Τί άλλο να κάνει; Να μπει και να παίξει;

Είμαστε Ολυμπιακοί και δεν πανηγυρίζουμε για τον άτυπο τίτλο του Πρωταθλητή χειμώνα. Είναι μόνο μία σημαντική ψυχολογική τόνωση κόντρα σε όλους και όλα. Είναι η αποκατάσταση της τάξης, αλλά απομένουν 15 αγώνες και τίποτα δεν έχει τελειώσει. Τον Μάιο είναι η φιέστα και εκεί έχουμε μάθει να χαιρόμαστε τα Πρωταθλήματα με την ψυχή μας.

Από το -5 στη βαθμολογία, την 5η αγωνιστική (μετά την ήττα από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ), ο Ολυμπιακός βρίσκεται στο +1, με το τέλος του πρώτου γύρου της Super League. Κάτι που πιστώνεται 100% ο Τάκης Λεμονής, ο οποίος παρέλαβε το απόλυτο χάος και επανέφερε το τρένο στις ράγες. Μέσα σε 10 αγωνιστικές. Με την ομάδα να μετράει οκτώ νίκες σε αυτό το γκρουπ αγώνων. Τι άλλο να κάνει για να ακούσει μία καλή κουβέντα; Να θυμηθεί τα παλαιά και να μπει στο γήπεδο να παίξει; Η ομάδα σουλουπώθηκε αγωνιστικά και είναι αισθητά βελτιωμένη, έχοντας επιστρέψει στην κανονικότητα.

Ο Έλληνας προπονητής ανέλαβε σε μία κρίσιμη καμπή. Δεν γνωρίζω κάποιον άλλον που να πήγαινε στο Ρέντη να κάνει προπόνηση δύο ημέρες πριν από έναν αγώνα με τη Γιουβέντους στο Τορίνο. Επένδυσε σε έναν συγκεκριμένο κορμό ποδοσφαιριστών, ρίχνοντας το βάρος στο Πρωτάθλημα και αφήνοντας το Champions League σε δεύτερη μοίρα. Μπορεί ο Ολυμπιακός να τερμάτισε με μόλις ένα βαθμό στον πιο δύσκολο όμιλο ελληνικής ομάδας στη διοργάνωση, αλλά δεν διασύρθηκε, όπως περίμεναν ορισμένοι. Και δεν θέλει και πολύ να στραβώσει η κατάσταση κόντρα σε αντιπάλους όπως η Μπαρτσελόνα και η Γιουβέντους.

Κανένας ερυθρόλευκος δεν πρέπει να αισθάνεται αδικημένος. Ακόμα και ο Γιάγκος Βούκοβιτς. Έχασε σημαντικό έδαφος λόγω του τραυματισμού του (παίζοντας τραυματίας με την Εθνική Σερβίας, ο Ολυμπιακός τον στερήθηκε για περίπου δύο μήνες) και ο Λεμονής ανέδειξε στο κέντρο της άμυνας ένα ακατέργαστο διαμάντι: τον Παπ Αμπού Σισέ. Φυσιολογικά ο Βούκοβιτς βρέθηκε τελευταίος στην ιεραρχία των στόπερ, καθώς ατομικά οι Μπιορν Ένγκελς, Αλμπέρτο Μποτία και Δημήτρης Νικολάου, όποτε χρειάστηκε να βοηθήσουν, τα πήγαν καλά. Και ας δέχεται η ομάδα γκολ σχεδόν σε κάθε παιχνίδι της τρέχουσας σεζόν (μόνο στα 6 από τα συνολικά 28 παιχνίδια έχει κρατήσει το μηδέν στην άμυνα). Ο Ολυμπιακός ήταν αδούλευτος, έκανε μίνι προετοιμασία για τους τέσσερις προκριματικούς αγώνες, και ο Μπέσνικ Χάσι πίστεψε πως με την πρόκριση στους "χρυσοφόρους" ομίλους η αποστολή (και η δουλειά του), αλλά και η σεζόν είχε ολοκληρωθεί.

Χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση από εδώ και πέρα γιατί τα εμπόδια παραμένουν και θα αυξηθούν στο δεύτερο μισό της σεζόν. Αν αυτό το γκολ που πέτυχε ο Καρίμ Ανσαριφάρντ κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα και το οποίο δεν μέτρησε, είχε συμβεί από την ανάποδη, θα μιλούσαν για... παράγκες. Τώρα, όμως, στον καιρό της "εξυγίανσης", είναι ένα ακόμα ανθρώπινο λάθος εις βάρος του Ολυμπιακού.

ΥΓ: Καθημερινά συμβαίνουν δυσάρεστα γεγονότα γύρω μας. Κάποια γίνονται γνωστά λόγω δημόσιου λόγου του αποθανόντος ή φρικαλεότητας του συμβάντος (εδώ, βέβαια, παίζει ρόλο η λόξα του καθενός), κάποια άλλα όχι. Δεν γίνεται να μη σοκάρεσαι και να μη θορυβείσαι. Για όσους δεν έχουμε λύσει όλα τα προβλήματα της ζωής μας, το άγχος και η πίεση για τη δουλειά και την επιβίωση, σκοτώνουν κάθε ημέρα μεταφορικά και κάποια στιγμή κυριολεκτικά.

*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Ο σέντερ φορ καθορίζει τη δυναμική μιας ομάδας

Ίσως έχω γίνει κουραστικός σε Sportime και blog, αλλά επιμένω πως το μεγαλύτερο αγωνιστικό πρόβλημα του Ολυμπιακού βρίσκεται στη γραμμή κρούσης, καθώς δεν υπάρχει το σημείο αναφοράς στην επίθεση. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι ύστερα από 23 επίσημα παιχνίδια για τη σεζόν 2017-2018 και δεν χρειάζεται να τους αναφέρω ξανά. Το πρότζεκτ Τζούρτζεβιτς είναι ελπιδοφόρο, αλλά χρειάζεται κάτι πιο έτοιμο και σίγουρο. Η ομάδα έχει ανάγκη έναν σκόρερ, ο οποίος θα τελειώνει μέχρι και την παραμικρή ευκαιρία που του παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, και θα είναι σε θέση να ανεβάσει επίπεδο την ομάδα.

Η πραγματικότητα είναι πως μετά τον Κώστα Μήτρογλου, τον κορυφαίο Έλληνα επιθετικό της δεκαετίας, ο Ολυμπιακός ταλαιπωρείται να βρει μία αξιόλογη διάδοχη κατάσταση στη θέση του σέντερ φορ. Προδιαγραφές γκολτζή είχε ο Άλφρεντ Φινμπόγκασον, αλλά δεν ταίριαξε με τα χνώτα του Μάρκο Σίλβα και έμεινε στο Λιμάνι μόλις ένα επτάμηνο και αυτό ως δανεικός (σεζόν 2015-2016).

Προφανώς και ο κεντρικός άξονας παίζει καθοριστικό ρόλο σε μία κανονική ομάδα, που έχει υψηλούς στόχους. Τερματοφύλακας, στόπερ, καθαρόαιμος αμυντικός μέσος, επιτελικός χαφ, σέντερ φορ. Η θέση του κεντρικού επιθετικού, όμως, είναι αυτή που προσδιορίζει και καθορίζει τη δυναμική μιας ομάδας. Ένας σέντερ φορ κλάσης, μπορεί να ανεβάσει το επίπεδο ενός συνόλου. Δεν είναι μόνο η ατομική ποιότητα, η επαφή με τα αντίπαλα δίχτυα... Ένας επιθετικός περιοχής κρατάει διαρκώς απασχολημένη την αντίπαλη άμυνα και, κυρίως, οι στόπερ δεν μπορούν να πάρουν μέτρα στον αγωνιστικό χώρο. Ανοίγονται χώροι για τους υπόλοιπους, ιδιαίτερα όταν ο κλασικός στράικερ βγαίνει ψηλά για να υποδεχθεί και να "σπάσει" την μπάλα, κάνοντας στη συνέχεια κίνηση προς την περιοχή, προκαλώντας την αμυντική ανισορροπία που αναζητούν όλοι οι προπονητές. Μου αρέσουν οι ομάδες που έχουν εξάρτηση από τον παίκτη που αγωνίζεται στην κορυφή της επίθεσης. Πιστεύω πως και υπόλοιποι δέκα παίκτες της εντεκάδας αισθάνονται ασφάλεια, όταν γνωρίζουν πως έχουν έναν συμπαίκτη που βρίσκει πάντα τον τρόπο να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά.

Ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Μάντσεστερ Σίτι (βάλτε όποια άλλη ομάδα θέλετε από το κορυφαίο επίπεδο στην εξίσωση). Θα αναφέρω δύο παραδείγματα από την τρέχουσα σεζόν στην Ευρώπη, όπου η έλλειψη ενός σημείου αναφοράς από την επίθεση καταστρέφει επενδύσεις, ίσως και τεράστιες προσπάθειες αρκετών ετών. Μπορεί να μην θεωρούνται ιδιαιτέρως φανταχτερά, αλλά είναι ενδεικτικά για την εξάρτηση που ενδέχεται να αποκτήσει μία ομάδα, έχοντας μία κολόνα στην επίθεση.

Η Κολονία εξασφάλισε την έξοδο στην Ευρώπη ύστερα από 25 χρόνια, καθώς την περυσινή σεζόν τερμάτισε στην 5η θέση. Στο τρέχον γερμανικό Πρωτάθλημα, δεν έχει ακόμα νίκη! Μετράει 2 ισοπαλίες και 11 ήττες σε 13 αγωνιστικές. Είναι η συμπάθειά μου στη Γερμανία και, πραγματικά, η στήριξη της διοίκησης προς τον Πέτερ Στέγκερ με έχει εντυπωσιάσει. Δεν ξέρω ακόμα για πόσο διάστημα θα συνεχίσουν να εμπιστεύονται τον Αυστριακό προπονητή, αλλά είναι ο άνθρωπος που επανέφερε τους "τράγους" στην πρώτη κατηγορία και στην καθιέρωση σε αυτή (για αυτό και η πρωτοφανής στήριξη). Τις προηγούμενες δύο σεζόν, η Κολονία είχε ως σέντερ φορ τον Αντονί Μοντέστ. Ο 29χρονος Γάλλος δεν ήταν ποτέ ο μεγάλος γκολτζής στην καριέρα του, αλλά στη γερμανική ομάδα βρήκε τον εαυτό του, σκοράροντας 45 γκολ (δίνοντας και 6 ασίστ) σε 73 συμμετοχές την τελευταία διετία! Το καλοκαίρι παραχωρήθηκε δανεικός για δύο χρόνια (!) σε ομάδα της Κίνας (Tianjin Quanjian) και η Κολονία έχει πιάσει πιάτο. Υποσημείωση; Το υπόλοιπο ρόστερ παρέμεινε σχεδόν αναλλοίωτο με ελάχιστες προσθαφαιρέσεις. Σίγουρα, η ομάδα είχε μάθει να παίζει με τον Μοντέστ, αλλά και για τον Μοντέστ, καθώς ήταν ο παίκτης που έκανε γκολ από το πουθενά, με όλους τους τρόπους, ορισμένα εκπληκτικά τελειώματα και με τα δύο πόδια (είναι σημαντικό για τον επιθετικό να μπορεί να σκοράρει τόσο με το δεξί όσο και με το αριστερό), αλλά και το κεφάλι. Ήταν αυτός που έβγαζε μονίμως το κάρο από τη λάσπη. Η Κολονία αποφάσισε να στηρίξει τον 21χρονο Γάλλο, Σερού Ζιρασί (είναι από το 2016 στην ομάδα), ενώ απέκτησε τον 24χρονο Κολομβιανό, Τζον Κόρντομπα (από τη Μάιντς), αλλά και τον 39χρονο (!) Περουβιανό Κλαούντιο Πιζάρο. Σούπερ σκόρερ στα νιάτα του, αλλά πια βετεράνος. Οι Κόρντομπα και Πιζάρο δεν έχουν σκοράρει ακόμα στην Bundesliga με τη φανέλα της Κολονίας, ενώ ο Ζιρασί μετράει 1 γκολ στο τρέχον γερμανικό Πρωτάθλημα. Υπάρχει και ο φιλότιμος Ιάπωνας, Οσάκο, αλλά είναι περιφερειακός κυνηγός και δεν κάνει τη διαφορά.

Δεύτερο παράδειγμα είναι η Έβερτον. Eίναι μία ιστορική αγγλική ομάδα, με εννέα Πρωταθλήματα, αλλά τελευταίο το 1987, έχοντας γενικά ως τελευταίο τίτλο το Λιγκ Καπ, από το μακρινό 1995. Την τελευταία τετραετία, είχε στη δύναμή της τον Ρομέλου Λουκάκου, ο οποίος πέτυχε 87 γκολ και έδωσε 29 ασίστ σε 166 συμμετοχές με τα "ζαχαρωτά". Ο 24χρονος Βέλγος είναι θηρίο και παικταράς ολκής. Βλέπουμε όλοι πως έχει αλλάξει την εικόνα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο μικρό διάστημα που βρίσκεται εκεί (12 γκολ/3 ασίστ/20 συμμετοχές). Η διοίκηση της Έβερτον έκανε μία τεράστια επένδυση στο καλοκαιρινό μεταγραφικό παζάρι (έχοντας... κάβα και τα χρήματα που έλαβε για την παραχώρηση του Λουκάκου), δαπανώντας περισσότερα από 200 εκατομμύρια λίρες! Μέχρι στιγμής, όμως, παραπαίει αγωνιστικά: από την 7η θέση της περυσινής σεζόν και την έξοδο στο Europa League (όπου διασύρεται αγωνιστικά στους ομίλους), βρίσκεται τώρα στην 16η θέση, με 12 βαθμούς σε 13 αγώνες και μόλις τρεις νίκες στην Premier League. Ψάχνει ακόμα προπονητή, μετά την απόλυση του Ρόναλντ Κούμαν (απολύθηκε στις 23 Οκτωβρίου και, εκτός των άλλων, χρεώθηκε το "ναυάγιο" στην υπόθεση Ζιρού), προσπαθώντας να επιτύχει συμφωνία με τη Γουότφορντ για τον, γνώριμό μας, Μάρκο Σίλβα. Η Έβερτον δεν πήρε ποτέ ισάξιο αντικαταστάτη του Λουκάκου, καθώς ο Γουέιν Ρούνεϊ δεν μπορεί πια να αναλάβει αυτόν το ρόλο και η επιστροφή του είχε περισσότερο συναισθηματική αξία, καθώς ο Άγγλος επιθετικός δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για την ομάδα. Παράλληλα, η ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ υπέγραψε από τη Μάλαγα τον Σάντρο Ραμίρες (επειδή προερχόταν από μία απλή καλή σεζόν), ενώ περίμενε μέχρι το τέλος Αύγουστου τον Ολιβιέ Ζιρού, ο οποίος αποφάσισε τελικά να παραμείνει στην Άρσεναλ. Μία Έβερτον, που απέκτησε φέτος τον καλύτερο Άγγλο τερματοφύλακα στην ηλικία του (Τζόρνταν Πίκφορντ), τον κορυφαίο κεντρικό μέσο του περσινού Πρωταθλήματος από τη Σουόνσι (Γκίλφι Σίγκουρντσον), όπως και έναν από τους καλύτερους Άγγλους στόπερ που έκανε παιχνιδάρες με την Μπέρνλι (Μάικλ Κιν). Μία τεράστια επένδυση πάει στο... βρόντο επειδή δεν αποκτήθηκε ένας "Λουκάκου" στη γραμμή κρούσης.

Μακάρι ο Ολυμπιακός να είχε ακόμα τον Κώστα Μήτρογλου στη σύνθεσή του. Αυτόν τον εκπληκτικό γκολτζή ή έναν εφάμιλλης αξίας. Όταν ήταν στην ομάδα ο "Μήτρογκολ", λίγοι ήταν αυτοί που είχαν εκτιμήσει εξ αρχής το ταλέντο του. Η αξία και η χρησιμότητα να έχεις έναν παίκτη, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, είναι πολύτιμη. Χαίρομαι που ήμουν ένας εξ αυτών, καθώς από την πρώτη στιγμή αντιλήφθηκα το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που είχε στην κατοχή του Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Πρωτάθλημα με Λεμονή, το καλοκαίρι μία νέα αρχή...

Τα πράγματα είναι λίγο-πολύ ξεκάθαρα στο δικό μου το μυαλό, μετά τον πρόωρο ευρωπαϊκό αποκλεισμό. Σε μία σεζόν με τόσες αλλαγές σε τεχνική ηγεσία και ρόστερ, ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να ζητήσει κάτι περισσότερο στη φάση των ομίλων του Champions League. Εφόσον ο πρώτος στόχος της σεζόν επιτεύχθηκε με την επιστροφή στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και την είσοδο στα "χρυσοφόρα" γκρουπ, κόντρα σε Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους και Σπόρτινγκ Λισαβόνας η κατάσταση ήταν εκ προοιμίου εξαιρετικά δύσκολη.

Η διοίκηση του Ολυμπιακού καλείται να δώσει ξανά όραμα στους οπαδούς της ομάδας. Δεν γίνεται να αλλάζει τους προπονητές σαν τα πουκάμισα (να έχει άλλον στην προετοιμασία, άλλον στα προκριματικά, άλλον στην πρώτη "στραβή", άλλον όταν το πράγμα ξεφύγει, άλλον όταν ακόμα προπορεύεται και με διαφορά στη βαθμολογία), δεν γίνεται ο Πρωταθλητής Ελλάδας να μην έχει έναν "Μήτρογλου" στην κορυφή της επίθεσης. Με... Βέλλιους, που ακούγονται για τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο, δουλειά δεν γίνεται και τον Ιανουάριο πρέπει να αποκτηθεί ένας γκολτζής σέντερ φορ, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαθούν και οι εντός συνόρων στόχοι.

Όσοι με διαβάζετε όλα αυτά τα χρόνια, γνωρίζετε την άποψή μου για τον Τάκη Λεμονή. Είναι το νούμερο ένα, για μένα, σε αφοσίωση, δέσιμο, προσφορά. Αν καταφέρει να βγάλει όλη τη σεζόν, βέβαια, θα είναι έκπληξη, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια ο άνθρωπος στον πάγκο του Ολυμπιακού κρίνεται αγώνα με τον αγώνα. Απίθανα πράγματα. Εκτιμώ, όμως, πως ο κύκλος του Έλληνα προπονητή στον Ολυμπιακό (σε αυτήν τη θέση) ολοκληρώνεται στο τέλος της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου. Και πρέπει να κλείσει αυτό το σπουδαίο κεφάλαιο με την κατάκτηση του όγδοου συνεχόμενου Πρωταθλήματος. Το όνομα του Τάκη Λεμονή πρέπει να γραφτεί δίπλα σε αυτό το ιστορικό ρεκόρ του συλλόγου. Του το χρωστάει η ιστορία του ποδοσφαίρου.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης οφείλει το καλοκαίρι (τότε χτίζονται οι ομάδες) του 2018 να δώσει τα "κλειδιά" του Ολυμπιακού σε έναν άφθαρτο ξένο προπονητή για να φτιάξει την ομάδα των επόμενων ετών. Να τον στηρίξει με πράξεις και να τον περιβάλλει με απόλυτη εμπιστοσύνη σε όσες κακοτοπιές και αν προκύψουν στην πορεία. Με κλειστό συμβόλαιο για δύο ή τρία χρόνια, χωρίς την άμεση εξάρτηση των αποτελεσμάτων. Προφανώς και σε αυτό το επίπεδο τα αποτελέσματα παίζουν τον πιο καθοριστικό ρόλο και βάσει αυτών λαμβάνονται οι αποφάσεις. Ωστόσο, δεν πάει άλλο. Δεν αρμόζει στον κορυφαίο ελληνικό σύλλογο να αλλάζει δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε προπονητές σε μία σεζόν. Στο τέλος, θα φοβάται ένας ξένος προπονητής υψηλού επιπέδου να έρθει και να δουλέψει στην ομάδα. Ζητείται ξεκάθαρο πλάνο. Χρειάζονται "γενναίες" αποφάσεις. Για τον Ολυμπιακό, μιλάμε.

*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Αντέδρασε, έδειξε χαρακτήρα, ταπείνωσε τη Φενέρ του Ομπράντοβιτς!

Είναι από τις νίκες που σου μένουν χαραγμένες στη μνήμη για καιρό, έστω και αν γνωρίζεις πως δεν πρέπει να παραμένεις περισσότερο από το επιτρεπτό όριο σε μία νίκη ή μία ήττα σε αυτήν τη μορφή (από την περυσινή σεζόν) της Ευρωλίγκας. Ο Ολυμπιακός απέδειξε στην έδρα της Φενέρμπαχτσε πως παραμένει ο πιο σκληρός και ο πιο μάγκας της διοργάνωσης. Μία θα πέφτει, δέκα φορές θα σηκώνεται. Έχει μοναδικό μέταλλο το ερυθρόλευκο σύνολο.

Σε αυτήν τη δύσκολη, ομολογουμένως, έδρα, κόντρα σε μία πολύ καλή ομάδα χωρίς ειδικό βάρος (για μένα) και ακριβοπληρωμένους μισθοφόρους, με μία κλασική διαιτησία Ομπράντοβιτς (100% υπέρ της ομάδας του και 100% εις βάρος του αντιπάλου), ΜΟΝΟ ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει. Στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, ο Θρύλος έπαιξε πολύ καλό μπάσκετ. Οι ερυθρόλευκοι έβγαλαν τον αθλητικό τους εγωισμό και έδειξαν για μία ακόμα φορά χαρακτήρα, ιδιαίτερα στην παράταση (όπως και όταν βρέθηκαν στο -13, στις αρχές της τρίτης περιόδου). Ήταν μία μαγκιόρικη και αντρίκεια νίκη. Οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα είχε καταρρεύσει αγωνιστικά, χάνοντας διαφορά 11 πόντων στο τελευταίο τρίλεπτο της κανονικής διάρκειας (έτσι όπως την έχασε, με δικά της λάθη, αλλά κυρίως λόγω ορισμένων εξοργιστικών αποφάσεων των τριών διαιτητών, με αποκορύφωμα τη λανθασμένη απόφαση που πήραν μέσω instant replay!). Ο Ολυμπιακός ήταν συμπαγής στο εξτρά πεντάλεπτο και κατέκτησε τη νίκη που δικαιούταν να είχε πάρει από την κανονική διάρκεια της αναμέτρησης. Με το δικό του υπερήφανο στυλ, ταπείνωσε την πανάκριβη τουρκική, στα χαρτιά, ομάδα.

Ο Γιώργος Πρίντεζης ήταν συγκλονιστικός, ο Μπράιαν Ρόμπερτς επιτέλους βγήκε μπροστά, ο Γιάνις Στρέλνιεκς προσαρμόζεται ολοένα και περισσότερο στο ρόλο του, ο Νίκολα Μιλουτίνοβ ήταν εκπληκτικός σε άμυνα και επίθεση, αλλά σπουδαία δουλειά έκανε και ο Κώστας Παπανικολάου, ο οποίος είχε μία γεμάτη παρουσία στην στατιστική υπηρεσία, ολοκληρώνοντας το ματς (εκτός των άλλων) με 6 ασίστ! Όταν μπαίνουν τα σουτ, τα πράγματα θα παίρνουν το δρόμο τους. Το θετικό είναι ότι και στα προηγούμενα παιχνίδια έβγαιναν ελεύθερα σουτ, απλά δεν έμπαινε η μπάλα μέσα.

Είναι ενοχλητική και τείνει να γίνει αποκρουστική η διαιτητική αβάντα στο "κατς" των ομάδων του Ομπράντοβιτς. Στο τελευταίο επτάλεπτο, όταν ο Ολυμπιακός ξέφυγε στο σκορ, αλλά και στην παράταση, οι άμυνες της Φενέρ ήταν στο όριο όχι μόνο του φάουλ, αλλά και του αντιαθλητικού παιξίματος. Οι βολές; 10-0 υπέρ των Τούρκων στα τελευταία δώδεκα λεπτά (και 24-11 συνολικά)! Και ο προκλητικός Ομπράντοβιτς είχε το θράσος να διαμαρτυρηθεί για τη διαιτησία. Δεν έχει μάθει να χάνει, ιδιαίτερα από τον Ολυμπιακό. Έχει κόμπλεξ ο άνθρωπος και όταν έρχεται σε δύσκολη θέση δίνει ρεσιτάλ μικρότητας. Ας... μαλλιάσει η γλώσσα μου, δεν θα σταματήσω να το αναφέρω. Γενικότερα, δεν με ενοχλεί τόσο η διαφορά στις ελεύθερες βολές. Αυτό που με τρελαίνει, είναι η διαφορετική αντιμετώπιση των διαιτητών και τα διαφορετικά κριτήρια που χρησιμοποιούν στις ομάδες.

Εννοείται πως θα υπάρξουν σκαμπανεβάσματα στην Ευρωλίγκα, αν και την περυσινή σεζόν ο Ολυμπιακός είχε (μαζί με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας) την πιο σταθερή παρουσία στη διοργάνωση. Παρατηρούμε, όμως, ότι όλες οι ομάδες μπορούν να χάσουν σε οποιαδήποτε έδρα και από οποιονδήποτε, κάποιες και με σκληρό τρόπο, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης στην έδρα της Μπασκόνια. Μέχρι το τέλος, θα φτάσει ο πιο συνεπής και ο πιο έτοιμος πνευματικά και σωματικά. Μου άρεσε, όμως, που η ομάδα αντέδρασε (επαναλαμβάνω, ειδικά στην παράταση) και έβγαλε τον τσαμπουκά που γουστάρουμε και έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από αυτή. Έγινε το 5-2 και συνεχίζουμε.

Επειδή επικρατεί μία σύγχυση. Θεωρώ πως η κριτική τις τελευταίες ημέρες στο μπασκετικό τμήμα από τους περισσότερους ήταν καλοπροαίρετη. Προφανώς, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Απλά, πείραξε μία ακόμα εντός έδρας ήττα από τον Παναθηναϊκό. Από μία ομάδα που έπαιξε κάκιστο μπάσκετ στο ΣΕΦ, έχει πολλά κενά στο έμψυχο δυναμικό της, και σε καμία περίπτωση δεν είναι ανώτερη του Ολυμπιακού. Πείραξε ο τρόπος, η τέταρτη διαδοχική ήττα από δαύτους, αλλά και η μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε για να οδηγηθούν σε βαθιά αγωνιστική κρίση.

Όσο για τον Κωστάκη, τον Σλούκα. Δεν αξίζει να του αφιερώσω ούτε ένα υστερόγραφο. Έχει τελειώσει για μένα, ας τολμήσει επιτέλους να κάνει το βήμα που θέλει απεγνωσμένα.

ΥΓ1: Ένας θρασύς (ή βαλτός) έγραψε στο προφίλ μου στο Facebook πως ήθελα να φύγει (!) ο Σφαιρόπουλος μετά την ευρωπαϊκή ήττα από τον Ολυμπιακό. Λες και τον ήξερα, λες και είχα συζητήσει μαζί του. Και ψεύτης και εκτός πραγματικότητας. Ίσα-ίσα που έχω γράψει πως ο "Σφαιρό" είναι ο μοναδικός προπονητής που έχει πονέσει τόσο πολύ τους Παναθηναϊκούς μετά τον Γιάννη Ιωαννίδη. Πήρε δρόμο, εννοείται, ο συγκεκριμένος από τη σελίδα μου.

ΥΓ2: Έχω βάλει πλάτη στο μπασκετικό τμήμα, όπως κάνω παντού και πάντα όταν βάλλεται ο Ολυμπιακός. Κηρύγματα, σε άλλους.

ΥΓ3: Ναι, έγραψα πως ο Μπράιαν Ρόμπερτς πρέπει να αντικατασταθεί. Μέχρι τον ευρωπαϊκό αγώνα στην Κωνσταντινούπολη (η αρχή είχε γίνει την περασμένη Κυριακή κόντρα στο Ρέθυμνο), δεν έδειχνε ότι είναι παίκτης για το επίπεδο του Ολυμπιακού. Ήταν εκτός ρυθμού, τόπου και χρόνου. Έπαιζε, κυριολεκτικά, πάρα πολύ άσχημα. Ήταν διστακτικός και έβγαζε (λογικά χωρίς να το θέλει) μία αδιάφορη εικόνα. Μακάρι να μας διαψεύσει όλους. Μακάρι να αποκτήσει διάρκεια στο παιχνίδι του και να είναι σε μόνιμη βάση ο επιθετικός και αποφασιστικός γκαρντ που θαυμάσαμε κόντρα στη Φενέρμπαχτσε. Έχω γράψει στο blog πως αυτός ο παίκτης διαθέτει επιθετικά χαρίσματα. Άλλωστε, τον είχαμε δει όταν έπαιζε στην Μπάμπεργκ. Απλά, μέχρι στιγμής, βρισκόταν εκτός κλίματος.

ΥΓ4: Ο Γιάνις Στρέλνιεκς έχει πάρει τα πάνω του το τελευταίο διάστημα και είναι ο Λετονός παικταράς που έκανε θραύση με την Μπάμπεργκ.

ΥΓ5: Οι Μαχμούτογλου, Γκιουλέρ, Ντουβεριόγλου και Αρνά, οι τέσσερις Τούρκοι της Φενέρ στη 12άδα, δεν αγωνίστηκαν καθόλου. Εντάξει, διαθέτει μεγάλο πορτοφόλι, αλλά με ποιον να ταυτιστεί ο οπαδός της τουρκικής ομάδας. Με τον Νικολό, τον Μέλι;

ΥΓ6: Με το καλό να γυρίσει και ο αρχηγός γιατί ο Βασίλης Σπανούλης έχει λείψει πολύ και θέλουμε να τον δούμε ξανά σύντομα στο παρκέ.

ΥΓ7: Γιατί τους "αναστήσαμε" ξανά, την περασμένη Παρασκευή, ρε γαμώτο...

Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Δεν γίνεται να χάνουμε από τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ και να μην τρέχει τίποτα

Κάποια πράγματα είναι καλό να σημειωθούν τώρα, που βρισκόμαστε ακόμα στις αρχές της σεζόν και ο Ολυμπιακός παραμένει στη διεκδίκηση και των τριών στόχων του (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρωλίγκα).

Σε ένα παράλληλο σύμπαν... Αν ο Ολυμπιακός έχανε από τον Παναθηναϊκό τέσσερις συνεχόμενες φορές (και ένα Πρωτάθλημα σε κατάμεστο γήπεδο), τρεις εκ των οποίων, διαδοχικές, στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης"... Θα απαιτούσαμε να φύγουν ο πρόεδρος, ο προπονητής, όλοι οι παίκτες, μηδενός εξαιρουμένου. Θα ζητούσαμε νέο πρόεδρο, νέο προπονητή, τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Μέσι, νέα γραφεία, νέο προπονητικό κέντρο, νέα αιρκοντίσιον, νέα πολύφωτα...

Στο μπάσκετ χάνουμε τέσσερις σερί φορές από τον Παναθηναϊκό, ένα Πρωτάθλημα σε γεμάτο ΣΕΦ, και τρεις διαδοχικές φορές στο γήπεδό μας (πέντε ήττες στο ΣΕΦ μέσα στο 2017, αν συνυπολογίσουμε και την ήττα στο Κύπελλο, τον περασμένο Ιανουάριο). Και δεν συμβαίνει τίποτα. Δεν τρέχει κάστανο. Δεν την πληρώνει κανείς. Δεν είναι λογικό να μην φταίει, έστω ένας. Να μην αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη. Θεωρούμαστε οι τρελοί του χωριού (ίσως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω πρώτο ενικό γιατί δεν βλέπω κάποιον άλλον να ασχολείται τόσο συχνά με την εγκληματική οργάνωση που έχει μαραζώσει το ελληνικό μπάσκετ) επειδή μας συμπεριφέρονται εξωαγωνιστικά (θεσμικά, διαιτητικά, τα πάντα όλα) λες και είμαστε καμιά συνοικιακή ομάδα και ΕΝΟΧΛΟΥΜΕ (ΕΝΟΧΛΩ)! Άκουσον-άκουσον.

Το ρόστερ της μπασκετικής ομάδας είναι εξαιρετικό, αλλά ήρθε ο σοβαρός τραυματισμός του Κιμ Τιλί, η μακρόχρονη απουσία του Βασίλη Σπανούλη (τις προάλλες έχασα μία είδηση στο ποδοσφαιρικό ρεπορτάζ και είμαι ακόμα σκασμένος, μέχρι σήμερα δεν έχω διαβάσει πουθενά τι πραγματικά συμβαίνει με τον αρχηγό και έχει να παίξει μπάσκετ από τις 4 Οκτωβρίου), ενώ κάποιοι παίκτες δεν ανταποκρίνονται στην αξία τους. Πρέπει να είμαστε η μοναδική ομάδα στην Ευρώπη, που ο πλέι-μέικερ της δεν μπορεί να κάνει μπάσιμο και να περάσει έστω έναν αντίπαλο, αφήνοντας την μπάλα στο καλάθι. Θυμάμαι τον Ρόμπερτς στην Μπάμπεργκ να τα "στάζει" από παντού, σε εμάς περνάει με το ζόρι το κέντρο. Τον Χόλις Τόμπσον, τον πιστεύω. Τον θεωρώ, τον πιο πλήρη φόργουορντ στην Ευρωλίγκα. Αδυνατώ, όμως, να πιστέψω ότι ένας παίκτης με 40% ποσοστό καριέρας στο τρίποντο, στο ΝΒΑ, σκέφτεται περισσότερο από όσο πρέπει όταν σηκώνεται για να σουτάρει (και σε πιο κοντινή απόσταση, σε σχέση με την Αμερική). Και για να τα λέμε όλα, πολλές φορές σουτάρει σαν αρχάριος και με μεγάλη διστακτικότητα. Δυσκολεύεται ακόμα και στην κίνηση (στη μηχανική του σουτ). Ο Τζαμέλ ΜακΛίν, επίσης, δεν είναι κακός παίκτης, αλλά δεν μου γεμίζει το μάτι. Χρειαζόμαστε κάτι πιο σκληρό στη θέση του σέντερ.

Δεν είναι τιμητικό για τον προπονητή του Ολυμπιακού να βλέπει την ομάδα του σε τρία διαδοχικά παιχνίδια να σκοράρει, αγκομαχώντας, 51, 56 και 62 πόντους αντίστοιχα και να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Να μην είναι σε θέση να βοηθήσει τους παίκτες του και να μοιάζει ανήμπορος. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει σημαντικές ευθύνες για αυτό που βλέπουμε. Δεν γίνεται οι ξένοι να επιλέγονται με κριτήρια (πέραν του οικονομικού, που δίχως αμφιβολία παίζει ρόλο) ποιος είναι καλό παιδί, έχει καλό χαρακτήρα... Δεν έρχονται για να βρουν γκόμενα και νύφη στην Ελλάδα, έρχονται για να παίξουν μπάσκετ. Και αν πίνουν και αν ξενυχτάνε, μπέσα, δεν με νοιάζει. Αρκεί να βάζουν την μπάλα στο καλάθι και να παίρνουν νίκες και Κούπες. Για αυτό καλοπληρώνονται, για να είναι συνεπείς στο παρκέ. Ο Ολυμπιακός, εδώ και χρόνια, δεν παίρνει σε σταθερή βάση πράγματα από τους περισσότερους ξένους του. Αραιά και που, μονάχα.

Ο ελληνικός κορμός είναι χρήσιμος για την ομάδα, αλλά δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά μόνο με την άμυνα. Και τον έχουμε υπερεκτιμήσει. Και αναλογικά να το δούμε, δεν έχει κατακτήσει όσους τίτλους θα μπορούσε και θα έπρεπε. Δεν έχουν επιτρέψει σε αυτούς τους παίκτες να κατακτήσουν αυτά που αξίζουν, αλλά δεν παρατηρώ αντίδραση και μάτι να γυαλίζει. Ναι, είναι σάπιο το ελληνικό μπάσκετ, όμως δεν μιλάει και κανείς. Έχω γίνει γραφικός για το πώς αντιμετωπίζεται η ομάδα. Κουράστηκα. Χάνουμε Κύπελλα, Πρωταθλήματα... Δεν είναι λογικό να τα βλέπουμε όλα μέλι-γάλα και οι πρωταγωνιστές να μένουν αμέτοχοι, τηρώντας αδιάφορη στάση.

Εγώ, τα μέλη του ελληνικού κορμού τα θέλω όταν έρχεται ο Λοτζέσκι μέσα στο αθλητικό τους σπίτι και διαμαρτύρεται, πανηγυρίζει... Και δεν αντιδράει κανείς... Ο Ματ, που όταν ήταν στον Ολυμπιακό, τον κοίταγες στα μάτια και κοκκίνιζε σαν κοριτσάκι. Να του κολλήσουν το πρόσωπο στη μούρη, να βγάλουν τσαμπουκά, να τον παίξουν μία δυνατή άμυνα, να του κάνουν και ένα αντιαθλητικό φάουλ. Να καταλάβει που έχει έρθει αυτός και οι όμοιοί του... Τόσους τίτλους σας έχουν κλέψει, τόσες φορές έχουν κλέψει τον ιδρώτα σας. Δεν σας πειράζει; Δεν σας θυμώνει; Δεν έχετε εγωισμό; Και εμείς αγαπάμε το παιχνίδι (we love this game, yeah), αλλά το παιχνίδι που παίζεται επί όσοις όροις και δεν έχει σημαδεμένη τράπουλα. Αναφέρομαι γενικότερα και όχι στην αποψινή δίκαιη ήττα στην Ευρωλίγκα.

Εντάξει, δεν εμπνέει οπαδικά το ΣΕΦ, αλλά τον οπαδό του Ολυμπιακού, τον έχει σκεφτεί κανείς; Πάντα, είναι ο κακός της υπόθεσης όταν (κακώς) ξεφεύγει η κατάσταση στο ΣΕΦ και γίνονται επεισόδια, με τους ηθικούς αυτουργούς αυτών να τους γνωρίζουμε όλοι, αλλά να μένουν ατιμώρητοι και να μην ασχολείται ψυχή. Χάνουμε διαδοχικά από τον Παναθηναϊκό και βλέπω μία απάθεια από όλους. Δεν γίνεται να βρίζουν εν χορώ τη σύζυγο του συμπαίκτη, του αρχηγού σου, του ανθρώπου που μοιράζεστε την ίδια καθημερινότητα επί δέκα μήνες το χρόνο (μία γυναίκα που έχει φέρει στον κόσμο πέντε ζωές), και να πηγαίνεις διακοπές μαζί τους το καλοκαίρι, συμμετέχοντας και σε events, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Όταν ολοκληρωθεί η καριέρα τους, ας κάνουν ό,τι γουστάρουν.

Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μία απόσταση (ίσως και διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων και των καταστάσεων) από τη διοίκηση του Ολυμπιακού, τους Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο, με μερίδα φιλάθλων της ομάδας. Θέλετε να τους πούμε οργανωμένους, ας τους πούμε. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να μεταβώ εγώ στο σπίτι ενός ξένου ανθρώπου και να κάνω ό,τι θέλω. Είμαι φιλοξενούμενος και υποχρεωμένος να τον σεβαστώ. Δεν μπορεί, λοιπόν, να έρχεται στο ΣΕΦ ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και να σουλατσάρει ανενόχλητος. Να σε κράζει, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, και να μην αντιδράς, να σου έχει στερήσει τόσους τίτλους και να μην αντιδράς. Υπάρχει διαφορά φιλοσοφίας, αλλά είναι το μοναδικό τμήμα που κρατάει τον αιώνιο αντίπαλο "ζωντανό". Έχουμε χάσει πολλές ευκαιρίες για να τους στείλουμε στα... τάρταρα. Στην κόντρα, αντιδράς με κόντρα. Στην επίθεση, με επίθεση. Χτύπα το χέρι στο τραπέζι. Προκάλεσε τον φόβο στον αντίπαλο. Έχουν μαζευτεί πολλά περιστατικά και οι περισσότεροι φίλαθλοι της ομάδας έχουμε φτάσει στα όριά μας.

Δεν ξέρω, ειλικρινά, αν πρέπει να φύγει τώρα ο Σφαιρόπουλος. Με έχει μπερδέψει. Σίγουρα, θα άλλαζα τον Ρόμπερτς με έναν κοντό-μαμούνι να μην τον προλαβαίνουν οι αντίπαλοι. Να πασάρει, να μπουκάρει, να δημιουργεί, να σουτάρει. Πάνω από όλα, όμως, χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας. Τι να κάνουμε... Ο Παναθηναϊκός είναι ο μεγάλος μας αντίπαλος. Και πρέπει να τον κερδίζουμε παντού. Ούτε υποδοχή με ροδοπέταλα, ούτε σέλφις με αντιπάλους. Είναι ό,τι πιο προκλητικό και αλαζονικό έχει υπάρξει στον ελληνικό αθλητισμό έχει στερήσει από τον Ολυμπιακό τίτλους που δικαιούνταν οι ερυθρόλευκοι στο παρκέ. Τελεία και παύλα. Η σεζόν είναι μεγάλη και θα ανταμώσουμε ξανά μαζί τους.

ΥΓ: Τώρα που δεν αγωνίζεται λόγω τραυματισμού, ας εκτιμήσουμε λίγο παραπάνω την αξία του Βασίλη Σπανούλη. Του ανθρώπου και αθλητή, που άλλαξε την ιστορία του Ολυμπιακού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, και τους πονάει περισσότερο από όλους εδώ και επτά χρόνια.

*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

ΟΙ 45 ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΛΕΜΟΝΗ ΣΤΟΝ «ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΟ» ΠΑΓΚΟ

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΚΑΡΑΓΚΑΝΗΣ

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 57ΧΡΟΝΟΥ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ, ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΘΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

ΒΕΛΤΙΩΣΕ ΤΗΝ ΟΜΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, ΕΔΩΣΕ ΣΥΝΟΧΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΛΟΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΡΑΞΕΙΣ. ΚΑΙ Ο ΛΕΜΟΝΗΣ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥ

Ως άνθρωπος των ειδικών αποστολών, ανέλαβε ξανά τον Ολυμπιακό σε μία κρίσιμη περίοδο. Στις 25 Σεπτεμβρίου, μία ημέρα μετά την αναπάντεχη (βάσει εξέλιξης σκορ) ήττα από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Ο Τάκης Λεμονής «σήκωσε τα μανίκια» και κατευθείαν «κολύμπησε στα βαθιά». Αλλωστε, όταν το πρώτο επίσημο ματς είναι με τη Γιουβέντους στο Τορίνο, δεν μπορείς ούτε να κάνεις, ούτε να σκεφτείς πολλά πράγματα.

Ο Ελληνας προπονητής συνάντησε μία ντεφορμέ ομάδα, που παρουσίαζε μία εικόνα-«σκορποχώρι» μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Το πρώτο του μέλημα ήταν να συμμαζέψει την κατάσταση από τακτικής πλευράς. Ο Ολυμπιακός ήταν αδούλευτος σε άμυνα και επίθεση. «Είναι πιο εύκολη η δουλειά του προπονητή όταν παίζεις πιο αμυντικά. Αμύνεσαι και προσπαθείς να σχεδιάσεις κάποιες κόντρα επιθέσεις. Τη δημιουργία σε κλειστές άμυνες πρέπει να τη δουλέψουμε πολύ» είχε πει για το παιχνίδι με τη Γιουβέντους και τους δύο αγώνες με την Μπαρτσελόνα.

Κατά τη διάρκεια της διακοπής στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου, ο Λεμονής έριξε το βάρος στη βελτίωση της φυσικής κατάστασης και των αντοχών της ομάδας. Ενα κομμάτι που επωμίστηκε ο γυμναστής και συνεργάτης του κόουτς, Γιάννης Ντουρουντός. Υστερα από 45 ημέρες και 9 αγώνες στην τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού, ο απολογισμός είναι 4 νίκες, μία ισοπαλία, 4 ήττες (οι δύο εξ αυτών, βέβαια, από Μπαρτσελόνα και Γιουβέντους). Η διαφορά στη μεσοαμυντική λειτουργία είναι υπαρκτή και δεδομένη, καθώς οι γραμμές βρίσκονται πιο κοντά μεταξύ τους και οι Πειραιώτες έχουν περιορίσει σημαντικά την επιθετική μετάβαση των αντιπάλων τους, βελτιώνοντας παράλληλα το δικό τους αμυντικό transition.

«ΑΝΟΙΞΕ» ΤΟ ROTATION

Η ανάδειξη του Παπ Αμπού Σισέ πιστώνεται απόλυτα στον Τάκη Λεμονή. Ο Σενεγαλέζος στόπερ ήταν «εξαφανισμένος» επί εποχής Μπέσνικ Χάσι, αλλά το νέο προπονητικό επιτελείο έβγαλε στον «αφρό» αυτό το σπουδαίο ταλέντο, αξιοποιώντας σε πολύ μεγάλο βαθμό ολόκληρο το έμψυχο δυναμικό. Αν εξαιρεθεί ο Χρβόγε Μίλιτς, ο οποίος δεν δείχνει ότι μπορεί να προσφέρει, δεν υπάρχει παίκτης που δεν πήρε την ευκαιρία του ή μπορεί να αισθάνεται αδικημένος (ο Γιάγκος Βούκοβιτς αντιμετώπισε μία βαριά θλάση και ήταν αναμενόμενο να υποχωρήσει σε έσχατη λύση για το κέντρο της άμυνας).

Ο 57χρονος τεχνικός ανέβασε την ψυχολογία της ομάδας και των παικτών, που έχουν αρχίσει να πιστεύουν στις δυνατότητές τους και τη συνολική δουλειά πάνω στο χορτάρι. Το ρόστερ δεν είναι κακό, όπως φαινόταν μετά την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και μέχρι την ήττα από την ΑΕΚ. Κάθε άλλο... Ετσι, σιγά-σιγά η ποιότητα και η δυναμική του «ερυθρόλευκου» έμψυχου δυναμικού έχουν αρχίσει να αναδεικνύονται. Ο Ολυμπιακός έχει αποκτήσει ένα σταθερό κορμό επτά-οκτώ ποδοσφαιριστών και μία ταυτότητα στο παιχνίδι του.

Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Υπάρχει ένας άτυπος νόμος στο ποδόσφαιρο: κάποιοι παίκτες και προπονητές είναι προορισμένοι για μία ομάδα. Εχουν ταυτιστεί με μία ιδέα στη ζωή τους. Και ο Τάκης Λεμονής είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τον «ηλεκτρικό» πάγκο (της τελευταίας διετίας) του Ολυμπιακού. Γνωρίζει τα αποδυτήρια της ομάδας όσο κανείς και φρόντισε άμεσα να δείξει στους παίκτες ότι τους «βλέπει» όλους. Κέρδισε την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό τους, χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Απλά, προκάλεσε τον ποδοσφαιρικό τους εγωισμό και έκανε τους «ερυθρόλευκους» ξανά ομάδα. Το παράδειγμα του Κώστα Φορτούνη είναι ενδεικτικό: ο χαρισματικός Ελληνας μεσοεπιθετικός έμεινε στην αρχή στον πάγκο και την εξέδρα. Στα πρώτα δύο παιχνίδια του Λεμονή κόντρα σε Γιουβέντους και Ατρόμητο. Από εκεί και πέρα, άλλαξε το «τσιπ» και ο Φορτούνης αποδεικνύει πόσο σημαντικός παίκτης είναι για τον Ολυμπιακό.

ΜΟΝΟ ΝΙΚΕΣ ΕΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 2017

Η δεύτερη διαδοχική διακοπή λόγω των Εθνικών ομάδων έρχεται σε ένα ακόμα καλό σημείο. Η ομάδα θέλει ακόμα περισσότερη δουλειά από τη μέση και μπροστά προκειμένου να γίνει πιο κυριαρχική και αποτελεσματική στο παιχνίδι της. Ωστόσο, οι νίκες είναι αυτές που φέρνουν σταθερότητα και καλό κλίμα. Μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό, το πρόγραμμα στο πρωτάθλημα είναι ευνοϊκό και υπάρχει η δυνατότητα για να καλυφθεί το χαμένο έδαφος στη βαθμολογία. Ηδη, το πρώτο εμπόδιο (Πλατανιάς) ξεπεράστηκε. Απομένουν άλλα πέντε παιχνίδια μέχρι τα Χριστούγεννα, στα οποία πρέπει να κατακτηθεί το απόλυτο των βαθμών. Γνωρίζει και ο ίδιος ο προπονητής πως η ασφάλεια και η σταθερότητα έρχονται μόνο μέσα από τα αποτελέσματα και καλώς ή κακώς οι νίκες είναι αυτές που δίνουν σιγουριά στην ομάδα και δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια.

*Το θέμα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Sportime, την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017.

*Η φωτογραφία στο κείμενο είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Θρυλική "μπάτσα"!

Αρχίζω αυτό το blog με το αυτονόητο: ο Ολυμπιακός δεν πανηγυρίζει ισοπαλίες. Μόνο ΝΙΚΕΣ και ΤΙΤΛΟΥΣ. Από όποια σκοπιά και να το δούμε, όμως, το ισόπαλο 0-0 κόντρα στην πανίσχυρη Μπαρτσελόνα είναι ένα τεράστιο αποτέλεσμα! Ακόμα και στην προβληματική του σεζόν, ο Πρωταθλητής Ελλάδας στέκεται στο ύψος του και στις 22 Νοεμβρίου έχει μία τελευταία ευκαιρία στην έδρα της Σπόρτινγκ Λισαβόνας για να διεκδικήσει την τρίτη θέση και την ευρωπαϊκή συνέχεια μέσω του Europa League, στον πιο δύσκολο όμιλο του Champions League που συμμετείχε ποτέ.

Μόνο με την... ωραία τρέλα που κουβαλάει αυτή η ομάδα θα μπορούσε να σταματήσει την Μπαρτσελόνα. Και αν στο πρώτο ημίχρονο, όπου υπήρχαν δυνάμεις υπήρχε περισσότερο καθαρό μυαλό στην τελική πάσα και εκτέλεση, ίσως το αποτέλεσμα να ήταν ακόμα καλύτερο! Νικηφόρο! Ο φετινός Ολυμπιακός, ο οποίος δέχεται με χαρακτηριστική ευκολία γκολ, υποχρέωσε τη φημισμένη αυτή ομάδα να μη βρει το δρόμο προς τα δίχτυα για πρώτη φορά από τις 16 Αυγούστου και τον επαναληπτικό του ισπανικού Σούπερ Καπ κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης (στο "Σαντιάγκο Μπερναμπέου"). Επίσης, η Μπαρτσελόνα απέτυχε να σκοράρει σε παιχνίδι ομίλων του Champions League ύστερα από 5 ολόκληρα χρόνια και ένα παιχνίδι απέναντι στην Μπενφίκα, στις 5 Δεκεμβρίου του 2012 (0-0 στη Βαρκελώνη). Έκτοτε, ακολούθησαν 21 αγώνες!

Ναι, η τακτική ήταν αμυντικογενής. Οι παίκτες έπαιζαν, κυρίως, πίσω από την μπάλα. Ούτε εγώ θέλω να βλέπω τον Ολυμπιακό να αγωνίζεται δίχως σέντερ φορ. Με έναν, όμως, μόλις διαθέσιμο κεντρικό επιθετικό στον πάγκο, και σε κακή αγωνιστική κατάσταση (Τζούρτζεβιτς), η απόφαση του Τάκη Λεμονή ήταν μονόδρομος. Οι εποχές έχουν αλλάξει και η ψαλίδα έχει ανοίξει για τα καλά λόγω των τρελών ποσών που διακινούνται στο ποδόσφαιρο. Η χρηματιστηριακή αξία της Μπαρτσελόνα ανέρχεται στα 706.50 εκατομμύρια ευρώ (σύμφωνα με το transfermarkt). Σε αυτό, τελειώνουν όλα. Τα λόγια είναι περιττά. Αν παίξεις ανοιχτά αυτήν την ομάδα, μπορεί να σε συντρίψει σε δευτερόλεπτα. Υπάρχει ένα γκρουπ οκτώ-εννέα ομάδων (Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους, Ρεάλ Μαδρίτης, Παρί Σεν-Ζερμέν, Μάντσεστερ Σίτι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπάγερν Μονάχου, Νάπολι, Τότεναμ), το οποίο μπορεί να σε διαλύσει αγωνιστικά, αν σε βρει μπόσικο. Εδώ η Σπόρτινγκ, στην πρεμιέρα του γκρουπ, έμοιαζε σαν την Μπαρτσελόνα επειδή ο Μπέσνικ Χάσι παρέταξε έναν Ολυμπιακό χωρίς πνευματική ετοιμότητα και τακτικό σχέδιο, με την τετράδα της άμυνας να βολοδέρνει στη σέντρα.

Οι Μποτία, Ταχτσίδης και Προτό είχαν συγκλονιστική απόδοση, με τον Κούτρη να ακολουθεί. Ο Ολυμπιακός δεν είχε άλλη επιλογή από το να δώσει βάση στην άμυνα. Χωρίς να παίξει το ταμπούρι άλλων ελληνικών ομάδων και προηγούμενων ετών, με πέντε παίκτες στην άμυνα και πετώντας στην μπάλα στην εξέδρα, προσπαθούσε να κλείσει χώρους και να κλέψει μπάλες για να βγει στις αντεπιθέσεις, αλλά και να απειλήσει μέσω των στατικών φάσεων. Είδαμε σε πέντε-έξι περιπτώσεις και στους δύο αγώνες με την Μπαρτσελόνα, πώς έβγαιναν οι Καταλανοί στην επίθεση όταν ο Ολυμπιακός έπαιζε ψηλά και έδινε χώρους στους αντιπάλους του. Με δύο-τρεις πάσες, Μέσι και Σουάρες πατούσαν περιοχή για πλάκα!

Είναι ένα αποτέλεσμα που αποδεικνύει πως ο Ολυμπιακός παραμένει ο άξιος εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Ευρώπη. Κάποιοι "καναπεδάτοι" ονειρεύονταν εξευτελιστικές ήττες από την Μπαρτσελόνα και τη Γιουβέντους για να πάρουν και αυτοί καμιά χαρά, αλλά ο Θρύλος αγωνίστηκε για την ιστορία και την τιμή του, παίρνοντας εξαιρετικό βαθμό. Πόνεσε πολύ. Αυτοί που περίμεναν ήττες με συντριπτικά σκορ και τους "ερυθρόλευκους" να τερματίζουν χωρίς βαθμό στο πιο δύσκολο γκρουπ ελληνικής ομάδας στο Champions League, προσγειώθηκαν ανώμαλα. Και ο Τάκης Λεμονής πιστώνεται πως παρουσίασε μία ομάδα με συνοχή. Συμπαγή. Κάτι που αν είχε γίνει και στην πρεμιέρα στο Ναό κόντρα στη Σπόρτινγκ, ο Ολυμπιακός θα είχε ακόμα μεγαλύτερη τύχη για την κατάληψη τουλάχιστον της τρίτης θέσης στον όμιλο.

Έτσι θέλουμε να βλέπουμε την ομάδα: να παίζει στο... κόκκινο και με απαράμιλλο πάθος. Η αυταπάρνηση και η μαχητικότητα είναι στο αίμα όλων μας. Δεν είναι και μικρό πράγμα να κρατάς στο μηδέν την καλύτερη επίθεση του κόσμου. Ας είναι αυτή η εμφάνιση και αυτό το αποτέλεσμα η απαρχή μιας αντεπίθεσης για την αναρρίχηση στην κορυφή του ελληνικού Πρωταθλήματος. Το έμψυχο δυναμικό είναι πολύ καλό και αυτοί οι παίκτες έχουν αδικήσει τους εαυτούς τους. Ιδιαίτερα στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, όπου είχαν μία ακόμα εχθρική διαιτησία στη σεζόν από τον Παπαπέτρου.

Κλείνοντας, δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην εκπληκτική ατμόσφαιρα που ζήσαμε στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης". Το κορεό κάλυπτε όλο το γήπεδο και συγκλόνισε, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Η υποστήριξη ήταν μοναδική και θύμισε αγώνες προηγούμενων ετών, όπου ο αντίπαλος δεν... έπαιρνε ανάσα. Απίστευτη κερκίδα, με εκπληκτικό παλμό σε ολόκληρη τη διάρκεια της αναμέτρησης. Ήταν στιγμές όπου ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και σε καθήλωνε. Έπαιξε "μεγάλη μπάλα" ο ανεπανάληπτος λαός του Ολυμπιακού!

*H φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Αυτή η σύνθεση διεκδικούσε τίτλο(υς)!

Σε τέσσερις θέσεις θα ήθελα κάτι διαφορετικό (και καλύτερο) σε ό,τι αφορά τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Για να έχουμε και καλύτερη τύχη στο Champions League και γενικότερα για διάκριση στην Ευρώπη. Ένα γρήγορο στόπερ τύπου Μανωλά ή Ρέτσου, ένα εξάρι στυλ Μιλιβόγιεβιτς, έναν winger όπως ο Γκαλέτι και ο Μιραλάς (αν και ο Βέλγος παίζει για πλάκα σε όλες τις θέσεις της μεσοεπιθετικής γραμμής), και έναν σέντερ φορ-γκολτζή όπως ο Μήτρογλου (πόσο λείπεις, ρε Κώστα).

Ωστόσο, το έμψυχο δυναμικό του Ολυμπιακού είναι ποιοτικό και παραμένει το καλύτερο στην Ελλάδα. Πάρτε ως παράδειγμα την εντεκάδα στον αγώνα Κυπέλλου με τον Αχαρναϊκό στο γήπεδο της Νεάπολης (οι ερυθρόλευκοια εξασφάλισαν την πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης). Μία εναλλακτική σύνθεση, καθώς κανένας από τους έντεκα αυτούς παίκτες (κάποιες πιθανότητες έχει μόνο ο Καρσελά) δεν προορίζεται για βασικός στο ντέρμπι του Σαββάτου (28/10) με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο. Αυτό το σχήμα διεκδικούσε για πλάκα τους τίτλους εντός συνόρων. Και το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Με τον Καπίνο στο τέρμα. Τους Φιγκέιρας και Μίλιτς στα δύο άκρα της άμυνας. Τους Νικολάου και Βούκοβιτς στο κέντρο της άμυνας (οκ, σπάνια παίζουν δύο αριστεροπόδαροι μαζί στην... καρδιά της οπισθοφυλάκης, αλλά αναφέρομαι στην ποιότητα που έχουν ως ποδοσφαιριστές). Οι Ταχτσίδης, Ζιλέ και Μαρτίνς στη μεσαία γραμμή και οι Καρσελά, Μάριν, Τζούρτζεβιτς μπροστά. Με τους Ζντιέλαρ, Εμενίκε, Βρουσάι να αγωνίζονται ως αλλαγή.

Η δυναμική του ρόστερ πρέπει να αναδειχθεί και σιγά-σιγά αυτό γίνεται από τον Τάκη Λεμονή. Η δουλειά του προπονητή είναι πολύπλευρη και ένα από τα κομμάτια που οφείλει να εστιάζει αφορά την αξιοποίηση του υλικού που έχει στα χέρια του. Είναι σημαντικό να κρύβονται ως ένα βαθμό οι αγωνιστικές αδυναμίες και να αναδύονται τα δυνατά στοιχεία και "χαρτιά" στο παιχνίδι των Πρωταθλητών Ελλάδας.

Η ομάδα βρίσκει το δρόμο της ύστερα από έναν "αυτοκαταστροφικό" Σεπτέμβριο. Συνεχίζουμε...

ΥΓ1: Ο Ταχτσίδης δεν λειτούργησε ομαδικά γενικότερα στη Νίκαια και ειδικότερα στη φάση που έπρεπε να "σπάσει" την μπάλα στον Τζούρτζεβιτς, ο οποίος βρισκόταν ολομόναχος και πρόσωπο με το τέρμα, στο ύψος της μικρής περιοχής. Ο Σέρβος δεν πατάει γερά, τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά, αλλά δεν τον θεωρώ κακό επιθετικό. Αυτήν τη στιγμή είναι μπλοκαρισμένος και μόνο μέσα από τα γκολ θα βρει τον εαυτό του.

ΥΓ2: Ο Μαρτίνς ήταν το κορυφαίο "οκτάρι" στο πρώτο μισό του περσινού Πρωταθλήματος και τώρα βρίσκει σπάνια μία θέση στην αποστολή. Αυτό λέει πολλά για την ποιότητα του ρόστερ. Αρκεί να υπάρχει στην άκρη του πάγκου ο κατάλληλος άνθρωπος για να το διαχειριστεί.

ΥΓ3: Ο Καρσελά είχε διάθεση και επιτέλους έδωσε την πρώτη του ασίστ σε επίσημο αγώνα. Πρέπει να ανεβάσει στροφές γιατί δεν τον βλέπω καλά τον Μαροκινό εξτρέμ, ακόμα και ενόψει Γενάρη.

ΥΓ4: Ο αντίπαλος ήταν αδύναμος, ο Ολυμπιακός νίκησε άνετα τον Αχαρναϊκό με 3-0, αλλά κρατάω το δεύτερο διαδοχικό μηδέν στην άμυνα. Η ομάδα έχει "πονέσει" από την ευκολία με την οποία δέχεται γκολ. Ήταν μόλις η 4η φορά σε 17 επίσημα ματς, όπου οι ερυθρόλευκοι διατήρησαν ανέπαφη την εστία τους.

ΥΓ5: Δεν έχω τηρήσει μία υπόσχεση: να τα λέμε πιο συχνά μέσα από το blog. Όχι μόνο για τα αθλητικά, έτσι. Θα προσπαθήσω να φανώ πιο συνεπής από εδώ και πέρα.

*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Πρωταθλητισμός, τι δύσκολο πράγμα

Ο πρωταθλητισμός δεν είναι για όλες τις ομάδες. Πρέπει να τον έχεις στο dna σου. Η κορυφή δεν είναι για όλους. Είναι για αυτούς που ξέρουν να ανεβαίνουν σε αυτή και να παλεύουν για να παραμείνουν εκεί παρά τις αντιξοότητες. Στη θέα της πρωτιάς, η πλειοψηφία... ζαλίζεται. Ο Ολυμπιακός είναι γεννημένος νικητής. Η καλύτερή του, να τους βλέπει όλους από ψηλά. Η καλύτερή του, επίσης, να τον θεωρούν οι αντίπαλοί του τελειωμένο. Ο Θρύλος "τρέφεται" από το μίσος των άλλων. Και όταν τον αμφισβητούν, αντί να επηρεάζεται, αυτός χαλυβδώνεται. Παίρνει δύναμη από τον λαό του και από τα μεγάλα λόγια των αντιπάλων του. Ο ΠΑΟΚ ερχόταν στο Φάληρο για το +7 και επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη μόλις στο +1.

Μέσα σε τρεις εβδομάδες, η τάξη στην κατάταξη της Super League αποκαταστάθηκε. Εκτός αν πιστεύετε πως ο πολύ καλός και πρωτοπόρος Ατρόμητος θα κόψει στο τέλος πρώτος το νήμα. Στο, πραγματικά, κακό του "φεγγάρι", ο Ολυμπιακός δεν πλήρωσε τα λάθη που έγιναν. Έχει ένα βαθμό λιγότερο από τον ΠΑΟΚ, τους ίδιους πόντους με την ΑΕΚ, και τέσσερις περισσότερους από τον Παναθηναϊκό. Μία ΑΕΚ, που θα μπορούσε να βρίσκεται ακόμα και στο +8 από τους Πρωταθλητές Ελλάδας, ύστερα από 8 αγωνιστικές, αλλά υπέστη δύο ήττες (από Αστέρα Τρίπολης και Ατρόμητο) και δεν νίκησε στην Ξάνθη (ισοπαλία)! Πλημμύρα και ζαλάδα, με θέα την πρωτιά, μέσα σε μόλις τρεις αγωνιστικές.

Η ήττα από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, όταν το 0-2 έγινε 3-2, ήταν αυτή που επίσπευσε τις διαδικασίες. Ο Μπέσνικ Χάσι νόμιζε πως θα βγάλει τη σεζόν επειδή επιτεύχθηκε ο πρώτος στόχος της ποδοσφαιρικής χρονιάς και βοήθησε στην επιστροφή του Ολυμπιακού στη φάση των ομίλων του Champions League, αλλά το Πρωτάθλημα είναι αυτό που πάντα θα μας... καίει. Ο Τάκης Λεμονής δεν είναι θαυματοποιός: είναι, όμως, κανονικός προπονητής και συμμάζεψε την κατάσταση. Η ομάδα δεν έχει κακό ρόστερ, ίσα-ίσα. Απλά, από ένα σημείο και μετά με την προηγούμενη τεχνική ηγεσία, οι παίκτες φαίνονταν κακοί και ανεπαρκείς αγωνιστικά για να προσφέρουν. Με την αναρχία που επικρατούσε στην ομάδα (σε αγωνιστικό και τακτικό επίπεδο), σε Τορίνο και Βαρκελώνη τα πράγματα θα ήταν εξαιρετικά ζόρικα και το κοντέρ θα... έγραφε πολλά. Ο Λεμονής έριξε το βάρος στην τακτική και οι αναμενόμενες ήττες από Γιουβέντους και Μπαρτσελόνα ήρθαν δύσκολα και με το μικρότερο δυνατό αγωνιστικό κόστος. Η ήττα από τον Ατρόμητο στο Φάληρο ήταν εκτός προγράμματος, αλλά η κανονικότητα επέστρεψε με τις νίκες κόντρα σε Πανιώνιο και ΠΑΟΚ. Βοήθησε, βέβαια, και η ανικανότητα των υπολοίπων να "χτίσουν" μία διαφορά, τώρα που ο Ολυμπιακός δεν είναι στα καλύτερά του.

Το θετικό στοιχείο που κρατάω, πέρα από τη νίκη κόντρα στους Θεσσαλονικείς, το πολύτιμο μηδέν στην άμυνα, την υπεροχή στο τακτικό κομμάτι και την καρδιά πρωταθλητή που επέδειξαν οι ερυθρόλευκοι, είναι πως όλοι οι νεοφερμένοι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού κατάλαβαν, πια, που έχουν έρθει. Τι σημαίνει να αγωνίζονται στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης", να υπερασπίζονται αυτά τα χρώματα, αυτόν τον τεράστιο και μοναδικό λαό. Τι σημαίνει για εμάς η κατάκτηση του 45ου Πρωταθλήματος στην ιστορία του συλλόγου και όγδοου συνεχόμενου, κάτι που θα αποτελέσει ιστορικό ρεκόρ εντός συνόρων. Σε ένα οριακό παιχνίδι, απέδειξαν ότι μπορούν να διαχειριστούν και να ανταπεξέλθουν στην πίεση. Δεν υπήρχε "αύριο", η νίκη ήταν μονόδρομος.

Το πάθος και η ψυχή που έβγαλε η ομάδα σε αυτό το ματς είναι ο οδηγός για τη συνέχεια. Η ερυθρόλευκη και ριγωτή φανέλα, είναι βαριά και ασήκωτη. Το εμπέδωσαν αυτοί που έπρεπε την περασμένη Κυριακή. Όταν βλέπεις τον Βέλγο, Μπιορν Ένγκελς (προέρχεται από μία χώρα που δεν είναι και η πιο... θερμόαιμη της Ευρώπης), να παθιάζεται έτσι και να πανηγυρίζει το γκολ και τη νίκη σαν να έχει γεννηθεί στα Καμίνια, δεν υπάρχει κάτι άλλο να αναφέρεις. Πραγματικά, αυτή η φανέλα και αυτό το σήμα στην καρδιά σε μεταμορφώνουν και σε αναζωογονούν: σου βγάζουν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Θες να τα δώσεις όλα πάνω στο χορτάρι για την επίτευξη του στόχου και το καλό της ομάδας. Να επιστρέψεις την ανιδιοτελή αγάπη που δέχεσαι από τα εκατομμύρια των Ολυμπιακών οπαδών στον πλανήτη, καθώς σε θεωρούν τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο, επειδή απλά αγωνίζεσαι στην αγαπημένη του ομάδα.

ΥΓ: Γενικότερα, η περασμένη Κυριακή, ήταν μία σπουδαία ημέρα. Από το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα, μέχρι και το βράδυ. Ήταν ένα 24ωρο γλέντι.

*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Η βρώμικη ψυχή πώς πλένεται;

Όχι. Δεν θα τους κάνω τη χάρη. Περίμεναν αυτήν την ημέρα να λυγίσω και να αρχίσω να κλαίω τη μοίρα μου πάνω σε ένα πληκτρολόγιο. Τί νομίζετε; Πώς μόνο εμένα έχει σημαδέψει η 15η του Οκτώβρη, του 2015; "Κρίμα", για την... προσμονή τους. Έπεσαν σε τοίχο. Βουνό, για την ακρίβεια.

Πέρασαν δύο χρόνια. Δύο σκληρά χρόνια για εμένα. Και, λογικά, θα συνεχίσουν να είναι. Έχω μετρήσει φίλους και εχθρούς. Η πλάστιγγα γέρνει συντριπτικά (αν όχι ολοκληρωτικά) υπέρ των δεύτερων. Μέσα από τα ζόρια, όμως, έγινα πολύ πιο δυνατός. Είμαι και εγώ σκληρός. Κανένας δεν μπορεί να με λυγίσει.

Δεν περίμενα ότι θα χαρεί τόσος κόσμος με εκείνη την απόλυσή μου. Τη διπλή απόλυση, καθώς έχασα δύο δουλειές μέσα σε ένα μήνα (στις οποίες έδωσα όλο τον εαυτό μου), όχι γιατί δεν ήμουν καλός σε αυτές. Ο ΠΣΑΤ, άλλωστε, συνηθίζει να δείχνει την ευαισθησία του και να βγάζει ανακοινώσεις συμπαράστασης στους απολυθέντες συναδέλφους και καταδίκης των "αιμοδιψών" εργοδοτών μόνο όταν πρόκειται για φίρμες. Λες και εμείς δεν είμαστε... Άλλος ο "θεός" των συγκεκριμένων και άλλος ο δικός μας, των κοινών θνητών, που δεν τα έχουμε καλά με όλους.

Για την 15η του Οκτωβρίου έχω λόγο να χαίρομαι και να υπερηφανεύομαι. Πριν από 16 χρόνια, τέτοια ημέρα του 2001, μπήκα στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας. Και είμαι ακόμα εδώ.

ΥΓ: "Το άπλυτο κορμί, το πλένεις. Καθαρίζει. Η βρώμικη ψυχή πώς πλένεται;". Μενέλαος Λουντέμης.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Η εξοργιστική αφέλεια και το μοναδικό ελαφρυντικό

Όταν ένας αγώνας "στραβώνει" από το 2ο λεπτό, με τον αντίπαλο να πετυχαίνει γκολ (από επιθετικό φάουλ) στην πρώτη ευκαιρία του στην αναμέτρηση, η κριτική πηγαίνει περίπατο. Το τακτικό πλάνο (αμφιβάλλω, πάντως, αν υπήρχε από την τεχνική ηγεσία) "καταστρέφεται" νωρίς, αλλά η ουσία είναι πως είδαμε μία ανέτοιμη ομάδα για αυτό το επίπεδο. Και η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός γλίτωσε από έναν ιστορικό εντός έδρας εφιάλτη, που κράτησε για ένα ημίχρονο. Το τελικό 2-3 είναι κολακευτικό και διασκέδασε, κάπως, τις εντυπώσεις.

Είναι το δεύτερο χειρότερο ημίχρονο του Ολυμπιακού που θυμάμαι στο Champions League, μετά τη βαριά ήττα από τη Γιουβέντους στο Τορίνο, το 2003, όταν το σκορ ήταν 4-0 στο ημίχρονο (στο 0-0, τουλάχιστον, ο Τζόρτζεβιτς είχε χάσει ανεπανάληπτο τετ α τετ). Οι ερυθρόλευκοι αντιμετώπισαν το ματς με τη Σπόρτινγκ με εξοργιστική αφέλεια: μπήκαν στο ματς χωρίς συγκέντρωση και το γρήγορο γκολ της Σπόρτινγκ "ισοπέδωσε" την ψυχολογία τους. Οι παίκτες ζουν ποδοσφαιρικά για αυτά τα παιχνίδια, αλλά οι έντεκα που άρχισαν αγωνίστηκαν χωρίς νεύρο, τσαμπουκά, λες και ήθελαν απλά να βγάλουν την υποχρέωση.

Είναι τεράστιο λάθος αν κάποιοι μέσα στην ομάδα πιστεύουν πως η σεζόν στην Ευρώπη έχει τελειώσει, πριν καλά-καλά αρχίσει, επειδή επιτεύχθηκε ο πρώτος στόχος. Ο Ολυμπιακός δεν γίνεται να αρκείται στην απλή συμμετοχή στη φάση των ομίλων του Champions League. Παίζει για 18η φορά τα τελευταία 21 χρόνια στα γκρουπ των κορυφαίων και υπάρχουν απαιτήσεις. Ο Μπέσνικ Χάσι οδήγησε την ομάδα ξανά στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ύστερα από διάλειμμα μιας σεζόν, αλλά στην πρεμιέρα με τη Σπόρτινγκ έχασε πολλούς πόντους, παρουσιάζοντας ένα απροετοίμαστο σύνολο. Χωρίς ισορροπία και ούτε έναν "κόφτη". Εμφάνισε μία ευάλωτη ομάδα, με το "εξάρι" να παίζει στόπερ, δύο "οκτάρια" και δύο "δεκάρια" στο αρχικό σχήμα, και με την τετράδα της άμυνας ανεβασμένη στο χώρο της μεσαίας γραμμής, από τη στιγμή που κανείς από τη μέση και μπροστά δεν έχει το μυαλό του στο πρεσάρισμα (Ζιλέ, Οτζίτζα, Καρσελά, Φορτούνης, Μάριν, Τζούρτζεβιτς). Παρά το αρχικό σοκ, ο Ολυμπιακός είχε ακόμα 88 λεπτά για να διεκδικήσει ένα θετικό αποτέλεσμα. Και όμως: έπαιζε σαν να μην υπάρχει καθόλου χρόνος, μετά το 0-1. Σαν να τελειώνει το ματς. Η Σπόρτινγκ έκανε ό,τι ήθελε στην κόντρα επίθεση και στο πρώτο μέρος είχε τρία γκολ, δύο δοκάρια (τρία συνολικά στην αναμέτρηση), και δύο χαμένα τετ α τετ. Και τα τρία γκολ θύμισαν σε όλους μας "ασθένειες" από το παρελθόν. Όταν ο Ολυμπιακός δεχόταν γκολ στο Champions League, κυριολεκτικά, από το πουθενά.

Το είχα σημειώσει στο Sportime. Το μοναδικό τρανταχτό κενό στο ρόστερ είναι η έλλειψη ταχύτητας στο κέντρο της άμυνας, μετά την ιστορική πώληση του Ρέτσου στη Λεβερκούζεν. Και ο Βούκοβιτς να μην ήταν τραυματίας, το δίδυμο Ενχελς-Βούκοβιτς είναι βαρύ για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Λείπει η σκληράδα του Ρομαό από το κέντρο (δεν είναι ο στόπερ ο άνθρωπος, αλλά παίζει εκεί λόγω ανάγκης), αλλά οφείλω να αναφέρω πως ούτε το κενό του Μιλιβόγιεβιτς έχει αναπληρωθεί. Ένας αμυντικός μέσος με τα χαρακτηριστικά του Σέρβου: να παίρνει την πρώτη πάσα από την άμυνα, να ηρεμεί το παιχνίδι, να δίνει στον αντίπαλο να καταλάβει πως δύσκολα θα περάσει από μπροστά του.

Η ομάδα έχει ποιότητα και έχει καλύτερους ποδοσφαιριστές σε σχέση με την περυσινή αγωνιστική περίοδο. Ιδιαίτερα για την Ελλάδα, υπάρχει πληρότητα και το έμψυχο δυναμικό έχει δυναμική και είναι ισχυρό. Το μοναδικό ελαφρυντικό που δίνω για αυτήν τη σκληρή ήττα είναι η απειρία που υπάρχει στο ρόστερ, που παίζει ρόλο στη διαχείριση καταστάσεων κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Ο Ολυμπιακός, σε σύνθεση 29 ποδοσφαιριστών, διαθέτει μόλις 4 άνω των 30 ετών! Τους Ρομαό, Ζιλέ, Εμενίκε και Προτό. Δεν θυμάμαι, ειλικρινά, πότε είχε συμβεί τελευταία φορά κάτι ανάλογο. Οι περισσότεροι δεν έχουν σημαντικές παραστάσεις από αυτήν τη διοργάνωση και είναι φυσιολογικό να υπάρχει άγχος. Το σίγουρο είναι πως έγινε κακή προσέγγιση του ματς από προπονητικό επιτελείο και ποδοσφαιριστές.

ΥΓ1: Μακάρι, από εδώ και πέρα, όλοι οι παίκτες να βγάζουν στο χορτάρι το πάθος που έδειξε ο Πάρντο σε αυτήν την ευρωπαϊκή πρεμιέρα. Ο μόνος που το πίστευε, ακόμα και μετά τις δύο γκολάρες που πέτυχε στο φινάλε, με ελάχιστα δευτερόλεπτα να απομένουν. Η θέληση του Κολομβιανού εξτρέμ αποτελεί οδηγό προς όλους.

ΥΓ2: Οι Φορτούνης και Μάριν δεν μπορούν να συνυπάρξουν σε ευρωπαϊκά παιχνίδια. Το σχήμα με τρεις κεντρικούς μέσους και τις γραμμές κοντά, είναι μονόδρομος. Η ομάδα πρέπει να παρουσιαστεί συμπαγής στα επόμενα πέντε παιχνίδια (στον πιο δύσκολο όμιλο που έχει παίξει ποτέ στο Champions League) και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Χωρίς τακτική, τρεξίματα και ένταση, το αρνητικό αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο.

ΥΓ3: Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, ο Μποτία είναι απαραίτητος στο κέντρο της άμυνας. Δύο μήνες εκτός δράσης συμπληρώνει ο Ισπανός.

ΥΓ4: Ο Ολυμπιακός δέχθηκε γκολ από δικό του κόρνερ στην επίθεση (0-2) και από βαθιά μπαλιά του στόπερ (Κόατες) σε οργανωμένο παιχνίδι (0-3). Όσο για το 1-0; Σε μία στατική φάση "κόλλησαν" τέσσερις παίκτες (Οτζίτζα, Ρομαό, Ένχελς, Ζιλέ), ο Καπίνο έκανε άστοχη έξοδο, αν και του έγινε επιθετικό φάουλ από τον Κόατες. Ο τελευταίος στο 22', αν και κεντρικός αμυντικός, έκανε κούρσα από το κέντρο ύστερα από κλέψιμο και βρέθηκε τετ α τετ με τον Καπίνο. Απίθανα πράγματα.

ΥΓ5: Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Το αμυντικό και το επιθετικό τρανζίσιον κρίνει, σχεδόν, τα πάντα. Δεν υπάρχει ομάδα στον πλανήτη που να μη βολεύεται στις αντεπιθέσεις. Με τρεις γρήγορους παίκτες μπροστά, η ζημιά γίνεται για πλάκα. Ο Ολυμπιακός άφησε ανεξήγητα τόσους πολλούς χώρους πάνω στο χορτάρι και τιμωρήθηκε από τους Ντουμπιά, Ζέλσον Μαρτίνς και Μπρούνο Φερνάντες, που εκτός από ταχύτητα διαθέτουν και τρομερή ποιότητα με την μπάλα στα πόδια, σε κάθε τους κίνηση. Η Σπόρτινγκ είναι μία πολύ καλή ομάδα, αλλά φάνηκε σαν τη Ρεάλ Μαδρίτης στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης". Αξιοποίησε ό,τι της έδωσαν οι Πρωταθλητές Ελλάδας, που έχαναν εύκολα την μπάλα και το πλήρωσαν.

*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Και χωρίς προκριματικά και με προκριματικά

Μία προς μία, οι καραμέλες λιώνουν. Χωρίς το "μαξιλάρι" των 30+ εκατομμυρίων ευρώ, ο Ολυμπιακός και ο πρόεδρός του, Βαγγέλης Μαρινάκης, επένδυσαν κοντά στα 20 εκατομμύρια ευρώ το φετινό καλοκαίρι, σε παίκτες (για την ετήσια αμοιβή τους, μόνο για την αγωνιστική περίοδο 2017-2018) και ομάδες (για την αγορά ποδοσφαιριστών που κάνουν τη διαφορά), για να επιστρέψουν οι "ερυθρόλευκοι" εκεί που ανήκουν: στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και τη φάση των ομίλων του Champions League. Δεν υπήρχαν εξασφαλισμένα χρήματα (έχουν... ξεχαρβαλιάσει πληκτρολόγια και πληκτρολόγια με αυτήν την ανοησία), το περυσινό ταμείο ήταν μείον λόγω του σοκαριστικού αποκλεισμού από τη Χάποελ Μπέερ Σεβά και χρειάστηκε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου ύψους 20 εκατομμυρίων ευρώ, τον Αύγουστο του 2016, για να καλυφθεί η οικονομική ζημιά. Ευτυχώς, ο Ολυμπιακός διαθέτει τον διοικητικό ηγέτη, που βγαίνει μπροστά και δεν... λακίζει στα δύσκολα. Και ιδιαίτερα, δεν... εξαφανίζεται όταν πρέπει να βάλει χρήματα από την τσέπη του και όχι από τα έτοιμα για την ομαλή λειτουργία του κλαμπ.

Ο Ολυμπιακός παλεύει μόνος του για να διατηρήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο σε ένα υψηλό επίπεδο (το έφερε ξανά στη 12η θέση της κατάταξης) και είναι με χαώδη διαφορά ο πιο συνεπής εκπρόσωπος της χώρας στην Ευρώπη. Προσωπικά, με νοιάζει μόνο η ομάδα μου και αυτή ανέβηκε ξανά στην 25η θέση της ειδικής λίστας της UEFA, φτάνοντας τους 58.020 βαθμούς. Ο σύλλογος πρέπει να παλεύει για την πάρτη του. Για αυτό βρίσκεται σε όλες τις τελευταίες κληρώσεις, στο γκρουπ των ισχυρών, τόσο στους προκριματικούς γύρους όσο και στις νοκ-άουτ φάσεις. Και για να έχει στο μέλλον τη δυνατότητα ανάλογων ευκαιριών (ευνοϊκές κληρώσεις, δηλαδή), πρέπει να συνεχίσει να μάχεται, κυρίως, για τον εαυτό του. Να παραμείνει σε θέση ισχύος, σε αυτές τις κληρώσεις των προκριματικών φάσεων, και γιατί όχι να ανέβει κάποια στιγμή και στο δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας, στην κλήρωση για τους ομίλους του Champions League (προς το παρόν, είναι στο τρίτο). Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Την τύχη σου, είσαι υποχρεωμένος να την προκαλείς. Και να δημιουργείς τις προϋποθέσεις για να την έχεις ορισμένες φορές στο πλευρό σου. Ο Ολυμπιακός έχει παλέψει πολύ, έχει δώσει πολλές μάχες εντός αγωνιστικού χώρου, για να κατέχει αυτό το δικαίωμα. Τόσο η Παρτιζάν όσο και η Ριέκα διαθέτουν καλές ομάδες, αλλά οι πρωταθλητές Ελλάδας έχουν φτάσει στο σημείο να ξεπερνούν εμπόδια λόγω εμπειρίας, φανέλας και ποιότητας.

Η ομάδα επέστρεψε εμφατικά στο κορυφαίο ευρωπαϊκό ραντεβού: με τρεις νίκες και μία ισοπαλία σε τέσσερις προκριματικούς αγώνες, δύο προκριματικών γύρων. Πετυχαίνοντας συνολικά 8 γκολ, με 7 διαφορετικούς σκόρερ! Ο Μπέσνικ Χάσι πιστώνεται το μεγαλύτερο μερίδιο στην επιτυχία, καθώς ξεπέρασε "αλώβητος" τον πρώτο σκόπελο της σεζόν. Πλέον, έχει όλο το χρόνο μπροστά του για να δουλέψει με ηρεμία και να φτιάξει μία ομάδα που θα κατακτήσει τους στόχους της και θα παίξει καλό ποδόσφαιρο, διορθώνοντας και κάποιες αμυντικές αδυναμίες που φανέρωσε σε αυτά τα ματς. Προφανώς και δεν περιμέναμε να δούμε μπαλάρα στα προκριματικά. Η πίεση ήταν ανυπόφορη και το "πρέπει" τεράστιο. Η ομάδα άντεξε αυτό το βάρος και έκανε με συνοπτικές διαδικασίες τη δουλειά που έπρεπε να κάνει. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Ο προπονητής έδωσε απαντήσεις σε όσους ξένισε αυτή η επιλογή του Μαρινάκη λόγω της καταγωγής του. Δείχνει ότι έχει προσωπικότητα και τη δική του φιλοσοφία, αψηφώντας τι λέει η πλειοψηφία. Το παράδειγμα με τον Κώστα Φορτούνη είναι ενδεικτικό. Ο Αλβανοκοσοβάρος τεχνικός έκρινε πως ο Έλληνας μεσοεπιθετικός δεν πρέπει να παίξει βασικός στα δύο ματς με τη Ριέκα και αυτό έγινε.

Αστέρια του Champions League, είμαστε πάλι εδώ. Και πάλι, μαζί με τους κορυφαίους. Και χωρίς προκριματικά και με προκριματικά, η θέση του Ολυμπιακού είναι στο Champions League. Το έγραψα και στην αρχή: οι καραμέλες είναι για να λιώνουν.

*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Ρόστερ που τρομάζει...

Το ρόστερ της μπασκετικής ομάδας του Ολυμπιακού συμπληρώθηκε και τρομάζει. Με διαφορά, είναι το πιο πλήρες από το 2011, όταν οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος διαφοροποίησαν τη λογική τους, μειώνοντας το μπάτζετ-μαμούθ των πρώτων χρόνων τους στη διοικητική ηγεσία.

Μέσα από το προφίλ μου στο facebook, έχω σημειώσει πως η σεζόν 2017-2018 θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το πώς θα αντιδράσει ο Ιωάννης Παπαπέτρου παίζοντας μόνο στο "3" και ο Τζαμέλ ΜακΛίν ως ο μοναδικός αθλητικός ψηλός του ρόστερ. Ο Αμερικανός γκαρντ/φόργουορντ Χόλις Τόμπσον, όμως, δεν έρχεται για να παίξει 10-12 λεπτά όπως ήταν το αρχικό πλάνο (είναι παίκτης για 20+ λεπτά και έγινε μία "γενναία" οικονομική πρόταση για να ντυθεί στα "ερυθρόλευκα"), άρα ο συναγωνισμός/ανταγωνισμός στις θέσεις "2" και "3" παραμένει υψηλός και τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο. Είναι, πάντως, μία σεζόν-ορόσημο για τον Παπαπέτρου. Μπαίνει στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου και πρέπει να κάνει το οριστικό step up για να αλλάξει επίπεδο.

Ο Ολυμπιακός κράτησε τους Γιώργο Πρίντεζη και Βαγγέλη Μάντζαρη, κάνοντας οικονομική υπέρβαση για να διατηρήσει αναλλοίωτη την ελληνική βάση του. Από τους ξένους της περυσινής αγωνιστικής χρονιάς έμεινε μόνο ο, αισθητά βελτιωμένος, Νίκολα Μιλουτίνοβ. Τέρμα πια τα "λαχεία". Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, σε συνεργασία με τη διοίκηση, αποφάσισαν να στραφούν σε πιο αξιόπιστες επιλογές και, πάνω από όλα, παιγμένες λύσεις στο υψηλό επίπεδο. Αποκτήθηκαν τέσσερις ξένοι με ευρωπαϊκή εμπειρία (Γιάνις Στρέλνιεκς, Κιμ Τιλί, Τζαμέλ ΜακΛίν, Μπράιαν Ρόμπερτς), ο Χόλις Τόμπσον ήρθε σαν το κερασάκι στην τούρτα από το ΝΒΑ (265 ματς με Σίξερς και Πέλικανς, με 7.7 πόντους μέσο όρο και 38.6% στο τρίποντο, στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου), ενώ ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο ο ελληνικός κορμός με την προσθήκη του Γιώργου Μπόγρη (εννέα Έλληνες μαζί με τον νεαρό Αρσενόπουλο, ο οποίος αναμένεται να κάνει προπονήσεις με την πρώτη ομάδα). Όλοι οι ξένοι, πλην του Τόμπσον (τετράχρονη εμπειρία από το ΝΒΑ), έχουν παραστάσεις από την Ευρωλίγκα και γνωρίζουν το στυλ μπάσκετ που επικρατεί στην Ευρώπη. Ο Ρόμπερτς μπορεί να προέρχεται από μία πενταετία στο ΝΒΑ, αλλά στην Ευρώπη, μέσω της Μπάμπεργκ, είχε κάνει το ξεπέταγμα στην καριέρα του.

Το μοναδικό μειονέκτημα που μπορώ να βρω στην ομάδα της νέας σεζόν είναι η αθλητικότητα στους ψηλούς, αλλά ο αντίλογος είναι πως έχουμε σέντερ που μπορούν να δημιουργήσουν φάσεις για τον εαυτό τους, αλλά και τους συμπαίκτες τους, κάτι που δεν συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια (πλην Μιλουτίνοβ). Δεν αρκούνται, δηλαδή, μόνο στις πάσες πάρε-βάλε από τους γκαρντ. Συν τοις άλλοις, οι φόργουορντ των Πειραιωτών διακρίνονται για τα αθλητικά στοιχεία στο παιχνίδι τους και μπορούν να καλύψουν εν μέρει το όποιο χάντικαπ.

Ο Ολυμπιακός θα είναι πολύ πιο επιθετικός σε σχέση με την περυσινή σεζόν και θα διαθέτει καλύτερο περιφερειακό σουτ, αν συνυπολογίσουμε πως ο Ματ Λοτζέσκι ήταν συνήθως απών λόγω διάφορων προβλημάτων όταν έρχονταν οι κρίσιμοι αγώνες σε Ελλάδα και Ευρώπη. Το δόγμα, "το βάρος στην άμυνα", περιορίζεται κάπως, αλλά στα μεγάλα ματς χρειάζεται καλή αμυντική συμπεριφορά και ο κόουτς το γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, για αυτό η άμυνα θα παραμείνει η σταθερά της ομάδας. Φέτος, όμως, οι "ερυθρόλευκοι" έχουν περισσότερες επιλογές στην επίθεση. Και το σημαντικότερο: την περυσινή σεζόν η άμυνα στάθηκε στο ύψος της στα περισσότερα παιχνίδια, αλλά όταν "κόλλαγε" η επίθεση χάνονταν ματς που θα μπορούσαν να είχαν κερδηθεί. Φέτος, η ποιότητα και τα καλά στοιχεία των παικτών που ήρθαν, συνηγορούν στο ότι θα δούμε μία ομάδα με μεγαλύτερο επιθετικό ταλέντο, που δύσκολα θα "μπλοκάρει" όταν ζορίζουν οι καταστάσεις.

Το σημαντικότερο όλων είναι να μην προκύψουν πάλι σοβαροί τραυματισμοί και διαταραχθεί για μία ακόμα φορά η συνοχή και η χημεία του συνόλου (με έξι νέες προσθήκες θα χρειαστεί πολλή δουλειά για να επέλθει ομοιογένεια), καθώς μην ξεχνάμε πως την περυσινή σεζόν ο Ολυμπιακός διεκδίκησε Ευρωλίγκα και Πρωτάθλημα χωρίς τους τραυματίες Ντάνιελ Χάκετ και Ματ Λοτζέσκι, που είχαν κομβικό ρόλο στο παιχνίδι της ομάδας και κόστιζαν ένα σωρό χρήματα για να βλέπουν τους αγώνες από την άκρη του πάγκου.

*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΚΑΕ Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Κάποιοι στενοχωρήθηκαν... Η μεγαλύτερή μου κατάκτηση.

Κάθε ημέρα σε αυτήν τη ζωή είναι διδακτική. Κάτι μαθαίνεις, κάτι προσπερνάς, κάτι φροντίζεις να μην επαναλάβεις. Τα τελευταία δύο χρόνια είναι πολύ δύσκολα για μένα. Θα σας πω κάτι όμως: χαίρομαι πολύ που τα βιώνω. Έχω γίνει πολύ πιο σκληρός και ανθεκτικός ως άνθρωπος. Έχω τόση δύναμη μέσα μου, που δεν πίστευα και εγώ ο ίδιος ότι την έχω. Η ζωή έχει δύο όψεις. Και, πια, τις έχω ζήσει και τις δύο. Ήμουν στην κορυφή και ξαφνικά βρέθηκα στον πάτο. Με πήρε από κάτω και έσπασα σε κομμάτια.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάποια συγκεκριμένα τιποτένια ανθρωπάκια, που με οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση χωρίς να υπάρχει εργασιακός λόγος. Έφτασα, όμως, χαμηλά και έπρεπε να ζήσω με αυτό. Ήταν θέλημά Του. Δεν υπάρχει, άλλωστε, η ιδανική ζωή. Πάντα κάτι θα λείπει. Τώρα, βρίσκομαι σε διαδικασία να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Είναι δύσκολη η προσπάθεια επιστροφής στην κανονικότητα. Η εφημερίδα Sportime μού απηύθυνε το κάλεσμα και θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις. Πέντε μήνες άνεργος την πρώτη φορά και οκτώ τη δεύτερη ο Παναγιώτης; Μέσα σε δύο σχεδόν χρόνια; Τρελαίνομαι να κάθομαι και επειδή ζω κάθε στιγμή στο κόκκινο, τα... είδα όλα. Ήταν μεγάλο διάστημα. Πόσο μάλλον όταν είσαι στη δουλειά από τα 18 σου και φτάνεις αισίως σε ενάμιση μήνα τα 34.

Αν μπορώ να δώσω μία συμβουλή, που δεν είμαι και κάποιος τόσο σπουδαίος για να συμβουλεύει τους άλλους, είναι πως πρέπει να (απο)δεχόμαστε τη σκληρή πραγματικότητα, όσο και αν βράζουμε μέσα μας από θυμό. Είναι αναγκαίο, αν θέλουμε να γυρίσουμε σελίδα. Δεν θα ξεχάσω πότε ό,τι έγινε, αλλά οφείλω να κοιτάξω μπροστά όσο δύσκολο και αν είναι. Έχω πολλά πράγματα να κάνω ακόμα. Υπάρχουν άνθρωποι με πολύ χειρότερα προβλήματα από τα δικά μας. Αν ο κάθε άνθρωπος έφτανε στο σημείο για το απονενοημένο διάβημα ύστερα από μία/πέντε/δέκα στραβές στη ζωή του, τότε θα είχε καταστραφεί προ πολλού η ανθρωπότητα. Δεν το κρύβω πως με τον τρόπο μου (δεν πηγαίνω κάθε ημέρα στην Εκκλησία), έχω έρθει πολύ πιο κοντά με τον Θεό. Για να με δοκιμάζει τόσο σκληρά, κάτι παραπάνω θα ξέρει. Είναι επιθυμία Του και τη σέβομαι απόλυτα.

Η μεγαλύτερή μου κατάκτηση δεν είναι ότι έχω κάνει κάτι και εγώ σε αυτό το επάγγελμα, και πως δουλεύω ξανά, αλλά ότι κάποιοι στενοχωρήθηκαν που ο Παναγιώτης μπήκε ξανά στο παιχνίδι. Τόσο "κακό" τους είχα κάνει. Επειδή ό,τι με ενοχλούσε το έλεγα και είχα άποψη. Είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν θα βρω ξανά ποτέ δουλειά. Επειδή έκλεισαν προς εμένα μία, δύο και τρεις πόρτες, είχαν πιστέψει πως αυτό θα συνέβαινε εσαεί. Τζίφος. Ξύδι, τώρα. Και εγώ έχω συμβιβαστεί εδώ και πολύ καιρό πως η αδικία θα υπάρχει πάντα στο διάβα των περισσότερων εξ ημών. Τα ζητούμενα στη ζωή και ιδίως στο συγκεκριμένο επάγγελμα είναι δύο: πρώτον να μην περνάς απαρατήρητος και δεύτερον να μην τα έχεις καλά με όλους. Ούτε περνάω απαρατήρητος και αδιάφορος, ούτε τα έχω καλά με όλους. Και πολύ χαίρομαι για αυτό.

Για μένα, η εφημερίδα Sportime είναι το κορυφαίο ΜΜΕ του πλανήτη. Έτσι, λειτουργούσα σε κάθε μου δουλειά όλα αυτά τα χρόνια. Δέθηκα στο έπακρο με όλες. Και όπως είχα γράψει παλαιότερα, το RedPlanet.gr ήταν αυτό που με έφερε σε τέλμα. Ξέρετε τί είναι να έχεις ευεργετήσει ανθρώπους που συνεργάστηκες και δεν ήξεραν καν στην αρχή να γράψουν το όνομά τους, και να μη σου στέλνουν ένα γαμημένο μήνυμα για το ότι βρήκες ξανά δουλειά; Σας είπα, όμως. Η τελευταία διετία με δίδαξε πολλά. Και πάνω από όλα με βοήθησε για να κάνω το delete σε ανθρώπους, συμπεριφορές και καταστάσεις. Ένα delete, το οποίο έπρεπε να είχε γίνει πολύ καιρό πριν.

Δεν μετανιώνω για κάτι, αν και δεν έχω καταφέρει να αποφύγω τα λάθη. Καθημερινά κάνω. Και στη ζωή μου και στη δουλειά μου. Ποιος δημοσιογράφος κοιμόταν σε καλοκαιρινή προετοιμασία μία με δύο ώρες την ημέρα επί δεκαπέντε ημέρες για να μη λείψει τίποτα από ΤΑ sites (τρία τον αριθμό), στα οποία του επιβαλλόταν να γράψει; Ο Παναγιώτης. Ποτέ δεν κοίταξα να λουφάρω και να περιμένω το καλοκαίρι για να κάνω διακοπές. Έχω θυσιάσει προσωπική ξεκούραση και ηρεμία για να κάνω αυτό που αγαπώ και με γεμίζει χωρίς σταματημό. Αυτός είμαι. Και δεν πρόκειται να αλλάξω.

Τουλάχιστον, αυτή η πραγματικά κακή διετία για μένα, είχε και ένα ανεκτίμητο καλό, το οποίο ήρθε στη ζωή όταν εγώ απολυόμουν με άδικο και ύπουλο τρόπο. Μία από τις μεγαλύτερες λύπες στη ζωή μου ήρθε στην ευτυχέστερη στιγμή του αδερφού μου, Λάμπρου, που έγινε πατέρας. Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία στη ζωή, για αυτό και οι δοκιμασίες δεν προγραμματίζονται, αλλά τις περισσότερες φορές σε πιάνουν απροετοίμαστο. Παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα σε προσωπικό επίπεδο, όταν έρχεται ο ανηψιός μου στο σπίτι, ξεχνάω τα πάντα. Τα πάντα, όμως! Το χαμόγελο του Κωνσταντίνου junior και οι πλάκες που κάνουμε μαζί, έχουν ανεκτίμητη αξία για μένα και δεν μετριούνται με όλο το χρυσάφι του κόσμου.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Υπάρχει ανεξάντλητος θησαυρός στην Ακαδημία του Ολυμπιακού

Η πρώτη "τζούρα" από τον Ολυμπιακό της σεζόν 2017-2018 ήταν απαραίτητη και άκρως ενθαρρυντική. Η καλή είδηση της χθεσινής ημέρας έχει να κάνει με τον Παναγιώτη Ρέτσο, ο οποίος είναι απολύτως καλά μετά το χτύπημα που δέχθηκε στο πρόσωπο από πόδι αντιπάλου, στο 87ο λεπτό της φιλικής αναμέτρησης με τη Βάτενς. Ήταν σοκαριστικές οι εικόνες με τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού να γονατίζουν και να ξεσπούν σε κλάματα, βλέποντας τον συμπαίκτη τους λιπόθυμο και αιμόφυρτο στον αγωνιστικό χώρο. Ο γιατρός της ομάδας του Πειραιά, Χρήστος Θέος, βοήθησε και πάλι τα μέγιστα, κρατώντας την ψυχραιμία του όταν όλοι οι υπόλοιποι λύγισαν από την αγωνία. Ο Παναγιώτης είναι καλά και αυτό έχει σημασία.

Τριάντα ποδοσφαιριστές βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στο Ζέεφελντ της Αυστρίας (στο πρώτο στάδιο της φετινής καλοκαιρινής προετοιμασίας), δεκαεπτά εκ των οποίων είναι Έλληνες και δεκατρείς από την Ακαδημία του Ολυμπιακού (ενώ εννέα αγωνίστηκαν στο πρώτο τεστ επί αυστριακού εδάφους)! Ο αριθμός είναι ασύλληπτος. Προφανώς και δεν θα μείνουν όλοι στην πρώτη ομάδα, αλλά επιβεβαιώνεται πως τα τμήματα υποδομής του συλλόγου λειτουργούν υποδειγματικά. Υπάρχει μία "χρυσή φουρνιά" και ένας ανεξάντλητος θησαυρός στην Ακαδημία των Πρωταθλητών Ελλάδας. Ο Πάουλο Μπέντο έδειξε το δρόμο με την ανάδειξη των Ρέτσου, Ανδρούτσου, Μανθάτη και Νικολάου, όμως από πίσω υπάρχουν και άλλα παιδιά με απίστευτο ταλέντο, έτοιμα να αρπάξουν την όποια ευκαιρία αναμένεται να τους δοθεί στο μέλλον.

Στο πρώτο φιλικό παιχνίδι για τη νέα σεζόν, στη νίκη με 2-0 επί της Βάτενς στο Στανς της Αυστρίας, είδαμε και άλλους πιτσιρικάδες που έχουν τις προϋποθέσεις να λάμψουν τα επόμενα χρόνια. Μπορεί ο αντίπαλος (Βάτενς) να ήταν αδύναμος (δεύτερη κατηγορία Αυστρίας), αλλά μην ξεχνάμε πως κάποιοι ποδοσφαιριστές έπαιξαν για πρώτη φορά με την πρώτη ομάδα, έστω και σε ανεπίσημο επίπεδο. Το άγχος είναι δεδομένο πως υπήρξε. Χωρίς να θέλω να ξεχωρίσω κάποιον από τους υπόλοιπους, τρεις νεαροί μού έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, πραγματοποιώντας το ανεπίσημο ντεμπούτο τους με την πρώτη ομάδα. Ο Τόλι, ο Μεγαρίτης και ο Ντουμάνης. Για τον Μάριο Βρουσάι έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια. Ήταν περισσότερο αγχωμένος από τους υπόλοιπους και δεν φάνηκε ιδιαίτερα, αλλά έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Ο Αρντίτ Τόλι έπαιζε κυρίως στόπερ στην Ακαδημία, αλλά έδειξε πως μπορεί να προσφέρει και σε θέση δεξιού μπακ. Με καλή τεχνική και ωραία "ανεβάσματα" στην αντίπαλη περιοχή.

Ο Κωνσταντίνος Μεγαρίτης είναι κεντρικός μέσος (έχει καλά στοιχεία για τη θέση και δεν έδειξε "ψαρωμένος", αν και έπαιξε ως δεξιός εξτρέμ στην εν λόγω αναμέτρηση) και στη φάση του δεύτερου γκολ, το οποίο και σημείωσε, τον είδαμε να πατάει περιοχή και να ολοκληρώνει με ωραία ατομική προσπάθεια (φέρνοντας την μπάλα από το δεξί στο αριστερό και εκτελώντας χωρίς κανένα δισταγμό) τη φάση που ξεκίνησε ο Ντουμάνης. Ο τελευταίος με εξέπληξε! Μπορεί σε δύο περιπτώσεις να έχασε εύκολα την μπάλα στο χώρο της μεσαίας γραμμής, αλλά δικαιολογείται. Αυτό συνέβη γιατί ακόμα δεν είναι έτοιμος σωματικά για αυτό το επίπεδο. Για να προστατέψει την μπάλα και να τζατζαριστεί με τον αντίπαλο, βάζοντας το σώμα του όπως πρέπει. Μιλάμε, όμως, για ένα 17χρονο παιδί! Πριν από λίγες ημέρες, υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο, προερχόμενος από τη Σχολή Ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού στη Βέροια (το 2015 εντάχθηκε στην ερυθρόλευκη Ακαδημία). Ο Παρασκευάς Ντουμάνης έχει πολύ καλά αγωνιστικά χαρακτηριστικά (ταχύτητα, ντρίμπλα, ξεπέταγμα, ένας εναντίον ενός) και είναι στο χέρι του να αποτελέσει το next big thing της Ακαδημίας του συλλόγου. Αγωνιστικό θράσος φαίνεται ότι διαθέτει και με το παραπάνω. Αρκεί να δυναμώσει και σωματικά.

Ο Ολυμπιακός έχει να διαχειριστεί μία εκπληκτική γενιά νεαρών ποδοσφαιριστών και να αντιμετωπίσει μία τεράστια πρόκληση. Να συνεχίσει να επενδύει στην εξαιρετική δουλειά που γίνεται στα τμήματα υποδομής, αναδεικνύοντας νέα ταλέντα και πλαισιώνοντας αυτά τα παιδιά με ξένους παίκτες που είναι ικανοί να κάνουν τη διαφορά. Δεν έχει νόημα να αποκτάται ένας ποδοσφαιριστής από το εξωτερικό, που δεν είναι καλύτερος από τους υπάρχοντες Έλληνες. Η ομάδα έχει εξαίρετη πρώτη ύλη, αλλά και συνάμα ακατέργαστο υλικό που πρέπει να δουλευτεί, να εξελιχθεί, και να αξιοποιηθεί στο έπακρο!

*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Δικαιοσύνη κατά το δοκούν

Σε ένα παιχνίδι do or die, στο πέμπτο και τελευταίο μιας σειράς τελικών στην προκειμένη περίπτωση, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Ο Ολυμπιακός έχει νικήσει πολλά "ματς της μιας βραδιάς" και έχει χάσει, επίσης, πολλά. Αυτός είναι ο αθλητισμός. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλύτερα σε αυτό το παιχνίδι και κέρδισε, αλλά η τελική σειρά έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί με 3-0 νίκες υπέρ των ερυθρόλευκων. Με λίγα λόγια, δεν έπρεπε ποτέ να φτάσει σε πέντε αγώνες.

Η εγκληματική οργάνωση του μπάσκετ δεν θα... άντεχε ένα τρίτο συνεχόμενο Πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό. Το έλλειμμα ενέργειας που παρουσίασε η ομάδα του Πειραιά σε αυτά τα παιχνίδια, αποτέλεσε την τέλεια αφορμή για να κάνουν τα δικά τους, για μία ακόμα σεζόν. Είδαμε νέα διαιτητικά "φυντάνια" (Μάνος, Δεσλής, Πουρσανίδης, Ανδρικόπουλος), τις "παλιοσειρές" να επιβεβαιώνουν τη στοργική σχέση που έχουν αναπτύξει με το "σύστημα" και την αγαπημένη ομάδα του (Αναστόπουλος, Πηλοΐδης, Καρακατσούνης, Ψαριανός, Παναγιώτου, Σώμος), και τον Ολυμπιακό να "παρακαλά" ουσιαστικά να τον διαιτητεύσει ο δηλωμένος πράσινος Σχινάς, ο οποίος στα τελειώματα της καριέρας του έχει αποφασίσει να παίζει πενηνταρίσια και τιμωρείται για αυτό!

Οι διαιτητικές "σφαγές" στο δεύτερο και τέταρτο τελικό καθόρισαν τη σειρά. Ο χρόνος δεν ήταν υπέρ του Ολυμπιακού και θα το εξηγήσω παρακάτω. Δεν τον συνέφερε ενεργειακά να πάει η σειρά σε πέντε αγώνες. Στο δεύτερο παιχνίδι χάθηκε μεγάλη ευκαιρία με τις βολές να είναι ουσιαστικά 32-13 υπέρ των πράσινων (32-16 ήταν συνολικά, αλλά οι τρεις του Γκριν ήταν στα τελευταία δευτερόλεπτα και ενώ ο νικητής είχε κριθεί). Σε εκείνο το ματς, ο Παππάς εκτέλεσε 9 βολές, την ώρα που στον Ολυμπιακό μόνο ο Σπανούλης και Μιλουτίνοβ έφτασαν τις 6 βολές σε έναν τελικό. Ήταν ένα παιχνίδι όπου ο Παναθηναϊκός έπαιξε πολύ στο πρώτο ημίχρονο ένα ζον-πρες (με πίεση στο όλο γήπεδο), αλλά φάουλ υπέρ των ερυθρόλευκων δεν σφυριζόταν ούτε με... αίτηση!

Στη δεύτερη αναμέτρηση στο ΟΑΚΑ (τέταρτος τελικός) είδαμε στο πρώτο ημίχρονο μία διαιτησία, με κριτήρια "εφάμιλλα" του 2010 (τρίτος τελικός, πάλι στο ίδιο γήπεδο, αλλά σε εκείνο το παιχνίδι τα όργια είχαν σημειωθεί στο δεύτερο ημίχρονο). Ειδικά στην πρώτη περίοδο, όπου ο Παναθηναϊκός είχε "σπάσει" τα καλάθια με 3/13 σουτ, το σκορ ήταν 18-11 αντί 11-18! Πώς έγινε αυτό; Πολύ απλό: με 10/10 βολές! Έναντι μόλις τριών των Πειραιωτών. Με τους Μιλουτίνοβ, Πρίντεζη και Γιανγκ να έχουν δύο φάουλ από το πρώτο πεντάλεπτο (ο Σέρβος έκανε και τα δύο μέσα σε ένα λεπτό!) και τους διαιτητές να "καταπίνουν τη σφυρίχτρα τους" σε φάουλ, πάνω στο σουτ, σε Πρίντεζη (δύο φορές, μάλιστα!), Γιανγκ και Γκριν. Επίσης, Γκριν και Γιανγκ σκόραραν, αλλά δεν πήραν ποτέ τα γκολ-φάουλ που δικαιούνταν. Η πιο αισχρή στιγμή, πάντως, ήταν όταν η διαφορά είχε φτάσει τους 9 πόντους στις αρχές της τρίτης περιόδου (39-30). Ο Γκάμπριελ κρεμάστηκε από τη στεφάνη, ο Σίνγκλετον σκόραρε, και το δίποντο μέτρησε κανονικά. Νωρίτερα, σε μπάσιμο του Πρίντεζη δεν είχε δοθεί καθαρό φάουλ, ενώ μία φάση μετά το κρέμασμα του Γκάμπριελ δεν καταλογίστηκε φάουλ σε γκρέμισμα του Μιλουτίνοβ στο επιθετικό ριμπάουντ και ο Παναθηναϊκός έβγαλε αιφνιδιασμό για το 43-30. Τί είδαμε, επίσης, στο ΟΑΚΑ; Τους παίκτες του Παναθηναϊκού να χάνουν βολές και στους δύο τελικούς, αλλά να επαναλαμβάνονται (Παππάς και Σίνγκλετον). Τον Τζέιμς και τον Παππά να κερδίζουν φάουλ για βολές, σε φάσεις που είναι στο πρώτο βήμα και δεν έχουν συμπληρωθεί καν 5 φάουλ, και άλλα πολλά.

Για μία ακόμα χρονιά, οι διαιτητές δεν σεβάστηκαν τον Ολυμπιακό. Τον κορυφαίο παίκτη της Ευρώπης, Βασίλη Σπανούλη. Τον κορυφαίο πάουερ-φόργουορντ στην Ευρώπη, Γιώργο Πρίντεζη. Θέλετε κάποια παραδείγματα; Ορίστε... Ο Σπανούλης έπαιξε σε τέσσερις τελικούς, αντιμετωπίζοντας ενδιάμεσα στη σειρά μία βαριά ίωση, που επηρέασε και το παιχνίδι του. Ο 35χρονος γκαρντ εκτέλεσε συνολικά 17 βολές, έχοντας 20 κερδισμένα φάουλ και κάνοντας 8. Αντίθετα, Τζέιμς και Παππάς, που έχουν την τάση να... τινάσσονται λες και τους χτυπάει το ηλεκτρικό ρεύμα, "διέπρεψαν" στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ο Αμερικανός γκαρντ, που κέρδισε 28 φάουλ και έκανε 12, εκτέλεσε συνολικά 25 βολές (10 στον τέταρτο τελικό!), ενώ ο Παππάς (κέρδισε 14 φάουλ και έκανε 5) σούταρε 13 βολές, 9 εκ των οποίων μόνο σε ένα ματς (το δεύτερο). Ακόμα και ο Καλάθης εκτέλεσε 10 βολές (κέρδισε 11 φάουλ και έκανε 18), την ώρα που οι ερυθρόλευκοι γκαρντ πήγαιναν στη γραμμή "σπανίως, σπάνια". Ο Μάντζαρης εκτέλεσε όλες και όλες 2 βολές σε ολόκληρη την τελική σειρά (κέρδισε 9 φάουλ και έκανε 16), ενώ ο Γκριν, ένας παίκτης που παίζει πολύ ένας εναντίον ενός και δημιουργεί σκορ ο ίδιος για τον εαυτό του, εκτέλεσε μόλις 8 βολές σε 5 τελικούς (κερδίζοντας 8 φάουλ και κάνοντας 14).

Μετά το Final-4 της Κωνσταντινούπολης, βγήκε όλη η κούραση της σεζόν στον Γιώργο Πρίντεζη, ο ο οποίος τράβηξε μεγάλο κουπί, χωρίς υποστήριξη σε μόνιμη βάση. Το είδαμε και στην Ευρωλίγκα, αλλά και στο ελληνικό Πρωτάθλημα. Ο Έλληνας πάουερ-φόργουορντ, μαζί με τον Μιλουτίνοβ, είναι οι μόνοι που είχαν ποστ-απ παιχνίδι από το συγκεκριμένο ρόστερ. Ο "Πριντ", λοιπόν, εκτέλεσε 9 βολές σε 5 παιχνίδια (κέρδισε 18 φάουλ και έκανε 5)! Απίστευτο και όμως αληθινό. Ένας παίκτης, που από την προημιτελική σειρά της Ευρωλίγκας, μέχρι τους τελικούς της Basket League, έφαγε άπειρο ξύλο μέσα στη ρακέτα. Δεν πήρε τα φάουλ και τις βολές που έπρεπε. Είναι διαφορετικό να σφυρίζονται υπέρ του τα φάουλ, όταν η αντίπαλη ομάδα δεν έχει συμπληρώσει τα 5 ομαδικά και εντελώς άλλη περίπτωση να γίνονται φάουλ και να μη σφυρίζονται επειδή είναι πάνω στο σουτ ή όταν τα ομαδικά έχουν συμπληρωθεί και υπάρχει το μπόνους των βολών. Νομίζω πως καταλαβαινόμαστε. Ο Γιώργος κατανάλωσε μεγάλη ενέργεια στην άμυνα, κατεβάζοντας αρκετά τους αριθμούς του Σίνγκλετον, ο οποίος παίζει κυρίως εκτός ρακέτας, αλλά εκτέλεσε περισσότερες βολές από τον Πρίντεζη. Συγκεκριμένα, ο Αμερικανός σούταρε 12 βολές (κέρδισε 16 φάουλ και έκανε 15).

Η μεγαλύτερη, όμως, στοχοποίηση αυτής της τελικής σειράς σημειώθηκε στη θέση του σέντερ και τον Νίκολα Μιλουτίνοβ. Ο Σέρβος εμφανίστηκε βελτιωμένος τη φετινή σεζόν και ήταν η μεγάλη δύναμη του Ολυμπιακού σε αυτούς τους αγώνες. Για αυτό και στο ΟΑΚΑ συνέβη το εξής ανεπανάληπτο: σε δύο αγώνες, ο 22χρονος σέντερ δεν εκτέλεσε ούτε μία βολή! Για την ακρίβεια, δεν κέρδισε ούτε ένα φάουλ! Μηδέν! Εκτέλεσε συνολικά 11 βολές σε 5 ματς, όλες στο ΣΕΦ (σε πρώτο και τρίτο τελικό), κερδίζοντας 15 φάουλ (όλα στο ΣΕΦ) και κάνοντας 16! Στον αντίποδα, ο Γιάννης Μπουρούσης σούταρε 21 βολές, κέρδισε 19 φάουλ και έκανε 12! Μάλιστα, σε δύο τελικούς εκτέλεσε από 7 βολές. Λεπτομέρεια; Στον πρώτο και πέμπτο τελικό, στην έδρα του Ολυμπιακού. "Τα κριτήρια ήταν διαφορετικά" όπως συνήθιζε να λέει ο τεράστιος Ντούσαν Ίβκοβιτς, στα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό. Ο Μιλουτίνοβ απαγορευόταν από κάποιον καινούργιο κανονισμό να κερδίσει φάουλ και να εκτελέσει βολές στο ΟΑΚΑ, αλλά για τον Μπουρούση όλα επιτρέπονταν και στα δύο γήπεδα.

Η κακή εμφάνιση του Ολυμπιακού στον πέμπτο τελικό επισκίασε όλα τα παραπάνω. Επαναλαμβάνω, όμως: η σειρά δεν έπρεπε ποτέ να κριθεί σε πέντε παιχνίδια, αλλά πολύ νωρίτερα. Ειλικρινά, είμαι σίγουρος πια πως η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ στο ελληνικό μπάσκετ. Ακόμα και τους καλύτερους παίκτες από το ΝΒΑ να αποκτήσει ο σύλλογος, πάντα σε αυτά τα ματς θα βλέπουμε τα ίδια και χειρότερα. Εδώ και 20 χρόνια, το σκηνικό παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο. Στον Παναθηναϊκό επιτρέπεται να παίζει άμυνα στο όριο του φάουλ και στον Ολυμπιακό απαγορεύεται. Για να κατακτήσει το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο ο Ολυμπιακός, είναι υποχρεωμένος να έχει πάντα καλύτερη ομάδα και να φτάνει στο πικ της απόδοσής του. Οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν το "προνόμιο" να εκτελέσουν 10 βολές σε μία περίοδο, όπου δεν έμπαινε τίποτα, όπως συνέβη αντίστοιχα στο πρώτο δεκάλεπτο του τέταρτου τελικού υπέρ των πράσινων. Σε αυτό το ματς, συγκεκριμένα, ο Παναθηναϊκός απέκτησε ψυχολογία, καθώς παρά το γεγονός ήταν άστοχος, όχι μόνο παρέμενε κοντά στο σκορ, αλλά ήταν και με 7 πόντους μπροστά. Ε, κάποια στιγμή, τα σουτ θα αρχίσουν να μπαίνουν. Σε καμία περίπτωση, οι πράσινοι δεν έπαιξαν συνολικά καλύτερο μπάσκετ από τους ερυθρόλευκους μέσα στη σεζόν και την τελική σειρά.

Οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου έφτασαν στον τελικό της Ευρωλίγκας, στην πιο δύσκολη και απαιτητική διοργάνωση όλων των εποχών, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση της κανονικής περιόδου. Έπαιξαν σε γενικές γραμμές καλό μπάσκετ, έχοντας ως σήμα κατατεθέν την άμυνα και τη σταθερότητα στο παιχνίδι τους μέσα στη σεζόν. Με σφιχτό μπάτζετ, πολλούς Έλληνες πρωταγωνιστές, αλλά και ξένους που δεν έκαναν τη διαφορά. Παράλληλα, η ομάδα έχασε τον καλύτερο αμυντικό της από τον Δεκέμβριο λόγω τραυματισμού (Χάκετ) και τον πιο αξιόπιστο σουτέρ της στην τελική ευθεία της αγωνιστικής χρονιάς (Λοτζέσκι). Από τις 19 Απριλίου μέχρι τις 11 Ιουνίου, ο Ολυμπιακός έπαιξε 12 παιχνίδια χωρίς αύριο. Πέντε με την Αναντολού Εφές, δύο στο Final-4, και άλλα πέντε με τον Παναθηναϊκό. Στην ουσία, μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα (από τις 28 Απριλίου έως τις 21 Μαΐου), έδωσε 5 do or die αγώνες και κέρδισε τους 4. Επέστρεψε από το 1-2 κόντρα στην Εφές και έκανε το 3-2 στην προημιτελική σειρά, ενώ νίκησε στον ημιτελικό του Final-4 την ΤΣΣΚΑ Μόσχας). Ηττήθηκε μόνο στον τελικό της Ευρωλίγκας από τη Φενέρμπαχτσε, που είχε όλες τις συνθήκες με το μέρος της, παίζοντας ένα παιχνίδι τίτλου μπροστά στο φίλαθλο κοινό της.

Βάσει όλων αυτών των στοιχείων, η αγωνιστική καθίζηση των Πειραιωτών ήταν αναμενόμενη. Ο Παναθηναϊκός "σκουπίστηκε" με 3-0 από τη Φενέρ στα προημιτελικά και είχε όλο το χρόνο με το μέρος του για να προετοιμαστεί για τους τελικούς του Πρωταθλήματος. Η τρίτη ήττα από την τουρκική ομάδα σημειώθηκε στις 25 Απριλίου και ο Παναθηναϊκός έπαιξε ξανά στις 11 Μαΐου (πρώτος ημιτελικός με ΑΕΚ). Ο Ολυμπιακός μέχρι τις 21 Μαΐου και τον τελικό της Πόλης έδινε συνεχώς παιχνίδια χωρίς γυρισμό, έχοντας και σχεδόν 1.800.000 ευρώ "παρκαρισμένο" στον πάγκο λόγω τραυματισμών. Οι ερυθρόλευκοι επέστρεψαν από την Τουρκία στις 22 Μαΐου, στις 25 έδωσαν τον τρίτο ημιτελικό με τον Άρη, και στις 28 τον πρώτο τελικό με τον Παναθηναϊκό! Για ξεκούραση ούτε λόγος. Κανένας σεβασμός από τη διοργανώτρια αρχή του Πρωταθλήματος προς την ομάδα που κάνει την Ελλάδα υπερήφανη στο εξωτερικό. Ξέρετε πότε άρχισαν οι τελικοί στην Ισπανία (Ρεάλ Μαδρίτης-Βαλένθια) και την Τουρκία (Φενέρμπαχτσε-Μπεσίκτας); Στις 9 Ιουνίου! Τα συμπεράσματα δικά σας.

Κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον όρο δικαιοσύνη. Με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορώ να δώσω "συγχαρητήρια" στον Παναθηναϊκό για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Απορώ με κάποιους που χάρηκαν με τη χαρά των οπαδών του αιωνίου αντιπάλου (ας ρίξουν μία ματιά στο λεξικό για το τι σημαίνει η λέξη "συγχαρητήρια"), αλλά προσωπικά δεν λειτουργώ έτσι. Το μπασκετικό τμήμα έχει γνωρίσει στο πετσί του τι σημαίνει αδικία. Με εννέα κλεμμένα Πρωταθλήματα, μόνο από το 2004 μέχρι σήμερα. Δεν θεωρώ δίκαιο αυτό που γίνεται. Για την ακρίβεια, θεωρώ πολύ λίγα τα 12 Πρωταθλήματα Ελλάδας που έχει ο Ολυμπιακός. Και αν έπαιρνε αυτά που άξιζε μέσα στα παρκέ τα τελευταία χρόνια, η διαφορά στους τίτλους θα ήταν πολύ μικρότερη. Συμμέτοχος στην παραχάραξη της ιστορίας, δεν θα γίνω. Ο Παναθηναϊκός δεν κατέκτησε δίκαια τον τίτλο και δεν έπαιξε συνολικά καλύτερα από τους ερυθρόλευκους. Η κοινή αντίληψη για το δίκαιο σε αυτήν τη χώρα, πάντα "πάσχει" και εξίσου πάντα λειτουργεί κατά το δοκούν.

Άφησα για το τέλος τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Ο συγκεκριμένος τύπος έχει το ακαταλόγιστο και δεν... αγγίζεται από κανέναν σε αυτόν τον τόπο. Πιο πιθανό είναι να αυξηθούν οι μήνες στο έτος, παρά να ασκηθεί κριτική από αντικειμενικό και μη δημοσιογράφο στον επιφανή οπαδό της ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Οι δημοσιογράφοι είχαν "ξετινάξει" τον Βαγγέλη Μαρινάκη για μία δήλωσή του (για την προ ετών φράση "διδάξαμε ήθος"), την ώρα που ο Γιαννακόπουλος κάνει ό,τι γουστάρει και δεν κριτικάρεται από κανέναν. Βρίζει, απειλεί, τραμπουκάρει, σουλατσάρει, καταριέται αγέννητα παιδιά, συζύγους και αθλητές που δεν έχουν δώσει κανένα δικαίωμα, αλλά κριτική μηδέν! Σε αυτούς τους τελικούς, προχώρησε σε ρεσιτάλ προκλήσεων, κυρίως μέσω Instagram. Το Πρωτάθλημα έχει την "υπογραφή" του, αλλά με την αρνητική έννοια του όρου. Κατάφερε να αποσυντονίσει και να αποπροσανατολίσει την ομάδα του Ολυμπιακού. Για πρώτη φορά επί εποχής Σφαιρόπουλου είδαμε την ομάδα να είναι ευάλωτη πνευματικά. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η κούραση όλης της σεζόν και κυρίως του τελευταίου διμήνου, αλλά κάπου στην πορεία χάθηκε και το μυαλό των παικτών. Για παράδειγμα, ο Σπανούλης δεν ασχολιόταν με τις ύβρεις στις εξέδρες του ΟΑΚΑ και επί Σφαιρόπουλου έπαιζε απόλυτα ήρεμος στο συγκεκριμένο γήπεδο (με αποκορύφωμα τους περυσινούς τελικούς του Πρωταθλήματος), αλλά στον τέταρτο τελικό παρασύρθηκε και μπήκε στο παιχνίδι της κερκίδας και του τρας τόκινγκ από Παππά και Γκιστ.

Παράλληλα, με την παρουσία του στον πέμπτο τελικό του ΣΕΦ κατάφερε να "τσιτώσει" τους οπαδούς του Ολυμπιακού και να διχάσει στο τέλος τον κόσμο της ομάδας, με τα επεισόδια που διαδραματίστηκαν. Σουλάτσαρε όποτε ήθελε, τράβηξε όλη την πίεση πάνω του, και η ουσία είναι πως έβαλε σε αυτήν την "εξίσωση" τόσο τους παίκτες όσο και τον προπονητή του Ολυμπιακού. Η πλειοψηφία που βρέθηκε στο ΣΕΦ ασχολήθηκε πολύ περισσότερο με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και τις αντιδράσεις του, παρά με το ίδιο παιχνίδι. Και η στιγμή που έκρινε τα πάντα για μένα, σημειώθηκε με το τέλος της πρώτης περιόδου. Ο Ολυμπιακός είχε αρχίσει πολύ καλά τον αγώνα (11-3) και ολοκλήρωσε το πρώτο δεκάλεπτο προηγούμενος στο σκορ με 17-14. Τότε, έγινε το "ντου" προς τους διαιτητές. Ο Γιαννακόπουλος έφτασε μέχρι τη γραμματεία, χρησιμοποιώντας χυδαία φρασεολογία προς τους τρεις διαιτητές. Ο Σφαιρόπουλος κοίταζε αποσβολωμένος και οι παίκτες να επηρεάζονται από την ένταση και να χάνουν την αυτοσυγκέντρωσή τους. Από εκεί και πέρα, τα κριτήρια των ρέφερι διαφοροποιήθηκαν. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως σε ολόκληρο το δεύτερο δεκάλεπτο κάθε φορά που ένας από τους τρεις διαιτητές έφτανε στην τελική γραμμή αντιμετώπιζε τα "πυρά" του επιφανούς οπαδού (γιατί πρόεδρος και μεγαλομέτοχος δεν είναι σύμφωνα με τα "επίσημα" στοιχεία). Με χέρια-πόδια να τινάσσονται στον αέρα και βρισιές να δίνουν και να παίρνουν. Αυτά τα γράφω από όσα έβλεπα εκείνη τη στιγμή στο γήπεδο. Δεν χρειαζόμουν το βίντεο της ΚΑΕ Ολυμπιακός, το οποίο σωστά προβλήθηκε δημοσίως προκειμένου να καταλάβει και ο τελευταίος φίλαθλος ποιος ήταν ο σκοπός του συγκεκριμένου ανθρώπου στον πέμπτο τελικό. Φανταστείτε, λοιπόν, να "συμμετείχε" σε τέτοιο βίντεο ο Μαρινάκης, οι Αγγελόπουλοι, ή ο Μιχάλης Κουντούρης. Θα τους είχαν "ξεσκίσει" στην κριτική. Όχι όπως τώρα, που απλά δημοσιεύτηκε το βίντεο χωρίς τον παραμικρό σχολιασμό για τις "πράξεις" του Γιαννακόπουλου. Είναι, όντως, δύσκολοι καιροί για να σε ακολουθούν και να σε παρακολουθούν πότε βγαίνεις ή ποτέ μπαίνεις στο σπίτι σου. Δεν γίνεται, όμως, να εξισώνονται οι συμπεριφορές των αδερφών Αγγελόπουλων με αυτές του Γιαννακόπουλου.

Ο συγκεκριμένος πέτυχε αυτό που ήθελε: αποπροσανατόλισε τους παίκτες και έκανε τη δουλειά που νόμιζε πως θα του έφερνε το αποτέλεσμα. Όλα ήταν προσχεδιασμένα: η ιστορία με το πούλμαν, στην επιστροφή από την Κωνσταντινούπολη. Η ανταρσία των τεσσάρων και το "δεν τους θέλω" του Γιαννακόπουλου. Η ιντερνετική πρόκληση, η απουσία του από τους πρώτους τρεις τελικούς... Το πρωτοφανές πληρωμένο τηλεοπτικό μήνυμα που προβλήθηκε στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ για τη διαιτησία του τρίτου τελικού. Η παρουσία του στον τέταρτο και πέμπτο τελικό. Η συνοδεία σε Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο στη διαδρομή προς στον πάγκο στο τέταρτο ματς της σειράς, η ανταπόδωση (στο πλαίσιο του φερ-πλέι) των Αγγελόπουλων στο ΣΕΦ και το "σας ευχαριστώ" στους ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού. Το σουλάτσο στο ΣΕΦ και το "ντου" στη γραμματεία... Όλα, μα όλα. Αυτό που δεν δέχομαι ως Παναγιώτης είναι η χειραψία των Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, ο οποίος λοιδορεί και απαξιώνει τον Ολυμπιακό επί μονίμου βάσεως και επί προσωπικού τα δύο αδέρφια. Χειραψία με αυτόν που σε προσβάλλει και σε κερδίζει με αθέμιτα μέσα, δεν κάνεις, Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλε. Με τον τύπο που έλεγε ντοπαρισμένη την ομάδα του 2013, η οποία έπαιξε το απόλυτο μπάσκετ σε άμυνα και επίθεση στο Final-4 του Λονδίνου, και εδώ και πέντε χρόνια θέλει όλους τους Έλληνες παίκτες του Ολυμπιακού (και όχι μόνο). Με πείραξε αυτή η χειραψία γιατί σε τέτοιες συμπεριφορές αντιδράς όπως σου συμπεριφέρονται. Άλλωστε, η ευγένεια πολλές φορές γυρίζει μπούμερανγκ σε αυτήν τη ζωή και το έχουμε διαπιστώσει όλοι στην καθημερινότητά μας.

ΥΓ1: Το έχω συνειδητοποιήσει, πλέον. Αγώνες διακόπτονταν, διακόπτονται, και θα συνεχίσουν να διακόπτονται, μόνο στο ΣΕΦ. Οι εξέδρες εκκενώνονταν, εκκενώνονται, και θα συνεχίσουν να εκκενώνονται, μόνο στο ΣΕΦ. Ξέρουμε όλοι τους ηθικούς αυτουργούς των πρόσφατων επεισοδίων. Ο λαός του Ολυμπιακού είναι αγανακτισμένος από όσα συμβαίνουν και κάποια στιγμή θα ξεσπούσε. Εννοείται πως είναι καταδικαστέα κάθε μορφή βίας στον αθλητισμό και γενικότερα στη ζωή.

ΥΓ2: Κάτι για την επόμενη ημέρα: καλοί οι Έλληνες παίκτες και ο γηγενής κορμός, αλλά πρέπει να γίνει πολύ καλύτερη επιλογή στις θέσεις των ξένων. Δε νοείται να αποκτάται ξένος παίκτης επειδή μόνο παίζει καλή άμυνα ή είναι καλός στα ριμπάουντ και τις τάπες. Οι ξένοι πρέπει να ξέρουν να βάζουν και την μπάλα στο καλάθι. Για να γίνει, λοιπόν, καλύτερη επιλογή στις θέσεις των ξένων, χρειάζεται και αύξηση του μπάτζετ. Δεν είναι δυνατόν να έχω εγώ στο μυαλό του 6-7 λύσεις παικτών για τη νέα σεζόν, που θα "εκτοξεύσουν" αγωνιστικά την ομάδα, και να μην κάνουν τις ίδιες σκέψεις οι αρμόδιοι. Προφανώς και δεν πληρώνω εγώ, αλλά οι ξένοι παίκτες-λαχεία δεν θα "βγαίνουν" κάθε χρόνο.

ΥΓ3: Έχετε καταλάβει ότι μας έχουν αναγκάσει να μισούμε το μπάσκετ με τα όσα γίνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα; Ευτυχώς, που το μπάσκετ παίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο και έχουμε την ευκαιρία να το παρακολουθούμε και να το χαιρόμαστε.

ΥΓ4: Γιάννης Μπουρούσης. Η περίπτωση ενός ανθρώπου που ξεφτιλίστηκε στα 34 για να πάρει ένα πέτσινο Πρωτάθλημα. Μέχρι και υβριστικό σύνθημα για το 1999 τραγούδησε, προκαλώντας δημόσια τα εκατομμύρια των οπαδών του Ολυμπιακού. Πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει ένας τιποτένιος για έναν τίτλο. Ξέχασε εύκολα πόσες φορές είχε φάει ξύλο στη φυσούνα του ΟΑΚΑ! Πήγε, τουλάχιστον, στην "κατάλληλη" ομάδα και έχει εργοδότη τον "κατάλληλο" πρόεδρο. Mε το ήθος και την κουλτούρα που του ταιριάζουν. Δεν σκέφτομαι καν τι θα γινόταν αν στη θέση του συγκεκριμένου παίκτη ήταν αθλητής του Ολυμπιακού. Εδώ, να μου πείτε, "έβγαλαν ρατσιστή" τον Σπανούλη στα 35. Άβυσσος, η αλητεία τους.

ΥΓ5: Παναγιώτης Αναστόπουλος. Ο μοναδικός διαιτητής σε ομαδικό άθλημα παγκοσμίως, που διαιτητεύει σε δύο συνεχόμενους τελικούς ενός Πρωταθλήματος.

ΥΓ6: Εννέα κλεμμένα Πρωταθλήματα τα τελευταία δεκατρία χρόνια. Με διαδοχικές "σφαγές στο γόνατο", προσβολές και ύβρεις, εις βάρος του μεγαλύτερου και ενδοξότερου ελληνικού συλλόγου. Και όμως: ορισμένοι Ολυμπιακοί έδιναν... συγχαρητήρια στην πιο βρώμικη ομάδα που έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

ΥΓ7: Κάθε ημέρα που περνάει, η ελληνική δημοσιογραφία εκτίθεται ολοένα και περισσότερο. Οι μάσκες πέφτουν και ο κόσμος βλέπει το ρόλο που παίζει ο καθένας. Δεν γίνεται στο ποδόσφαιρο ο Μαρινάκης να κριτικάρεται επειδή... αναπνέει και στο μπάσκετ να μην αγγίζεται καν ο εφευρέτης, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, της αλητείας. Υπάρχει μία άνευ προηγουμένου δικτατορία εις βάρος του Ολυμπιακού στα ελληνικά media.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης