Αλλάζει ο καιρός, ο ΑΕΚτσής ποτέ

Και κάπως έτσι "ενώθηκε" ξανά η μισή Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει, άλλωστε, όταν χάνει σε κάποιο άθλημα (και ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο) ο Ολυμπιακός. Όλοι της Ελλάδας οι "φαπακωμένοι" (Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτσήδες, ΠΑΟΚτσήδες και λοιποί), πανηγυρίζουν επειδή ο Ολυμπιακός δεν θα κατακτήσει αήττητος το 43ο Πρωτάθλημα της ιστορίας του. Έχουν φτάσει πια τόσο χαμηλά, βλέποντας τις ομάδες τους να βολοδέρνουν μέσα στη μιζέρια, που η μοναδική χαρά τους, πραγματικά, είναι όταν μία στο τόσο ηττάται ο Θρύλος. Και χαίρονται όλοι μαζί, σαν μία οικογένεια. Η διαφορά στη βαθμολογία και την ιστορία είναι χαοτική: 43 Πρωταθλήματα Ελλάδας εμείς, 37 όλοι τους. Σκασμός.

Είναι από τις στιγμές που η "αντικειμενική" και η "αμερόληπτη" δημοσιογραφία περιμένει πώς και πώς. Ζει για αυτές. Χτυπάει υπερωρίες. Για να κάνει το άσπρο-μαύρο στα πρωτοσέλιδα (μην περιμένετε το πρωί να διαβάσετε από τον "αντικειμενικό" Τύπο για τη "σφαγή" στο ΟΑΚΑ) και να βγάλει το άχτι της στις ιστοσελίδες που ζουν από την προπαγάνδα εις βάρος του αιώνιου δυνάστη τους. "Βαφτίζουν" τη διαιτησία 50%-50% επειδή ισοπέδωσε αγωνιστικά τον Ολυμπιακό, ενώ οι απειλές και τα "ντου" του Μελισσανίδη προς τον παρατηρητή διαιτησίας, Δημήτρη Κύρκο, είναι νταηλίκι και "επίσκεψη" διαμαρτυρίας (λίγο πριν από τέλος του πρώτου μέρους και κατά τη διάρκεια της ανάπαυλας). Βλέπετε, δεν υπάρχει στην υπόθεση ο "κακός" Μαρινάκης για να πάρουν τα πληκτρολόγια φωτιά και να αρχίσουν τα αναθέματα. Το σοκαριστικό φύλλο αγώνα αποτελεί μνημείο αλητείας και ο "απλός φίλαθλος" (όπως δηλώνει) Μελισσανίδης καλείται (και πρέπει) να λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη. Και να τιμωρηθεί τόσο αυτός όσο και η ομάδα του βάσει των νόμων και των κανονισμών. Φανταστείτε, απλά, το ξεσάλωμα του Τύπου σε περίπτωση που είχε διαδραματιστεί κάτι ανάλογο στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης".

Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούσε να σπάσει το αήττητο. Μόνο με την κλοπή του αιώνα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με έναν διαιτητή-καμικάζι και τον Ολυμπιακό να τελειώνει το ματς στο ΟΑΚΑ με εννέα παίκτες. Με δύο ανύπαρκτες κόκκινες κάρτες, ένα ανύπαρκτο πέναλτι και ένα γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσει. Όλα εις βάρος του Ολυμπιακού. Αυτή είναι η εξυγίανση που ονειρεύονται οι Αλαφούζος, Μελισσανίδης και Σαββίδης, που μπορεί τώρα να γλείφονται όλη την ώρα ον κάμερα, αλλά όταν φτάσει η ώρα για τη 2η θέση και την προοπτική του Champions League θα... σφαχθούν με το βαμβάκι. Αυτή είναι η πραγματική εγκληματική οργάνωση από την τρόικα της συμφοράς. Δεν... γεννηθήκαμε τώρα. Ποδόσφαιρο υπήρχε και πριν από το 1996.

Η ΑΕΚ απέδειξε για πολλοστή φορά πόσο μικρή ομάδα είναι. Και το βράδυ του Σαββάτου αγωνίστηκε ως νεοφώτιστη, που είναι, στη Super League. Μηδέν ολόκληρες τελικές προσπάθειες στο πρώτο ημίχρονο. Αυτό που ξέρω, είναι πως τον πρώτο, τον καλύτερο και τον αήττητο όλοι θέλουν να τον κερδίσουν. Και για να αμφισβητήσουν τον πρώτο, τον καλύτερο και τον αήττητο, πρέπει πρώτα να πατήσουν μία φορά την γαμημένη περιοχή. Αλλιώς, μόνο με κλεφτοπόλεμο, γκολ δεν έχει. Στα λόγια, όλοι είναι μάγκες. Στην πράξη, είδαμε πως η ΑΕΚ έπρεπε να μείνει με παίκτη περισσότερο μέσα στο γήπεδο για να κάνει την πρώτη τελική της προσπάθεια στο 48'. Λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα, ο προκλητικός Αραβίδης είχε "ανατραπεί" από το χορτάρι και ο καμικάζι Καλογερόπουλος παρατήρησε με απευθείας κόκκινη κάρτα τον Μποτία. Και με 10 παίκτες, όμως, ο Ολυμπιακός ήταν πιο ομάδα εντός αγωνιστικού χώρου και δεν απειλήθηκε. Έπρεπε να μείνει με 9, για να δεχθεί γκολ. Η μπάλα βρήκε καθαρά στο σώμα του Μιλιβόγιεβιτς, αλλά ο καμικάζι Καλογερόπουλος "είδε" χέρι. Υπέδειξε το σημείο του πέναλτι και με δεύτερη κίτρινη κάρτα απέβαλε στο 76' και δεύτερο ποδοσφαιριστή των νταμπλούχων Ελλάδας. Και στο πέναλτι, όμως, ο καμικάζι Καλογερόπουλος τα έκανε μούσκεμα. Ο γίγαντας Ρομπέρτο έστειλε την μπάλα στο δοκάρι στο χτύπημα του Μπουονανότε και τρεις παίκτες της ΑΕΚ είχαν μπει νωρίτερα στην περιοχή. Ο κανονισμός στα πέναλτι είναι ξεκάθαρος: όταν χτυπήσει η μπάλα στο δοκάρι και πάει σε παίκτη που έχει εισέλθει παράνομα στη περιοχή, στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο Βάργκας, τότε έχουμε ελεύθερο λάκτισμα από την αμυνόμενη ομάδα. Αν είχαν συμβεί όλα αυτά υπέρ του Ολυμπιακού, απόψε θα είχε πέσει η Κυβέρνηση.

Ακόμα, όμως, και στο 11 με 9 ο φόβος της ΑΕΚ ήταν ΕΚΕΙ. Τους έχουμε γλεντήσει με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους (ακόμα και με 9 παίκτες στον αξέχαστο τελικό Κυπέλλου το 2009), που έμειναν όλοι πίσω από τη σέντρα μετά το 1-0 και μετέφεραν γύρω-γύρω την μπάλα. Το σκατό είχε φτάσει μέχρι την κάλτσα. Στο 10 εναντίον 9 άρχισαν τα γνωστά. Έπεσαν κάτω και έκαναν καθυστερήσεις. Αλλάζει ο καιρός, ο ΑΕΚτσής ποτέ. Θα πέσει, θα ξαναπέσει, θα ξαναπέσει... Θα κάνει καθυστερήσεις, θα ξανακάνει καθυστερήσεις, θα ξανακάνει καθυστερήσεις. Και στο τέλος της βραδιάς θα πανηγυρίσει έξαλλα επειδή βρίσκεται 16 βαθμούς μακριά από την κορυφή και τον κατακτητή αυτής, Ολυμπιακό.

Αποτελεί ιερό καθήκον όλων μας να προστατέψουμε τον Ολυμπιακό από τους συκοφάντες του. Και ιδιαίτερα η νέα γενιά, που επηρεάζεται εύκολα από τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, τα βοθροσάιτ και τις σαπιοεφημερίδες. Για όσους φίλους της ομάδας έλεγαν ότι είχαν ντραπεί για τον τελικό Κυπέλλου με τον Αστέρα Τρίπολης, αυτό είναι το "50%-50%" που οραματίζονται οι "εξυγιάντες" για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Με διαιτησίες τύπου Καλογερόπουλου. Ας ξαναδούν, λοιπόν, ορισμένοι το παιχνίδι με την ΑΕΚ, ώστε να καταλάβουν πως αντιλαμβάνονται οι άλλοι το 50%-50%. Επαναλαμβάνω: ποδόσφαιρο υπήρχε και πριν από το 1996. Τα 18 Πρωταθλήματα Ελλάδας, τα τελευταία 20 χρόνια, έχουν πονέσει πολύ. Μα πάρα πολύ.

ΥΓ1: Ποδοσφαιρικά, λίγα πράγματα μπορούν να ειπωθούν για τον Ολυμπιακό. Έβγαλε ψυχή η ομάδα μετά τις δύο άδικες αποβολές, αλλά υστέρησε δημιουργικά και εκτελεστικά, αν και από το πρώτο λεπτό έλεγξε απόλυτα το ρυθμό του αγώνα. Ο Σίλβα προχώρησε σε δύο αναγκαστικές αλλαγές, ενώ το δεύτερο ημίχρονο στράβωσε για τα καλά και ανέτρεψε όποιες διορθωτικές κινήσεις μπορούσαν να γίνουν από τον πάγκο. Έχω βγάλει τα συμπεράσματά μου για τον Πορτογάλο. Κάποια στιγμή ίσως τα γράψω. Είναι ένας πολύ καλός προπονητής, που έχει ένα πολύ λαμπρό μέλλον μπροστά του. Σαφέστατα και έχει κολλήματα (με κυριότερο τη διαχείριση από την αρχή της σεζόν στο κομμάτι επίθεση), όπως κάθε προπονητής, αλλά το ζητούμενο είναι να μείνει και δεύτερη χρονιά ώστε να δούμε πώς θα διαχειριστεί το ρόστερ ενόψει της νέας σεζόν, αλλά και τι άλλο μπορεί να δώσει στην ομάδα. Θα είναι ένα περίεργο καλοκαίρι, καθώς θεωρώ ως δεδομένο ότι θα έχει ξανά προτάσεις, όπως είχε πρόσφατα από την Πόρτο.

ΥΓ2: Ο πρώην πρασινοφρουρός, που τώρα τα παίρνει από τον Σαββίδη και τους άλλους δύο της ξεφτιλισμένης "τρόικας" για να ρίχνει λάσπη στον Ολυμπιακό, έγραψε για 50%-50% διαιτησία. Κάποτε ήμουν μπροστά όταν έτρωγε τα νύχια του σε αγώνα Κυπέλλου ΑΕΚ-Ολυμπιακός "επειδή είχε αγωνία το παιχνίδι" όπως μου είχε πει (ναι, είχαμε συνεργαστεί, τρόπος του λέγειν, για ένα φεγγάρι στο sportime.gr). Σε εκείνον τον ημιτελικό του 2005 με την γκολάρα του... δήμιου τους, "Τζόλε", όπου η ΑΕΚ είχε πέντε δοκάρια, μένοντας πιστή στον ύμνο της. Όλη την εβδομάδα, το σάιτ που διευθύνει, ξέσκισε τον Καλογερόπουλο με "ειδικά αφιερώματα", θέλοντας να επηρεάσει και να κάνει πλύση εγκεφάλου στο φίλαθλο κοινό. Όπως είχε κάνει και την προηγούμενη εβδομάδα με τον Δημητρόπουλο, πριν από τον αγώνα του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ. Τώρα, φυσικά, ο πρώην πρασινοφρουρός αποθεώνει τον Καλογερόπουλο. Για να ξέρετε ορισμένοι ποιους "διαβάζετε" και σε ποια σάιτ "μπαίνετε".

ΥΓ3: Το έπιασες και αυτό ρε θηρίο Ρομπέρτο. Συγκινητικός.

ΥΓ4: Σιόβα, ψυχάρα, Ολυμπιακάρα. Συγκλονιστική εμφάνιση. Έπαιξε μέχρι και σέντερ φορ στο τέλος. Τα τέσσερα δάχτυλα που έδειξε στους πονεμένους, ήταν η κορύφωση. Για μένα, πρέπει να είναι ο πρώτος αρχηγός της ομάδας.

ΥΓ5: Κασάμι, ψυχάρα, Ολυμπιακάρα. Ο Παϊτίμ τόνισε στις δηλώσεις του όσα θα λέγαμε όλοι μας. Μίλησε στην καρδιά μας. Και ματσάρα έκανε και τα είπε όπως πρέπει. Ένας από εμάς.

ΥΓ6: Μακάρι να τους ανταμώσουμε στα ημιτελικά ή τον τελικό Κυπέλλου. Νταμπλ, για 1925 λόγους. Τίποτα άλλο.

ΥΓ7: Βαγγέλη Μαρινάκη, μη σταματάς. Συνέχισε να τους γλεντάς, φτιάχνοντας κάθε χρόνο την καλύτερη ομάδα και εξελίσσοντας κάθε σεζόν το σύλλογο. Χωρίς οίκτο.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης