Η διαχείριση της διαφαινόμενης αποτυχίας εντός συνόρων, θα παίξει καταλυτικό ρόλο για τη διαμόρφωση της επόμενης ημέρας στον Ολυμπιακό προκειμένου ο σύλλογος να επιστρέψει πιο δυνατός μετά τον πόλεμο που δέχεται σε όλα τα επίπεδα. Σε μία σεζόν, όπου η κυβέρνηση και οι θεσμοί του ποδοσφαίρου κάνουν με προκλητικό τρόπο επίδειξη δύναμης εις βάρος των ερυθρόλευκων, η ομάδα, μετά το τελειωτικό χτύπημα της διοίκησης και την... απίθανη αλλαγή στην τεχνική ηγεσία στις αρχές του 2018, παρουσιάζει εδώ και ενάμιση περίπου μήνα μία εικόνα διάλυσης στον αγωνιστικό χώρο, που δεν συνάδει με τη δυναμική της και λυπεί τα εκατομμύρια των οπαδών της.
Μόνο η ερυθρόλευκη ριγωτή φανέλα και ο δαφνοστεφανωμένος Έφηβος στο στήθος έχουν απομείνει για να θυμίζει Ολυμπιακό και αυτό το γεγονός χρεώνεται στον Βαγγέλη Μαρινάκη. Όπως σωστά αποθεώνεται στις πολλές ευχάριστες στιγμές και τις διαδοχικές επιτυχίες από το 2010 (όταν και ανέλαβε), έτσι πρέπει να αναλαμβάνει και την ευθύνη όταν το πράγμα στραβώνει. Επειδή είναι ηγέτης πρώτης γραμμής, γνωρίζει και ο ίδιος πως έχει κάνει λάθη. Προφανώς και εμπιστεύτηκε τα άτομα που δεν έπρεπε το περασμένο καλοκαίρι. Όταν ως διοικητικός ηγέτης σπαταλάς κοντά στα 20 εκατομμύρια ευρώ μόνο για αγορές παικτών από ομάδες (ξέχωρα από το ετήσιο συμβόλαιο των ποδοσφαιριστών) και αρκετοί εξ αυτών έχουν, ήδη, αποχωρήσει πριν καν ολοκληρωθεί η σεζόν, αυτοί που αποφάσισαν για τις μεταγραφικές προσθήκες δεν έκαναν καλά το έργο που τους ανατέθηκε. Δεν είναι δουλειά του Μαρινάκη ποιοι παίκτες θα αποκτηθούν, αλλά είναι δική του υποχρέωση να βρει τους κατάλληλους ανθρώπους στο επιτελείο για τη μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας. Δεν γίνεται ένας προπονητής με ημερομηνία λήξης όπως ο Μπέσνικ Χάσι, να παίρνει πάνω του εξ ολοκλήρου το κομμάτι της διαμόρφωσης του ρόστερ, όπως συνέβη το καλοκαίρι του 2017. Δεν γίνεται να προσλαμβάνεται αθλητικός διευθυντής και ο Αρμάντο Μάριο Ουσίγιος να έχει διακοσμητικό χαρακτήρα στην ομάδα, συμμετέχοντας μόνο σε μία καλοκαιρινή μεταγραφή (Εμενίκε), και να φεύγει με δική του πρωτοβουλία επειδή δεν μπορούσε να κάνει τη δουλειά του. Καλές οι συνεργασίες με κορυφαίους μάνατζερ, αλλά υπάρχει και ένα μέτρο. Κάτι δεν γίνεται σωστά... Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, έχοντας για μία ακόμα φορά το άλλοθι των διαδοχικών αλλαγών στην τεχνική ηγεσία. Μία καλή βάση υπάρχει, αλλά χρειάζεται ένα γερό ξεσκαρτάρισμα στο ρόστερ. Η ομάδα πρέπει να αποκτήσει ξανά ταυτότητα και να προσθέσει ελληνικό στοιχείο στο έμψυχο δυναμικό της.
Η συγκυρία είναι περίεργη, εξαιρετικά δύσκολη, επικίνδυνη. Προκύπτει ένας "αόρατος εχθρός" στο προσκήνιο για να δικαιολογηθούν ρίσκα και αποφάσεις, που όταν πάρθηκαν, άπαντες γνώριζαν πως διακυβεύονταν πολλά και στο τέλος της σεζόν θα είχαν το τίμημά τους. Δεν φταίει ο Σωκράτης Κόκκαλης για όσα έχουν γίνει αυτήν την αγωνιστική χρονιά. Για παράδειγμα, οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού γνωρίζουμε εδώ και τέσσερα-πέντε χρόνια πως ο Κόκκαλης είχε «δεσμεύσει» την ομάδα με μία συγκεκριμένη αθλητική εταιρία. Είχε προεισπράξει τα χρήματα και η εταιρεία είχε εμπλακεί στην πληρωμή της μεταγραφής του Ντιόγκο από την Πορτουγκέζα. Ποιος ο λόγος να βγει τώρα προς τα έξω; Επειδή χάνεται το ιστορικό ρεκόρ και το όγδοο σερί Πρωτάθλημα; Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να συμμετέχω σε αυτήν την παράσταση και την απαξίωση. Έχω πανηγυρίσει και τα 19 Πρωταθλήματα από τη σεζόν 1996-1997 μέχρι σήμερα και δεν θα βάλω... σκιές σε κρυστάλλινες κατακτήσεις τίτλων επειδή τυχαίνει ο Θωμάς Μητρόπουλος να είναι φίλος με τον Σωκράτη Κόκκαλη. Τα αγαπώ και τα 19. Τα αγαπώ και τα 44 Πρωταθλήματα.
Η ουσία είναι πως από την 31η Δεκεμβρίου 2017 μέχρι την 11η Φεβρουαρίου 2018, η σεζόν τινάχτηκε στον αέρα. Αποκλεισμός από το Κύπελλο (από την ΑΕΚ), στο -9 από την κορυφή του Πρωταθλήματος, μέσα σε τρεις αγωνιστικές, μετά την αφαίρεση τριών βαθμών για επεισόδια στο παιχνίδι με την ΑΕΚ, την ώρα που ο ΠΑΟΚ δεν καλείται καν σε απολογία για το "ντου" των οπαδών του στα Ιωάννινα. Όταν όλοι και όλα είναι εναντίον σου (κυβέρνηση, ΕΠΟ, ΚΕΔ, Αστυνομία, κρατικοί και ποδοσφαιρικοί φορείς), δεν κάνεις τα πράγματα χειρότερα.
ΥΓ: Προσπαθώ να διαχειριστώ τη διαφαινόμενη απώλεια του Πρωταθλήματος και είμαι ειλικρινής: δεν μου είναι καθόλου εύκολο. Πώς την παλεύουν οι άλλοι 33, 24 και 8 χρόνια, αντίστοιχα, μόνο αυτοί ξέρουν. Βγάζουν απωθημένα πολλών ετών (ο ακριβής αριθμός διαφέρει από τα χρόνια της ομαδικής στέρησης μέχρι τα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του Ολυμπιακού μέσα στα γήπεδα), στο πιο σημαδεμένο Πρωτάθλημα όλων των εποχών.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου