Η παρέα ξανασμίγει! Αυτή είναι η πρώτη σκέψη που ήρθε ασυναίσθητα στο μυαλό των περισσότερων ομοϊδεατών, από τη στιγμή που η μεγάλη επιστροφή του Κώστα Παπανικολάου στον Ολυμπιακό πήρε σάρκα και οστά. Οι εγγυητές της χρυσής εποχής του Θρύλου (Βασίλης Σπανούλης, Γιώργος Πρίντεζης, Βαγγέλης Μάντζαρης), αυξάνονται. Όπως παλιά. Οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη και σε συνεργασία με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο υλοποίησαν μία σπουδαία μεταγραφή. Εκ πρώτης όψεως, δεν υπήρχε ανάγκη για ενίσχυση στη θέση "3". Πώς, όμως, να περάσει απαρατήρητος ένας παίκτης που έδωσε και την ψυχή του στην ομάδα του Πειραιά επί μία τετραετία; Ένας Έλληνας, ένας αθλητής κορυφαίου επιπέδου τον οποίο έφτιαξε ο Ολυμπιακός και έζησε στο μεγάλο λιμάνι τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του. Μέχρι να έρθουν και άλλες, φυσικά.
Δεν ήταν μία εύκολη περίπτωση. Κάθε άλλο. Ο όρος της Μπαρτσελόνα (να έχει το δικαίωμα να ματσάρει οποιαδήποτε προσφορά του κατατεθεί από ευρωπαϊκό σύλλογο), δυσκόλεψε τα πράγματα. Το μεγάλο ενδιαφέρον που θα προκαλούσε ο ελεύθερος "Παπ" στην αγορά, επίσης. Με λίγα λόγια, ο Ολυμπιακός μπορούσε να δείξει στον παίκτη μόνο πόσο πολύ τον ήθελε ξανά στο έμψυχο δυναμικό του. Τίποτα περισσότερο. Από εκεί και πέρα, ήταν καθαρά απόφαση του Κώστα για το που θα συνεχίσει την καριέρα του. Η καλύτερη πρόταση που είχε στα χέρια του ήταν από τον Παναθηναϊκό. Σύμφωνα με την εφημερίδα "Πράσινη", οι πράσινοι προσέφεραν δύο επιλογές στον Παπανικολάου: είτε συμβόλαιο δυόμιση ετών με συνολικό ποσό 2.500.000 ευρώ, είτε συμβόλαιο πεντέμιση ετών με συνολικές απολαβές 4.500.000 ευρώ. Τα χρήματα ήταν πολλά περισσότερα και το οικονομικό δέλεαρ μεγάλο. Ο Κώστας, όμως, δεν συγκινήθηκε. Εφόσον είδε ανταπόκριση από τον Ολυμπιακό, του ήταν αρκετό αυτό το στοιχείο για να πάρει το δρόμο της μεγάλης επιστροφής ύστερα από δυόμιση χρόνια. Ξεκαθάρισε τη θέση του και απέναντι στην Μπαρτσελόνα, που έδειξε πραγματικά μεγαλοψυχία, σεβόμενη απόλυτα την επιθυμία του αθλητή να γυρίσει στο λιμάνι του.
Ο "Παπ" δεν ξέχασε ποτέ από που ξεκίνησε και αυτό είναι το σημαντικό. Σεβάστηκε και αγάπησε την ομάδα που του απογείωσε την καριέρα. Όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη. Μπορεί στον Άρη να έκανε το μεγάλο επαγγελματικό βήμα το 2008 (προερχόμενος από τον Πρωτέα Γρεβενών), αλλά μία σεζόν εκεί έπαιξε ελάχιστα. Ο Ολυμπιακός τον απέκτησε, σε ηλικία 19 ετών το 2009 από τους Θεσσαλονικείς, έναντι ενός εκατομμυρίου ευρώ. Πίστεψε πολύ σε αυτό το πρότζεκτ από την αρχή. Ο παίκτης μπήκε κατευθείαν στα βαθιά και κολύμπησε. Έζησε μία γεμάτη τετραετία στον Ολυμπιακό, με αποκορύφωμα τα δύο συνεχόμενα Πρωταθλήματα Ευρώπης, και ένα χρόνο πριν από τη λήξη του συμβολαίου του αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο εξωτερικό. Για όσους τον είχαν συναναστραφεί, ήταν αναμενόμενο. Ο Παπανικολάου ήθελε να βιώσει και την εμπειρία του εξωτερικού, αλλά πάνω από όλα του ΝΒΑ, το οποίο ήρθε στη ζωή του το 2014 (είχε επιλεγεί στο ντραφτ του 2012). Δεν έκλεισε, όμως, ποτέ την πόρτα στον Ολυμπιακό, ο οποίος από τη μετακίνηση του "Παπ" στην Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 2013 εισέπραξε 1.500.000 ευρώ. Ο 26άχρονος μπασκετμπολίστας πάλεψε για την καθιέρωση στο ΝΒΑ, αλλά ουδέποτε οι Χιούστον Ρόκετς και Ντένβεν Νάγκετς έδωσαν στον ίδιο μία πραγματική ευκαιρία. Κυνήγησε το όνειρό του, πάλεψε για την υλοποίησή του επί ενάμιση χρόνο, αλλά όταν η Ευρώπη ήταν μονόδρομος για την καριέρα του, επέλεξε με βάση τι έλεγε η καρδιά του και όχι με τα μηδενικά στον τραπεζικό του λογαριασμό.
Ο μπασκετικός Ολυμπιακός έχει προσφέρει τεράστιες χαρές στους φιλάθλους του από τη σεζόν 2011-2012 μέχρι σήμερα. Μία παραμυθένια διαδρομή που συνεχίζεται και δεν θέλουμε να τελειώσει ποτέ. Από εκείνο το καλοκαίρι του 2011, όπου οι Αγγελόπουλοι ήταν με το ένα πόδι στην έξοδο, γύρισε ο διακόπτης. Αθόρυβα. Χωρίς μεγάλα λόγια και υψηλά μπάτζετ. Ταπεινά. Η μία επιτυχία έφερε την άλλη. Το μεγαλύτερο παράσημο για αυτήν την ομάδα, δεν είναι οι μεγάλες νίκες που έχει πετύχει από τότε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Ούτε οι τίτλοι που κατέκτησε και είναι δυσανάλογοι των όσων προσβεύει ο Ολυμπιακός ως σύλλογος και της επιρροής που έχει στο συγκεκριμένο άθλημα. Το μεγαλύτερο παράσημο είναι ο σεβασμός και η αναγνώριση που απόλαυσαν η ομάδα και τα μέλη της σε κάθε γωνιά της Ευρώπης. Όπου και αν έπαιξε ο Ολυμπιακός, είτε έχασε είτε κέρδισε, κέρδισε το χειροκρότημα. Το μεγαλύτερο παράσημο είναι τα ατελείωτα συναισθήματα που πλημμυρίζει τους φιλάθλους του. Όλα αυτά αποτελούν την κληρονομιά αυτής της ομάδας, που δεν το έβαλε κάτω ποτέ και πάλεψε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, δείχνοντας το δρόμο της μη υποταγής σε μία ολόκληρη κοινωνία που έχει απογοητευτεί από την προβληματική καθημερινότητα που βιώνει.
Όσο για τον Παναθηναϊκό; Ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τον δικό του "Σπανούλη" από το 2010, όταν ο μεγάλος αυτός παίκτης πήρε μία απόφαση ζωής και καριέρας (καθαρά για αγωνιστικούς λόγους και όχι οικονομικούς) να αλλάξει στρατόπεδο και συνάμα την ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ (και τα κατάφερε). Πότε με τον Μάντζαρη, πότε με τον Σλούκα, πότε με τον Παπανικολάου... Και τις τρεις φορές, όμως, εισέπραξε άκυρο. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος νομίζει πως θα καταστρέψει το γερό ερυθρόλευκο οικοδόμημα, δελεάζοντας ΜΟΝΟ με τα περισσότερα χρήματα, αθλητές από ένα γκρουπ παικτών, που η ίδια του η ομάδα είχε αποκαλέσει "ντοπαρισμένους" χωρίς ίχνος ντροπής. Ο Ολυμπιακός έπαθε και έμαθε. Έχει αποκτήσει πια την κατάλληλη τεχνογνωσία και προσφέρει στους αθλητές του την προοπτική, τη σιγουριά, τη σταθερότητα, το οικογενειακό κλίμα, το υγιές περιβάλλον. Δεν υπάρχει παίκτης στην Ευρώπη, που δεν θέλει να παίξει στον Ολυμπιακό. Ακόμα και με λιγότερα χρήματα (θυσιάζοντας το ετήσιο κασέ του), αρκεί να ενταχθεί στον οργανισμό που λέγεται Ολυμπιακός και το επιτυχημένο αθλητικό πρόγραμμα που ακολουθεί. Αυτή είναι η πραγματικότητα και μας αρέσει πολύ, Θρύλε μου!
ΥΓ: Η ομάδα έχει το πληρέστερο ρόστερ στην ιστορία της. Μαζί με τον άτυχο Γιανγκ (φανταστείτε να ήταν και ο Πάτρικ υγιής, τι πυραυλοκίνητος θα ήταν ο φετινός Ολυμπιακός), διαθέτει 15 παίκτες πρώτης γραμμής (συν δύο νεαρούς, τους Μουράτο και Τολιόπουλο, που έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους). Όλοι οι καλοί χωράνε και η 12άδα θα είναι από εδώ και πέρα μία πολύ δύσκολη απόφαση σε κάθε αγώνα για τον κόουτς Σφαιρόπουλο. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου δεν πρέπει να απογοητευτεί σε καμία περίπτωση, αλλά να συνεχίσει να δουλεύει σκληρά. Ο ίδιος έχει πει ότι παίζει παντού, οπότε τώρα που θα τον βλέπουμε περισσότερο στη θέση "4", δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου