Για τον ίδιο άνθρωπο μιλάμε...

Το χρονικό σημείο, άκαιρο. Ο τρόπος, άκομψος. Η προσπάθεια αποδόμησης του Τάκη Λεμονή συνεχίζεται. Κατόπιν εορτής, οι φίλαθλοι της ομάδας ενημερώνονται πως ο Έλληνας προπονητής είχε αποδεχθεί το ρόλο του προσωρινού (λες και δεν ήξερε ο ίδιος ότι τα αποτελέσματα είναι αυτά που μετράνε και θα καθορίσουν την τέταρτη θητεία του στην ομάδα), ενώ το νέο... ολίσθημα του 58χρονου τεχνικού είναι πως δεν έχει "διοικητικές ικανότητες", αλλά μόνο τον άχαρο ρόλο του "στρατιώτη".

Για τον ίδιο άνθρωπο μιλάμε, έτσι.

Ο Λεμονής δεν μπορεί να διαχειριστεί και να εμπνεύσει τα ερυθρόλευκα αποδυτήρια, τον Ζντιέλαρ, τον Σεμπά, τον Εμενίκε, τον Πάρντο, τον Τζούρτζεβιτς, όταν είχε κουμαντάρει, στην πρώτη του προπονητική θητεία στην ομάδα, τον μέγα Τζόρτζεβιτς, τον φημισμένο Καρεμπέ, τον υπερπαίκταρο Ζιοβάνι, τον οξύθυμο, αλλά ταλαντούχο, Καστίγιο, τον ευέξαπτο, αλλά χάφαρο, Ζε Ελίας. Όπως και την "αφρόκρεμα" του ελληνικού ποδοσφαίρου. Θυμηθείτε, μονάχα, τους Έλληνες παίκτες με τους οποίους συνεργάστηκε. Ως έφηβος, θυμάμαι και τότε τι γινόταν και τι συζητιόταν με τις έντονες προσωπικότητες που είχε η ομάδα και τα αποδυτήρια να χαρακτηρίζονται σαν χώρος παρουσίας ατομικών βομβών, έτοιμων να εκραγούν. Με την πλειοψηφία του ρόστερ, τότε, να αποτελείται από Έλληνες ποδοσφαιριστές (που μπορούσαν και έλεγαν μία κουβέντα παραπάνω στον Τάκη, ακόμα και στον ενικό λόγω της μικρής ηλικιακής διαφοράς που είχαν με τον προπονητή τους) και όχι ξένους μισθοφόρους, όπως τώρα.

Η ομάδα κατακτούσε το ένα Πρωτάθλημα πίσω από το άλλο (όπως συμβαίνει και τώρα), με τον Λεμονή να εμπνέει και να βρίσκει το κουμπί των ιδιόρρυθμων παικτών που είχε στη διάθεσή του και να βγάζει στο γήπεδο τον καλύτερο εαυτό τους (πανηγυρίζοντας μαζί τους σαν ένα κουβάρι κάθε ερυθρόλευκο θρίαμβο), μοιράζοντας πόνο και φορτώνοντας με γκολ τους συνδιεκδικητές του τίτλου. Ιστορικά αποτελέσματα, που έχουν μείνει ανεξίτηλα στο πέρασμα του χρόνου κόντρα σε Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, όπως φυσικά θα μνημονεύονται για πάντα και οι δύο πρώτες εκτός έδρας νίκες του Ολυμπιακού στο Champions League, σε Βρέμη και Ρώμη, που έχουν φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του. Ο "ηττοπαθής" Λεμονής, που παρουσίασε σε Βαρκελώνη και Λισαβόνα τον Ολυμπιακό χωρίς καθαρόαιμο σέντερ φορ, έχει δει την ομάδα του να παίζει μπαλάρα με 10 παίκτες από το 13ο λεπτό στο "Σαντιάγκο Μπερναμπέου" λόγω της αποβολής του Τοροσίδη και τη Ρεάλ να δεινοπαθεί για να κερδίσει, έχοντας και την προκλητική διαιτητική αβάντα του Νορβηγού Όβρεμπο. Με Νικοπολίδη, Τόρο, Άντζα, Στολτίδη, Τζόλε, Γκαλέτι, Λούα Λούα, Ντάρκο...

Tο μοναδικό λάθος που έχει κάνει o Λεμονής όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι επέτρεψε να τον αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι σαν έναν αναλώσιμο στρατιώτη, θυσιάζοντας τον εγωισμό και την προσωπικότητα που έχει κάθε άνθρωπος. Δεν ξέρω αν είναι ο μεγαλύτερος στρατηγός που έχει περάσει από το ερυθρόλευκο τιμόνι, αλλά, από το 2000 μέχρι σήμερα, είναι με διαφορά ο προπονητής που αντιπροσώπευε στο 100% όλα τα Ολυμπιακά ιδεώδη. Ξέχωρα από την ένδοξη ερυθρόλευκη και ριγωτή φανέλα, και το σήμα στην καρδιά εντός αγωνιστικού χώρου (που όλοι τρελαινόμαστε και γεμίζουμε από υπερηφάνεια όταν τα αντικρίζουμε), κοίταγες/κοιτάς στον πάγκο και έβλεπες/βλέπεις τον Ολυμπιακό.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης