Δυστυχώς για κάποιους δεν ζούμε στη Σουαζιλάνδη...

Είμαι μαζοχιστής; Μπα... Απλά δεν γίνεται να παίζει κάπου ο Ολυμπιακός και να μη βλέπω τον αγώνα. Γιατί, ηθελημένα, κάνω κακό στον εαυτό μου, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Τα ματς με τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ, εδώ και πολλά χρόνια, έχουν εξελιχθεί σε ένα ατελείωτο σπάσιμο νεύρων. Ιδιαίτερα, σε όσα διεξάγονται στο ΟΑΚΑ. Σου έρχεται στο στόμα η πιο πιθανή και απίθανη βρισιά που υπάρχει, θέλεις να σπάσεις ό,τι βρεις μπροστά σου. Εν γνώσει μας, διαταράσσουμε την ψυχική μας υγεία και ηρεμία. Τέρμα, όμως. Δεν γίνεται εμείς να ζούμε με τα χάπια και οι διαλυμένοι, παντού, να βρίσκουν τη μοναδική τους χαρά με ύπουλο τρόπο, προκαλώντας ξανά και ξανά το κοινό αίσθημα.

Σε ένα αδιάφορο, βαθμολογικά, ματς η διαιτησία θύμισε τον τρίτο τελικό (της ντροπής) του 2010. Αυτό τα λέει όλα. Η χυδαία αντιμετώπιση των Αναστόπουλου, Παναγιώτου και Πηλοΐδη προς τον Ολυμπιακό, αποτελεί ξεκάθαρο μήνυμα για το τι πρόκειται να συμβεί στους τελικούς και του φετινού Πρωταθλήματος. Δεν γίνεται άλλο να περνάει έτσι (με απάθεια, δηλαδή) αυτή η κατάσταση από τους Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο. Πρέπει να δράσουν και να προστατέψουν την τεράστια επένδυση που έχουν κάνει στο μπασκετικό τμήμα. Στο κάτω-κάτω, εδώ και 14 χρόνια, τα δικά τους χρήματα βάζουν για την καψούρα τους και μπαίνουν μέσα κάθε χρόνο. Τους αρέσει να τα σκορπάνε στον αέρα; Το αποκλείω.

Ο Ολυμπιακός απέδειξε ότι και στο κακό του φεγγάρι είναι ανώτερος ως ομάδα, παίζοντας στοχευμένο μπάσκετ και όχι αλάνας. Δεν τον άφησαν, όμως, να νικήσει ένα αδιάφορο, επαναλαμβάνω, ματς. Για την ακρίβεια, η πρόθεση των τριών διαιτητών ήταν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μία βαριά ήττα των ερυθρόλευκων, που θα επέφερε ισοπέδωση και ραγδαίες εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα. Οι τρεις αυτοί τύποι έκαναν απροκάλυπτη επίδειξη δύναμης. Όσα έγιναν (και) χθες το βράδυ ήταν άκρως... επιστημονικά. Η μεγαλύτερη παράγκα όλων των εποχών στα ομαδικά σπορ, μέσα από την τριβή χρόνων στη λάσπη και την ανομία, έχει αποκτήσει γνώση. Την ώρα που ο Παναθηναϊκός κινείται στην αγορά για "πεντάρι", το ζητούμενο ήταν να βγουν εκτός αγώνα οι δύο βασικοί ψηλοί του Ολυμπιακού. Ο ΜακΛίν μπήκε με φόρα στο ματς, αλλά "υπέπεσε" σε 3 φάουλ, μέσα σε 5 λεπτά στην πρώτη περίοδο! Το 4ο ήρθε γρήγορα, με το που άρχισε το τρίτο δεκάλεπτο! Ο Μιλουτίνοβ έκανε 2 στην πρώτη περίοδο και είχε 3 στο ημίχρονο. Με την έναρξη της τρίτης περιόδου, στην πρώτη άμυνα της ομάδας του, ο Σέρβος σέντερ χρεώθηκε με το 4ο. Πέρασε ξανά στον πάγκο και, όταν ξαναμπήκε, χρεώθηκε πάλι στην πρώτη άμυνα με το 5ο! Στοχοποίηση και σημάδι. Και στους δύο. Ο Ίαν ο Βουγιούκας έμοιαζε... Μαρκ Γκασόλ!

Δυστυχώς για κάποιους δεν ζούμε στη Σουαζιλάνδη και δεν βλέπουμε τα στατιστικά μόνο στο ίντερνετ, μόλις τελειώσει η αναμέτρηση. Η τελική αντιστοιχία στις βολές (30-26) και τα φάουλ (24-28) είναι πλασματική και κολακευτική για αυτά που είδαν τα μάτια μας στα 40 λεπτά του αγώνα. Στα πρώτα 9 λεπτά, ο Παναθηναϊκός σκόραρε μόνο με βολές (7)! Απίστευτο. Η διαφορά έπρεπε να ήταν κοντά στους 20 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο, αλλά το ταμπλό έγραφε μόνο 11-20 και 30-32 στο ημίχρονο. Η "γκρίζα" αλητεία κράτησε τον Παναθηναϊκό κοντά στο σκορ και του έδωσε το "φιλί ζωής" που προσδοκούσε. Κάθε ομάδα στον πλανήτη θέλει, στο κακό της διάστημα σε έναν αγώνα, να βρίσκει εύκολους πόντους από τη γραμμή των βολών και να μένει στη διεκδίκησή του. Μέσα από τις βολές και τα διαφορετικά κριτήρια στις αποφάσεις των διαιτητών για τις δύο ομάδες, οι πράσινοι έμειναν στο ματς. Κάποια στιγμή, θα έβαζαν και κάνα σουτ.

Το πρωτόγνωρο στοιχείο είναι το εξής: σε σύνολο 25 επιθέσεων του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο, μόνο σε 5 δεν σφυρίχθηκε φάουλ υπέρ του! Δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει στα χρονικά του παγκόσμιου μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός συμπλήρωνε τα πέντε ομαδικά στα πρώτα τρία-τέσσερα λεπτά κάθε περιόδου! Σε ένα σημείο, είχε σκοράρει 24 πόντους, με 18 εκτελεσμένες βολές! Στο 17', οι βολές ήταν 18-6! Στο δεύτερο ημίχρονο, οι διαιτητές ισορρόπησαν την κατάσταση στις βολές για τα μάτια του κόσμου, στα άσπρα ντύνεσαι φως μου, αλλά βρήκαν άλλες διόδους για να μας σπάσουν τα νεύρα... Τα βήματα του Μήτογλου σε λέι-απ, τα βήματα του Τόμπσον ύστερα από κόψιμο που είχε δεχθεί (!), τα αμέτρητα φάουλ που γίνονται και δεν σφυρίζονται στον Πρίντεζη, ο οποίος πρέπει να έχει μελανιές στα χέρια και το σώμα από τα χτυπήματα, τα... δέκα φάουλ που κάνει μόνο ο Παππάς σε κάθε προσωπική άμυνα (και δεν σφυρίζεται ούτε ένα), είναι ενδεικτικά. Η παράγκα είναι καπάτσα και πια... σπουδαγμένη, κάνοντας, επιστημονικά, το άσπρο-μαύρο.

Η ομάδα περνάει μεγάλο ντεφορμάρισμα, αλλά όσο άντεξε, έπαιξε καλό μπάσκετ. Με συνεργασίες, σχέδιο, μαχητικότητα στην άμυνα. Με τρεις παίκτες τραυματίες (Τιλί, Παπαπέτρου, Αγραβάνης), τους περισσότερους να φορτώνονται νωρίς με φάουλ στο ματς, αλλά και αλχημείες για να βγουν τα κοντά σχήματα μετά τον παροπλισμό των δύο ψηλών. Οι Γιάννης Σφαιρόπουλος και Κώστας Παπανικολάου κατά πρώτο λόγο, και ο Γιώργος Πρίντεζης κατά δεύτερο και σε πιο ήπιο τόνο, επιτέλους μίλησαν δημόσια για αυτά που βλέπουν εκατομμύρια φίλαθλοι του Ολυμπιακού και βγαίνουν από τα ρούχα τους. Δεν πάει άλλο, κάτι πρέπει να αλλάξει. Ο δικός τους ιδρώτας ληστεύεται με βρώμικες μεθόδους, το δικό τους βιογραφικό δεν έχει τους τίτλους που τους αναλογούν βάσει της δουλειάς και της προσφοράς τους στην ομάδα.

ΥΓ: Έχει κουράσει το σινάφι. Στα μπασκετικά Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός μεταμορφώνονται όλοι σε κράμα κάτι μεταξύ Φιλ Τζάκσον και Πατ Ράιλι, ανακαλύπτοντας μέχρι και δικές τους ορολογίες καλαθοσφαίρισης για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να συγκαλύψουν την πραγματικότητα. Για τη διαιτησία, ούτε λόγος. Και αν ποτέ γράψουν κάτι σχετικό, θα έχουν καλύψει τα νώτα τους πέντε και έξι φορές με επιχειρήματα νηπιαγωγείου για να μην αποκτήσουν κακό όνομα στο σύστημα και χαλάσουν μία σχέση δούνε και λαβείν. Ο οπαδός του Ολυμπιακού θέλει να διαβάσει ότι η ομάδα του αδικείται διαρκώς από τη σαπίλα που επικρατεί στο ελληνικό μπάσκετ και ότι βιάζεται σωρηδόν η λογική. Για να επικρατήσει ο Ολυμπιακός σε αυτά τα ματς εντός συνόρων (πόσο μάλλον όταν κρίνονται οι τίτλοι), πρέπει να φτάσει στο πικ της απόδοσής του και να του βγουν σχεδόν όλα πάνω στο παρκέ. Όσο τα κριτήρια παραμένουν διαφορετικά και δεν υπάρχει ο ελάχιστος σεβασμός στην ομάδα (αλήθεια, πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να αλλάξει άμεσα αυτό το σκηνικό;), τόσο θα στερείται από εξωγενείς παράγοντες αυτά που πραγματικά αξίζει μέσα στο γήπεδο.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Πνευματικά χαμένοι...

Μαζεύτηκαν πολλές ήττες σε σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν... διψάω, όμως, για αίμα. Ο Ολυμπιακός έχει το τρίτο καλύτερο ρεκόρ στην Ευρωλίγκα ύστερα από 20 αγωνιστικές, θα παίξει στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας, ενώ, αν του το επιτρέψουν, θα παλέψει μέχρι τέλους για το Πρωτάθλημα στα πλέι-οφ. Βάσει αποτελεσμάτων, η σεζόν είναι πέρα για πέρα ανοιχτή. Και οι βαρύγδουπες κριτικές του Ιανουαρίου, να φέρουν σωρηδόν... κωλοτούμπες όταν κρίνονται οι τίτλοι.

Υπάρχει, όμως, ξεκάθαρο πρόβλημα. Και πρέπει να λυθεί. Η εικόνα είναι αυτή που προβληματίζει. Η ομάδα δεν διανύει μόνο μία περίοδο ντεφορμαρίσματος, έχοντας κάποιους βασικούς πυλώνες σε παρατεταμένη κακή αγωνιστική κατάσταση ή τραυματίες. Διακρίνω και κάποια ανησυχητικά συμπτώματα. Το πιο βασικό είναι ότι άπαντες έχουν χάσει το μυαλό τους. Η ομάδα δεν παρουσιάζεται πνευματικά έτοιμη στο παρκέ. Έχει χαθεί το τελευταίο διάστημα κάθε ίχνος αυτοσυγκέντρωσης, αποφασιστικότητας, πάθους. Όταν το ματς στραβώσει, σταματάει να παλεύει. Δεν έχει μάθει να συμπεριφέρεται έτσι αυτή η ομαδάρα. Παίκτες δείχνουν πνευματικά χαμένοι και αυτό είναι το κρούσμα που χρίζει άμεσης αντιμετώπισης.

Ελλοχεύει ο κίνδυνος να γκρεμιστεί ό,τι με κόπο έχει χτίσει ο Ολυμπιακός μέχρι τώρα στην τρέχουσα σεζόν. Με το ρυθμό των αγώνων, δεν θέλει και πολύ να πάρει μία ομάδα για τα καλά από κάτω. Και να μην υπάρχει γυρισμός. Το πράγμα "φωνάζει" πως χρειάζονται αλλαγές. Ο Ολυμπιακός είναι η μοναδική ομάδα στην Ευρωλίγκα, που δεν έχει έναν παίκτη να τους πάρει όλους σβάρνα και να βάλει την μπάλα στο καλάθι. Και τη δουλειά αυτή, πρέπει να την κάνουν οι ξένοι. Ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας της Ευρώπης, Βασίλης Σπανούλης, είναι πια στα 36 και όχι στα 30. Ο Χόλις Τόμπσον αποκτήθηκε για να προσφέρει το κάτι παραπάνω και παίζει 5 λεπτά με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι. Έχει τη φήμη του δεινού σούτερ και σε εμάς έχει... ξεχάσει να σουτάρει! Απίθανα πράγματα. Ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη όλους τους παίκτες του και, καλώς ή κακώς, οι ξένοι πληρώνονται ακριβότερα για να κάνουν τη διαφορά. Κάτι δείχνει πως πρέπει να αλλάξει. Χρειάζονται ξεκάθαροι ρόλοι και γενναίες αποφάσεις για να μη χαθεί ο δρόμος προς το Final-4 του Βελιγραδίου.

Όσο για τον Γιάννη Σφαιρόπουλο; Με ενοχλεί, πλέον, πάρα πολύ η διαχείριση των παικτών του, αν και έχει το ελαφρυντικό των πολλών τραυματισμών και τα πολλά μπες-βγες στο rotation. Δεν γίνεται ο Ρόμπερτς πάνω που (επιτέλους) βάζει δύο συνεχόμενα τρίποντα να βγαίνει αλλαγή. Δεν γίνεται ο Γουίλτζερ να βάζει σουτάρες με κρεμασμένο τον αντίπαλο πάνω του και να πηγαίνει στον πάγκο. Δεν γίνεται με την εικόνα που έχουν οι γκαρντ του Ολυμπιακού, να μη βρίσκει χρόνο ο Τολιόπουλος. Στην ηλικία του, δεν έχω δει άλλον παίκτη με τόσο υγιές θράσος και τσαγανό. Δεν πρέπει να παίρνονται αποφάσεις βάσει του χρονομέτρου. Όποιος παίκτης στενοχωρηθεί για το χρόνο συμμετοχής του, ας στενοχωρηθεί. Όταν ένα συγκεκριμένο σχήμα γυρίζει ένα παιχνίδι είναι αφελές να μην εξακολουθείς να το στηρίζεις εφόσον αυτό σε βγάζει ασπροπρόσωπο.

Ο αγώνας με τη Φενέρμπαχτσε, την προσεχή Πέμπτη, αποκτά χαρακτήρα πρόωρου τελικού. Η ομάδα έχει ανάγκη τη νίκη για να δώσει απαντήσεις όσο ποτέ άλλοτε τη συγκεκριμένη αγωνιστική χρονιά.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Δεν γίνεται να αποκλειστούμε από αυτήν την ΑΕΚ

Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού δεν έδωσαν τυχαία βροντερό "παρών" στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης", το βράδυ της Τετάρτης. Περίμεναν να δουν κάτι δυνατό, κυρίως μία νίκη απαντήσεων. Κόντρα σε μία φοβισμένη ΑΕΚ, η οποία έπαιξε ξεκάθαρα για να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα, ο Ολυμπιακός απείλησε για τελευταία φορά στο 61ο λεπτό, αν και ήταν η ομάδα που προσπάθησε να κυνηγήσει το γκολ νωρίτερα, έχοντας τέσσερις καθαρές ευκαιρίες για να ανοίξει το σκορ, τις οποίες και δεν εκμεταλλεύτηκε. Προφανώς και πρώτος στόχος είναι το Πρωτάθλημα και το ιστορικό ρεκόρ, αλλά τρίτη συνεχόμενη αποτυχία στο Κύπελλο Ελλάδας (έστω και αν εξωγενείς παράγοντες συντέλεσαν στις δύο προηγούμενες), κόντρα στη συγκεκριμένη αντίπαλο, δεν χωνεύεται εύκολα. Δεν γίνεται να προκριθεί στα ημιτελικά η ομάδα, που έβλεπε τη μεγάλη περιοχή του Ολυμπιακού σαν ναρκοπέδιο.

Ο Όσκαρ Γκαρθία δεν διαχειρίστηκε σωστά τον αγώνα και την ομάδα του, ενώ μόνο ο ίδιος γνωρίζει γιατί επέλεξε να κρατήσει τον Καρίμ Ανσαριφάρντ, στο εν λόγω ματς, στον πάγκο. Δεν με πείθει η δικαιολογία περί κόπωσης. Πρώτον, ο Ολυμπιακός είναι ομάδα υψηλού επιπέδου και οι παίκτες του πρέπει να αντέχουν τρία παιχνίδια την εβδομάδα και δεύτερον, κανείς ποδοσφαιριστής δεν θέλει να απουσιάζει από τόσο σπουδαία ματς. Τουλάχιστον, έβαλε ως αλλαγή τον Κέβιν Μιραλάς. Για αυτές τις αναμετρήσεις επέστρεψε ο Βέλγος επιθετικός. Το rotation (σε συγκεκριμένες, καίριες, θέσεις της εντεκάδας) σε ένα παιχνίδι ειδικών συνθηκών και πολύ σημαντικό για τον κόσμο της ομάδας, είναι μία περίεργη επιλογή.

Οι Πρωταθλητές Ελλάδας κέρδιζαν και πριν από την έλευση του Ισπανού προπονητή. Ιδιαίτερη βελτίωση, συγγνώμη, αλλά δεν βλέπω. Η ομάδα ήταν σταθερή και το προηγούμενο διάστημα, παίρνοντας τα αποτελέσματα κόντρα σε όλους και όλα και καλύπτοντας σε χρόνο dt το χαμένο έδαφος στη βαθμολογία της Super League. Η περιβόητη πίεση ψηλά θέλει συγκεκριμένα αγωνιστικά χαρακτηριστικά ποδοσφαιριστών και ο Ολυμπιακός δεν τα διαθέτει στο ρόστερ του. Το διάστημα που βρίσκεται ο Γκαρθία στην τεχνική ηγεσία είναι μικρό και θέλω να διαπιστώσω στην πορεία αν μπορεί να αλλάξει τη ροή μιας αναμέτρησης με τις κινήσεις του από την άκρη του πάγκου και να παρέμβει μέσα στο ματς, αν αυτό "στραβώσει", δείχνοντας αντίδραση. Προς το παρόν, αμφιβάλλω. Κάνει τα απολύτως απαραίτητα και στον πρώτο προημιτελικό περίμενα περισσότερα. Όχι δεύτερη αλλαγή τον Θανάση Ανδρούτσο (η τρίτη ήταν αναγκαστική) και τον πιο φορμαρισμένο επιθετικό να βλέπει τον αγώνα, καθισμένος στον πάγκο. Αυτά τα ματς, στα οποία διακυβεύονται προκρίσεις, ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σχοινί. Είναι μία σκακιέρα διαρκείας. Αν ο Ούρος Τζούρτζεβιτς είχε ανοίξει το σκορ στο 6', τότε λογικά θα βλέπαμε ένα διαφορετικό παιχνίδι. Παίζουν ρόλο οι λεπτομέρειες. Η τακτική προσέγγιση, η ψυχολογική και πνευματική προετοιμασία, η διαχείριση των καταστάσεων που προκύπτουν κατά τη διάρκεια του ματς, η εκμετάλλευση στο κάθε τι που σου δίνει η αντίπαλη ομάδα.

ΥΓ: Ο Μιραλάς χαραμίζεται στο αριστερό "φτερό" της μεσοεπιθετικής γραμμής. Πίσω από τον επιθετικό ή με τον ίδιο στην κορυφή της επίθεσης, ο Κέβιν θα δείξει τον πραγματικό του εαυτό. Η μπάλα πρέπει να περνάει περισσότερο από τα πόδια του. Είναι ποδοσφαιριστής που έχει το κάθετο παιχνίδι, σε δημιουργία και εκτέλεση.Με έναν ελεύθερο ρόλο στον αγωνιστικό χώρο, έχει τη δυνατότητα να προσφέρει σημαντική βοήθεια και να συμμετέχει περισσότερο στην επιθετική ανάπτυξη, καθώς παίζει με τη μία και μπορεί ανά πάσα στιγμή να κινηθεί στο χώρο, τραβώντας αντιπάλους πάνω του και ελευθερώνοντας τους συμπαίκτες του. Είναι δουλειά της τεχνικής ηγεσίας να τον ενσωματώσει όσο το δυνατόν πιο σύντομα στο υπόλοιπο σύνολο.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Τόση γκρίνια είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ....

Σε κανέναν Ολυμπιακό δεν αρέσει να χάνει με κάτω τα χέρια, όπως έγινε σε διάστημα έξι ημερών και τις δύο βαριές ήττες από Μπασκόνια και Χίμκι. Η ομάδα βρίσκεται σε κακό φεγγάρι αγωνιστικά παρά την ενδιάμεση 30άρα στη Μακάμπι, αλλά η ουσία είναι πως παραμένει 100% μέσα σε όλους τους στόχους της. Δεν έχω κάποια μαγική σφαίρα για να ξέρω τι θα γίνει στους εναπομείναντες 11 αγώνες της κανονικής διαρκείας, αλλά το πλεονέκτημα έδρας εν όψει των προημιτελικών της Ευρωλίγκας εξαρτάται αποκλειστικά από τον Ολυμπιακό. Και θεωρώ άκρως σημαντικό το παιχνίδι της 1ης Φεβρουαρίου με τη Φενέρμπαχτσε στο ΣΕΦ. Είναι κομβικό γιατί ακολουθεί και η επικίνδυνη έξοδος στη Μαδρίτη κόντρα στη Ρεάλ.

Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που οι ερυθρόλευκοι είχαν τόσους πολλούς παίκτες, ταυτόχρονα, σε κακή αγωνιστική κατάσταση. Ο Ολυμπιακός έχει ακόμα την καλύτερη άμυνα στην Ευρωλίγκα βάσει αριθμών, ενώ διαθέτει τη δεύτερη χειρότερη επίθεση σε σύνολο 16 ομάδων. Δεν τα αγνοώ όλα αυτά, προφανώς και σημαίνουν κάτι. Χαρακτηρίζω, όμως, αδιανόητη αυτήν την γκρίνια που έχει πιάσει ορισμένους και ζητούν να φύγει ο προπονητής και πέντε-έξι παίκτες. Ο Ολυμπιακός έχει το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ στην Ευρωλίγκα, με 13 νίκες και 6 ήττες. Δεν είναι στις τελευταίες θέσεις, ούτε παλεύει να μπει στην οκτάδα. Αγωνιστικά θέματα υπάρχουν, αλλά η σκληρή κριτική που γίνεται είναι πέρα από κάθε λογική. Η ομάδα διεκδικεί το τρεμπλ και πρέπει να παραμείνει ενωμένη μέχρι το τέλος. Πού αποσκοπεί αυτή η ισοπέδωση και η καταστροφολογία, με τον Θρύλο δεύτερο στην Ευρωλίγκα;

Δεν βλέπετε, τι προπαγάνδα γίνεται απέναντι; Από τη φημολογία για παραίτηση του Γιάννη Σφαιρόπουλου μέχρι το δήθεν κράξιμο των αδερφών Αγγελόπουλων σε παίκτες και προπονητικό επιτελείο στο ΣΕΦ, πράγματα που δεν συνέβησαν ποτέ. Εδώ, είχαν το θράσος να γράψουν πως το μέλλον του Σφαιρόπουλου στην τεχνική ηγεσία κρίνεται στις 29 Ιανουαρίου και το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ για το Πρωτάθλημα, στο οποίο δεν υπάρχει βαθμολογικό κίνητρο! Έχει ασχοληθεί, έστω μία ψυχή, με τις μεταγραφές του Τσάβι Πασκουάλ το περασμένο καλοκαίρι, από τις οποίες δεν προσφέρει ούτε ένας; Το euroleague.net είναι προσβάσιμο σε όλους και μπορείτε να δείτε τα στατιστικά. Στην ήττα από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, για παράδειγμα, ο Ντένμον έπαιξε 3:59, ο Βουγιούκας 1:57, ο Λεκαβίτσιους 2:18, ο Όγκαστ 4:38. Τον Θανάση Αντετοκούνμπο δεν τον υπολογίζω παικτικά και ας έβαλε 13 πόντους (πρώτη φορά διψήφιος στην Ευρωλίγκα) στην ΤΣΣΚΑ (πώς το κατάφερες αυτό ρε Ιτούδη, αλήθεια;), καθώς δεν μπορεί να σκάσει καν την μπάλα στο παρκέ. O Λοτζέσκι έχει, με το ζόρι, μέσο όρο 6.8 πόντους. Με έξι-επτά παίκτες παίζει ο Παναθηναϊκός. Τα έχετε δει πουθενά γραμμένα αυτά; Σε κάθε ήττα τους στην Ευρωλίγκα φταίνε η διαιτησία και ο Μπερτομέου, αλλά στην Ελλάδα είναι όλα καλά και όλα ανθηρά! Μέχρι και για την ήττα με την ΤΣΣΚΑ βρήκαν δικαιολογία σε μία τρίλεπτη διακοπή, όταν είχαν πάρει διαφορά δέκα πόντων στο σκορ, επειδή οι διαιτητές εξέτασαν μία φάση στο ίνσταντ ριπλέι. Και ενώ οι Μοσχοβίτες είχαν εκτελέσει 3 βολές μέχρι το 35ο λεπτό! Απίθανα πράγματα.

Επαναλαμβάνω: και εμένα με πείραξε και με στενοχώρησε πάρα πολύ η 32άρα από την Μπασκόνια και η 28άρα από τη Χίμκι. Σε μία στιγμή, που περνάω και μία περιπέτεια με την υγεία μου. Συνιστώ ψυχραιμία γιατί η σεζόν έχει δρόμο ακόμα. Και εγώ πιστεύω πως πρέπει να γίνει τουλάχιστον μία αλλαγή στο ρόστερ, αλλά προφανώς τόσο ο Σφαιρόπουλος όσο και οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος γνωρίζουν καλύτερα από εμάς τι πρέπει να κάνουν για να βοηθήσουν την ομάδα. Βλέπουν και αυτοί πως κάτι πρέπει να αλλάξει, ιδιαίτερα στη θέση του γκαρντ. Ο Ολυμπιακός δεν έχει ποτέ παίξει πλήρης στη σεζόν με τα τρομερά προβλήματα τραυματισμών που έχει αντιμετωπίσει, ούτε πρόκειται να είναι σε κάποιο ματς έως το φινάλε με όλους τους παίκτες στη διάθεσή του. Τον Τιλί (μεταγραφή του καλοκαιριού) δεν τον έχουμε δει ακόμα στο γήπεδο (έχει παίξει μόνο σε ένα ματς Κυπέλλου), ενώ ο Αγραβάνης δείχνει με την απουσία του πόσο σημαντικός μπασκετμπολίστας είναι για την ομάδα, σε επίπεδο ενέργειας και άμυνας.

Ο Ολυμπιακός είναι υποχρεωμένος να προστατέψει ό,τι με κόπο έχει χτίσει μέχρι στιγμής στην Ευρωλίγκα και έχει ανάγκη τον λαό του. Να είναι δίπλα του, στα καλά και τα άσχημα, για να κατακτήσει η ομάδα τις νίκες που χρειάζεται στις 11 αγωνιστικές που απομένουν προκειμένου να εξασφαλιστεί το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι-οφ της διοργάνωσης. Δεν είναι η ώρα για... γκρεμίσματα.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Η πονηρή και ύποπτη διαιτησία του Σέζου

Δεν χρειάζεται να δω ξανά τον αγώνα σε επανάληψη, ούτε να ανατρέξω στη στατιστική αποτίμηση της αναμέτρησης. Είναι σίγουρο ότι τηρήθηκε η... παράδοση. Ο Ολυμπιακός έκανε για μία ακόμα φορά περισσότερα φάουλ από την αντίπαλη ομάδα! Αν και στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς, είχε με συντριπτικά ποσοστά την κατοχή με το μέρος του και ήταν η ομάδα που κυνήγησε το γκολ και δεν έπαιξε... ταμπούρι στην άμυνα. Η στατιστική έγραψε 14 φάουλ ο Ολυμπιακός, 11 η Λαμία, που μόνο προς το τέλος προσπάθησε να κρατήσει μπάλα, για αυτό και το τελικό (και τιμητικό) 58%-42% στο ποσοστό κατοχής.

Είναι η νέα τάξη πραγμάτων. Ζούμε ημέρες απόλυτης... εξυγίανσης. Ο Θανάσης Σέζος, όμως, προχώρησε σε άλλο επίπεδο, χθες, στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης", παρά το γεγονός πως δεν του... κάθισε η δύσκολη φάση και απόφαση. Πλέον, απαγορεύεται να παίρνει φάουλ ο Ολυμπιακός γύρω-γύρω από τη μεγάλη περιοχή των αντιπάλων. Δεν κάνω λάθος... Ένα φάουλ κέρδισε ο Ολυμπιακός για να κάνει γέμισμα προς την περιοχή. Στο δεύτερο ημίχρονο, όταν το ματς είχε κριθεί. Εδώ ο Σέζος, στο πρώτο μέρος και μετά το 1-0, γύρισε φάση πίσω για ένα φάουλ στο χώρο της μεσαίας γραμμής και ενώ ο Ολυμπιακός είχε βγει στην αντεπίθεση και ήταν έτοιμος να πατήσει περιοχή, βγάζοντας υπεραριθμία στο "κουτί"! Φαίνεται πως ο διαιτητής από το Κιλκίς πήρε το μήνυμά του: τον Δεκέμβριο είχε παραπεμφθεί και μπει στο "ψυγείο" για ένα πέναλτι που καταλόγισε υπέρ της Κέρκυρας κόντρα στην ΑΕΚ (στο 88'), με το σκορ στο 3-0 υπέρ των γηπεδούχων. Η φάση του 54ου λεπτού είναι χαρακτηριστική: ο ποδοσφαιριστής της Λαμίας, Θανάσης Παντελιάδης, πάτησε στο ύψος της μεγάλης περιοχής τον Μάρκο Μάριν και ο Σέζος δεν υπέδειξε το κραυγαλέο φάουλ. Για την ακρίβεια, βαρέθηκε να δείχνει με τα χέρια "παίζετε", σε μία ακόμα πονηρή και ύποπτη διαιτησία εις βάρος των Πρωταθλητών Ελλάδας. Αν απαγορεύεται, σε ένα εντός έδρας ματς με τη Λαμία, να απειλήσει ο Ολυμπιακός μέσω των στατικών φάσεων, φαντάζομαι τι έχουν να δουν τα μάτια μας στα κρίσιμα παιχνίδια που ακολουθούν.

Από εκεί και πέρα, εφόσον η ομάδα εξακολουθεί να παίρνει ελάχιστα πράγματα από τους εξτρέμ της, είναι μονόδρομος για τον Όσκαρ Γκαρθία να εκμεταλλευτεί την τετράδα Μάριν-Φορτούνη-Μιραλάς-Ανσαριφάρντ. Δεν υπάρχει άλλο τόσο ποιοτικό καρέ εντός συνόρων. Για μία ακόμα φορά την τρέχουσα σεζόν, η κλάση των ποδοσφαιριστών έκανε τη διαφορά και κατακτήθηκε ένα ακόμα "τρίποντο". Αν εξαιρεθεί η φάση του δεύτερου γκολ, δεν είδα καμία έντονη πίεση ψηλά (στο στυλ Βαλβέρδε, ο οποίος και έφερε αυτήν την αγωνιστική καινοτομία στην Ελλάδα), ούτε κάποια ιδιαίτερη ταχύτητα στην ανάπτυξη και ένταση στο παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός έχει αργούς κεντρικούς μέσους και μόνο αν αποκτήσει ταχύτητα στον κεντρικό άξονα μέσω κάποιας μεταγραφικής προσθήκης θα μπορέσει να μεταφέρει πιο γρήγορα την μπάλα και να ασκεί μεγαλύτερη πίεση και πιο επιθετική άμυνα πάνω στο χορτάρι. Μεσοεπιθετικός τύπου Φουστέρ, ο οποίος ήταν υποδειγματικός στο πρεσάρισμα ψηλά, δεν υπάρχει τη δεδομένη χρονική στιγμή στο ρόστερ για να κάνει αυτήν τη δουλειά στο πρέσινγκ.

Απομένουν 13 αγώνες στο Πρωτάθλημα, ενώ στον ορίζοντα υπάρχουν και οι δύο προημιτελικοί Κυπέλλου με αντίπαλο την ΑΕΚ. Δεν ξεχνάμε τι έχει συμβεί με την εν λόγω ομάδα τις δύο τελευταίες σεζόν στο συγκεκριμένο θεσμό, όπου με... νομοθετικό διάταγμα υψώθηκε απαγορευτικό στον Ολυμπιακό για την κατάκτηση του τροπαίου. Με τον τελικό της... αναβολής και της ντροπής το 2016 με την υπογραφή Κοντονή, αλλά και τις οικτρές διαιτησίες από τους δύο Τάσους της... εξυγίανσης (Παπαπέτρου και Σιδηρόπουλο), στους δύο ημιτελικούς της περυσινής σεζόν. Με αποκορύφωμα το γκολ-χέρι του Πατίτο στο Φάληρο με το οποίο έγινε το 1-2 και τη μη αποβολή του Βράνιες στο 22' του επαναληπτικού στο ΟΑΚΑ για χτύπημα εκτός φάσης στον Μάριν... Κόντρα σε όλους και όλα, στόχος είναι το 8ο συνεχόμενο Πρωτάθλημα (και 45ο συνολικά) και το 28ο Κύπελλο για να σημειωθεί το 18ο νταμπλ (!) στην ιστορία του συλλόγου.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Βαριά ήττα, αλλά 12-5, με 5 εκτός έδρας νίκες

Μία ήττα με 32 πόντους είναι βαριά και δεν χωνεύεται εύκολα. Και αυτό που πειράζει περισσότερο είναι ο τρόπος και η άνευ όρων παράδοση στην Μπασκόνια, μετά το 14ο λεπτό στη Βιτόρια. Όχι η τελική έκταση της διαφοράς. Το λέω από την περυσινή σεζόν: η νέα μορφή της Ευρωλίγκας, μπορεί να διασύρει τις πομπώδεις και μεμονωμένες κριτικές, θετικές και αρνητικές. Κάθε εβδομάδα, τα πάντα ανατρέπονται. Δεν πρέπει να μένουμε παραπάνω από μία νύχτα τόσο στη νίκη όσο και την ήττα. Έχω αποβάλλει από το λεξιλόγιό μου τις λέξεις "ντροπή" και "ξεφτίλα" (που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι ύστερα από το βαρύ 86-54 στη Χώρα των Βάσκων) για μία ήττα και μία κακή εμφάνιση στον αθλητισμό. Ντροπή και ξεφτίλα είναι τα μέτρα που έχουν εξαθλιώσει τον ελληνικό λαό και ψηφίζονται χωρίς να αντιδρά κανείς, ντροπιαστική και εξευτελιστική είναι η περίοδος που ζούμε χάρη στην πιο απαράδεκτη, σε όλα τα επίπεδα, κυβέρνηση όλων των εποχών.

Ο Ολυμπιακός είχε δύο διαδοχικές ήττες από την Μπαρτσελόνα και τον Παναθηναϊκό. Στη συνέχεια, μέτρησε πέντε συνεχόμενες νίκες. Προφανώς και η ομάδα δεν πατάει γερά τελευταία, αλλά το ντεφορμάρισμα είναι μίνι: υπάρχει αντίδραση ύστερα από κάθε ευρωπαϊκή ήττα. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και οι ερυθρόλευκοι έχουν το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ στην Ευρωλίγκα (12-5), με πέντε (5) εκτός νίκες μακριά από το ΣΕΦ (μόνο ΤΣΣΚΑ και Φενέρ έχουν 6). Οι παίκτες δεν έχουν συμμετοχή σε αυτό; Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος; Η ομάδα έχει χτυπηθεί για μία ακόμα σεζόν από τραυματισμούς. Ένας επιστρέφει, δύο τίθενται εκτός δράσης. Έχει χαλάσει η ισορροπία και η χημεία με όλο αυτό το σκηνικό, κάτι που φαίνεται μέσα στο παρκέ σε άμυνα και επίθεση. Τη δεδομένη χρονική στιγμή, υφίσταται πρόβλημα ενεργειακό, καθώς σχεδόν σε κάθε ματς οι παρόντες πρέπει να παίζουν και για τους απόντες. Σιγά-σιγά θα γυρίσουν όλοι στο 100%, ενώ τον επόμενο μήνα είναι προγραμματισμένη η επιστροφή του Τιλί.

Ο Μιλουτίνοβ δεν είναι ο ίδιος παίκτης από τη στιγμή που ξεπέρασε το βαρύ διάστρεμμα και λόγω σωματοδομής θέλει περισσότερο χρόνο για να επανέλθει στο γνώριμο, υψηλό του, επίπεδο. Ο Στρέλνιεκς τράβηξε μεγάλο κουπί όταν οι υπόλοιποι γκαρντ ήταν τραυματίες και είναι εκτός φόρμας αυτό το διάστημα. Ο Ρόμπερτς βγάζει διαρκώς προβλήματα και μετά την επιστροφή του Σπανούλη έχει χάσει τον όποιο ρόλο του στην ομάδα (δύο σούπερ εμφανίσεις έχει κάνει κόντρα σε Φενέρμπαχτσε και Μιλάνο, αμφότερες εκτός έδρας). Ένα ρόλο που ψάχνει εναγωνίως να βρει και ο Τόμπσον, ο οποίος έχει χάσει τη θέση του ακόμα και στο rotation. Ο Σφαιρόπουλος δεν έχει πάρει ακόμα όσα θα μπορούσε από τον Αμερικανό φόργουορντ. Το είχα γράψει και μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό. Ωραίος ο ελληνικός κορμός, αλλά ο Ολυμπιακός πρέπει να παίρνει, σε σταθερή βάση, πράγματα από τους ξένους του. Αυτό δεν συμβαίνει σε συχνό μοτίβο, για αυτό και όταν οι Έλληνες έχουν μία κακή βραδιά, οι ξένοι δεν μπορούν να βγουν μπροστά. Όταν οι Έλληνες βρίσκονται σε καλή αγωνιστική κατάσταση, συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους.

Η ομάδα διεκδικεί και τους τρεις στόχους της. Ο τελικός Κυπέλλου θα διεξαχθεί τον Φεβρουάριο, το Πρωτάθλημα θα κριθεί στα πλέι-οφ (ελπίζω στο παρκέ, αλλά δεν το βλέπω για μία ακόμα φορά), ενώ το ευρωπαϊκό ζητούμενο, στην κανονική διάρκεια, είναι το πλεονέκτημα έδρας στην προημιτελική φάση για να μπουν οι βάσεις της πρόκρισης στο Final-4 του Βελιγραδίου. Οι ερυθρόλευκοι κρατούν, ξεκάθαρα, την τύχη στα χέρια τους. Και οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού έχουν την υποχρέωση και το καθήκον να προστατέψουν την ομάδα από όλους αυτούς που... ζητούν αίμα με την πρώτη ευκαιρία. Φίλων και εχθρών. Το φρέσκο... παραμυθάκι της προπαγάνδας των απέναντι είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει την εύνοια της διαιτησίας στην Ευρωλίγκα! Επειδή στα περισσότερα ματς, όντως, μας παίζουν 50%-50%. Μόνο στο ΟΑΚΑ, πάντως, έχω δει σε κάθε ματς ανύπαρκτα αντιαθλητικά, σωρηδόν τεχνικές ποινές, μέχρι και αποβολές αντίπαλων παικτών, ύστερα από 17 αγωνιστικές στην κανονική διάρκεια του θεσμού. Με το ζόρι, δηλαδή, να κρατηθεί το εντός έδρας αήττητο που έχουν, αλλά δεν αργεί ο Μάρτης. Η πραγματικότητα είναι πως ο Παναθηναϊκός, μαζί με τις ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Φενέρ, Ζαλγκίρις, παίζουν... WWE σε κάθε ματς της διοργάνωσης, υπό την ανοχή των διαιτητών. Κάθε άμυνά τους, είναι στο όριο του φάουλ και πάνε στις βολές με το παραμικρό.

ΥΓ: Κάτι πρέπει να γίνει με τον Μάντζαρη. Έχει αντιμετωπίσει τραυματισμούς, έχει παίξει με ένεση για τον Ολυμπιακό. Όλα αυτά, τα αναγνωρίζω. Δεν είναι, όμως, εικόνα αυτή για τον βασικό γκαρντ της ομάδας. Δεν θυμάμαι ένα καλό παιχνίδι την τρέχουσα σεζόν από την πλευρά του, πρέπει κάποια στιγμή να πάρει τα πάνω του και να βοηθήσει. Οι αριθμοί του σε δημιουργία και εκτέλεση είναι απογοητευτικοί, αλλά προσωπικά με ανησυχεί περισσότερο αυτό που βλέπω μέσα στο παρκέ από τον ίδιο.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Να βοηθήσει και να βοηθηθεί...

Δεν είναι τυχαίος ο ενθουσιασμός που έχει δημιουργήσει στις τάξεις των φιλάθλων του Ολυμπιακού η επιστροφή του Κέβιν Μιραλάς. Οπαδικά και ποδοσφαιρικά, είμαστε χορτασμένοι. Οι καλύτεροι, αγωνίζονται στον καλύτερο. Έχουμε δει παικταράδες με την ερυθρόλευκη ριγωτή φανέλα και ο Κέβιν είναι ένας από αυτούς. Ξέρουμε να αναγνωρίζουμε την ποιότητα, την κλάση, και τους ποδοσφαιριστές που προσφέρουν το κάτι παραπάνω, ξεσηκώνοντας την απαιτητική ερυθρόλευκη εξέδρα.

Τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του, πληρώνονται αδρά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Τεχνική κατάρτιση, ταχύτητα, εκρηκτικότητα, επιτάχυνση. Φεύγει υποδειγματικά στον κενό χώρο και στο... ξέφωτο, όπως λέω και εγώ, είναι ασυναγώνιστος. Πιάνεται μόνο με λάσο. Είναι ένας φτασμένος all around επιθετικός. Και αυτό το χρωστάει στον Ολυμπιακό και τη διετία που έπαιξε στο Λιμάνι (2010-2012). Ήθελε, μετέπειτα, να δοκιμάσει στο υψηλότερο επίπεδο και τα κατάφερε. Έπαιξε με επιτυχία στην Έβερτον και την Premier League, ενώ είναι ενεργό μέλος και της Εθνικής Βελγίου.

Ο Μιραλάς είχε κρατήσει δεσμούς με τον Ολυμπιακό και κάποια στιγμή ήταν δεδομένο πως θα επέστρεφε. Δεν έγινε το περασμένο καλοκαίρι, συνέβη λίγους μήνες μετά. Ο Κέβιν δεν είναι χαζός. Γνωρίζει πως ο Ολυμπιακός αποτέλεσε το διαβατήριο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Είχε ταλαιπωρηθεί πολύ σε Λιλ και Σεντ Ετιέν. Στον Πειραιά, έζησε την απόλυτη αναγνώριση. Από ένας ταλαντούχος και ικανός εξτρέμ, εξελίχθηκε σε έναν ολοκληρωμένο κυνηγό και σκόρερ. Οι ερυθρόλευκοι πρόσθεσαν στο δυναμικό τους έναν παίκτη, που μπορεί να ανακατέψει την αντίπαλη άμυνα και να αγωνιστεί σε όλες τις μεσοεπιθετικές θέσεις. Δεξιά, αριστερά, πίσω από τον επιθετικό, στην κορυφή της επίθεσης... Παντού. Τέτοιοι παίκτες είναι... ευλογία για κάθε προπονητή. Θα ήθελα πολύ να τον δω σε περιφερειακό επιθετικό ρόλο, σε σύστημα 4-4-2, και πίσω από τον σέντερ φορ σε διάταξη 4-2-3-1.

Ο Ολυμπιακός έφτιαξε τον Μιραλάς αυτό που είναι σήμερα. Ο Κέβιν του... κανενός γκολ στο γαλλικό Πρωτάθλημα της σεζόν 2009-2010 (σε 23 συμμετοχές με τη Σεντ Ετιέν), έγινε ο Κέβιν των 14 γκολ στο ελληνικό Πρωτάθλημα (σε 27 συμμετοχές), την επόμενη (2010-2011), και των 20 γκολ σε 25 συμμετοχές στη Super League, τη σεζόν 2011-2012. Παίζοντας κυρίως ως μοναδικός προωθημένος. Τώρα, γυρίζει στον Θρύλο και, εννοείται, πως έχει προσωπικά και ομαδικά κίνητρα, αν και οι επιστροφές δεν έχουν πάντα την ίδια επιτυχία όπως την πρώτη φορά σε μία συνεργασία. Το σίγουρο, όμως, είναι πως ο Μιραλάς θέλει να αποδείξει πως κακώς δεν αγωνιζόταν το τελευταίο διάστημα με την Έβερτον. Γνωρίζουμε τι ποδοσφαιριστής είναι και τι μπορεί να προσφέρει εντός αγωνιστικού χώρου.

Επιθυμία του είναι να βρίσκεται στο Μουντιάλ της Ρωσίας με το Βέλγιο και να κατακτήσει Πρωτάθλημα και Κύπελλο με τον Ολυμπιακό, βοηθώντας την ομάδα να επιτύχει τους στόχους της εντός συνόρων. Αποκτάται ως δανεικός και η ρήτρα (κοντά στα έξι εκατομμύρια ευρώ) για την αγορά των δικαιωμάτων του αναμένεται να καταβληθεί στην Έβερτον το καλοκαίρι. Άλλωστε, αυτή είναι και η πρόθεση της διοίκησης των Πρωταθλητών Ελλάδας. Να πορευτεί μακροχρόνια με τον Κέβιν σε ηγετικό ρόλο. Μιλάμε για παίκτη που είναι 30 προς 31 και έχει ακόμα τουλάχιστον μία τετραετία σε υψηλό επίπεδο. Και αν όλα πάνε καλά το επόμενο διάστημα, τα κίνητρα για τον Κέβιν θα αυξηθούν. Μία ευρωπαϊκή διάκριση με τον Ολυμπιακό και τα πρώτα του ευρωπαϊκά γκολ με την ερυθρόλευκη!

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Αλλάζοντας τα φώτα της... εξυγίανσης

Έχω αδικηθεί (υπερβολικά) πολύ στη ζωή μου από ανθρώπινες συμπεριφορές και μία αόρατη δύναμη με φέρνει πάντα σε θέση κατηγορούμενου επειδή και μόνο εξακολουθώ να... αναπνέω. Τα social media που διαθέτω (ήδη, εδώ και ενάμιση χρόνο έχω διαγράψει το λογαριασμό μου στο Twitter, μείον ένας βραχνάς ευτυχώς) έχουν μεγάλη πέραση. Τείνω να πιστέψω ότι μαζεύονται παρέες στο καθιερωμένο καφεδάκι για να μπαίνουν στο Facebook και το Instagram που έχω προκειμένου να δουν τι γράφω και να καταπιάνονται από το κάθε τι, που τους αρέσει ή όχι.

Στο ίδιο πλαίσιο, εντάσσονται και τα γραπτά μου. Είμαι σίγουρος, λοιπόν, ότι πολύς κόσμος έχει κάνει, ήδη, πριντ-σκριν το προηγούμενο blog σε αυτό εδώ το μέρος, που είχα το θάρρος να γράψω τη διαίσθησή μου βάσει κάποιων στοιχείων για το φετινό Πρωτάθλημα. Θα μπορούσα να μη γράψω τίποτα για να μην αντιμετωπίσω τον κίνδυνο να εκτεθώ; Θα μπορούσα. Λέτε, να μη θέλω την Κούπα; Δεν με ξέρετε στο ελάχιστο. Όταν παίζει ο Ολυμπιακός, σταματάει ο χρόνος. Για τρεις λόγους, έχω αυτήν τη διαίσθηση που κατέγραψα στο προηγούμενο σημείωμα: α) η ομάδα χρειαζόταν ηρεμία και σταθερότητα, τώρα που έχει ένα επιτυχημένο σερί με νίκες και βρέθηκε από το -5 στο +1. Δύο ημέρες πριν από το κομβικό ματς στη Λάρισα, άλλαξε προπονητή. ΑΕΚ και ΠΑΟΚ δίνουν καλοκαιρινά φιλικά κατά τη διάρκεια της σεζόν και ο Ολυμπιακός έχει να δώσει άλλες 15 μάχες, με ισάριθμες εχθρικές ομάδες. Β) Το ποδόσφαιρο κάποια στιγμή θα μας τιμωρήσει γιατί ως σύλλογος πάμε κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική εδώ και 19 μήνες. Θα βγαίνουν πάντα τα ρίσκα του Βαγγέλη Μαρινάκη; Μακάρι. Τον Μάιο, θα γνωρίζουμε. Γ) Όταν ο πρωθυπουργός (λέμε τώρα) της χώρας βγαίνει δημόσια και εκφράζει την επιθυμία του να πάρει το Πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ (τάζοντάς το στον Σαββίδη, με τον οποίο συνεργάζονται σε διάφορους τομείς και κάνουν μπίζνες), η κατάσταση είναι ζόρικη για να τη ζορίζουμε, μόνοι μας, ακόμα περισσότερο. Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει ως εχθρό τον Ολυμπιακό και έχει τα μέσα, όπως βλέπουμε, για να περάσει το δικό της και να κάνει το άσπρο-μαύρο. Διαιτησία κόντρα, θεσμικοί φορείς το ίδιο, όλο το ελληνικό κράτος πηγαίνει κόντρα στον Ολυμπιακό. Διψάω για το 45ο και 8ο σερί Πρωτάθλημα, όσο εσείς! Δικαίωμά μου, όμως, να διαφωνώ σφόδρα με την απόλυση του Τάκη Λεμονή, που έγινε με άκομψο τρόπο, και να έχω το θάρρος της γνώμης μου, με τεκμηριωμένα επιχειρήματα.

Η μεγάλη επιστροφή είναι γεγονός και ο Κέβιν Μιραλάς ντύνεται ξανά στα ερυθρόλευκα. Το Skysports αναφέρει πως ο Βέλγος κυνηγός αποκτάται ως δανεικός χωρίς option αγοράς. Δε νομίζω ότι είναι έτσι τα πράγματα, αλλά αυτό θα το δούμε στην πορεία. Άλλες αγγλικές πηγές αναφέρουν ότι το κόστος της μεταγραφής, χωρίς την αμοιβή του παίκτη, μπορεί να φτάσει συνολικά τα 7 εκατομμύρια ευρώ! Έτσι και αλλιώς στο κασέ του 30χρονου επιθετικού (περίπου δυόμιση εκατομμύρια ευρώ έπαιρνε ετησίως στην Έβερτον), μόνο ο Ολυμπιακός μπορεί να ανταποκριθεί και να το πληρώσει στην Ελλάδα. Η οικονομική υπέρβαση έγινε με την υπογραφή του Βαγγέλη Μαρινάκη. Το θέμα είναι να πάνε όλα καλά και να προσφέρει "ο καλύτερος για εμάς" για την επίτευξη των στόχων του Ολυμπιακού. Ανήμερα των Φώτων, ο διοικητικός ηγέτης των Πρωταθλητών αποφάσισε να... αλλάξει τα φώτα στην "εξυγίανση", με μία προσθήκη που μόνο ο Ολυμπιακός μπορεί να πραγματοποιήσει. Μόνο ο Θρύλος μπορεί να φέρει παίκτη από την Premier League. Μόνο τυχαίο δεν ήταν, επίσης, το τάιμινγκ. Ο Μαρινάκης είναι ευφυέστατος άνθρωπος. Πήρε μία ακόμα ρισκαδόρικη απόφαση και είναι υποχρεωμένος να στηρίξει μέχρι εκεί που δεν πάει την επιλογή του Όσκαρ Γκαρθία. Για αυτό στο δρόμο προς το Λιμάνι βρίσκονται και άλλοι ποδοσφαιριστές υψηλής κλάσης. Είναι μία σημειολογική κίνηση από τον πρόεδρο για να διαφοροποιήσει το κλίμα και να συσπειρωθεί ξανά η ομάδα σε όλα τα επίπεδα εν όψει της τελικής ευθείας της σεζόν.

Ο Κέβιν αξίζει ένα ολόκληρο κείμενο για πάρτη του και θα το έχει την επόμενη φορά.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Τσαλακωμένος και ταπεινωμένος, αλλά ΠΡΩΤΟΣ

Εδώ και 19 μήνες, ο Ολυμπιακός πηγαίνει με μανία και λύσσα κόντρα στο ίδιο το ποδόσφαιρο. Οι εννέα (9) αλλαγές προπονητών σε αυτό το διάστημα, μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Σίλβα, Βίκτορ, Μπέντο, Βούζας, Λεμονής, Χάσι, Λεμονής, Κόντης, Γκαρθία. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης πήρε ένα ακόμα ρίσκο με την απόλυση Λεμονή και στις 6 Μαΐου ή θα είναι πάλι ο πρώτος μάγκας ή απλά θα χρεωθεί στο 100% την απώλεια του Πρωταθλήματος και του ιστορικού ρεκόρ. Είναι μία απόφαση που ζυγίζει τόνους, είναι όμως ηγέτης και καλώς ή κακώς πρέπει να παίρνει τέτοιες δύσκολες αποφάσεις και να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Όλοι θέλουμε το όγδοο σερί και το ιστορικό ρεκόρ, μακάρι να συνεχίσει ο πρόεδρος να βγάζει άσους από τα μανίκια. Κάποια στιγμή, όμως, τα ρίσκα γυρίζουν μπούμερανγκ. Η διαίσθησή μου είναι πως χθες, 4 Ιανουαρίου 2018, χάθηκε το Πρωτάθλημα. Μακάρι να πέσω έξω, θα είναι η πιο γλυκιά διάψευση της ζωής μου.

Ο Ολυμπιακός και ο Τύπος φέρθηκαν σαν σκουπίδι στον Τάκη Λεμονή. Και τα σκουπίδια, πάντως, τα πετάς στους κάδους και όχι στους δρόμους. Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει. Συντελέστηκε μία άνευ προηγουμένου μείωση προσωπικότητας και αδικία επιπέδου Λεονάρντο Ζαρντίμ. Ο Πορτογάλος είχε απολυθεί, όντας αήττητος εντός συνόρων και στο +10 στη Super League (!), επειδή ήταν... αμυντικογενής προπονητής. Τη σεζόν 2016-2017, οδήγησε τη Μονακό στην κατάκτηση του γαλλικού Πρωταθλήματος για πρώτη φορά μετά το 2000, με την ομάδα του να πετυχαίνει 107 γκολ στο Championnat, παίζοντας εκπληκτικό ποδόσφαιρο με πιτσιρικάδες και... εκτοπίζοντας την ζάμπλουτη Παρί Σεν-Ζερμέν. Και το καλοκαίρι του 2017, είδε τη... μισή Μονακό να πωλείται και να γεμίζουν τα ταμεία του Ριμπολόβλεβ με περίπου 160 εκατομμύρια λίρες.

Δεν τίθεται θέμα συμπάθειας και προσωπολατρείας, το γράφω για δεύτερη φορά τις τελευταίες ημέρες. Στις 24 Νοεμβρίου 2017, σε αυτό το blog, είχα γράψει πως ο προπονητικός κύκλος του Λεμονή στην τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού ολοκληρώνεται με το τέλος της τρέχουσας σεζόν. Ο 58χρονος τεχνικός έφερε εις πέρας μία ακόμα επικίνδυνη αποστολή που του ανατέθηκε και αποχώρησε ως ΠΡΩΤΟΣ. Το βάρος πέφτει στον Όσκαρ Γκαρθία, ο οποίος πρέπει να διατηρήσει την ομάδα σε τροχιά ΝΤΑΜΠΛ. Προσωπικά, δεν δίνω καμία πίστωση στον Ισπανό προπονητή, με το... ανάλαφρο βιογραφικό, καθώς οι "μάχες" είναι διαδοχικές και ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε διαρκή "πόλεμο". Δεν μου γεμίζει το μάτι και τους "ύμνους", τους ακούω βερεσέ. Έχω προσωπική άποψη, τι να κάνουμε. Κάθε προπονητής που έρχεται, παίζει φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο (το έχουμε μάθει το ποίημα), για αυτό και έχουμε 9 αλλαγές προπονητών σε 19 μήνες. Το γράφω ξανά, μήπως και το εμπεδώσω.

Όταν δεν σου κάνει ένας προπονητής για τους Χ, Ψ λόγους και ας σε επανέφερε στην κορυφή της βαθμολογίας κόντρα σε όλους και όλα, τον αλλάζεις (αφού τόσο πολύ θες να διαταράξεις την ηρεμία και τη σταθερότητα της ομάδας) στη διακοπή για τα Χριστούγεννα. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, μεσημέρι Κυριακής, σκάει το θέμα Γκαρθία από την Καταλονία, την Τρίτη το βράδυ διαψεύδεται. Καμία δημόσια στήριξη σε Λεμονή, που έκανε κανονικά τις προπονήσεις των ημερών και προετοίμαζε το παιχνίδι με τη Λάρισα. Πέμπτη βράδυ απολύεται ο Λεμονής, σήμερα ανακοινώνεται ο Γκαρθία, την Κυριακή είναι το ματς στο θεσσαλικό κάμπο. Όλα αυτά, δύο ημέρες πριν από το πιο κρίσιμο παιχνίδι της σεζόν (αυτό είναι λειτουργικό 48ωρο...), μέχρι το επόμενο. Και τα 15 παιχνίδια από εδώ και πέρα είναι "τελικοί". Ο Ολυμπιακός πηγαίνει στη Λάρισα με τον Χρήστο Κόντη! Είναι το πρώτο ματς από τη στιγμή που η ομάδα ανέβηκε μόνη πρώτη στην κορυφή της βαθμολογίας και επικρατεί η απόλυτη παράνοια. Ερασιτεχνικοί χειρισμοί από τον κορυφαίο ελληνικό σύλλογο. Φτάσαμε στο σημείο να υπερασπίζονται και να επικροτούν μία αμφιλεγόμενη απόφαση της διοίκησης του Ολυμπιακού, δηλωμένοι ΑΕΚτζήδες και οπαδοί άλλων ομάδων επειδή... Κάποια πράγματα τα κρατάω για μένα. Αρκετά έχω τραβήξει. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι η ελληνική δημοσιογραφία έχει πιάσει πάτο.

138 αγώνες: 87 νίκες, 29 ισοπαλίες, 22 ήττες. 286 γκολ υπέρ, 141 κατά. Πρωταθλήματα, γλεντζέδικες και αξέχαστες νίκες, εντός και εκτός έδρας, σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Τάκη Λεμονή, σε ευχαριστούμε για όλα. Μπορεί να φεύγεις τσαλακωμένος και ταπεινωμένος, αλλά αποχωρείς ΠΡΩΤΟΣ. Και όχι μόνο βαθμολογικά... Για να παραμείνεις ψηλά στην εκτίμησή μας, δεν πρέπει να αποδεχθείς το πόστο που σου προτάθηκε, όποιο και αν είναι αυτό.

ΥΓ: Με τις κάτι παραπάνω από συχνές αλλαγές προπονητών, αυτοί που τη βγάζουν "καθαρή" είναι οι ποδοσφαιριστές. Ό,τι και να γίνει στον Ολυμπιακό, ο προπονητής την πληρώνει πάντα και τα ακριβοπληρωμένα "αλάνια" δεν αναλαμβάνουν ποτέ τις ευθύνες που τους αναλογούν. Στο φετινό χάλι, η διοίκηση ήταν απούσα και δεν προστάτευσε τον προπονητή της. Κάποιοι παίκτες αποπέμφθηκαν τον Δεκέμβριο, αλλά, πλην Ζντιέλαρ, αυτό έγινε λόγω μηδαμινής αγωνιστικής προσφοράς και μόνο.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Για τον ίδιο άνθρωπο μιλάμε...

Το χρονικό σημείο, άκαιρο. Ο τρόπος, άκομψος. Η προσπάθεια αποδόμησης του Τάκη Λεμονή συνεχίζεται. Κατόπιν εορτής, οι φίλαθλοι της ομάδας ενημερώνονται πως ο Έλληνας προπονητής είχε αποδεχθεί το ρόλο του προσωρινού (λες και δεν ήξερε ο ίδιος ότι τα αποτελέσματα είναι αυτά που μετράνε και θα καθορίσουν την τέταρτη θητεία του στην ομάδα), ενώ το νέο... ολίσθημα του 58χρονου τεχνικού είναι πως δεν έχει "διοικητικές ικανότητες", αλλά μόνο τον άχαρο ρόλο του "στρατιώτη".

Για τον ίδιο άνθρωπο μιλάμε, έτσι.

Ο Λεμονής δεν μπορεί να διαχειριστεί και να εμπνεύσει τα ερυθρόλευκα αποδυτήρια, τον Ζντιέλαρ, τον Σεμπά, τον Εμενίκε, τον Πάρντο, τον Τζούρτζεβιτς, όταν είχε κουμαντάρει, στην πρώτη του προπονητική θητεία στην ομάδα, τον μέγα Τζόρτζεβιτς, τον φημισμένο Καρεμπέ, τον υπερπαίκταρο Ζιοβάνι, τον οξύθυμο, αλλά ταλαντούχο, Καστίγιο, τον ευέξαπτο, αλλά χάφαρο, Ζε Ελίας. Όπως και την "αφρόκρεμα" του ελληνικού ποδοσφαίρου. Θυμηθείτε, μονάχα, τους Έλληνες παίκτες με τους οποίους συνεργάστηκε. Ως έφηβος, θυμάμαι και τότε τι γινόταν και τι συζητιόταν με τις έντονες προσωπικότητες που είχε η ομάδα και τα αποδυτήρια να χαρακτηρίζονται σαν χώρος παρουσίας ατομικών βομβών, έτοιμων να εκραγούν. Με την πλειοψηφία του ρόστερ, τότε, να αποτελείται από Έλληνες ποδοσφαιριστές (που μπορούσαν και έλεγαν μία κουβέντα παραπάνω στον Τάκη, ακόμα και στον ενικό λόγω της μικρής ηλικιακής διαφοράς που είχαν με τον προπονητή τους) και όχι ξένους μισθοφόρους, όπως τώρα.

Η ομάδα κατακτούσε το ένα Πρωτάθλημα πίσω από το άλλο (όπως συμβαίνει και τώρα), με τον Λεμονή να εμπνέει και να βρίσκει το κουμπί των ιδιόρρυθμων παικτών που είχε στη διάθεσή του και να βγάζει στο γήπεδο τον καλύτερο εαυτό τους (πανηγυρίζοντας μαζί τους σαν ένα κουβάρι κάθε ερυθρόλευκο θρίαμβο), μοιράζοντας πόνο και φορτώνοντας με γκολ τους συνδιεκδικητές του τίτλου. Ιστορικά αποτελέσματα, που έχουν μείνει ανεξίτηλα στο πέρασμα του χρόνου κόντρα σε Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, όπως φυσικά θα μνημονεύονται για πάντα και οι δύο πρώτες εκτός έδρας νίκες του Ολυμπιακού στο Champions League, σε Βρέμη και Ρώμη, που έχουν φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του. Ο "ηττοπαθής" Λεμονής, που παρουσίασε σε Βαρκελώνη και Λισαβόνα τον Ολυμπιακό χωρίς καθαρόαιμο σέντερ φορ, έχει δει την ομάδα του να παίζει μπαλάρα με 10 παίκτες από το 13ο λεπτό στο "Σαντιάγκο Μπερναμπέου" λόγω της αποβολής του Τοροσίδη και τη Ρεάλ να δεινοπαθεί για να κερδίσει, έχοντας και την προκλητική διαιτητική αβάντα του Νορβηγού Όβρεμπο. Με Νικοπολίδη, Τόρο, Άντζα, Στολτίδη, Τζόλε, Γκαλέτι, Λούα Λούα, Ντάρκο...

Tο μοναδικό λάθος που έχει κάνει o Λεμονής όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι επέτρεψε να τον αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι σαν έναν αναλώσιμο στρατιώτη, θυσιάζοντας τον εγωισμό και την προσωπικότητα που έχει κάθε άνθρωπος. Δεν ξέρω αν είναι ο μεγαλύτερος στρατηγός που έχει περάσει από το ερυθρόλευκο τιμόνι, αλλά, από το 2000 μέχρι σήμερα, είναι με διαφορά ο προπονητής που αντιπροσώπευε στο 100% όλα τα Ολυμπιακά ιδεώδη. Ξέχωρα από την ένδοξη ερυθρόλευκη και ριγωτή φανέλα, και το σήμα στην καρδιά εντός αγωνιστικού χώρου (που όλοι τρελαινόμαστε και γεμίζουμε από υπερηφάνεια όταν τα αντικρίζουμε), κοίταγες/κοιτάς στον πάγκο και έβλεπες/βλέπεις τον Ολυμπιακό.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Η ζημιά έχει γίνει...

Ποιον και τι εξυπηρετεί αυτή η κατάσταση και η αναστάτωση; Άραγε, σκέφτεται κανείς την ομάδα; Τον μεγάλο αγώνα που έχει μπροστά της στη Λάρισα; Σε ένα γήπεδο που είχε χάσει την περυσινή σεζόν. Με τι σόι ψυχολογία και συγκέντρωση θα πάει να δώσει αυτό το κρίσιμο παιχνίδι Πρωταθλήματος; Με τον προπονητή να ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί χωρίς προφανή λόγο και τους παίκτες να μη γνωρίζουν όχι μόνο ποιος θα βρίσκεται στο τιμόνι της ομάδας σε αυτό το ματς, αλλά και ποιος θα τους κάνει την επόμενη προπόνηση.

Βιώνουμε την απόλυτη παράνοια. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, ημέρα Κυριακή, ο Τύπος της Καταλονίας αποκάλυψε ότι ο Ολυμπιακός διαπραγματεύεται με τον Όσκαρ Γκαρθία, παρουσιάζοντας το θέμα ως προχωρημένο και ουσιαστικά τελειωμένο. Το θέμα δεν είναι αν ο Ισπανός θα είναι ο αντικαταστάτης ή θα προσληφθεί κάποιος άλλος. Η ουσία είναι πως εδώ και τρεις ημέρες (!) δεν έχει υπάρξει επίσημη επιβεβαίωση ή διάψευση του σεναρίου για αλλαγή σκυτάλης στον πάγκο των Πρωταθλητών Ελλάδας και η ερυθρόλευκη ΠΑΕ συντηρεί τη φημολογία και την προπονητολογία, που μόνο κακό κάνουν στην ομάδα. Το βράδυ της Δευτέρας, ο σύλλογος προσπάθησε να ρίξει τους τόνους και να "κατεβάσει" την υπόθεση, ενώ το απόγευμα της Τρίτης ήρθε η πρώτη αντίδραση από τον Διευθυντή Επικοινωνίας της ΠΑΕ, Κώστα Καραπαπά. Το όνομα του Τάκη Λεμονή δεν αναφέρθηκε πουθενά, όπως και η λέξη "στήριξη" στον προπονητή της ομάδας. Αργά απόψε το βράδυ, ο ερυθρόλευκος οργανισμός ξεκαθάρισε πως έχει το μυαλό του μόνο στο ματς με τη Λάρισα και ότι δεν υπάρχει κανένα θέμα με τον Όσκαρ Γκαρθία, ούτε έγινε κάποια διαπραγμάτευση μαζί του. Προφανώς και έγινε/γίνεται συζήτηση με τον Γκαρθία, οι Καταλανοί δεν έβγαλαν το θέμα από το κεφάλι τους. Απλά, δεν προέκυψε/προκύπτει συμφωνία. Έπρεπε να φτάσουμε στην τρίτη ημέρα από την εμφάνιση αυτής της είδησης για να σημειωθεί μία επίσημη τοποθέτηση και να μη σέρνεται άλλο... Ο σύλλογος, πάντως, δεν διέψευσε πως δεν υπάρχει σκέψη και πρόθεση για αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, ενώ εδώ και τρεις ημέρες δεν έχει προκύψει ούτε μία αναφορά στήριξης προς το πρόσωπο του Λεμονή.

Ήταν στο χέρι του Ολυμπιακού να τελειώσει εξ αρχής τη σπέκουλα (πλέον, είναι αργά), αλλά όπου υπάρχει καπνός, συνήθως υπάρχει και φωτιά. Είναι απλό: αν δεν συνέβαινε το παραμικρό, θα διαψευδόταν άμεσα. Και ας ήταν... μη λειτουργικό το 48ωρο. Εδώ, δεν τίθεται θέμα συμπάθειας ή προσωπολατρείας. Το ζήτημα είναι πάνω από όλα ανθρώπινο και η υπόσταση της ανθρώπινης οντότητας. Η αξία της ηθικής, της αξιοπρέπειας, του σεβασμού, δεν διαπραγματεύονται. Δεν σου κάνει πια, απέλυσέ τον. Είναι ωραίο συναίσθημα να μαθαίνεις ότι χάνεις τη δουλειά σου και ενώ έχεις επιτελέσει το ιερό καθήκον σου μέχρι κεραίας, την τελευταία ημέρα του χρόνου; Ο Ολυμπιακός έχει μπέσα, υπερηφάνεια και λεβεντιά. Δεν συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Δεν αξίζει στον Έλληνα τεχνικό όλο αυτό που γίνεται, τελεία και παύλα. Ο άνθρωπος και προπονητής Τάκης Λεμονής υφίσταται παρατεταμένη μείωση προσωπικότητας, αν και όποτε κλήθηκε από τον αγαπημένο του Ολυμπιακό, δεν κρύφτηκε ποτέ, σε μία ιστορική άνευ όρων αφοσίωση.

Ό,τι και αν συμβεί από εδώ και πέρα, η ζημιά έχει γίνει, ήδη. Τώρα που επανήλθε μόνος πρώτος στην κορυφή του Πρωταθλήματος, ο Ολυμπιακός χρειαζόταν ηρεμία και σταθερότητα. Και δύο-τρεις μεταγραφές από τη μέση και μπροστά. Έτσι, στηρίζονται οι προπονητές και καλύπτονται οι αδυναμίες της ομάδας. Πάντως, δεν θέλω να πιστέψω πως υπάρχει άνθρωπος στον Ολυμπιακό, που περιμένει ήττα από την ΑΕΛ ή την επόμενη "γκέλα" στη Super League για να ανοίξει ο δρόμος της διάδοχης κατάστασης. Γιατί, θέλει άντερα για να διώξεις ΤΩΡΑ έναν προπονητή, που πηγαίνει την ομάδα τρένο με έξι διαδοχικές νίκες και 18-5 γκολ. Αλλά το να παρακαλάς να χάσει η ομάδα που υπηρετείς, πάει πολύ.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Ασυναρτησίες και λάσπη για τον προπονητή του Ολυμπιακού

Για να μην ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε...

Δεν υπάρχει ούτε μία ομάδα στον πλανήτη Γη, που να έχει 100% υγιή αποδυτήρια. Ούτε μία. Και έχει αποδειχθεί πως τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού είναι τα πιο δύσκολα και απαιτητικά στην Ελλάδα. Ακόμα και ο Ερνέστο Βαλβέρδε, που είχε πάρει τα κλειδιά του Ρέντη σπίτι του και τώρα εργάζεται στο πιο υψηλό επίπεδο και την Μπαρτσελόνα, είχε προβλήματα με παίκτες και επιχείρησε να τελειώσει καριέρες, όπως αυτή του Κώστα Μήτρογλου. Και η μεγάλη διαφορά είναι πως ο Τάκης Λεμονής δεν έχει προσωπικό θέμα με κανέναν ποδοσφαιριστή. Άσχετα, αν ορισμένοι... έσκαβαν το λάκκο στον 58χρονο τεχνικό.

Νόμος... Πάντα αυτοί που δεν αγωνίζονται, έχουν άχτι τον προπονητή τους. Επίσης, 30 διαφορετικοί χαρακτήρες, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να συνυπάρξουν και να εκπέμπουν στην ίδια συχνότητα. Αν δύο παίκτες έχουν πρόβλημα μεταξύ τους, ας το λύσουν οι ίδιοι. Αντρικά. Και στην τελική, είναι επαγγελματίες και ας κοιτάξουν να προασπίσουν τα συμφέροντα και τα πλουσιοπάροχα συμβόλαιά τους. Ο προπονητής δεν είναι η μάνα και ο πατέρας κανενός.

Μία ημέρα πριν από τον εντός έδρας ευρωπαϊκό αγώνα, διαδικαστικού χαρακτήρα, με τη Γιουβέντους, ο Βαγγέλης Μαρινάκης επισκέφθηκε το αθλητικό κέντρο της ομάδας, μιλώντας για λίγο σε παίκτες και τεχνική ηγεσία. Μία ημέρα αργότερα, ο Σεμπά υπέπεσε σε πειθαρχικό παράπτωμα και έφυγε από το γήπεδο στο ημίχρονο του ματς με την ιταλική ομάδα επειδή έγινε αλλαγή. Μήπως η διοίκηση έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες για το γεγονός πως έχει χαθεί ο έλεγχος σε όλα τα επίπεδα;

Οι παίκτες που δημιούργησαν τα περισσότερα προβλήματα και εμπόδισαν το έργο του προπονητή, βρίσκονται σε διαδικασία επιλογής της επόμενης ποδοσφαιρικής στέγης. Γιατί για κάθε Βούκοβιτς, Ζντιέλαρ, Εμενίκε (είναι και άλλοι), θα υπάρχει πάντα ένας Σισέ, ένας Ταχτσίδης, ένας Ανσαριφάρντ...

Ο Τάκης Λεμονής χρησιμοποίησε, έστω για μία φορά σε 18 αγώνες που έχει καθίσει στον πάγκο, τους 28 από τους 29 ποδοσφαιριστές που βρήκε στον Ολυμπιακό. Μόνο ο τέταρτος τερματοφύλακας (Σκαφίδας) δεν έχει παίξει καθόλου (στην πορεία, μάλιστα, είχε έναν τραυματισμό και έχει χάσει τη θέση του στην ιεραρχία από τον, επίσης, νεαρό Αγγελόπουλο). Αυτό για την αξιοποίηση ή όχι του ρόστερ.

Εφόσον ο Λεμονής δεν έχει εξελιχθεί προπονητικά όλα αυτά τα χρόνια, πώς τον Μάιο του 2017 δεν ήταν ικανός να χτίσει την ομάδα της επόμενης σεζόν και έγινε ξαφνικά ο κατάλληλος τον Σεπτέμβριο για να συμμαζέψει το χάος που άφησε ο Μπέσνικ Χάσι; Η απάντηση είναι απλή. Ο Ολυμπιακός ψάχνει προπονητή από τον Σεπτέμβριο, αλλά μόνο ένας τρελός και παλαβός Ολυμπιακός θα αναλάμβανε την ομάδα δύο ημέρες πριν από το ματς με τη Γιουβέντους στο Τορίνο. Εκεί, που με τον Αλβανοκοσοβάρο στο τιμόνι, το κοντέρ θα έγραφε πάνω από 5.

Μέσα σε δύο μήνες, ο Λεμονής εκπλήρωσε την καρυδάτη υπόσχεσή του και ο Ολυμπιακός άλλαξε χρόνο στην κορυφή του Πρωταθλήματος, βελτιώνοντας σε μεγάλο βαθμό την εικόνα των ερυθρόλευκων, με βάση τα δεδομένα που υπήρχαν και έκαναν ανηφορικό το δρόμο προς την κανονικότητα. Προφανώς και δεν ευθύνεται για την εφιαλτική πρεμιέρα του Champions League κόντρα στη Σπόρτινγκ, όταν και εξανεμίστηκαν οι όποιες ελπίδες για την τρίτη θέση στον όμιλο. Ούτε για τα... όνειρα που είδε ο Χάσι, αφήνοντας εκτός ευρωπαϊκής λίστας τον Σισέ, που οργιάζει στην άμυνα, και τον Ανσαριφάρντ, που σώζει τα προσχήματα και την τιμή της επίθεσης του Ολυμπιακού. Δεν αντέχει η ομάδα άλλη αλλαγή προπονητή χωρίς ξεκάθαρη αιτία. Η επιλογή του Όσκαρ Γκαρθία που προαλείφεται, μοιάζει καταδικασμένη να αποτύχει.

Συνεχίζεται...

Καλή χρονιά.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης