Θέλουν πίσω τα Σάββατα και τις Κυριακές τους. Αυτό δεν είναι το μότο των "εξυγιαντών"; Και εμείς, όμως, θέλουμε πίσω τα Σάββατα και τις Κυριακές μας. Τότε, όπου ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε τον Παναθηναϊκό, που έπαιζε μόνο για τον Παναθηναϊκό. Την ΑΕΚ, που έπαιζε μόνο για την ΑΕΚ. Τον ΠΑΟΚ, που έπαιζε μόνο για τον ΠΑΟΚ. Όχι, για τη "συμμαχία" και την "εξυγίανση", αλλά για την ιστορία τους. Και τότε, και τώρα, ο Ολυμπιακός έχει το know how αυτών των αγώνων. Συνηθίζει να νικάει και να κατακτά τίτλους. Γιατί έχει την καλύτερη ομάδα, τους καλύτερους παίκτες, τον καλύτερο προπονητή, την καλύτερη έδρα, τους καλύτερους φιλάθλους, τον καλύτερο πρόεδρο.
Το... τέταρτο φαβορί για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος, όπως "βαφτίστηκε" το καλοκαίρι από τους "ειδικούς" του αθλήματος, νίκησε κρυστάλλινα την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης", με 3-0, 2-1 και 3-0 αντίστοιχα. Ύστερα από 8 αγωνιστικές, οι πράσινοι βρίσκονται στο -7 από την κορυφή, οι κιτρινόμαυροι στο -9 και οι ασπρόμαυροι στο -10. Κανένα Πρωτάθλημα δεν τελείωσε ακόμα, αλλά είναι μία καλή βάση για την κατάκτηση του 44ου τίτλου. Ο μηχανισμός της αισχρής προπαγάνδας που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια εις βάρος του Ολυμπιακού από συγκεκριμένα ΜΜΕ, προσπαθεί όχι μόνο να πλήξει το σύλλογο και τον Βαγγέλη Μαρινάκη, αλλά και να στρέψει τα σοβαρά προβλήματα της χώρας προς μία άλλη κατεύθυνση, αυτή του αθλητισμού, όπου είναι μία διέξοδος για όλους μας: σε ένα ανελέητο μίσος των Ελλήνων (όσων δεν είναι Ολυμπιακοί) εναντίον του Ολυμπιακού. Άνθρωποι που έχουν τρεις και τέσσερις δουλειές (και εμείς ψάχνουμε μία για να επιβιώσουμε), έχουν αναγάγει σε επιστήμη τις προσβολές εναντίον του Ολυμπιακού. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ανέκαθεν το κόκκινο πούλαγε, αλλά πλέον μιλάμε για έναν, πέρα για πέρα, ανήθικο πόλεμο.
Μετά το 3-0 επί του Παναθηναϊκού, ο Βαγγέλης Μαρινάκης έκανε λόγο για δικαίωση και ευχαρίστηση. Από τη στιγμή που ανέλαβε τον Ολυμπιακό έχει βρεθεί στο στόχαστρο του συστήματος, αλλά παραμένει εδώ ως άξιος εγγυητής του μέλλοντος της ποδοσφαιρικής ομάδας. Είμαι σίγουρος, γιατί είναι ένας οπαδός του Ολυμπιακού, πως ήθελε ακόμα τρία γκολ στο δεύτερο ημίχρονο. Και μεταξύ μας, χάθηκε μία μεγάλη ευκαιρία σε αυτό το διάστημα για ένα σκορ που θα έμενε στην ιστορία. Ο Ολυμπιακός χάρη στην ποιότητά του ως ομάδα, την αξία των ποδοσφαιριστών του και το πάθος που έβγαλε ως σύνολο μέσα στο γήπεδο "καθάρισε" με συνοπτικές διαδικασίες το ντέρμπι από το πρώτο κιόλας ημίχρονο, πετυχαίνοντας τρία γκολ μέσα σε διάστημα είκοσι ενός λεπτών με τους Μποτία, Ελιουνούσι και Ιντέγε. Ο Ολυμπιακός πέτυχε τρία γκολ στο πρώτο ημίχρονο σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό για δεύτερη φορά στην ιστορία του (από καταβολής Α' Εθνικής), μετά τις 26 Φεβρουαρίου 1967 (τότε, το τελικό σκορ ήταν 4-0)! Οι ερυθρόλευκοι βρήκαν δύο γκολ από στατικές φάσεις και ένα γκολ σε κατάσταση τρανζίσιον. Είναι κάπως ειρωνικό για την άμυνα του Παναθηναϊκού ότι δέχθηκε ένα γκολ από κόρνερ και άλλο ένα από φάουλ, την ώρα που στα πρώτα τέσσερα-πέντε λεπτά, ο Ολυμπιακός σπατάλησε αφελώς δύο φάουλ (σε καλή θέση για γέμισμα προς την περιοχή) και ένα κόρνερ, χωρίς καν να απειλήσει και να μεταφέρει την μπάλα προς τη μεγάλη περιοχή, αλλά κάνοντας "ποικιλίες"! Δίχως αμφιβολία, επίσης, η φάση που σημάδεψε την αναμέτρηση ήταν το καθοριστικό τάκλιν του Μποτία στο ανεπανάληπτο τετ α τετ του Λέτο, στο 20' (στη μοναδική κλασική ευκαιρία του αντιπάλου σε όλο το ματς, πλην του πέναλτι-φαντάσματος), καθώς ένα λεπτό αργότερα ο Ισπανός στόπερ προωθήθηκε στο κόρνερ του Φορτούνη και άνοιξε το δρόμο της νίκης με μία καρφωτή κεφαλιά. Ο 27χρονος κεντρικός αμυντικός είναι το πρόσωπο αυτού του ντέρμπι.
Το σύστημα της προπαγάνδας ήθελε Σιδηρόπουλο (και το επιτελείο του) σε αυτό το ντέρμπι. Είναι παγκόσμιο ρεκόρ ότι μέσα σε 36 ημέρες ο "κορυφαίος" Σιδηρόπουλος διαιτήτευσε δύο παιχνίδια μεγάλης σημασίας, στο ίδιο γήπεδο, μίας συγκεκριμένης ομάδας, την οποία και αδίκησε με τις αποφάσεις του. Μέχρι και ο Κλάτενμπεργκ, η κορυφαία σφυρίχτρα στον πλανήτη, δεν διευθύνει όλα τα μεγάλα παιχνίδια του αγγλικού Πρωταθλήματος. Η προπαγάνδα, όμως, στην Ελλάδα έχει φτάσει σε άλλο επίπεδο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ξεβράκωμα για τους "συμμάχους" και τους "εξυγιαντές" από αυτό που έγινε την Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016. Με διαιτησία 25%-75% στο "Γεώργιος Καραίσκάκης", ο Ολυμπιακός νίκησε πανεύκολα τον Παναθηναϊκό, κάνοντας διαχείριση του αγώνα στο δεύτερο ημίχρονο λόγω του κουραστικού προγράμματος και του μακρινού ταξιδιού που προηγήθηκε στο Καζακστάν. Ο "κορυφαίος" Σιδηρόπουλος χάρισε κίτρινες και κόκκινες κάρτες στους πράσινους, ενώ στο 3-0 επιχείρησε να βάλει ξανά και από το πουθενά τον Παναθηναϊκό στη διεκδίκηση ενός θετικού αποτελέσματος, υποδεικνύοντας ένα πέναλτι από τη "χρυσή" εποχή του Μπίκα που τον επέλεξε. Είναι τόσο "κορυφαίος" ο Σιδηρόπουλος, που δεν είδε το πεντακάθαρο τάκλιν του Μποτία στον Βιγιαφάνιες, στην μπάλα. Μία μπάλα που φεύγει προς τα αριστερά στο διώξιμο του Ισπανού, με τον "κορυφαίο" Σιδηρόπουλο να είναι στα δύο μέτρα από τη φάση! Ο Ολυμπιακός, όμως, έχει φτιάξει ομάδα για να κερδίζει και τους Σιδηρόπουλους. Όπως γίνεται αντιληπτό, αν οι φάσεις στο ντέρμπι είχαν γίνει ανάποδα, η προπαγάνδα θα είχε πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Αν ήταν ο Λέτο στη θέση του Φορτούνη και ο Μποτία στη θέση του Μολέντο, στο 11ο λεπτό, η κόκκινη κάρτα θα ήταν... μαρς. Τώρα με την κίτρινη (που είναι κίτρινη), δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό. Φανταστείτε, να έπαιρνε τέτοιο πέναλτι ο Ολυμπιακός, όπως αυτό του Βιγιαφάνιες με τον Μποτία. Η προπαγάνδα θα είχε... τρελαθεί από την ανάγκη να πάρει πίσω τα Σάββατα και τις Κυριακές της.
Ο Πάουλο Μπέντο είναι μεγάλος μάγκας. Σε ένα παλαβό καλοκαίρι από κάθε άποψη, ύστερα από έναν σοκαριστικό αποκλεισμό στα προκριματικά του Champions League, ο Ολυμπιακός βρήκε έναν κανονικό προπονητή και ενίσχυσε την ομάδα του μέσα στον Αύγουστο, φέρνοντας καλούς και χρήσιμους παίκτες. Ο Πορτογάλος τεχνικός διαχειρίζεται με υποδειγματικό τρόπο το υλικό που έχει στα χέρια του και σε γενικές γραμμές παρουσιάζεται δίκαιος με τους ποδοσφαιριστές του. Σε 15 αγώνες, μετράει 12 νίκες, 1 ισοπαλία και 2 ήττες. Ελπίζω, όταν έρθουν ξανά μία-δύο "στραβές", να μη βρεθεί να παίζει τη θέση του σε ένα μεμονωμένο ματς. Προφανώς και ο Ολυμπιακός δεν παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο της ιστορίας του, αλλά μετά τα όσα έγιναν αυτό το καλοκαίρι, θα ήταν εξίσου παρανοϊκό να παίζει μπαλάρα η ομάδα. Οι ερυθρόλευκοι είναι συγκροτημένοι και συμπαγείς, ξέρουν τι θέλουν και πώς να το πάρουν πάνω στο χορτάρι, βασιζόμενοι στη στρατηγική και τη φιλοσοφία του προπονητή τους. Η ουσία είναι πως ο σύλλογος έβαλε 8 γκολ και δέχθηκε 1 από τους τρεις συνδιεκδικητές του τίτλου, βγάζοντας ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα. Κανένα Πρωτάθλημα δεν έχει ολοκληρωθεί. Δεν πρέπει να πέσουμε σε αυτήν την παγίδα. Είναι στο χέρι της ομάδας να διευρύνει το προβάδισμά της και να βελτιώσει την απόδοσή της παιχνίδι με το παιχνίδι. Είναι μία καλή στιγμή για να αφιερωθεί το κλαμπ περισσότερο στη διάκριση στην Ευρώπη μέσω του Europa League, αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του.
ΥΓ1: Το έχουμε πάρει χαμπάρι; Στο μεγαλύτερο ντέρμπι της Ελλάδας, ο Ολυμπιακός έπαιξε με ένα 18χρονο παλικαράκι στο αριστερό άκρο της άμυνας. Γράψτε λάθος... Με έναν 18χρονο παλίκαρο. Ο Παναγιώτης Ρέτσος δείχνει το δρόμο για κάθε νεαρό παίκτη που θέλει να κάνει το όνειρο πραγματικότητα και να παίξει στην ομάδα της καρδιάς του. Η καθιέρωση στον Ολυμπιακό δεν είναι και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, για αυτό συνονόματε συνέχισε τη σκληρή δουλειά. Πού να παίξει και στη φυσική του θέση, αυτή του στόπερ. Εκτός από ταλέντο, ο Ρέτσος έχει τσαγανό και φαίνεται η δουλειά του. Παίζοντας σε θέση αριστερού μπακ, αν και κεντρικός αμυντικός και δη δεξιοπόδαρος, ότι προσπαθεί να βελτιώσει τις κινήσεις του και την επαφή του με την μπάλα, με το αριστερό πόδι, δείχνει την ποιότητά του ως αθλητής και άνθρωπος.
ΥΓ2: Πείτε και μία καλή κουβέντα για τον Μπέντο, ρε παιδιά. Τσάμπα είναι...
ΥΓ3: Αυτό που πρέπει να προβληματίσει τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, είναι ότι έχασαν με κατεβασμένα χέρια από τον Ολυμπιακό, που δεν έπιασε δα και την καλύτερη απόδοση πάνω στο χορτάρι. Επίσης, πρέπει να προβληματιστούν από τη συμπεριφορά κάποιων παικτών τους που διαμαρτύρονταν σχεδόν σε κάθε φάση και ιδιαίτερα αυτή του Λέτο. Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής άγεται και φέρεται ως "ηγέτης" μιας συνοικιακής ομάδας, που του φταίνε μονίμως όλοι και όλα, καθώς γνωρίζει πως ο ίδιος είναι ανήμπορος να βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα του, που έχει λίγες δυνατότητες αγωνιστικά. "Μπινελίκια" στον διαιτητή και διαδοχικές προκλήσεις στους αντιπάλους του, ενώ έχει ρόλο περιπατητή εντός αγωνιστικού χώρου. Το να πουλάει οπαδιλίκι ένας παίκτης σε μία ομάδα, που έχει χάσει την επαφή της με τους τίτλους εδώ και χρόνια, απλά συντηρεί το πρόβλημα. Δικό τους θέμα είναι να βρουν τη λύση. Τέλος, είναι λυπηρό για αυτούς και την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει, να τους υπερασπίζονται δημοσιογράφοι-οπαδοί των άλλων ομάδων. Αν δεν είναι αυτή κατάντια, τότε τι είναι...
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου