Αυτό λέγεται... κονιορτοποίηση!

Αντίδραση! Μετά τις δύο σκληρές και διαδοχικές ευρωπαϊκές ήττες από Μπάμπεργκ και Ζαλγκίρις Κάουνας, ο Ολυμπιακός έδειξε χαρακτήρα και έκανε επίδειξη δύναμης στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, ιδιαίτερα στο πρώτο, μαγικό όπως εξελίχθηκε, ημίχρονο. Διψούσε για τη νίκη και την κατέκτησε. Το τελικό +14 (80-66) δεν αντικατοπτρίζει την εικόνα στη μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης. Από το 2-4 στην αρχή του ματς, οι ερυθρόλευκοι δεν βρέθηκαν ξανά πίσω στο σκορ. Εκτόξευσαν με απολαυστικό μπάσκετ τη διαφορά στη δεύτερη περίοδο στους 30 πόντους (49-19), μία διαφορά που δεν έπεσε ποτέ κάτω από τους 9 πόντους, παρά την αντεπίθεση της φιλοξενούμενης ομάδας στο τρίτο δεκάλεπτο. Ο Ολυμπιακός συνέτριψε τον "αιώνιο" αντίπαλό του και έδειξε ποιος είναι και φέτος το αφεντικό. Ήταν μία ωραία νίκη που συνδυάστηκε με πειστική εμφάνιση και πάνω από όλα τη χάρηκε πολύ ο κόσμος. Δώδεκα χιλιάδες φίλαθλοι του Ολυμπιακού δημιούργησαν μία εντυπωσιακή ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ. Με φωνή και τραγούδι από το 1' μέχρι το 40'. Υποδειγματική υποστήριξη χωρίς ακρότητες. Μία κροτίδα έπεσε, κακώς, προς το τέλος. Μέχρι εκεί. Ο νέος αθλητικός νόμος είναι συγκεκριμένος και πολλοί περίμεναν τον Ολυμπιακό στη γωνία για τη δημιουργία επεισοδίων. Αυτό ήταν το δεύτερο μεγάλο κέρδος της βραδιάς μετά, φυσικά, τους δύο βαθμούς της νίκης.

"Τώρα κρυφτείτε... Ερχόμαστε" ήταν ο τίτλος της εφημερίδας "Πράσινης", ανήμερα του αγώνα στο ΣΕΦ. Σε τρεις λέξεις αποτυπώνεται πλήρως η αρρωστημένη νοοτροπία με την οποία έχουν μπολιαστεί ο μπασκετικός Παναθηναϊκός και οι οπαδοί του. Μέσα στην πρόκληση, την αλαζονεία, το χάιδεμα αυτιών και τη λογική πως όταν ηττάται η ομάδα τους από τον Ολυμπιακό αυτό γίνεται μόνο λόγω διαιτησίας. Δεν έχουν μάθει να χάνουν χρόνια τώρα. Δεν μπορούν να αποδεχθούν την ανωτερότητα του αντιπάλου.

Ο Βασίλης Σπανούλης έκανε ένα εκπληκτικό πρώτο ημίχρονο με 16 πόντους. Συνολικά, πέτυχε 17, ενώ είχε και 8 ασίστ στο ενεργητικό του. Οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου πήραν τεράστια ώθηση από τους Ντάνιελ Χάκετ, Ντι Τζέι Στρόμπερι και Νίκολα Μιλουτίνοφ. Ο Ολυμπιακός έχει παίξει και καλύτερη άμυνα επί εποχής του Έλληνα προπονητή, αλλά έβγαλε τρομερή ενέργεια στο παιχνίδι του μέσω αυτής. Μέχρι το 18' "έτρεξε" το παρκέ και έλαβε άριστα στο τρανζίσιον. Είναι πολύ δύσκολο να πιάσει τέτοιο ρυθμό η ομάδα για 40 λεπτά, αλλά από ένα σημείο και έπειτα το ζητούμενο ήταν η απλή διαχείριση του αποτελέσματος. Ο χρόνος κυλάει και την Πέμπτη οι Πρωταθλητές Ελλάδας δίνουν ένα κομβικό παιχνίδι στην έδρα της Ρεάλ Μαδρίτης.

Ο Σφαιρόπουλος φανέρωσε κάποιες από τις προθέσεις του σε αυτό το ματς με τους πράσινους ενόψει της συνέχειας. Είναι το πρώτο δείγμα ότι παίρνει πια την κατάσταση εξ ολοκλήρου στα χέρια του. Ειδικά η ήττα στο Κάουνας ήρθε με τρόπο που δεν έχουν συνηθίσει οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού, για αυτό και ο κόουτς καλείται άμεσα να βρει τη λύση στο πρόβλημα. Το αγωνιστικό μπέρδεμα που είδαμε κόντρα σε Μπάμπεργκ και Ζαλγκίρις δεν πρέπει να επαναληφθεί. Έχουν γίνει αρκετές αλλαγές στο ρόστερ μεσούσης της σεζόν και στις συγκεκριμένες δύο ήττες παρατηρήθηκε το φαινόμενο της διατάραξης των ισορροπιών και των ρόλων μέσα στην ομάδα. Για να επανέλθω στο θέμα, κόντρα στον Παναθηναϊκό ο Έλληνας τεχνικός περιόρισε το ροτέισον. Στηρήχθηκε σε εννέα παίκτες, ενώ από ένα τρίλεπτο έπαιξαν οι Όντομ και Αγραβάνης (και καθόλου ο Τσαϊρέλης, ο οποίος απλά συμπλήρωσε την τελική 12άδα της αποστολής). Η προσθήκη του Παπανικολάου και η επιστροφή του Λοτζέσκι από τον τραυματισμό προσφέρουν μεγαλύτερη ποιότητα και σιγουριά στην περιφέρεια. Ο Αθηναίου έδειξε πως είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τον Όντομ, ο οποίος δύσκολα θα χωρέσει στη 12άδα με τα νέα δεδομένα. Ο Τζέιμς, ήδη, αποχώρησε (περισσότερο με δική του πρωτοβουλία) και μένει να δούμε αν θα αποκτηθεί άλλος ψηλός. Βλέπουμε ξεκάθαρα πόσο άτυχος στάθηκε για μία ακόμα σεζόν ο Ολυμπιακός με τον βασικό του σέντερ. Με τον Πάτρικ Γιανγκ υγιή δεν θα επικρατούσε αυτή η αναστάτωση. Καλώς ή κακώς, οι παίκτες που μπορούν να τον αντικαταστήσουν επάξια και να μπουν στα παπούτσια του είναι μετρημένοι.

Και κάποια υστερόγραφα για το τέλος...

ΥΓ1: Αυτός είναι ο Χάκετ. Στην αρχή έμοιαζε σαν ψάρι έξω από το νερό. Κατάλαβε και ο ίδιος πως για να στεριώσει στον Ολυμπιακό πρέπει να διαφοροποιήσει τις συνήθειές του. Να έχει το μυαλό του περισσότερο στην άμυνα και λιγότερο στην επίθεση. Για αυτό και τον πρώτο καιρό ήταν επιεικώς σφιγμένος. Η καριέρα του, όμως, πριν από τους ερυθρόλευκους ήταν αξιοπρόσεκτη. Είναι ένας γκαρντ που δεν ξέρει να παίζει μόνο πολύ καλή άμυνα. Του αρέσει να βγαίνει μπροστά στα δύσκολα και να παίρνει γενικώς πρωτοβουλίες στο παιχνίδι. Είναι ηγέτης. Μπορεί να αλλάξει τη ροή ενός ματς. Δεν φοβάται την πρόκληση και τις δυσκολίες που προκύπτουν κατά τη διάρκεια των αγώνων. Έχει τη διείσδυση, το σουτ και το ένστικτο για να κάνει τη διαφορά. Αυτό είναι η καλύτερη εμφάνισή του στον Θρύλο, δίχως δεύτερη σκέψη. Πάντα δίνει πολλά στην άμυνα, μακάρι να συνεχίσει τις "υψηλές πτήσεις" και στο σκοράρισμα. Έχει παθιαστεί με τον Ολυμπιακό, το δείχνει σε κάθε του ενέργεια μέσα στο γήπεδο... Έχει έρθει για να μείνει πολλά χρόνια. Είναι παίκτης για τα μεγάλα παιχνίδια και δεν φοβάται να πάρει τα λεγόμενα μεγάλα σουτ. Προσωπικότητα.

ΥΓ2: Το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς της Basket League, σε καμία περίπτωση δεν έχει εξασφαλιστεί. Ο Ολυμπιακός "ισοφάρισε" την ήττα του πρώτου γύρου στο ΟΑΚΑ και υπερκάλυψε τη διαφορά των τεσσάρων πόντων με την οποία είχε χάσει. Απαιτείται συγκέντρωση μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου και τα έντεκα παιχνίδια που απομένουν. Είναι μία σούπερ τονωτική ένεση στον ψυχολογικό τομέα μετά την κακή εβδομάδα στην Ευρώπη. Ο δρόμος παραμένει μακρύς.

ΥΓ3: Ο Πρίντεζης είναι κουρασμένος και περνάει, απολύτως φυσιολογικά, ένα κακό φεγγάρι αγωνιστικά. Ο Γιώργος έχει τραβήξει μεγάλο ζόρι τη φετινή σεζόν (αλλά δεν τον φοβόμαστε, ντεφορμάρισμα είναι και θα περάσει) και αυτό είναι το μοναδικό ψεγάδι στον καταρτισμό του ρόστερ. Δεν υπάρχει ο αντίστοιχος Πέτγουεϊ όπως πέρυσι και ο υπαρχηγός καλείται να παίζει για δύο. Ήταν μία απόφαση του προπονητή να μην αποκτηθεί παίκτης στο "4", όπου μπορούν να δώσουν λύσεις ο Παπαπέτρου και γιατί όχι ο Παπανικολάου. Ο Τσαϊρέλης είναι πολύ πιο πίσω στο ροτέισον, ενώ ο Αγραβάνης υπολογίζεται, πλέον, περισσότερο ως τρίτος ψηλός. Με τα υπάρχοντα δεδομένα πάντα.

ΥΓ4: Όταν ο Διαμαντίδης πρόσφατα έβγαλε μία άμυνα κόντρα στην Κηφισιά έγινε πρώτο θέμα σε σάιτ. Για αυταπάρνηση στα 36, διαβάσαμε. Για την αυτοθυσία του Σπανούλη στο ντέρμπι, με τον αρχηγό να γίνεται "ένα" με το παρκέ σε μία χαρακτηριστική φάση στο τρίτο δεκάλεπτο, δεν θα δείτε ξεχωριστά θέματα και ειδικά βίντεο σχετικά με την αυταπάρνηση του Βασίλη στα 34 του. Όσο τους έχει πονέσει αυτός ο παικταράς με το 7 στην πλάτη, δεν τους έχει πονέσει ποτέ κανείς άλλος. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

ΥΓ5: Ο μηχανισμός της πράσινης προπαγάνδας πήρε μπρος. Από τον Παναθηναϊκό στοχοποιούν τους Πηλοΐδη (ένα ολόκληρο Πρωτάθλημα έδωσε με το έτσι θέλω στην ομάδα τους) και Κορομηλά. Ο στόχος προφανής: να μη σφυρίξουν στους τελικούς του Πρωταθλήματος. Μάλλον, η διαιτησία του τρίτου της παρέας, Παπαπέτρου, ήταν αποδεκτή. Απλά να θυμίσω τι έχει γίνει το τελευταίο διάστημα. Στοχοποίησαν τον Χριστοδούλου (άλλο ένα... γρανάζι τους τα προηγούμενα χρόνια) για μία τεχνική ποινή που έδωσε στον Καλάθη κόντρα στον ΠΑΟΚ. Στοχοποίησαν τον Γκόντα (ότι και καλά ευνόησε τον Ολυμπιακό στο ματς με την Κηφισιά), ο οποίος δεν ήταν καν στην κλήρωση των διαιτητών για το ντέρμπι του ΣΕΦ. Επίσημη ανακοίνωση διαμαρτυρίας για τη διαιτησία (!) μετά τον αγώνα ΑΕΚ-Παναθηναϊκός. Συνέντευξη Τύπου τρεις ημέρες πριν από το ματς με τον Ολυμπιακό και δριμύ κατηγορώ για τις πληρωμές στις υποχρεώσεις του ΣΕΦ και εναντίον των Αγγελόπουλων. Πρόθεσή τους ήταν ξεκάθαρα να προκαλέσουν τη διακοπή του ντέρμπι στο πρώτο αντικείμενο που θα έπεφτε. Ευτυχώς, και για αυτό στάθηκα πολύ στην αρχή, δεν τους κάναμε τη χάρη και η εικόνα στις κερκίδες ήταν αυτή που έπρεπε.

ΥΓ6: Διαπιστώνω πως το ρατσιστικό σχόλιο του Παππά προς τον Χάκετ για το μαλλί του Αμερικανού, έχει περάσει σαν πλάκα. Δεν βλέπω ευαισθησία από τα... αντικειμενικά ΜΜΕ για να καυτηριάσουν τη στάση ενός παίκτη, που όλο μιλάει, αλλά στο παρκέ δείχνει ελάχιστα. Πάντως, με αυτό το μαλλί σε γλέντησε, Νίκο Παππά.

ΥΓ7: Μπράβο στον αρχηγό που πήρε το τελευταίο σουτ και ας μην το έβαλε. Κόντρα σε αυτούς, δεν υπάρχουν φερ-πλέι και κουραφέξαλα.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Τί δεν καταλαβαίνεις; Όλοι θέλουν να παίξουν στον Ολυμπιακό!

Η παρέα ξανασμίγει! Αυτή είναι η πρώτη σκέψη που ήρθε ασυναίσθητα στο μυαλό των περισσότερων ομοϊδεατών, από τη στιγμή που η μεγάλη επιστροφή του Κώστα Παπανικολάου στον Ολυμπιακό πήρε σάρκα και οστά. Οι εγγυητές της χρυσής εποχής του Θρύλου (Βασίλης Σπανούλης, Γιώργος Πρίντεζης, Βαγγέλης Μάντζαρης), αυξάνονται. Όπως παλιά. Οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη και σε συνεργασία με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο υλοποίησαν μία σπουδαία μεταγραφή. Εκ πρώτης όψεως, δεν υπήρχε ανάγκη για ενίσχυση στη θέση "3". Πώς, όμως, να περάσει απαρατήρητος ένας παίκτης που έδωσε και την ψυχή του στην ομάδα του Πειραιά επί μία τετραετία; Ένας Έλληνας, ένας αθλητής κορυφαίου επιπέδου τον οποίο έφτιαξε ο Ολυμπιακός και έζησε στο μεγάλο λιμάνι τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του. Μέχρι να έρθουν και άλλες, φυσικά.

Δεν ήταν μία εύκολη περίπτωση. Κάθε άλλο. Ο όρος της Μπαρτσελόνα (να έχει το δικαίωμα να ματσάρει οποιαδήποτε προσφορά του κατατεθεί από ευρωπαϊκό σύλλογο), δυσκόλεψε τα πράγματα. Το μεγάλο ενδιαφέρον που θα προκαλούσε ο ελεύθερος "Παπ" στην αγορά, επίσης. Με λίγα λόγια, ο Ολυμπιακός μπορούσε να δείξει στον παίκτη μόνο πόσο πολύ τον ήθελε ξανά στο έμψυχο δυναμικό του. Τίποτα περισσότερο. Από εκεί και πέρα, ήταν καθαρά απόφαση του Κώστα για το που θα συνεχίσει την καριέρα του. Η καλύτερη πρόταση που είχε στα χέρια του ήταν από τον Παναθηναϊκό. Σύμφωνα με την εφημερίδα "Πράσινη", οι πράσινοι προσέφεραν δύο επιλογές στον Παπανικολάου: είτε συμβόλαιο δυόμιση ετών με συνολικό ποσό 2.500.000 ευρώ, είτε συμβόλαιο πεντέμιση ετών με συνολικές απολαβές 4.500.000 ευρώ. Τα χρήματα ήταν πολλά περισσότερα και το οικονομικό δέλεαρ μεγάλο. Ο Κώστας, όμως, δεν συγκινήθηκε. Εφόσον είδε ανταπόκριση από τον Ολυμπιακό, του ήταν αρκετό αυτό το στοιχείο για να πάρει το δρόμο της μεγάλης επιστροφής ύστερα από δυόμιση χρόνια. Ξεκαθάρισε τη θέση του και απέναντι στην Μπαρτσελόνα, που έδειξε πραγματικά μεγαλοψυχία, σεβόμενη απόλυτα την επιθυμία του αθλητή να γυρίσει στο λιμάνι του.

Ο "Παπ" δεν ξέχασε ποτέ από που ξεκίνησε και αυτό είναι το σημαντικό. Σεβάστηκε και αγάπησε την ομάδα που του απογείωσε την καριέρα. Όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη. Μπορεί στον Άρη να έκανε το μεγάλο επαγγελματικό βήμα το 2008 (προερχόμενος από τον Πρωτέα Γρεβενών), αλλά μία σεζόν εκεί έπαιξε ελάχιστα. Ο Ολυμπιακός τον απέκτησε, σε ηλικία 19 ετών το 2009 από τους Θεσσαλονικείς, έναντι ενός εκατομμυρίου ευρώ. Πίστεψε πολύ σε αυτό το πρότζεκτ από την αρχή. Ο παίκτης μπήκε κατευθείαν στα βαθιά και κολύμπησε. Έζησε μία γεμάτη τετραετία στον Ολυμπιακό, με αποκορύφωμα τα δύο συνεχόμενα Πρωταθλήματα Ευρώπης, και ένα χρόνο πριν από τη λήξη του συμβολαίου του αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο εξωτερικό. Για όσους τον είχαν συναναστραφεί, ήταν αναμενόμενο. Ο Παπανικολάου ήθελε να βιώσει και την εμπειρία του εξωτερικού, αλλά πάνω από όλα του ΝΒΑ, το οποίο ήρθε στη ζωή του το 2014 (είχε επιλεγεί στο ντραφτ του 2012). Δεν έκλεισε, όμως, ποτέ την πόρτα στον Ολυμπιακό, ο οποίος από τη μετακίνηση του "Παπ" στην Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 2013 εισέπραξε 1.500.000 ευρώ. Ο 26άχρονος μπασκετμπολίστας πάλεψε για την καθιέρωση στο ΝΒΑ, αλλά ουδέποτε οι Χιούστον Ρόκετς και Ντένβεν Νάγκετς έδωσαν στον ίδιο μία πραγματική ευκαιρία. Κυνήγησε το όνειρό του, πάλεψε για την υλοποίησή του επί ενάμιση χρόνο, αλλά όταν η Ευρώπη ήταν μονόδρομος για την καριέρα του, επέλεξε με βάση τι έλεγε η καρδιά του και όχι με τα μηδενικά στον τραπεζικό του λογαριασμό.

Ο μπασκετικός Ολυμπιακός έχει προσφέρει τεράστιες χαρές στους φιλάθλους του από τη σεζόν 2011-2012 μέχρι σήμερα. Μία παραμυθένια διαδρομή που συνεχίζεται και δεν θέλουμε να τελειώσει ποτέ. Από εκείνο το καλοκαίρι του 2011, όπου οι Αγγελόπουλοι ήταν με το ένα πόδι στην έξοδο, γύρισε ο διακόπτης. Αθόρυβα. Χωρίς μεγάλα λόγια και υψηλά μπάτζετ. Ταπεινά. Η μία επιτυχία έφερε την άλλη. Το μεγαλύτερο παράσημο για αυτήν την ομάδα, δεν είναι οι μεγάλες νίκες που έχει πετύχει από τότε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Ούτε οι τίτλοι που κατέκτησε και είναι δυσανάλογοι των όσων προσβεύει ο Ολυμπιακός ως σύλλογος και της επιρροής που έχει στο συγκεκριμένο άθλημα. Το μεγαλύτερο παράσημο είναι ο σεβασμός και η αναγνώριση που απόλαυσαν η ομάδα και τα μέλη της σε κάθε γωνιά της Ευρώπης. Όπου και αν έπαιξε ο Ολυμπιακός, είτε έχασε είτε κέρδισε, κέρδισε το χειροκρότημα. Το μεγαλύτερο παράσημο είναι τα ατελείωτα συναισθήματα που πλημμυρίζει τους φιλάθλους του. Όλα αυτά αποτελούν την κληρονομιά αυτής της ομάδας, που δεν το έβαλε κάτω ποτέ και πάλεψε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, δείχνοντας το δρόμο της μη υποταγής σε μία ολόκληρη κοινωνία που έχει απογοητευτεί από την προβληματική καθημερινότητα που βιώνει.

Όσο για τον Παναθηναϊκό; Ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τον δικό του "Σπανούλη" από το 2010, όταν ο μεγάλος αυτός παίκτης πήρε μία απόφαση ζωής και καριέρας (καθαρά για αγωνιστικούς λόγους και όχι οικονομικούς) να αλλάξει στρατόπεδο και συνάμα την ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ (και τα κατάφερε). Πότε με τον Μάντζαρη, πότε με τον Σλούκα, πότε με τον Παπανικολάου... Και τις τρεις φορές, όμως, εισέπραξε άκυρο. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος νομίζει πως θα καταστρέψει το γερό ερυθρόλευκο οικοδόμημα, δελεάζοντας ΜΟΝΟ με τα περισσότερα χρήματα, αθλητές από ένα γκρουπ παικτών, που η ίδια του η ομάδα είχε αποκαλέσει "ντοπαρισμένους" χωρίς ίχνος ντροπής. Ο Ολυμπιακός έπαθε και έμαθε. Έχει αποκτήσει πια την κατάλληλη τεχνογνωσία και προσφέρει στους αθλητές του την προοπτική, τη σιγουριά, τη σταθερότητα, το οικογενειακό κλίμα, το υγιές περιβάλλον. Δεν υπάρχει παίκτης στην Ευρώπη, που δεν θέλει να παίξει στον Ολυμπιακό. Ακόμα και με λιγότερα χρήματα (θυσιάζοντας το ετήσιο κασέ του), αρκεί να ενταχθεί στον οργανισμό που λέγεται Ολυμπιακός και το επιτυχημένο αθλητικό πρόγραμμα που ακολουθεί. Αυτή είναι η πραγματικότητα και μας αρέσει πολύ, Θρύλε μου!

ΥΓ: Η ομάδα έχει το πληρέστερο ρόστερ στην ιστορία της. Μαζί με τον άτυχο Γιανγκ (φανταστείτε να ήταν και ο Πάτρικ υγιής, τι πυραυλοκίνητος θα ήταν ο φετινός Ολυμπιακός), διαθέτει 15 παίκτες πρώτης γραμμής (συν δύο νεαρούς, τους Μουράτο και Τολιόπουλο, που έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους). Όλοι οι καλοί χωράνε και η 12άδα θα είναι από εδώ και πέρα μία πολύ δύσκολη απόφαση σε κάθε αγώνα για τον κόουτς Σφαιρόπουλο. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου δεν πρέπει να απογοητευτεί σε καμία περίπτωση, αλλά να συνεχίσει να δουλεύει σκληρά. Ο ίδιος έχει πει ότι παίζει παντού, οπότε τώρα που θα τον βλέπουμε περισσότερο στη θέση "4", δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Μιλάμε για... ισονομία, όχι αστεία

Μία ακόμα απόφαση-τραγέλαφος στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά δεν ασχολείται ψυχή. Μία τυπική αναφορά στο γεγονός από όλα τα δήθεν αντικειμενικά σάιτ και τίποτα περισσότερο. Βλέπετε, δεν υπάρχει ο Ολυμπιακός στη μέση για να στηθεί πανηγύρι, μπας και πάρουν κάνα κλικ παραπάνω, στο πλαίσιο της αντί-Ολυμπιακής προπαγάνδας που κυριαρχεί στην πλειοψηφία του ελληνικού Τύπου. "Στο ΟΑΚΑ ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας" ήταν οι περισσότεροι σημερινοί τίτλοι των σάιτ μετά την ανακοίνωση της απόφασης. Τίτλοι-τομοί στην αθλητική δημοσιογραφία είναι αυτοί... Χωρίς τρεις τελείες, χωρίς θαυμαστικά. Πολύ ξερά, ρε παιδάκι μου. Αν, βέβαια, ο τελικός ήταν Ολυμπιακός-Φάρος στο ΣΕΦ θα διαβάζαμε τίτλους με σκάνδαλα, παράγκες και κόκκινα συστήματα.

Η ΕΟΚ του Γιώργου Βασιλακόπουλου έκανε πάλι το θαύμα της και ξέκοψε τις λιγοστές ελπίδες του Φάρου Κερατσινίου για την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, αποφασίζοντας τη διεξαγωγή του τελικού στο ΟΑΚΑ. Στην έδρα του Παναθηναϊκού, όπως είχε συμβεί το 2007 κόντρα στο Ρέθυμνο (ομάδα Α2 τότε) και το 2015 κόντρα στον Απόλλωνα Πατρών. Αν μία ομάδα Α2 είχε 5% πιθανότητες σε ένα ουδέτερο γήπεδο, τώρα το ποσοστό της είναι στο 0,01%. Μιλάμε για... ισονομία, όχι αστεία.

Φανταστείτε, λοιπόν, στο ποδόσφαιρο να έφτανε ο Ολυμπιακός μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας και αυτός ο αγώνας, που δίνει ένα τρόπαιο, να διεξαγόταν στην έδρα των ερυθρόλευκων (ανεξαρτήτως αντιπάλου). Θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν! Θα έγραφε "πύρινο" σχόλιο μέχρι και ο... αρθρογράφος Θύμιος από τα Γρεβενά.

Ο τελευταίος τελικός ανάμεσα στους δύο αιωνίους χρονολογείται το 2013. Οι κακές γλώσσες λένε πως από τότε άτυπη επιθυμία της ΕΟΚ είναι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός να μην κοντράρονται στον τελικό ώστε να μη γίνονται επεισόδια. Τρομερή σκέψη για την καταπολέμηση της βίας στα ελληνικά γήπεδα. Τυχαία, λοιπόν, εδώ και μία τριετία δεν έχουμε αυτούς τους δύο συλλόγους στον τελικό της διοργάνωσης. Τη σεζόν 2013-2014 οι δύο ομάδες είχαν συναντηθεί στα ημιτελικά (σε μονό ματς, που αλλού, στο ΟΑΚΑ), τη σεζόν 2014-2015 στα προημιτελικά (στο κεκλεισμένων των θυρών ΟΑΚΑ), ενώ την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο (2015-2016) πάλι στα προημιτελικά στο κεκλεισμένων των θυρών ΣΕΦ. Με τον Ολυμπιακό να έχει δύο-τρεις προπονήσεις μαζί ως σύνολο λόγω των έξι διεθνών που συμμετείχαν στο Ευρωμπάσκετ (και των συνολικά έξι καινούργιων προσώπων στην ομάδα) και τον Παναθηναϊκό να μπαίνει στο βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνες, εκτελώντας 46 βολές (τις 16 εξ αυτών, φυσικά, ο Διαμαντίδης) σε κλειστό ματς 70 πόντων! Για την επόμενη σεζόν (2016-2017), λογικά, η... αδέκαστη ΕΟΚ θα "κληρώσει" τις δύο ομάδες στην πρώτη φάση της διοργάνωσης μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Μην του βάζουμε και ιδέες, γιατί όλα τα μπορεί ο "φάρος" του ελληνικού μπάσκετ.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Σκάσε, παίξε, και μετά πούλα φθηνό οπαδιλίκι...

Να υπάρχει πικρία σε έναν αθλητή από τη συνεργασία του με μία ομάδα, που δεν εξελίχθηκε όπως την περίμενε ο ίδιος, είναι απολύτως ανθρώπινο. Είναι δεδομένο πως ο Παναγιώτης Βλαχοδήμος αισθάνεται απογοητευμένος με το πέρασμά του από τον Ολυμπιακό. Όταν το καλοκαίρι του 2012 υπέγραφε πενταετές συμβόλαιο με τους Πειραιώτες, εξαργυρώνοντας απλά μία καλή σεζόν με την Ξάνθη (την πρώτη του σε επαγγελματικό επίπεδο) με τη μεταγραφή του στην κορυφαία ομάδα της Ελλάδας, σίγουρα δεν πίστευε πως στις 6 Ιανουαρίου του 2016 θα υπέγραφε στον Παναθηναϊκό, όντας αγωνιστικά ανενεργός από τις 15 Μαΐου του 2015, όταν και είχε αγωνιστεί για τελευταία φορά με τη φανέλα της Νιμ στη δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας. Ο Ολυμπιακός άφησε ελεύθερο τον Έλληνα εξτρέμ στις 30 Αυγούστου του 2015 ύστερα από τρία χρόνια. Με μόλις 19 συμμετοχές και 2 γκολ στην πρώτη του σεζόν (2012-2013) και διαδοχικούς δανεισμούς σε Άουγκσμπουργκ, Πλατανιά, Εργοτέλη και Νιμ.

Σαφώς και αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του Βλαχοδήμου να συνεχίσει το ποδόσφαιρο όπου επιθυμεί. Άλλωστε, η καριέρα του βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία και από κάπου πρέπει να πιαστεί. Άλλο αυτό και άλλο να πουλά από την πρώτη στιγμή, πριν καν φορέσει τη φανέλα της νέας του ομάδας, φθηνό οπαδιλίκι στο νέο του εργοδότη και τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. "Άλλο επίπεδο ο Παναθηναϊκός" είπε ο 25άχρονος ποδοσφαιριστής. Δεν πρέπει να το πιστεύει ούτε ο ίδιος. Στα αζήτητα βρισκόταν, ποδοσφαιρικά, ο Βλαχοδήμος. Πρώτα σκας, παίζεις, και μετά πουλάς φθηνό οπαδιλίκι, αγαπητέ Βλαχοδήμε. Για να δούμε αν θα έχει και συνέχεια το έργο: ό,τι αφήνει ο Ολυμπιακός επειδή πολύ απλά δεν κατάφερε να αντέξει το βάρος της ερυθρόλευκης και ριγωτής, να το αποκτά (στο τσάμπα) ο Παναθηναϊκός. Κανονικά με αυτήν τη δήλωση (και τη μεταγραφή κατ' επέκταση) πρέπει να αντιδράσουν οι ίδιοι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού, αλλά είναι δικό τους θέμα. Αν τους αρέσουν να μικραίνει ολοένα και περισσότερο η ομάδα τους, σε όλα, δεν μας πέφτει λόγος.

Το ίδιο απογοητευμένος από αυτήν τη συνεργασία έμεινε και ο Ολυμπιακός, που είδε μία επένδυσή του να μην αποφέρει καρπούς. Χαίρομαι, πάντως, γιατί όταν ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής ήταν στην ομάδα του Πειραιά, είχα κρατήσει κάτι περισσότερο από χαμηλούς τόνους και δεν είχα πέσει στην παγίδα του "Έλληνα Κριστιάνο Ρονάλντο". Ουδέποτε τον αποκάλεσα έτσι. Έχω εμπιστοσύνη μόνο σε αυτά που βλέπω και μαθαίνω. Για να καθιερωθείς στον Ολυμπιακό, δεν χρειάζεται να ξέρεις μόνο το τόπι. Πρέπει να έχεις την καρδιά και το τσαγανό για να ανταποκριθείς σε αυτήν την πρόκληση. Ένας από τους λόγους που είχε... φαγωθεί τον Ιανουάριο του 2013 ο αήττητος εντός συνόρων Λεονάρντο Ζαρντίμ, ήταν επειδή δεν έπαιρναν χρόνο συμμετοχής οι Βλαχοδήμος και Φετφατζίδης. Ο χρόνος ξέρουμε όλοι ποιον δικαίωσε. Ο πρώτος έκοψε το ποδόσφαιρο για έξι μήνες, ενώ ο δεύτερος πήγε στα 26 του στη Σαουδική Αραβία για τα πολύ καλά χρήματα, αφού είχε ένα πέρασμα δύο ετών από την Ιταλία, μένοντας στάσιμος.

Το θέμα, βέβαια, είναι τι έκανε και στην προκειμένη περίπτωση ο Βλαχοδήμος για να αλλάξει την κατάσταση. Με το που ο Μίτσελ αντικατέστησε τον Ζαρντίμ (με ενδιάμεσο για λίγο τον Νικοπολίδη), ο Ισπανός τεχνικός έδωσε πολλές ευκαιρίες στον Έλληνα μεσοεπιθετικό στο δεύτερο μισό εκείνης της σεζόν. Επηρεασμένος (και πιεσμένος) από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα να παίζουν περισσότερο τόσο ο Βλαχοδήμος όσο και ο Φετφατζίδης. Οι 14 από τις 19 συμμετοχές του Βλαχοδήμου έγιναν από τη στιγμή που έφυγε ο "κακός" Ζαρντίμ, ουδέποτε όμως ο παίκτης δικαιολόγησε τον ντόρο που είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομά του. Ο Πορτογάλος προπονητής, στη μοναδική μεγάλη συνέντευξη που είχε δώσει όσο ήταν στον Ολυμπιακό (και είχαν την τιμή να κάνω για το RedPlanet.gr), μού είχε ξεκαθαρίσει πως δεν είναι ακόμα έτοιμοι για το υψηλό επίπεδο. Ούτε ο Παναγιώτης, ούτε ο Γιάννης. Το καλοκαίρι του 2013, ο Μίτσελ κατέστησε σαφές πως δεν υπολογίζει τον Βλαχοδήμο, ο οποίος παραχωρήθηκε αρχικά δανεικός στην Άουγκσμπουργκ (πριν καν αρχίσει η καλοκαιρινή προετοιμασία του Ολυμπιακού) και τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι. Εκείνο το καλοκαίρι, για παράδειγμα, ο Βλαχοδήμος προτίμησε να κάνει δύο μήνες διακοπές και να ανεβάζει φωτογραφίες στα social media από το Ντουμπάι (όπως αυτή που βλέπετε στο άρθρο, τον Ιούνιο του 2013). Αντί, στην ηλικία που είναι, να στρωθεί στη δουλειά και να βάλει τον κώλο του κάτω για να δουλέψει τις αδυναμίες του και να γίνει καλύτερος, είχε το μυαλό του στη μεγάλη ζωή. Τα επόμενα καλοκαίρια ακολούθησαν και άλλοι εξωτικοί προορισμοί όπως το Μπαλί της Ινδονησίας (και μία προετοιμασία με τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2014, χωρίς να πείσει τον Μίτσελ, στην τελευταία ερυθρόλευκη ευκαιρία που του δόθηκε), αλλά, ποδοσφαιρικά, η τύχη του εξακολουθεί να αγνοείται. Με τέτοιο μυαλό και τέτοια νοοτροπία, δεν πας πουθενά.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης