Προσπαθώ να παρακολουθώ τους τηλεοπτικούς διαγωνισμούς, που εμπεριέχουν ισχυρές δόσεις ριάλιτι, διότι αργά ή γρήγορα κάθε άνθρωπος βγάζει τον πραγματικό εαυτό του. Και συνήθως αυτός ο εαυτός είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας. Κακός, ζηλιάρης, συμφεροντολόγος, δολοπλόκος, γλίτσας... Ένας εαυτός που πατάει επί πτωμάτων για να "ανελιχθεί", ανεξάρτητα αν το αξίζει ή όχι. Το έχει ζήσει στο πετσί μου. Σιχαίνομαι τους κακούς ανθρώπους, τους ρουφιάνους, τους κλικαδόρους... Τους έχω απομακρύνει από τη ζωή μου.
Βλέποντας κανείς το φετινό MasterChef, διαπιστώνει πόσοι σκατοχαρακτήρες υπάρχουν γύρω μας, στη διπλανή μας πόρτα. Και τέτοιοι δεν βρίσκονται μόνο στο δικό μου επάγγελμα (αμέτρητοι είναι), αλλά στα περισσότερα. Μπήκαν 22 επίδοξοι μάγειρες στο διαγωνισμό και μηδενός εξαιρουμένου την έχουν δει... Γκόρντον Ράμσεϊ και Κριστίνα Τόζι! Κλίκες "αποφασίζουν" ποιος πρέπει να φύγει και για ποιον δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα του.
Μπορεί να μην το έχει πολύ με τη μαγειρική (έτσι έδειξε τουλάχιστον), αλλά αυτό που έγινε πρόσφατα με την διαγωνιζόμενη Γωγώ ξεπέρασε τα όρια της ηθικής. Στα επεισόδια της περασμένης Παρασκευής και του περασμένου Σαββάτου, σε διαδικασία ασυλίας και αποχώρησης αντίστοιχα, δέχθηκε απίστευτο μπούλινγκ στην κουζίνα, βάζοντας τα κλάματα, την ώρα που στον εξώστη οι "Ράμσεϊ" αυτού του τόπου είχαν λυθεί στα γέλια και ενώ κάποιοι εξ αυτών το... έπαιζαν φίλοι της (Τζώρτζης, Ηλέκτρα), αλλά για να "επιβιώσουν" στο διαγωνισμό επέλεξαν πλευρά και κλίκα. Η Γωγώ προσπάθησε να μαγειρέψει και λύγισε από το αίσθημα αδικίας που την διακατείχε, ξεσπώντας σε δάκρυα. Και ο "εξώστης" γελούσε με την ψυχή του, με τον Τζώρτζη σαν άλλη νυφίτσα να χρησιμοποιεί απαράδεκτους χαρακτηρισμούς. Οι σκατόψυχοι, δυστυχώς, εξακολουθούν να υπάρχουν ανάμεσά μας.
Έχω γράψει άρθρα, κλαίγοντας, έχω αποχαιρετήσει το κοινό στο ραδιόφωνο, με δάκρυα στα μάτια, για τον ύπουλο τρόπο που μου φέρθηκαν συγκεκριμένα σιχάματα της κοινωνίας. Η ατάκα της Γωγούς, που με διέλυσε, ήταν αυτή την ώρα της αποχώρησης, ξέχωρα από το υβριστικό περιεχόμενο στο τέλος το οποίο και δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα: "Έμαθα να πιστεύω στον εαυτό μου και να μην πιστεύω στους άλλους. Ο καθένας πρέπει να είναι για τον εαυτό του γιατί κανείς άλλος δεν θα σε βοηθήσει, αν δεν έχει κάτι να κερδίσει από σένα". Οι περισσότεροι έχουμε ζήσει τέτοιες καταστάσεις. Με λυκοφιλίες και συμπεριφορές, που επιχείρησαν να μας βλάψουν (αυτός ήταν εξ αρχής ο μοναδικό σκοπός τους) και τελικά τα κατάφεραν.
Εδώ και τέσσερα χρόνια και ύστερα από αυτό που μου συνέβη επαγγελματικά, βλέπω τη ζωή διαφορετικά. Έχω κλειστεί περισσότερο από ποτέ στον εαυτό μου (έτσι ήμουν πάντα, άλλωστε) και, ειλικρινά, μου αρέσει. Κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει, αλλά τουλάχιστον έχω διαχωρίσει την ήρα από το στάρι.
ΥΓ: Το μπλογκ δημιουργήθηκε για αυτόν ακριβώς το λόγο. Να γράφω ό,τι σκέφτομαι και ό,τι θέλω. Όχι μόνο αθλητικά, έτσι.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου