Ο σέντερ φορ καθορίζει τη δυναμική μιας ομάδας

Ίσως έχω γίνει κουραστικός σε Sportime και blog, αλλά επιμένω πως το μεγαλύτερο αγωνιστικό πρόβλημα του Ολυμπιακού βρίσκεται στη γραμμή κρούσης, καθώς δεν υπάρχει το σημείο αναφοράς στην επίθεση. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι ύστερα από 23 επίσημα παιχνίδια για τη σεζόν 2017-2018 και δεν χρειάζεται να τους αναφέρω ξανά. Το πρότζεκτ Τζούρτζεβιτς είναι ελπιδοφόρο, αλλά χρειάζεται κάτι πιο έτοιμο και σίγουρο. Η ομάδα έχει ανάγκη έναν σκόρερ, ο οποίος θα τελειώνει μέχρι και την παραμικρή ευκαιρία που του παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, και θα είναι σε θέση να ανεβάσει επίπεδο την ομάδα.

Η πραγματικότητα είναι πως μετά τον Κώστα Μήτρογλου, τον κορυφαίο Έλληνα επιθετικό της δεκαετίας, ο Ολυμπιακός ταλαιπωρείται να βρει μία αξιόλογη διάδοχη κατάσταση στη θέση του σέντερ φορ. Προδιαγραφές γκολτζή είχε ο Άλφρεντ Φινμπόγκασον, αλλά δεν ταίριαξε με τα χνώτα του Μάρκο Σίλβα και έμεινε στο Λιμάνι μόλις ένα επτάμηνο και αυτό ως δανεικός (σεζόν 2015-2016).

Προφανώς και ο κεντρικός άξονας παίζει καθοριστικό ρόλο σε μία κανονική ομάδα, που έχει υψηλούς στόχους. Τερματοφύλακας, στόπερ, καθαρόαιμος αμυντικός μέσος, επιτελικός χαφ, σέντερ φορ. Η θέση του κεντρικού επιθετικού, όμως, είναι αυτή που προσδιορίζει και καθορίζει τη δυναμική μιας ομάδας. Ένας σέντερ φορ κλάσης, μπορεί να ανεβάσει το επίπεδο ενός συνόλου. Δεν είναι μόνο η ατομική ποιότητα, η επαφή με τα αντίπαλα δίχτυα... Ένας επιθετικός περιοχής κρατάει διαρκώς απασχολημένη την αντίπαλη άμυνα και, κυρίως, οι στόπερ δεν μπορούν να πάρουν μέτρα στον αγωνιστικό χώρο. Ανοίγονται χώροι για τους υπόλοιπους, ιδιαίτερα όταν ο κλασικός στράικερ βγαίνει ψηλά για να υποδεχθεί και να "σπάσει" την μπάλα, κάνοντας στη συνέχεια κίνηση προς την περιοχή, προκαλώντας την αμυντική ανισορροπία που αναζητούν όλοι οι προπονητές. Μου αρέσουν οι ομάδες που έχουν εξάρτηση από τον παίκτη που αγωνίζεται στην κορυφή της επίθεσης. Πιστεύω πως και υπόλοιποι δέκα παίκτες της εντεκάδας αισθάνονται ασφάλεια, όταν γνωρίζουν πως έχουν έναν συμπαίκτη που βρίσκει πάντα τον τρόπο να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά.

Ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Μάντσεστερ Σίτι (βάλτε όποια άλλη ομάδα θέλετε από το κορυφαίο επίπεδο στην εξίσωση). Θα αναφέρω δύο παραδείγματα από την τρέχουσα σεζόν στην Ευρώπη, όπου η έλλειψη ενός σημείου αναφοράς από την επίθεση καταστρέφει επενδύσεις, ίσως και τεράστιες προσπάθειες αρκετών ετών. Μπορεί να μην θεωρούνται ιδιαιτέρως φανταχτερά, αλλά είναι ενδεικτικά για την εξάρτηση που ενδέχεται να αποκτήσει μία ομάδα, έχοντας μία κολόνα στην επίθεση.

Η Κολονία εξασφάλισε την έξοδο στην Ευρώπη ύστερα από 25 χρόνια, καθώς την περυσινή σεζόν τερμάτισε στην 5η θέση. Στο τρέχον γερμανικό Πρωτάθλημα, δεν έχει ακόμα νίκη! Μετράει 2 ισοπαλίες και 11 ήττες σε 13 αγωνιστικές. Είναι η συμπάθειά μου στη Γερμανία και, πραγματικά, η στήριξη της διοίκησης προς τον Πέτερ Στέγκερ με έχει εντυπωσιάσει. Δεν ξέρω ακόμα για πόσο διάστημα θα συνεχίσουν να εμπιστεύονται τον Αυστριακό προπονητή, αλλά είναι ο άνθρωπος που επανέφερε τους "τράγους" στην πρώτη κατηγορία και στην καθιέρωση σε αυτή (για αυτό και η πρωτοφανής στήριξη). Τις προηγούμενες δύο σεζόν, η Κολονία είχε ως σέντερ φορ τον Αντονί Μοντέστ. Ο 29χρονος Γάλλος δεν ήταν ποτέ ο μεγάλος γκολτζής στην καριέρα του, αλλά στη γερμανική ομάδα βρήκε τον εαυτό του, σκοράροντας 45 γκολ (δίνοντας και 6 ασίστ) σε 73 συμμετοχές την τελευταία διετία! Το καλοκαίρι παραχωρήθηκε δανεικός για δύο χρόνια (!) σε ομάδα της Κίνας (Tianjin Quanjian) και η Κολονία έχει πιάσει πιάτο. Υποσημείωση; Το υπόλοιπο ρόστερ παρέμεινε σχεδόν αναλλοίωτο με ελάχιστες προσθαφαιρέσεις. Σίγουρα, η ομάδα είχε μάθει να παίζει με τον Μοντέστ, αλλά και για τον Μοντέστ, καθώς ήταν ο παίκτης που έκανε γκολ από το πουθενά, με όλους τους τρόπους, ορισμένα εκπληκτικά τελειώματα και με τα δύο πόδια (είναι σημαντικό για τον επιθετικό να μπορεί να σκοράρει τόσο με το δεξί όσο και με το αριστερό), αλλά και το κεφάλι. Ήταν αυτός που έβγαζε μονίμως το κάρο από τη λάσπη. Η Κολονία αποφάσισε να στηρίξει τον 21χρονο Γάλλο, Σερού Ζιρασί (είναι από το 2016 στην ομάδα), ενώ απέκτησε τον 24χρονο Κολομβιανό, Τζον Κόρντομπα (από τη Μάιντς), αλλά και τον 39χρονο (!) Περουβιανό Κλαούντιο Πιζάρο. Σούπερ σκόρερ στα νιάτα του, αλλά πια βετεράνος. Οι Κόρντομπα και Πιζάρο δεν έχουν σκοράρει ακόμα στην Bundesliga με τη φανέλα της Κολονίας, ενώ ο Ζιρασί μετράει 1 γκολ στο τρέχον γερμανικό Πρωτάθλημα. Υπάρχει και ο φιλότιμος Ιάπωνας, Οσάκο, αλλά είναι περιφερειακός κυνηγός και δεν κάνει τη διαφορά.

Δεύτερο παράδειγμα είναι η Έβερτον. Eίναι μία ιστορική αγγλική ομάδα, με εννέα Πρωταθλήματα, αλλά τελευταίο το 1987, έχοντας γενικά ως τελευταίο τίτλο το Λιγκ Καπ, από το μακρινό 1995. Την τελευταία τετραετία, είχε στη δύναμή της τον Ρομέλου Λουκάκου, ο οποίος πέτυχε 87 γκολ και έδωσε 29 ασίστ σε 166 συμμετοχές με τα "ζαχαρωτά". Ο 24χρονος Βέλγος είναι θηρίο και παικταράς ολκής. Βλέπουμε όλοι πως έχει αλλάξει την εικόνα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο μικρό διάστημα που βρίσκεται εκεί (12 γκολ/3 ασίστ/20 συμμετοχές). Η διοίκηση της Έβερτον έκανε μία τεράστια επένδυση στο καλοκαιρινό μεταγραφικό παζάρι (έχοντας... κάβα και τα χρήματα που έλαβε για την παραχώρηση του Λουκάκου), δαπανώντας περισσότερα από 200 εκατομμύρια λίρες! Μέχρι στιγμής, όμως, παραπαίει αγωνιστικά: από την 7η θέση της περυσινής σεζόν και την έξοδο στο Europa League (όπου διασύρεται αγωνιστικά στους ομίλους), βρίσκεται τώρα στην 16η θέση, με 12 βαθμούς σε 13 αγώνες και μόλις τρεις νίκες στην Premier League. Ψάχνει ακόμα προπονητή, μετά την απόλυση του Ρόναλντ Κούμαν (απολύθηκε στις 23 Οκτωβρίου και, εκτός των άλλων, χρεώθηκε το "ναυάγιο" στην υπόθεση Ζιρού), προσπαθώντας να επιτύχει συμφωνία με τη Γουότφορντ για τον, γνώριμό μας, Μάρκο Σίλβα. Η Έβερτον δεν πήρε ποτέ ισάξιο αντικαταστάτη του Λουκάκου, καθώς ο Γουέιν Ρούνεϊ δεν μπορεί πια να αναλάβει αυτόν το ρόλο και η επιστροφή του είχε περισσότερο συναισθηματική αξία, καθώς ο Άγγλος επιθετικός δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για την ομάδα. Παράλληλα, η ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ υπέγραψε από τη Μάλαγα τον Σάντρο Ραμίρες (επειδή προερχόταν από μία απλή καλή σεζόν), ενώ περίμενε μέχρι το τέλος Αύγουστου τον Ολιβιέ Ζιρού, ο οποίος αποφάσισε τελικά να παραμείνει στην Άρσεναλ. Μία Έβερτον, που απέκτησε φέτος τον καλύτερο Άγγλο τερματοφύλακα στην ηλικία του (Τζόρνταν Πίκφορντ), τον κορυφαίο κεντρικό μέσο του περσινού Πρωταθλήματος από τη Σουόνσι (Γκίλφι Σίγκουρντσον), όπως και έναν από τους καλύτερους Άγγλους στόπερ που έκανε παιχνιδάρες με την Μπέρνλι (Μάικλ Κιν). Μία τεράστια επένδυση πάει στο... βρόντο επειδή δεν αποκτήθηκε ένας "Λουκάκου" στη γραμμή κρούσης.

Μακάρι ο Ολυμπιακός να είχε ακόμα τον Κώστα Μήτρογλου στη σύνθεσή του. Αυτόν τον εκπληκτικό γκολτζή ή έναν εφάμιλλης αξίας. Όταν ήταν στην ομάδα ο "Μήτρογκολ", λίγοι ήταν αυτοί που είχαν εκτιμήσει εξ αρχής το ταλέντο του. Η αξία και η χρησιμότητα να έχεις έναν παίκτη, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, είναι πολύτιμη. Χαίρομαι που ήμουν ένας εξ αυτών, καθώς από την πρώτη στιγμή αντιλήφθηκα το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που είχε στην κατοχή του Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Πρωτάθλημα με Λεμονή, το καλοκαίρι μία νέα αρχή...

Τα πράγματα είναι λίγο-πολύ ξεκάθαρα στο δικό μου το μυαλό, μετά τον πρόωρο ευρωπαϊκό αποκλεισμό. Σε μία σεζόν με τόσες αλλαγές σε τεχνική ηγεσία και ρόστερ, ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να ζητήσει κάτι περισσότερο στη φάση των ομίλων του Champions League. Εφόσον ο πρώτος στόχος της σεζόν επιτεύχθηκε με την επιστροφή στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και την είσοδο στα "χρυσοφόρα" γκρουπ, κόντρα σε Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους και Σπόρτινγκ Λισαβόνας η κατάσταση ήταν εκ προοιμίου εξαιρετικά δύσκολη.

Η διοίκηση του Ολυμπιακού καλείται να δώσει ξανά όραμα στους οπαδούς της ομάδας. Δεν γίνεται να αλλάζει τους προπονητές σαν τα πουκάμισα (να έχει άλλον στην προετοιμασία, άλλον στα προκριματικά, άλλον στην πρώτη "στραβή", άλλον όταν το πράγμα ξεφύγει, άλλον όταν ακόμα προπορεύεται και με διαφορά στη βαθμολογία), δεν γίνεται ο Πρωταθλητής Ελλάδας να μην έχει έναν "Μήτρογλου" στην κορυφή της επίθεσης. Με... Βέλλιους, που ακούγονται για τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο, δουλειά δεν γίνεται και τον Ιανουάριο πρέπει να αποκτηθεί ένας γκολτζής σέντερ φορ, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαθούν και οι εντός συνόρων στόχοι.

Όσοι με διαβάζετε όλα αυτά τα χρόνια, γνωρίζετε την άποψή μου για τον Τάκη Λεμονή. Είναι το νούμερο ένα, για μένα, σε αφοσίωση, δέσιμο, προσφορά. Αν καταφέρει να βγάλει όλη τη σεζόν, βέβαια, θα είναι έκπληξη, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια ο άνθρωπος στον πάγκο του Ολυμπιακού κρίνεται αγώνα με τον αγώνα. Απίθανα πράγματα. Εκτιμώ, όμως, πως ο κύκλος του Έλληνα προπονητή στον Ολυμπιακό (σε αυτήν τη θέση) ολοκληρώνεται στο τέλος της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου. Και πρέπει να κλείσει αυτό το σπουδαίο κεφάλαιο με την κατάκτηση του όγδοου συνεχόμενου Πρωταθλήματος. Το όνομα του Τάκη Λεμονή πρέπει να γραφτεί δίπλα σε αυτό το ιστορικό ρεκόρ του συλλόγου. Του το χρωστάει η ιστορία του ποδοσφαίρου.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης οφείλει το καλοκαίρι (τότε χτίζονται οι ομάδες) του 2018 να δώσει τα "κλειδιά" του Ολυμπιακού σε έναν άφθαρτο ξένο προπονητή για να φτιάξει την ομάδα των επόμενων ετών. Να τον στηρίξει με πράξεις και να τον περιβάλλει με απόλυτη εμπιστοσύνη σε όσες κακοτοπιές και αν προκύψουν στην πορεία. Με κλειστό συμβόλαιο για δύο ή τρία χρόνια, χωρίς την άμεση εξάρτηση των αποτελεσμάτων. Προφανώς και σε αυτό το επίπεδο τα αποτελέσματα παίζουν τον πιο καθοριστικό ρόλο και βάσει αυτών λαμβάνονται οι αποφάσεις. Ωστόσο, δεν πάει άλλο. Δεν αρμόζει στον κορυφαίο ελληνικό σύλλογο να αλλάζει δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε προπονητές σε μία σεζόν. Στο τέλος, θα φοβάται ένας ξένος προπονητής υψηλού επιπέδου να έρθει και να δουλέψει στην ομάδα. Ζητείται ξεκάθαρο πλάνο. Χρειάζονται "γενναίες" αποφάσεις. Για τον Ολυμπιακό, μιλάμε.

*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Αντέδρασε, έδειξε χαρακτήρα, ταπείνωσε τη Φενέρ του Ομπράντοβιτς!

Είναι από τις νίκες που σου μένουν χαραγμένες στη μνήμη για καιρό, έστω και αν γνωρίζεις πως δεν πρέπει να παραμένεις περισσότερο από το επιτρεπτό όριο σε μία νίκη ή μία ήττα σε αυτήν τη μορφή (από την περυσινή σεζόν) της Ευρωλίγκας. Ο Ολυμπιακός απέδειξε στην έδρα της Φενέρμπαχτσε πως παραμένει ο πιο σκληρός και ο πιο μάγκας της διοργάνωσης. Μία θα πέφτει, δέκα φορές θα σηκώνεται. Έχει μοναδικό μέταλλο το ερυθρόλευκο σύνολο.

Σε αυτήν τη δύσκολη, ομολογουμένως, έδρα, κόντρα σε μία πολύ καλή ομάδα χωρίς ειδικό βάρος (για μένα) και ακριβοπληρωμένους μισθοφόρους, με μία κλασική διαιτησία Ομπράντοβιτς (100% υπέρ της ομάδας του και 100% εις βάρος του αντιπάλου), ΜΟΝΟ ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει. Στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, ο Θρύλος έπαιξε πολύ καλό μπάσκετ. Οι ερυθρόλευκοι έβγαλαν τον αθλητικό τους εγωισμό και έδειξαν για μία ακόμα φορά χαρακτήρα, ιδιαίτερα στην παράταση (όπως και όταν βρέθηκαν στο -13, στις αρχές της τρίτης περιόδου). Ήταν μία μαγκιόρικη και αντρίκεια νίκη. Οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα είχε καταρρεύσει αγωνιστικά, χάνοντας διαφορά 11 πόντων στο τελευταίο τρίλεπτο της κανονικής διάρκειας (έτσι όπως την έχασε, με δικά της λάθη, αλλά κυρίως λόγω ορισμένων εξοργιστικών αποφάσεων των τριών διαιτητών, με αποκορύφωμα τη λανθασμένη απόφαση που πήραν μέσω instant replay!). Ο Ολυμπιακός ήταν συμπαγής στο εξτρά πεντάλεπτο και κατέκτησε τη νίκη που δικαιούταν να είχε πάρει από την κανονική διάρκεια της αναμέτρησης. Με το δικό του υπερήφανο στυλ, ταπείνωσε την πανάκριβη τουρκική, στα χαρτιά, ομάδα.

Ο Γιώργος Πρίντεζης ήταν συγκλονιστικός, ο Μπράιαν Ρόμπερτς επιτέλους βγήκε μπροστά, ο Γιάνις Στρέλνιεκς προσαρμόζεται ολοένα και περισσότερο στο ρόλο του, ο Νίκολα Μιλουτίνοβ ήταν εκπληκτικός σε άμυνα και επίθεση, αλλά σπουδαία δουλειά έκανε και ο Κώστας Παπανικολάου, ο οποίος είχε μία γεμάτη παρουσία στην στατιστική υπηρεσία, ολοκληρώνοντας το ματς (εκτός των άλλων) με 6 ασίστ! Όταν μπαίνουν τα σουτ, τα πράγματα θα παίρνουν το δρόμο τους. Το θετικό είναι ότι και στα προηγούμενα παιχνίδια έβγαιναν ελεύθερα σουτ, απλά δεν έμπαινε η μπάλα μέσα.

Είναι ενοχλητική και τείνει να γίνει αποκρουστική η διαιτητική αβάντα στο "κατς" των ομάδων του Ομπράντοβιτς. Στο τελευταίο επτάλεπτο, όταν ο Ολυμπιακός ξέφυγε στο σκορ, αλλά και στην παράταση, οι άμυνες της Φενέρ ήταν στο όριο όχι μόνο του φάουλ, αλλά και του αντιαθλητικού παιξίματος. Οι βολές; 10-0 υπέρ των Τούρκων στα τελευταία δώδεκα λεπτά (και 24-11 συνολικά)! Και ο προκλητικός Ομπράντοβιτς είχε το θράσος να διαμαρτυρηθεί για τη διαιτησία. Δεν έχει μάθει να χάνει, ιδιαίτερα από τον Ολυμπιακό. Έχει κόμπλεξ ο άνθρωπος και όταν έρχεται σε δύσκολη θέση δίνει ρεσιτάλ μικρότητας. Ας... μαλλιάσει η γλώσσα μου, δεν θα σταματήσω να το αναφέρω. Γενικότερα, δεν με ενοχλεί τόσο η διαφορά στις ελεύθερες βολές. Αυτό που με τρελαίνει, είναι η διαφορετική αντιμετώπιση των διαιτητών και τα διαφορετικά κριτήρια που χρησιμοποιούν στις ομάδες.

Εννοείται πως θα υπάρξουν σκαμπανεβάσματα στην Ευρωλίγκα, αν και την περυσινή σεζόν ο Ολυμπιακός είχε (μαζί με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας) την πιο σταθερή παρουσία στη διοργάνωση. Παρατηρούμε, όμως, ότι όλες οι ομάδες μπορούν να χάσουν σε οποιαδήποτε έδρα και από οποιονδήποτε, κάποιες και με σκληρό τρόπο, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης στην έδρα της Μπασκόνια. Μέχρι το τέλος, θα φτάσει ο πιο συνεπής και ο πιο έτοιμος πνευματικά και σωματικά. Μου άρεσε, όμως, που η ομάδα αντέδρασε (επαναλαμβάνω, ειδικά στην παράταση) και έβγαλε τον τσαμπουκά που γουστάρουμε και έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από αυτή. Έγινε το 5-2 και συνεχίζουμε.

Επειδή επικρατεί μία σύγχυση. Θεωρώ πως η κριτική τις τελευταίες ημέρες στο μπασκετικό τμήμα από τους περισσότερους ήταν καλοπροαίρετη. Προφανώς, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Απλά, πείραξε μία ακόμα εντός έδρας ήττα από τον Παναθηναϊκό. Από μία ομάδα που έπαιξε κάκιστο μπάσκετ στο ΣΕΦ, έχει πολλά κενά στο έμψυχο δυναμικό της, και σε καμία περίπτωση δεν είναι ανώτερη του Ολυμπιακού. Πείραξε ο τρόπος, η τέταρτη διαδοχική ήττα από δαύτους, αλλά και η μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε για να οδηγηθούν σε βαθιά αγωνιστική κρίση.

Όσο για τον Κωστάκη, τον Σλούκα. Δεν αξίζει να του αφιερώσω ούτε ένα υστερόγραφο. Έχει τελειώσει για μένα, ας τολμήσει επιτέλους να κάνει το βήμα που θέλει απεγνωσμένα.

ΥΓ1: Ένας θρασύς (ή βαλτός) έγραψε στο προφίλ μου στο Facebook πως ήθελα να φύγει (!) ο Σφαιρόπουλος μετά την ευρωπαϊκή ήττα από τον Ολυμπιακό. Λες και τον ήξερα, λες και είχα συζητήσει μαζί του. Και ψεύτης και εκτός πραγματικότητας. Ίσα-ίσα που έχω γράψει πως ο "Σφαιρό" είναι ο μοναδικός προπονητής που έχει πονέσει τόσο πολύ τους Παναθηναϊκούς μετά τον Γιάννη Ιωαννίδη. Πήρε δρόμο, εννοείται, ο συγκεκριμένος από τη σελίδα μου.

ΥΓ2: Έχω βάλει πλάτη στο μπασκετικό τμήμα, όπως κάνω παντού και πάντα όταν βάλλεται ο Ολυμπιακός. Κηρύγματα, σε άλλους.

ΥΓ3: Ναι, έγραψα πως ο Μπράιαν Ρόμπερτς πρέπει να αντικατασταθεί. Μέχρι τον ευρωπαϊκό αγώνα στην Κωνσταντινούπολη (η αρχή είχε γίνει την περασμένη Κυριακή κόντρα στο Ρέθυμνο), δεν έδειχνε ότι είναι παίκτης για το επίπεδο του Ολυμπιακού. Ήταν εκτός ρυθμού, τόπου και χρόνου. Έπαιζε, κυριολεκτικά, πάρα πολύ άσχημα. Ήταν διστακτικός και έβγαζε (λογικά χωρίς να το θέλει) μία αδιάφορη εικόνα. Μακάρι να μας διαψεύσει όλους. Μακάρι να αποκτήσει διάρκεια στο παιχνίδι του και να είναι σε μόνιμη βάση ο επιθετικός και αποφασιστικός γκαρντ που θαυμάσαμε κόντρα στη Φενέρμπαχτσε. Έχω γράψει στο blog πως αυτός ο παίκτης διαθέτει επιθετικά χαρίσματα. Άλλωστε, τον είχαμε δει όταν έπαιζε στην Μπάμπεργκ. Απλά, μέχρι στιγμής, βρισκόταν εκτός κλίματος.

ΥΓ4: Ο Γιάνις Στρέλνιεκς έχει πάρει τα πάνω του το τελευταίο διάστημα και είναι ο Λετονός παικταράς που έκανε θραύση με την Μπάμπεργκ.

ΥΓ5: Οι Μαχμούτογλου, Γκιουλέρ, Ντουβεριόγλου και Αρνά, οι τέσσερις Τούρκοι της Φενέρ στη 12άδα, δεν αγωνίστηκαν καθόλου. Εντάξει, διαθέτει μεγάλο πορτοφόλι, αλλά με ποιον να ταυτιστεί ο οπαδός της τουρκικής ομάδας. Με τον Νικολό, τον Μέλι;

ΥΓ6: Με το καλό να γυρίσει και ο αρχηγός γιατί ο Βασίλης Σπανούλης έχει λείψει πολύ και θέλουμε να τον δούμε ξανά σύντομα στο παρκέ.

ΥΓ7: Γιατί τους "αναστήσαμε" ξανά, την περασμένη Παρασκευή, ρε γαμώτο...

Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Δεν γίνεται να χάνουμε από τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ και να μην τρέχει τίποτα

Κάποια πράγματα είναι καλό να σημειωθούν τώρα, που βρισκόμαστε ακόμα στις αρχές της σεζόν και ο Ολυμπιακός παραμένει στη διεκδίκηση και των τριών στόχων του (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρωλίγκα).

Σε ένα παράλληλο σύμπαν... Αν ο Ολυμπιακός έχανε από τον Παναθηναϊκό τέσσερις συνεχόμενες φορές (και ένα Πρωτάθλημα σε κατάμεστο γήπεδο), τρεις εκ των οποίων, διαδοχικές, στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης"... Θα απαιτούσαμε να φύγουν ο πρόεδρος, ο προπονητής, όλοι οι παίκτες, μηδενός εξαιρουμένου. Θα ζητούσαμε νέο πρόεδρο, νέο προπονητή, τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Μέσι, νέα γραφεία, νέο προπονητικό κέντρο, νέα αιρκοντίσιον, νέα πολύφωτα...

Στο μπάσκετ χάνουμε τέσσερις σερί φορές από τον Παναθηναϊκό, ένα Πρωτάθλημα σε γεμάτο ΣΕΦ, και τρεις διαδοχικές φορές στο γήπεδό μας (πέντε ήττες στο ΣΕΦ μέσα στο 2017, αν συνυπολογίσουμε και την ήττα στο Κύπελλο, τον περασμένο Ιανουάριο). Και δεν συμβαίνει τίποτα. Δεν τρέχει κάστανο. Δεν την πληρώνει κανείς. Δεν είναι λογικό να μην φταίει, έστω ένας. Να μην αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη. Θεωρούμαστε οι τρελοί του χωριού (ίσως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω πρώτο ενικό γιατί δεν βλέπω κάποιον άλλον να ασχολείται τόσο συχνά με την εγκληματική οργάνωση που έχει μαραζώσει το ελληνικό μπάσκετ) επειδή μας συμπεριφέρονται εξωαγωνιστικά (θεσμικά, διαιτητικά, τα πάντα όλα) λες και είμαστε καμιά συνοικιακή ομάδα και ΕΝΟΧΛΟΥΜΕ (ΕΝΟΧΛΩ)! Άκουσον-άκουσον.

Το ρόστερ της μπασκετικής ομάδας είναι εξαιρετικό, αλλά ήρθε ο σοβαρός τραυματισμός του Κιμ Τιλί, η μακρόχρονη απουσία του Βασίλη Σπανούλη (τις προάλλες έχασα μία είδηση στο ποδοσφαιρικό ρεπορτάζ και είμαι ακόμα σκασμένος, μέχρι σήμερα δεν έχω διαβάσει πουθενά τι πραγματικά συμβαίνει με τον αρχηγό και έχει να παίξει μπάσκετ από τις 4 Οκτωβρίου), ενώ κάποιοι παίκτες δεν ανταποκρίνονται στην αξία τους. Πρέπει να είμαστε η μοναδική ομάδα στην Ευρώπη, που ο πλέι-μέικερ της δεν μπορεί να κάνει μπάσιμο και να περάσει έστω έναν αντίπαλο, αφήνοντας την μπάλα στο καλάθι. Θυμάμαι τον Ρόμπερτς στην Μπάμπεργκ να τα "στάζει" από παντού, σε εμάς περνάει με το ζόρι το κέντρο. Τον Χόλις Τόμπσον, τον πιστεύω. Τον θεωρώ, τον πιο πλήρη φόργουορντ στην Ευρωλίγκα. Αδυνατώ, όμως, να πιστέψω ότι ένας παίκτης με 40% ποσοστό καριέρας στο τρίποντο, στο ΝΒΑ, σκέφτεται περισσότερο από όσο πρέπει όταν σηκώνεται για να σουτάρει (και σε πιο κοντινή απόσταση, σε σχέση με την Αμερική). Και για να τα λέμε όλα, πολλές φορές σουτάρει σαν αρχάριος και με μεγάλη διστακτικότητα. Δυσκολεύεται ακόμα και στην κίνηση (στη μηχανική του σουτ). Ο Τζαμέλ ΜακΛίν, επίσης, δεν είναι κακός παίκτης, αλλά δεν μου γεμίζει το μάτι. Χρειαζόμαστε κάτι πιο σκληρό στη θέση του σέντερ.

Δεν είναι τιμητικό για τον προπονητή του Ολυμπιακού να βλέπει την ομάδα του σε τρία διαδοχικά παιχνίδια να σκοράρει, αγκομαχώντας, 51, 56 και 62 πόντους αντίστοιχα και να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Να μην είναι σε θέση να βοηθήσει τους παίκτες του και να μοιάζει ανήμπορος. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει σημαντικές ευθύνες για αυτό που βλέπουμε. Δεν γίνεται οι ξένοι να επιλέγονται με κριτήρια (πέραν του οικονομικού, που δίχως αμφιβολία παίζει ρόλο) ποιος είναι καλό παιδί, έχει καλό χαρακτήρα... Δεν έρχονται για να βρουν γκόμενα και νύφη στην Ελλάδα, έρχονται για να παίξουν μπάσκετ. Και αν πίνουν και αν ξενυχτάνε, μπέσα, δεν με νοιάζει. Αρκεί να βάζουν την μπάλα στο καλάθι και να παίρνουν νίκες και Κούπες. Για αυτό καλοπληρώνονται, για να είναι συνεπείς στο παρκέ. Ο Ολυμπιακός, εδώ και χρόνια, δεν παίρνει σε σταθερή βάση πράγματα από τους περισσότερους ξένους του. Αραιά και που, μονάχα.

Ο ελληνικός κορμός είναι χρήσιμος για την ομάδα, αλλά δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά μόνο με την άμυνα. Και τον έχουμε υπερεκτιμήσει. Και αναλογικά να το δούμε, δεν έχει κατακτήσει όσους τίτλους θα μπορούσε και θα έπρεπε. Δεν έχουν επιτρέψει σε αυτούς τους παίκτες να κατακτήσουν αυτά που αξίζουν, αλλά δεν παρατηρώ αντίδραση και μάτι να γυαλίζει. Ναι, είναι σάπιο το ελληνικό μπάσκετ, όμως δεν μιλάει και κανείς. Έχω γίνει γραφικός για το πώς αντιμετωπίζεται η ομάδα. Κουράστηκα. Χάνουμε Κύπελλα, Πρωταθλήματα... Δεν είναι λογικό να τα βλέπουμε όλα μέλι-γάλα και οι πρωταγωνιστές να μένουν αμέτοχοι, τηρώντας αδιάφορη στάση.

Εγώ, τα μέλη του ελληνικού κορμού τα θέλω όταν έρχεται ο Λοτζέσκι μέσα στο αθλητικό τους σπίτι και διαμαρτύρεται, πανηγυρίζει... Και δεν αντιδράει κανείς... Ο Ματ, που όταν ήταν στον Ολυμπιακό, τον κοίταγες στα μάτια και κοκκίνιζε σαν κοριτσάκι. Να του κολλήσουν το πρόσωπο στη μούρη, να βγάλουν τσαμπουκά, να τον παίξουν μία δυνατή άμυνα, να του κάνουν και ένα αντιαθλητικό φάουλ. Να καταλάβει που έχει έρθει αυτός και οι όμοιοί του... Τόσους τίτλους σας έχουν κλέψει, τόσες φορές έχουν κλέψει τον ιδρώτα σας. Δεν σας πειράζει; Δεν σας θυμώνει; Δεν έχετε εγωισμό; Και εμείς αγαπάμε το παιχνίδι (we love this game, yeah), αλλά το παιχνίδι που παίζεται επί όσοις όροις και δεν έχει σημαδεμένη τράπουλα. Αναφέρομαι γενικότερα και όχι στην αποψινή δίκαιη ήττα στην Ευρωλίγκα.

Εντάξει, δεν εμπνέει οπαδικά το ΣΕΦ, αλλά τον οπαδό του Ολυμπιακού, τον έχει σκεφτεί κανείς; Πάντα, είναι ο κακός της υπόθεσης όταν (κακώς) ξεφεύγει η κατάσταση στο ΣΕΦ και γίνονται επεισόδια, με τους ηθικούς αυτουργούς αυτών να τους γνωρίζουμε όλοι, αλλά να μένουν ατιμώρητοι και να μην ασχολείται ψυχή. Χάνουμε διαδοχικά από τον Παναθηναϊκό και βλέπω μία απάθεια από όλους. Δεν γίνεται να βρίζουν εν χορώ τη σύζυγο του συμπαίκτη, του αρχηγού σου, του ανθρώπου που μοιράζεστε την ίδια καθημερινότητα επί δέκα μήνες το χρόνο (μία γυναίκα που έχει φέρει στον κόσμο πέντε ζωές), και να πηγαίνεις διακοπές μαζί τους το καλοκαίρι, συμμετέχοντας και σε events, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Όταν ολοκληρωθεί η καριέρα τους, ας κάνουν ό,τι γουστάρουν.

Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μία απόσταση (ίσως και διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων και των καταστάσεων) από τη διοίκηση του Ολυμπιακού, τους Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο, με μερίδα φιλάθλων της ομάδας. Θέλετε να τους πούμε οργανωμένους, ας τους πούμε. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να μεταβώ εγώ στο σπίτι ενός ξένου ανθρώπου και να κάνω ό,τι θέλω. Είμαι φιλοξενούμενος και υποχρεωμένος να τον σεβαστώ. Δεν μπορεί, λοιπόν, να έρχεται στο ΣΕΦ ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και να σουλατσάρει ανενόχλητος. Να σε κράζει, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, και να μην αντιδράς, να σου έχει στερήσει τόσους τίτλους και να μην αντιδράς. Υπάρχει διαφορά φιλοσοφίας, αλλά είναι το μοναδικό τμήμα που κρατάει τον αιώνιο αντίπαλο "ζωντανό". Έχουμε χάσει πολλές ευκαιρίες για να τους στείλουμε στα... τάρταρα. Στην κόντρα, αντιδράς με κόντρα. Στην επίθεση, με επίθεση. Χτύπα το χέρι στο τραπέζι. Προκάλεσε τον φόβο στον αντίπαλο. Έχουν μαζευτεί πολλά περιστατικά και οι περισσότεροι φίλαθλοι της ομάδας έχουμε φτάσει στα όριά μας.

Δεν ξέρω, ειλικρινά, αν πρέπει να φύγει τώρα ο Σφαιρόπουλος. Με έχει μπερδέψει. Σίγουρα, θα άλλαζα τον Ρόμπερτς με έναν κοντό-μαμούνι να μην τον προλαβαίνουν οι αντίπαλοι. Να πασάρει, να μπουκάρει, να δημιουργεί, να σουτάρει. Πάνω από όλα, όμως, χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας. Τι να κάνουμε... Ο Παναθηναϊκός είναι ο μεγάλος μας αντίπαλος. Και πρέπει να τον κερδίζουμε παντού. Ούτε υποδοχή με ροδοπέταλα, ούτε σέλφις με αντιπάλους. Είναι ό,τι πιο προκλητικό και αλαζονικό έχει υπάρξει στον ελληνικό αθλητισμό έχει στερήσει από τον Ολυμπιακό τίτλους που δικαιούνταν οι ερυθρόλευκοι στο παρκέ. Τελεία και παύλα. Η σεζόν είναι μεγάλη και θα ανταμώσουμε ξανά μαζί τους.

ΥΓ: Τώρα που δεν αγωνίζεται λόγω τραυματισμού, ας εκτιμήσουμε λίγο παραπάνω την αξία του Βασίλη Σπανούλη. Του ανθρώπου και αθλητή, που άλλαξε την ιστορία του Ολυμπιακού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, και τους πονάει περισσότερο από όλους εδώ και επτά χρόνια.

*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

ΟΙ 45 ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΛΕΜΟΝΗ ΣΤΟΝ «ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΟ» ΠΑΓΚΟ

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΚΑΡΑΓΚΑΝΗΣ

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 57ΧΡΟΝΟΥ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ, ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΘΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

ΒΕΛΤΙΩΣΕ ΤΗΝ ΟΜΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, ΕΔΩΣΕ ΣΥΝΟΧΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΛΟΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΡΑΞΕΙΣ. ΚΑΙ Ο ΛΕΜΟΝΗΣ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥ

Ως άνθρωπος των ειδικών αποστολών, ανέλαβε ξανά τον Ολυμπιακό σε μία κρίσιμη περίοδο. Στις 25 Σεπτεμβρίου, μία ημέρα μετά την αναπάντεχη (βάσει εξέλιξης σκορ) ήττα από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Ο Τάκης Λεμονής «σήκωσε τα μανίκια» και κατευθείαν «κολύμπησε στα βαθιά». Αλλωστε, όταν το πρώτο επίσημο ματς είναι με τη Γιουβέντους στο Τορίνο, δεν μπορείς ούτε να κάνεις, ούτε να σκεφτείς πολλά πράγματα.

Ο Ελληνας προπονητής συνάντησε μία ντεφορμέ ομάδα, που παρουσίαζε μία εικόνα-«σκορποχώρι» μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Το πρώτο του μέλημα ήταν να συμμαζέψει την κατάσταση από τακτικής πλευράς. Ο Ολυμπιακός ήταν αδούλευτος σε άμυνα και επίθεση. «Είναι πιο εύκολη η δουλειά του προπονητή όταν παίζεις πιο αμυντικά. Αμύνεσαι και προσπαθείς να σχεδιάσεις κάποιες κόντρα επιθέσεις. Τη δημιουργία σε κλειστές άμυνες πρέπει να τη δουλέψουμε πολύ» είχε πει για το παιχνίδι με τη Γιουβέντους και τους δύο αγώνες με την Μπαρτσελόνα.

Κατά τη διάρκεια της διακοπής στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου, ο Λεμονής έριξε το βάρος στη βελτίωση της φυσικής κατάστασης και των αντοχών της ομάδας. Ενα κομμάτι που επωμίστηκε ο γυμναστής και συνεργάτης του κόουτς, Γιάννης Ντουρουντός. Υστερα από 45 ημέρες και 9 αγώνες στην τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού, ο απολογισμός είναι 4 νίκες, μία ισοπαλία, 4 ήττες (οι δύο εξ αυτών, βέβαια, από Μπαρτσελόνα και Γιουβέντους). Η διαφορά στη μεσοαμυντική λειτουργία είναι υπαρκτή και δεδομένη, καθώς οι γραμμές βρίσκονται πιο κοντά μεταξύ τους και οι Πειραιώτες έχουν περιορίσει σημαντικά την επιθετική μετάβαση των αντιπάλων τους, βελτιώνοντας παράλληλα το δικό τους αμυντικό transition.

«ΑΝΟΙΞΕ» ΤΟ ROTATION

Η ανάδειξη του Παπ Αμπού Σισέ πιστώνεται απόλυτα στον Τάκη Λεμονή. Ο Σενεγαλέζος στόπερ ήταν «εξαφανισμένος» επί εποχής Μπέσνικ Χάσι, αλλά το νέο προπονητικό επιτελείο έβγαλε στον «αφρό» αυτό το σπουδαίο ταλέντο, αξιοποιώντας σε πολύ μεγάλο βαθμό ολόκληρο το έμψυχο δυναμικό. Αν εξαιρεθεί ο Χρβόγε Μίλιτς, ο οποίος δεν δείχνει ότι μπορεί να προσφέρει, δεν υπάρχει παίκτης που δεν πήρε την ευκαιρία του ή μπορεί να αισθάνεται αδικημένος (ο Γιάγκος Βούκοβιτς αντιμετώπισε μία βαριά θλάση και ήταν αναμενόμενο να υποχωρήσει σε έσχατη λύση για το κέντρο της άμυνας).

Ο 57χρονος τεχνικός ανέβασε την ψυχολογία της ομάδας και των παικτών, που έχουν αρχίσει να πιστεύουν στις δυνατότητές τους και τη συνολική δουλειά πάνω στο χορτάρι. Το ρόστερ δεν είναι κακό, όπως φαινόταν μετά την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και μέχρι την ήττα από την ΑΕΚ. Κάθε άλλο... Ετσι, σιγά-σιγά η ποιότητα και η δυναμική του «ερυθρόλευκου» έμψυχου δυναμικού έχουν αρχίσει να αναδεικνύονται. Ο Ολυμπιακός έχει αποκτήσει ένα σταθερό κορμό επτά-οκτώ ποδοσφαιριστών και μία ταυτότητα στο παιχνίδι του.

Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Υπάρχει ένας άτυπος νόμος στο ποδόσφαιρο: κάποιοι παίκτες και προπονητές είναι προορισμένοι για μία ομάδα. Εχουν ταυτιστεί με μία ιδέα στη ζωή τους. Και ο Τάκης Λεμονής είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τον «ηλεκτρικό» πάγκο (της τελευταίας διετίας) του Ολυμπιακού. Γνωρίζει τα αποδυτήρια της ομάδας όσο κανείς και φρόντισε άμεσα να δείξει στους παίκτες ότι τους «βλέπει» όλους. Κέρδισε την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό τους, χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Απλά, προκάλεσε τον ποδοσφαιρικό τους εγωισμό και έκανε τους «ερυθρόλευκους» ξανά ομάδα. Το παράδειγμα του Κώστα Φορτούνη είναι ενδεικτικό: ο χαρισματικός Ελληνας μεσοεπιθετικός έμεινε στην αρχή στον πάγκο και την εξέδρα. Στα πρώτα δύο παιχνίδια του Λεμονή κόντρα σε Γιουβέντους και Ατρόμητο. Από εκεί και πέρα, άλλαξε το «τσιπ» και ο Φορτούνης αποδεικνύει πόσο σημαντικός παίκτης είναι για τον Ολυμπιακό.

ΜΟΝΟ ΝΙΚΕΣ ΕΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 2017

Η δεύτερη διαδοχική διακοπή λόγω των Εθνικών ομάδων έρχεται σε ένα ακόμα καλό σημείο. Η ομάδα θέλει ακόμα περισσότερη δουλειά από τη μέση και μπροστά προκειμένου να γίνει πιο κυριαρχική και αποτελεσματική στο παιχνίδι της. Ωστόσο, οι νίκες είναι αυτές που φέρνουν σταθερότητα και καλό κλίμα. Μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό, το πρόγραμμα στο πρωτάθλημα είναι ευνοϊκό και υπάρχει η δυνατότητα για να καλυφθεί το χαμένο έδαφος στη βαθμολογία. Ηδη, το πρώτο εμπόδιο (Πλατανιάς) ξεπεράστηκε. Απομένουν άλλα πέντε παιχνίδια μέχρι τα Χριστούγεννα, στα οποία πρέπει να κατακτηθεί το απόλυτο των βαθμών. Γνωρίζει και ο ίδιος ο προπονητής πως η ασφάλεια και η σταθερότητα έρχονται μόνο μέσα από τα αποτελέσματα και καλώς ή κακώς οι νίκες είναι αυτές που δίνουν σιγουριά στην ομάδα και δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια.

*Το θέμα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Sportime, την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017.

*Η φωτογραφία στο κείμενο είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Θρυλική "μπάτσα"!

Αρχίζω αυτό το blog με το αυτονόητο: ο Ολυμπιακός δεν πανηγυρίζει ισοπαλίες. Μόνο ΝΙΚΕΣ και ΤΙΤΛΟΥΣ. Από όποια σκοπιά και να το δούμε, όμως, το ισόπαλο 0-0 κόντρα στην πανίσχυρη Μπαρτσελόνα είναι ένα τεράστιο αποτέλεσμα! Ακόμα και στην προβληματική του σεζόν, ο Πρωταθλητής Ελλάδας στέκεται στο ύψος του και στις 22 Νοεμβρίου έχει μία τελευταία ευκαιρία στην έδρα της Σπόρτινγκ Λισαβόνας για να διεκδικήσει την τρίτη θέση και την ευρωπαϊκή συνέχεια μέσω του Europa League, στον πιο δύσκολο όμιλο του Champions League που συμμετείχε ποτέ.

Μόνο με την... ωραία τρέλα που κουβαλάει αυτή η ομάδα θα μπορούσε να σταματήσει την Μπαρτσελόνα. Και αν στο πρώτο ημίχρονο, όπου υπήρχαν δυνάμεις υπήρχε περισσότερο καθαρό μυαλό στην τελική πάσα και εκτέλεση, ίσως το αποτέλεσμα να ήταν ακόμα καλύτερο! Νικηφόρο! Ο φετινός Ολυμπιακός, ο οποίος δέχεται με χαρακτηριστική ευκολία γκολ, υποχρέωσε τη φημισμένη αυτή ομάδα να μη βρει το δρόμο προς τα δίχτυα για πρώτη φορά από τις 16 Αυγούστου και τον επαναληπτικό του ισπανικού Σούπερ Καπ κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης (στο "Σαντιάγκο Μπερναμπέου"). Επίσης, η Μπαρτσελόνα απέτυχε να σκοράρει σε παιχνίδι ομίλων του Champions League ύστερα από 5 ολόκληρα χρόνια και ένα παιχνίδι απέναντι στην Μπενφίκα, στις 5 Δεκεμβρίου του 2012 (0-0 στη Βαρκελώνη). Έκτοτε, ακολούθησαν 21 αγώνες!

Ναι, η τακτική ήταν αμυντικογενής. Οι παίκτες έπαιζαν, κυρίως, πίσω από την μπάλα. Ούτε εγώ θέλω να βλέπω τον Ολυμπιακό να αγωνίζεται δίχως σέντερ φορ. Με έναν, όμως, μόλις διαθέσιμο κεντρικό επιθετικό στον πάγκο, και σε κακή αγωνιστική κατάσταση (Τζούρτζεβιτς), η απόφαση του Τάκη Λεμονή ήταν μονόδρομος. Οι εποχές έχουν αλλάξει και η ψαλίδα έχει ανοίξει για τα καλά λόγω των τρελών ποσών που διακινούνται στο ποδόσφαιρο. Η χρηματιστηριακή αξία της Μπαρτσελόνα ανέρχεται στα 706.50 εκατομμύρια ευρώ (σύμφωνα με το transfermarkt). Σε αυτό, τελειώνουν όλα. Τα λόγια είναι περιττά. Αν παίξεις ανοιχτά αυτήν την ομάδα, μπορεί να σε συντρίψει σε δευτερόλεπτα. Υπάρχει ένα γκρουπ οκτώ-εννέα ομάδων (Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους, Ρεάλ Μαδρίτης, Παρί Σεν-Ζερμέν, Μάντσεστερ Σίτι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπάγερν Μονάχου, Νάπολι, Τότεναμ), το οποίο μπορεί να σε διαλύσει αγωνιστικά, αν σε βρει μπόσικο. Εδώ η Σπόρτινγκ, στην πρεμιέρα του γκρουπ, έμοιαζε σαν την Μπαρτσελόνα επειδή ο Μπέσνικ Χάσι παρέταξε έναν Ολυμπιακό χωρίς πνευματική ετοιμότητα και τακτικό σχέδιο, με την τετράδα της άμυνας να βολοδέρνει στη σέντρα.

Οι Μποτία, Ταχτσίδης και Προτό είχαν συγκλονιστική απόδοση, με τον Κούτρη να ακολουθεί. Ο Ολυμπιακός δεν είχε άλλη επιλογή από το να δώσει βάση στην άμυνα. Χωρίς να παίξει το ταμπούρι άλλων ελληνικών ομάδων και προηγούμενων ετών, με πέντε παίκτες στην άμυνα και πετώντας στην μπάλα στην εξέδρα, προσπαθούσε να κλείσει χώρους και να κλέψει μπάλες για να βγει στις αντεπιθέσεις, αλλά και να απειλήσει μέσω των στατικών φάσεων. Είδαμε σε πέντε-έξι περιπτώσεις και στους δύο αγώνες με την Μπαρτσελόνα, πώς έβγαιναν οι Καταλανοί στην επίθεση όταν ο Ολυμπιακός έπαιζε ψηλά και έδινε χώρους στους αντιπάλους του. Με δύο-τρεις πάσες, Μέσι και Σουάρες πατούσαν περιοχή για πλάκα!

Είναι ένα αποτέλεσμα που αποδεικνύει πως ο Ολυμπιακός παραμένει ο άξιος εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Ευρώπη. Κάποιοι "καναπεδάτοι" ονειρεύονταν εξευτελιστικές ήττες από την Μπαρτσελόνα και τη Γιουβέντους για να πάρουν και αυτοί καμιά χαρά, αλλά ο Θρύλος αγωνίστηκε για την ιστορία και την τιμή του, παίρνοντας εξαιρετικό βαθμό. Πόνεσε πολύ. Αυτοί που περίμεναν ήττες με συντριπτικά σκορ και τους "ερυθρόλευκους" να τερματίζουν χωρίς βαθμό στο πιο δύσκολο γκρουπ ελληνικής ομάδας στο Champions League, προσγειώθηκαν ανώμαλα. Και ο Τάκης Λεμονής πιστώνεται πως παρουσίασε μία ομάδα με συνοχή. Συμπαγή. Κάτι που αν είχε γίνει και στην πρεμιέρα στο Ναό κόντρα στη Σπόρτινγκ, ο Ολυμπιακός θα είχε ακόμα μεγαλύτερη τύχη για την κατάληψη τουλάχιστον της τρίτης θέσης στον όμιλο.

Έτσι θέλουμε να βλέπουμε την ομάδα: να παίζει στο... κόκκινο και με απαράμιλλο πάθος. Η αυταπάρνηση και η μαχητικότητα είναι στο αίμα όλων μας. Δεν είναι και μικρό πράγμα να κρατάς στο μηδέν την καλύτερη επίθεση του κόσμου. Ας είναι αυτή η εμφάνιση και αυτό το αποτέλεσμα η απαρχή μιας αντεπίθεσης για την αναρρίχηση στην κορυφή του ελληνικού Πρωταθλήματος. Το έμψυχο δυναμικό είναι πολύ καλό και αυτοί οι παίκτες έχουν αδικήσει τους εαυτούς τους. Ιδιαίτερα στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, όπου είχαν μία ακόμα εχθρική διαιτησία στη σεζόν από τον Παπαπέτρου.

Κλείνοντας, δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην εκπληκτική ατμόσφαιρα που ζήσαμε στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης". Το κορεό κάλυπτε όλο το γήπεδο και συγκλόνισε, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Η υποστήριξη ήταν μοναδική και θύμισε αγώνες προηγούμενων ετών, όπου ο αντίπαλος δεν... έπαιρνε ανάσα. Απίστευτη κερκίδα, με εκπληκτικό παλμό σε ολόκληρη τη διάρκεια της αναμέτρησης. Ήταν στιγμές όπου ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και σε καθήλωνε. Έπαιξε "μεγάλη μπάλα" ο ανεπανάληπτος λαός του Ολυμπιακού!

*H φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης