Ίσως έχω γίνει κουραστικός σε Sportime και blog, αλλά επιμένω πως το μεγαλύτερο αγωνιστικό πρόβλημα του Ολυμπιακού βρίσκεται στη γραμμή κρούσης, καθώς δεν υπάρχει το σημείο αναφοράς στην επίθεση. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι ύστερα από 23 επίσημα παιχνίδια για τη σεζόν 2017-2018 και δεν χρειάζεται να τους αναφέρω ξανά. Το πρότζεκτ Τζούρτζεβιτς είναι ελπιδοφόρο, αλλά χρειάζεται κάτι πιο έτοιμο και σίγουρο. Η ομάδα έχει ανάγκη έναν σκόρερ, ο οποίος θα τελειώνει μέχρι και την παραμικρή ευκαιρία που του παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, και θα είναι σε θέση να ανεβάσει επίπεδο την ομάδα.
Η πραγματικότητα είναι πως μετά τον Κώστα Μήτρογλου, τον κορυφαίο Έλληνα επιθετικό της δεκαετίας, ο Ολυμπιακός ταλαιπωρείται να βρει μία αξιόλογη διάδοχη κατάσταση στη θέση του σέντερ φορ. Προδιαγραφές γκολτζή είχε ο Άλφρεντ Φινμπόγκασον, αλλά δεν ταίριαξε με τα χνώτα του Μάρκο Σίλβα και έμεινε στο Λιμάνι μόλις ένα επτάμηνο και αυτό ως δανεικός (σεζόν 2015-2016).
Προφανώς και ο κεντρικός άξονας παίζει καθοριστικό ρόλο σε μία κανονική ομάδα, που έχει υψηλούς στόχους. Τερματοφύλακας, στόπερ, καθαρόαιμος αμυντικός μέσος, επιτελικός χαφ, σέντερ φορ. Η θέση του κεντρικού επιθετικού, όμως, είναι αυτή που προσδιορίζει και καθορίζει τη δυναμική μιας ομάδας. Ένας σέντερ φορ κλάσης, μπορεί να ανεβάσει το επίπεδο ενός συνόλου. Δεν είναι μόνο η ατομική ποιότητα, η επαφή με τα αντίπαλα δίχτυα... Ένας επιθετικός περιοχής κρατάει διαρκώς απασχολημένη την αντίπαλη άμυνα και, κυρίως, οι στόπερ δεν μπορούν να πάρουν μέτρα στον αγωνιστικό χώρο. Ανοίγονται χώροι για τους υπόλοιπους, ιδιαίτερα όταν ο κλασικός στράικερ βγαίνει ψηλά για να υποδεχθεί και να "σπάσει" την μπάλα, κάνοντας στη συνέχεια κίνηση προς την περιοχή, προκαλώντας την αμυντική ανισορροπία που αναζητούν όλοι οι προπονητές. Μου αρέσουν οι ομάδες που έχουν εξάρτηση από τον παίκτη που αγωνίζεται στην κορυφή της επίθεσης. Πιστεύω πως και υπόλοιποι δέκα παίκτες της εντεκάδας αισθάνονται ασφάλεια, όταν γνωρίζουν πως έχουν έναν συμπαίκτη που βρίσκει πάντα τον τρόπο να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά.
Ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Μάντσεστερ Σίτι (βάλτε όποια άλλη ομάδα θέλετε από το κορυφαίο επίπεδο στην εξίσωση). Θα αναφέρω δύο παραδείγματα από την τρέχουσα σεζόν στην Ευρώπη, όπου η έλλειψη ενός σημείου αναφοράς από την επίθεση καταστρέφει επενδύσεις, ίσως και τεράστιες προσπάθειες αρκετών ετών. Μπορεί να μην θεωρούνται ιδιαιτέρως φανταχτερά, αλλά είναι ενδεικτικά για την εξάρτηση που ενδέχεται να αποκτήσει μία ομάδα, έχοντας μία κολόνα στην επίθεση.
Η Κολονία εξασφάλισε την έξοδο στην Ευρώπη ύστερα από 25 χρόνια, καθώς την περυσινή σεζόν τερμάτισε στην 5η θέση. Στο τρέχον γερμανικό Πρωτάθλημα, δεν έχει ακόμα νίκη! Μετράει 2 ισοπαλίες και 11 ήττες σε 13 αγωνιστικές. Είναι η συμπάθειά μου στη Γερμανία και, πραγματικά, η στήριξη της διοίκησης προς τον Πέτερ Στέγκερ με έχει εντυπωσιάσει. Δεν ξέρω ακόμα για πόσο διάστημα θα συνεχίσουν να εμπιστεύονται τον Αυστριακό προπονητή, αλλά είναι ο άνθρωπος που επανέφερε τους "τράγους" στην πρώτη κατηγορία και στην καθιέρωση σε αυτή (για αυτό και η πρωτοφανής στήριξη). Τις προηγούμενες δύο σεζόν, η Κολονία είχε ως σέντερ φορ τον Αντονί Μοντέστ. Ο 29χρονος Γάλλος δεν ήταν ποτέ ο μεγάλος γκολτζής στην καριέρα του, αλλά στη γερμανική ομάδα βρήκε τον εαυτό του, σκοράροντας 45 γκολ (δίνοντας και 6 ασίστ) σε 73 συμμετοχές την τελευταία διετία! Το καλοκαίρι παραχωρήθηκε δανεικός για δύο χρόνια (!) σε ομάδα της Κίνας (Tianjin Quanjian) και η Κολονία έχει πιάσει πιάτο. Υποσημείωση; Το υπόλοιπο ρόστερ παρέμεινε σχεδόν αναλλοίωτο με ελάχιστες προσθαφαιρέσεις. Σίγουρα, η ομάδα είχε μάθει να παίζει με τον Μοντέστ, αλλά και για τον Μοντέστ, καθώς ήταν ο παίκτης που έκανε γκολ από το πουθενά, με όλους τους τρόπους, ορισμένα εκπληκτικά τελειώματα και με τα δύο πόδια (είναι σημαντικό για τον επιθετικό να μπορεί να σκοράρει τόσο με το δεξί όσο και με το αριστερό), αλλά και το κεφάλι. Ήταν αυτός που έβγαζε μονίμως το κάρο από τη λάσπη. Η Κολονία αποφάσισε να στηρίξει τον 21χρονο Γάλλο, Σερού Ζιρασί (είναι από το 2016 στην ομάδα), ενώ απέκτησε τον 24χρονο Κολομβιανό, Τζον Κόρντομπα (από τη Μάιντς), αλλά και τον 39χρονο (!) Περουβιανό Κλαούντιο Πιζάρο. Σούπερ σκόρερ στα νιάτα του, αλλά πια βετεράνος. Οι Κόρντομπα και Πιζάρο δεν έχουν σκοράρει ακόμα στην Bundesliga με τη φανέλα της Κολονίας, ενώ ο Ζιρασί μετράει 1 γκολ στο τρέχον γερμανικό Πρωτάθλημα. Υπάρχει και ο φιλότιμος Ιάπωνας, Οσάκο, αλλά είναι περιφερειακός κυνηγός και δεν κάνει τη διαφορά.
Δεύτερο παράδειγμα είναι η Έβερτον. Eίναι μία ιστορική αγγλική ομάδα, με εννέα Πρωταθλήματα, αλλά τελευταίο το 1987, έχοντας γενικά ως τελευταίο τίτλο το Λιγκ Καπ, από το μακρινό 1995. Την τελευταία τετραετία, είχε στη δύναμή της τον Ρομέλου Λουκάκου, ο οποίος πέτυχε 87 γκολ και έδωσε 29 ασίστ σε 166 συμμετοχές με τα "ζαχαρωτά". Ο 24χρονος Βέλγος είναι θηρίο και παικταράς ολκής. Βλέπουμε όλοι πως έχει αλλάξει την εικόνα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο μικρό διάστημα που βρίσκεται εκεί (12 γκολ/3 ασίστ/20 συμμετοχές). Η διοίκηση της Έβερτον έκανε μία τεράστια επένδυση στο καλοκαιρινό μεταγραφικό παζάρι (έχοντας... κάβα και τα χρήματα που έλαβε για την παραχώρηση του Λουκάκου), δαπανώντας περισσότερα από 200 εκατομμύρια λίρες! Μέχρι στιγμής, όμως, παραπαίει αγωνιστικά: από την 7η θέση της περυσινής σεζόν και την έξοδο στο Europa League (όπου διασύρεται αγωνιστικά στους ομίλους), βρίσκεται τώρα στην 16η θέση, με 12 βαθμούς σε 13 αγώνες και μόλις τρεις νίκες στην Premier League. Ψάχνει ακόμα προπονητή, μετά την απόλυση του Ρόναλντ Κούμαν (απολύθηκε στις 23 Οκτωβρίου και, εκτός των άλλων, χρεώθηκε το "ναυάγιο" στην υπόθεση Ζιρού), προσπαθώντας να επιτύχει συμφωνία με τη Γουότφορντ για τον, γνώριμό μας, Μάρκο Σίλβα. Η Έβερτον δεν πήρε ποτέ ισάξιο αντικαταστάτη του Λουκάκου, καθώς ο Γουέιν Ρούνεϊ δεν μπορεί πια να αναλάβει αυτόν το ρόλο και η επιστροφή του είχε περισσότερο συναισθηματική αξία, καθώς ο Άγγλος επιθετικός δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για την ομάδα. Παράλληλα, η ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ υπέγραψε από τη Μάλαγα τον Σάντρο Ραμίρες (επειδή προερχόταν από μία απλή καλή σεζόν), ενώ περίμενε μέχρι το τέλος Αύγουστου τον Ολιβιέ Ζιρού, ο οποίος αποφάσισε τελικά να παραμείνει στην Άρσεναλ. Μία Έβερτον, που απέκτησε φέτος τον καλύτερο Άγγλο τερματοφύλακα στην ηλικία του (Τζόρνταν Πίκφορντ), τον κορυφαίο κεντρικό μέσο του περσινού Πρωταθλήματος από τη Σουόνσι (Γκίλφι Σίγκουρντσον), όπως και έναν από τους καλύτερους Άγγλους στόπερ που έκανε παιχνιδάρες με την Μπέρνλι (Μάικλ Κιν). Μία τεράστια επένδυση πάει στο... βρόντο επειδή δεν αποκτήθηκε ένας "Λουκάκου" στη γραμμή κρούσης.
Μακάρι ο Ολυμπιακός να είχε ακόμα τον Κώστα Μήτρογλου στη σύνθεσή του. Αυτόν τον εκπληκτικό γκολτζή ή έναν εφάμιλλης αξίας. Όταν ήταν στην ομάδα ο "Μήτρογκολ", λίγοι ήταν αυτοί που είχαν εκτιμήσει εξ αρχής το ταλέντο του. Η αξία και η χρησιμότητα να έχεις έναν παίκτη, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, είναι πολύτιμη. Χαίρομαι που ήμουν ένας εξ αυτών, καθώς από την πρώτη στιγμή αντιλήφθηκα το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που είχε στην κατοχή του Ολυμπιακός.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου