζει να δείχνει την ευαισθησία του και να βγάζει ανακοινώσεις συμπαράστασης στους απολυθέντες συναδέλφους και καταδίκης των "αιμοδιψών" εργοδοτών μόνο όταν πρόκειται για φίρμες. Λες και εμείς δεν είμαστε... Άλλος ο "θεός" των συγκεκριμένων και άλλος ο δικός μας, των κοινών θνητών, που δεν τα έχουμε καλά με όλους.
Για την 15η του Οκτωβρίου έχω λόγο να χαίρομαι και να υπερηφανεύομαι. Πριν από 16 χρόνια, τέτοια ημέρα του 2001, μπήκα στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας. Και είμαι ακόμα εδώ.
ΥΓ: "Το άπλυτο κορμί, το πλένεις. Καθαρίζει. Η βρώμικη ψυχή πώς πλένεται;". Μενέλαος Λουντέμης.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου