Δεν έχω αίμα, έχω νερό...

Πρώτα Χριστούγεννα και πρώτη Πρωτοχρονιά, ύστερα από δεκατέσσερα συναπτά χρόνια, που δεν εργάζομαι κάπου. Το περνάω και αυτό. Δεν είναι ντροπή να μην έχεις δουλειά. Δεν κολλάω, ούτε ντρέπομαι, να πω ότι "... τώρα δεν είμαι πουθενά, είμαι άνεργος", όταν με ρωτάνε "πού είσαι τώρα;". Έχοντας δουλέψει από τα 18 μέχρι τα 32 μου χωρίς διακοπή (εξαιρούνται οι πρώτοι μήνες στον στρατό), είναι μία πρωτόγνωρη ερώτηση για μένα, αλλά και οι εμείς οι άνεργοι άνθρωποι είμαστε. Σίγουρα, μας πιάνει πολλές φορές το παράπονο και αναρωτιόμαστε "...κοίτα ποια τομάρια έχουν δουλειά και εμείς, που δεν πειράξαμε κανέναν, όχι", αλλά έτσι είναι η ζωή. Και αυτό συμβαίνει σχεδόν σε όλα τα επαγγέλματα. Τα λαμόγια, οι γλείφτες, οι τσάτσοι, επιβιώνουν παντού. Όχι μόνο στη δημοσιογραφία. Η αξιοκρατία αγνοείται...

Σε καμία περίπτωση δεν κλαίω τη μοίρα μου. Απλά με πνίγει το δίκαιο. Κάποια στιγμή θα έμενα χωρίς δουλειά. Είναι μία δοκιμασία που περνούν σχεδόν όλοι οι άνθρωποι. Γιατί εγώ να αποτελέσω την εξαίρεση; Είχα συμβιβαστεί με την ιδέα και τα δεδομένα της εποχής. Το 2015 φεύγει, αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω όσα μου συνέβησαν επαγγελματικά αυτόν τον χρόνο. Στις 4 Σεπτεμβρίου να απολύομαι από το ραδιόφωνο ύστερα από τρεις μήνες (όχι για τη δουλειά μου) και στις 15 Οκτωβρίου από την 24 Media ύστερα από δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Μία απόλυση που είχε δρομολογηθεί από τη στιγμή που ολοκλήρωσα τη στρατιωτική μου υποχρέωση, αλλά, βλέπετε, έπρεπε να περάσει ένας χρόνος. Δείτε και την κατρακύλα του RedPlanet.gr τον τελευταίο διάστημα και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Δεν άντεχα να βλέπω άλλο την "αφαίμαξη" του κορυφαίου οπαδικού site στην Ελλάδα, το οποίο υπηρέτησα από την πρώτη ημέρα δημιουργίας του και ήμουν επικεφαλής του.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά σχετικά με αυτά που έχουν συμβεί, αλλά τα περισσότερα θα τα κρατήσω για μένα. Δεν ενδιαφέρουν, άλλωστε, και πολλούς. Είμαι απογοητευμένος και αηδιασμένος από τις ανθρώπινες συμπεριφορές που έχω συναντήσει μέχρι τώρα στην επαγγελματική μου καριέρα και κατ' επέκταση στη ζωή μου. Εννοείται πως έχω κάνει και εγώ λάθη, αλλά πούστικα δεν έπαιξα ποτέ και με κανέναν. Παραμένω ηθικός, ακέραιος, ντόμπρος. Ίσως σε κάποιους δεν αρέσει η φάτσα μου. Ίσως "ενοχλεί" ότι έχω γνώμη και δεν θέλω να με περνάνε για μαλάκα. Δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας και με όλους τους ανθρώπους. Ποτέ, όμως, δεν επιδίωξα να δημιουργήσω φιλίες για να επιβιώσω σε αυτό το ζόρικο επάγγελμα. Είναι πολύ ζόρικο γιατί πρέπει να έχεις γερά νεύρα για να αντέξεις την αδικία και τόσα άλλα. Είμαι υπερήφανος που δεν έγινα ρουφιάνος για κανέναν και για καμία "θέση" και "προαγωγή". Ό,τι έχω καταφέρει αυτά τα χρόνια, το έκανα μόνος μου. Με τη δουλειά μου, τα ξενύχτια μου, χωρίς τις πλάτες κανενός.

Μέχρι να πεθάνω και το εννοώ (δεν το γράφω για τα μάτια του κόσμου), δεν πρόκειται να ξεχάσω την άθλια συμπεριφορά συγκεκριμένων προσώπων, που έστησαν μία βρώμικη πλεκτάνη για να με ξεφορτωθούν. Θα μπορούσα να τους αναφέρω ονομαστικά, αλλά ξέρουν αυτοί ποιοι είναι. Με βρήκαν εκεί πέρα και δεν τους βρήκα. Και καλύτερα από εδώ και στο εξής να μην ξαναβρεθούν ποτέ ξανά στο δρόμο μου. Όταν οι περισσότεροι είχαν γυρίσει την πλάτη στο μεγάλο αφεντικό, το μακρινό πια 2005, εγώ ήμουν εκεί. Δίπλα του σε μία νέα προσπάθεια. Και αυτό ήταν το "ευχαριστώ". Έχω μάθει να λειτουργώ με το ένστικτο. Αν αισθανθώ καλά κάπου, αυτό είναι! Τελείωσε. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο, μόνο η δουλειά μου. Δεν εκτιμήθηκε τίποτα, αλλά αναγνωρίζω ότι ήταν κύριοι απέναντί μου στις πληρωμές και το θέμα της αποζημίωσης. Μία αποζημίωση, βέβαια, που θα έφτανε στα ύψη αν είχαν τα κότσια να την ενεργοποιήσουν αμέσως μόλις τελείωσα τη στρατιωτική μου θητεία και όχι έναν χρόνο αργότερα.

Αυτό που "έκαιγε" ορισμένους, όμως, ήταν να μείνει ο Παναγιώτης χωρίς δουλειά. Έπρεπε να τους αδειάσω τη γωνιά και να δρουν τα "παρεάκια" ανεξέλεγκτα. Το αποκορύφωμα της αλητείας ήταν το ραδιόφωνο. Είχα υποθέσει ότι είναι ένας τρόπος για να γίνει καλύτερα η δουλειά (η απόλυση ντε), αλλά ήθελα να τεστάρω τις αντοχές μου. Κι ας ήταν η τράπουλα σημαδεμένη. Να δω αν μπορώ να ανταπεξέλθω σε μία τόσο απαιτητική ζώνη, όπως είναι η επικοινωνία με τον κόσμο τη νύχτα. Ο Τσάρλυ ήταν άψογος συνεργάτης και με βοήθησε πολύ. Δεν το περίμενα, ομολογώ, αλλά τον ευχαριστώ πολύ και δημόσια.

Ο Παναγιώτης έβαλε πλάτη το καλοκαίρι: το πρώτο στάδιο της προετοιμασίας σχεδόν στο τσάμπα για τον ραδιοφωνικό σταθμό, τις καλοκαιρινές άδειες των άλλων, χωρίς ο ίδιος να πάρει ούτε μία ημέρα. Και στις αρχές Σεπτεμβρίου, έγινε αυτό που έγινε. Όταν, μάλιστα, ο διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού, μου είχε ξεκαθαρίσει πριν υπογράψω πως θα ηγηθώ στο νέο χειμερινό πρόγραμμα μαζί με κάποιον άλλον συνάδελφο, στο ίδιο δίωρο καθημερινά. Τα πήγα πολύ καλά αυτό το τρίμηνο στη ραδιοφωνική εκπομπή (από το 2003 είχα να δουλέψω στα FM) και τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Άλλοι, ίσως, να νιώθουν τύψεις για τον τρόπο που μου συμπεριφέρθηκαν. Κάποιοι άλλοι, βέβαια, σίγουρα πανηγύρισαν με την αποχώρησή μου.

Για τρεις μήνες δεν θα πήγαινα ούτε στο BBC. Πόσο μάλλον στον 29ο (τότε) ραδιοφωνικό σταθμό της Ελλάδας (τώρα 25ο).

Για όσους με πρόδωσαν, δεν έχω (άλλο) καιρό. Δεν έχω αίμα, έχω νερό...

Θα σταθώ ξανά στα πόδια μου. Το χρωστάω, πάνω από όλα, στον Παναγιώτη.

Ό,τι ποθείτε για το 2016. Να εμπιστεύεστε μόνο την οικογένειά σας. Τους γονείς σας και τα αδέρφια σας. Είναι οι μόνοι άνθρωποι που δεν θα σας προδώσουν ποτέ.

Θα συνεχίσω να μάχομαι για τη Δικαιοσύνη. Το καλό, το σωστό, το ηθικό, το τίμιο.

Παναγιώτης Γκαραγκάνης