Είμαι μαζοχιστής; Μπα... Απλά δεν γίνεται να παίζει κάπου ο Ολυμπιακός και να μη βλέπω τον αγώνα. Γιατί, ηθελημένα, κάνω κακό στον εαυτό μου, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Τα ματς με τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ, εδώ και πολλά χρόνια, έχουν εξελιχθεί σε ένα ατελείωτο σπάσιμο νεύρων. Ιδιαίτερα, σε όσα διεξάγονται στο ΟΑΚΑ. Σου έρχεται στο στόμα η πιο πιθανή και απίθανη βρισιά που υπάρχει, θέλεις να σπάσεις ό,τι βρεις μπροστά σου. Εν γνώσει μας, διαταράσσουμε την ψυχική μας υγεία και ηρεμία. Τέρμα, όμως. Δεν γίνεται εμείς να ζούμε με τα χάπια και οι διαλυμένοι, παντού, να βρίσκουν τη μοναδική τους χαρά με ύπουλο τρόπο, προκαλώντας ξανά και ξανά το κοινό αίσθημα.
Σε ένα αδιάφορο, βαθμολογικά, ματς η διαιτησία θύμισε τον τρίτο τελικό (της ντροπής) του 2010. Αυτό τα λέει όλα. Η χυδαία αντιμετώπιση των Αναστόπουλου, Παναγιώτου και Πηλοΐδη προς τον Ολυμπιακό, αποτελεί ξεκάθαρο μήνυμα για το τι πρόκειται να συμβεί στους τελικούς και του φετινού Πρωταθλήματος. Δεν γίνεται άλλο να περνάει έτσι (με απάθεια, δηλαδή) αυτή η κατάσταση από τους Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο. Πρέπει να δράσουν και να προστατέψουν την τεράστια επένδυση που έχουν κάνει στο μπασκετικό τμήμα. Στο κάτω-κάτω, εδώ και 14 χρόνια, τα δικά τους χρήματα βάζουν για την καψούρα τους και μπαίνουν μέσα κάθε χρόνο. Τους αρέσει να τα σκορπάνε στον αέρα; Το αποκλείω.
Ο Ολυμπιακός απέδειξε ότι και στο κακό του φεγγάρι είναι ανώτερος ως ομάδα, παίζοντας στοχευμένο μπάσκετ και όχι αλάνας. Δεν τον άφησαν, όμως, να νικήσει ένα αδιάφορο, επαναλαμβάνω, ματς. Για την ακρίβεια, η πρόθεση των τριών διαιτητών ήταν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μία βαριά ήττα των ερυθρόλευκων, που θα επέφερε ισοπέδωση και ραγδαίες εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα. Οι τρεις αυτοί τύποι έκαναν απροκάλυπτη επίδειξη δύναμης. Όσα έγιναν (και) χθες το βράδυ ήταν άκρως... επιστημονικά. Η μεγαλύτερη παράγκα όλων των εποχών στα ομαδικά σπορ, μέσα από την τριβή χρόνων στη λάσπη και την ανομία, έχει αποκτήσει γνώση. Την ώρα που ο Παναθηναϊκός κινείται στην αγορά για "πεντάρι", το ζητούμενο ήταν να βγουν εκτός αγώνα οι δύο βασικοί ψηλοί του Ολυμπιακού. Ο ΜακΛίν μπήκε με φόρα στο ματς, αλλά "υπέπεσε" σε 3 φάουλ, μέσα σε 5 λεπτά στην πρώτη περίοδο! Το 4ο ήρθε γρήγορα, με το που άρχισε το τρίτο δεκάλεπτο! Ο Μιλουτίνοβ έκανε 2 στην πρώτη περίοδο και είχε 3 στο ημίχρονο. Με την έναρξη της τρίτης περιόδου, στην πρώτη άμυνα της ομάδας του, ο Σέρβος σέντερ χρεώθηκε με το 4ο. Πέρασε ξανά στον πάγκο και, όταν ξαναμπήκε, χρεώθηκε πάλι στην πρώτη άμυνα με το 5ο! Στοχοποίηση και σημάδι. Και στους δύο. Ο Ίαν ο Βουγιούκας έμοιαζε... Μαρκ Γκασόλ!
Δυστυχώς για κάποιους δεν ζούμε στη Σουαζιλάνδη και δεν βλέπουμε τα στατιστικά μόνο στο ίντερνετ, μόλις τελειώσει η αναμέτρηση. Η τελική αντιστοιχία στις βολές (30-26) και τα φάουλ (24-28) είναι πλασματική και κολακευτική για αυτά που είδαν τα μάτια μας στα 40 λεπτά του αγώνα. Στα πρώτα 9 λεπτά, ο Παναθηναϊκός σκόραρε μόνο με βολές (7)! Απίστευτο. Η διαφορά έπρεπε να ήταν κοντά στους 20 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο, αλλά το ταμπλό έγραφε μόνο 11-20 και 30-32 στο ημίχρονο. Η "γκρίζα" αλητεία κράτησε τον Παναθηναϊκό κοντά στο σκορ και του έδωσε το "φιλί ζωής" που προσδοκούσε. Κάθε ομάδα στον πλανήτη θέλει, στο κακό της διάστημα σε έναν αγώνα, να βρίσκει εύκολους πόντους από τη γραμμή των βολών και να μένει στη διεκδίκησή του. Μέσα από τις βολές και τα διαφορετικά κριτήρια στις αποφάσεις των διαιτητών για τις δύο ομάδες, οι πράσινοι έμειναν στο ματς. Κάποια στιγμή, θα έβαζαν και κάνα σουτ.
Το πρωτόγνωρο στοιχείο είναι το εξής: σε σύνολο 25 επιθέσεων του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο, μόνο σε 5 δεν σφυρίχθηκε φάουλ υπέρ του! Δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει στα χρονικά του παγκόσμιου μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός συμπλήρωνε τα πέντε ομαδικά στα πρώτα τρία-τέσσερα λεπτά κάθε περιόδου! Σε ένα σημείο, είχε σκοράρει 24 πόντους, με 18 εκτελεσμένες βολές! Στο 17', οι βολές ήταν 18-6! Στο δεύτερο ημίχρονο, οι διαιτητές ισορρόπησαν την κατάσταση στις βολές για τα μάτια του κόσμου, στα άσπρα ντύνεσαι φως μου, αλλά βρήκαν άλλες διόδους για να μας σπάσουν τα νεύρα... Τα βήματα του Μήτογλου σε λέι-απ, τα βήματα του Τόμπσον ύστερα από κόψιμο που είχε δεχθεί (!), τα αμέτρητα φάουλ που γίνονται και δεν σφυρίζονται στον Πρίντεζη, ο οποίος πρέπει να έχει μελανιές στα χέρια και το σώμα από τα χτυπήματα, τα... δέκα φάουλ που κάνει μόνο ο Παππάς σε κάθε προσωπική άμυνα (και δεν σφυρίζεται ούτε ένα), είναι ενδεικτικά. Η παράγκα είναι καπάτσα και πια... σπουδαγμένη, κάνοντας, επιστημονικά, το άσπρο-μαύρο.
Η ομάδα περνάει μεγάλο ντεφορμάρισμα, αλλά όσο άντεξε, έπαιξε καλό μπάσκετ. Με συνεργασίες, σχέδιο, μαχητικότητα στην άμυνα. Με τρεις παίκτες τραυματίες (Τιλί, Παπαπέτρου, Αγραβάνης), τους περισσότερους να φορτώνονται νωρίς με φάουλ στο ματς, αλλά και αλχημείες για να βγουν τα κοντά σχήματα μετά τον παροπλισμό των δύο ψηλών. Οι Γιάννης Σφαιρόπουλος και Κώστας Παπανικολάου κατά πρώτο λόγο, και ο Γιώργος Πρίντεζης κατά δεύτερο και σε πιο ήπιο τόνο, επιτέλους μίλησαν δημόσια για αυτά που βλέπουν εκατομμύρια φίλαθλοι του Ολυμπιακού και βγαίνουν από τα ρούχα τους. Δεν πάει άλλο, κάτι πρέπει να αλλάξει. Ο δικός τους ιδρώτας ληστεύεται με βρώμικες μεθόδους, το δικό τους βιογραφικό δεν έχει τους τίτλους που τους αναλογούν βάσει της δουλειάς και της προσφοράς τους στην ομάδα.
ΥΓ: Έχει κουράσει το σινάφι. Στα μπασκετικά Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός μεταμορφώνονται όλοι σε κράμα κάτι μεταξύ Φιλ Τζάκσον και Πατ Ράιλι, ανακαλύπτοντας μέχρι και δικές τους ορολογίες καλαθοσφαίρισης για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να συγκαλύψουν την πραγματικότητα. Για τη διαιτησία, ούτε λόγος. Και αν ποτέ γράψουν κάτι σχετικό, θα έχουν καλύψει τα νώτα τους πέντε και έξι φορές με επιχειρήματα νηπιαγωγείου για να μην αποκτήσουν κακό όνομα στο σύστημα και χαλάσουν μία σχέση δούνε και λαβείν. Ο οπαδός του Ολυμπιακού θέλει να διαβάσει ότι η ομάδα του αδικείται διαρκώς από τη σαπίλα που επικρατεί στο ελληνικό μπάσκετ και ότι βιάζεται σωρηδόν η λογική. Για να επικρατήσει ο Ολυμπιακός σε αυτά τα ματς εντός συνόρων (πόσο μάλλον όταν κρίνονται οι τίτλοι), πρέπει να φτάσει στο πικ της απόδοσής του και να του βγουν σχεδόν όλα πάνω στο παρκέ. Όσο τα κριτήρια παραμένουν διαφορετικά και δεν υπάρχει ο ελάχιστος σεβασμός στην ομάδα (αλήθεια, πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να αλλάξει άμεσα αυτό το σκηνικό;), τόσο θα στερείται από εξωγενείς παράγοντες αυτά που πραγματικά αξίζει μέσα στο γήπεδο.
Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου